Η δικαίωση του αγώνα των 300 μεταναστών – απεργών πείνας αποτελεί μια πρώτη σημαντική νίκη, η οποία αναδεικνύει ορισμένα πολύ σοβαρά ζητήματα. Η κυβέρνηση αναγκάστηκε να κάνει ελιγμούς και τελικά να υποχωρήσει, πιεζόμενη από ένα κύμα κοινωνικής αλληλεγγύης προς τους απεργούς πείνας (το οποίο είναι σημαντικό ότι εμφανίστηκε και κορυφώθηκε κόντρα στις μεθοδεύσεις των κυρίαρχων ΜΜΕ) και υπό το φόβο των όποιων εξελίξεων θα πυροδοτούσε ο θάνατος κάποιου ή κάποιων απεργών πείνας.
Η δικαίωση των μεταναστών – απεργών πείνας αποδεικνύει ότι οι αγώνες και η πίεση μπορούν να κάμψουν τον αυταρχισμό και την επίδειξη δύναμης που συστηματικά επιχειρεί η κυβέρνηση.
Αυτή η εξέλιξη, όμως, συμπίπτει και με την όξυνση του μεταναστευτικού. Μόλις προχτές 13 μετανάστες προερχόμενοι από τη Λιβύη βρήκαν τραγικό θάνατο στο λιμάνι της Σούδας, επιχειρώντας να αποφύγουν τον επαναπατρισμό τους. Επίσης, είναι δεδομένο ότι το μεταναστευτικό κύμα, από τον αραβικό κόσμο -και όχι μόνο, θα κορυφωθεί το επόμενο διάστημα. Στο πλαίσιο αυτό, η οχύρωση της Ευρώπης και της Ελλάδας απέναντι στα θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων ανά τον κόσμο, επιβάλλουν μια συγκροτημένη, συνολική και κυρίως πολιτική απάντηση, η οποία θα έχει στο επίκεντρό της την αντιμετώπιση των αιτιών που γεννούν τη μετανάστευση (τον εκτοπισμό σωστότερα) χιλιάδων ανθρώπων και του θεσμικού πλαισίου, που θέλει την Ευρώπη – φρούριο και τη χώρα μας αποθήκη ανθρώπων.
Η ανάδειξη αυτών των ζητημάτων και ο αγώνας για την αντιμετώπισή τους είναι επιτακτικό καθήκον για το σύνολο της Αριστεράς. Είναι ένα από τα στοιχειώδη ταξικά και διεθνιστικά καθήκοντα που η κρίση του σαπισμένου καπιταλισμού θα φέρνει κάθε μέρα όλο και πιο έντονα στο προσκήνιο.