Πολύ πίσω από τις ανάγκες κινητοποίησης του λαού η απόφαση της πλειοψηφίας των δύο συνδικαλιστικών οργανώσεων. Δεν προξενεί έκπληξη. Δικομματικά ελεγχόμενες είναι – και με ισχυρή, σχεδόν απόλυτη πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ. Αυτό που θα χρειαζόταν είναι μια απόφαση για απεργία αμέσως μετά το Πολυτεχνείο και μέσα στο Νοέμβρη. Πριν η κυβέρνηση καταθέσει τον προϋπολογισμό, ώστε να εκφραστεί η διεκδίκηση για μέτρα ανακούφισης των εργαζομένων και η πίεση προς την κυβέρνηση. Αυτό που χρειαζόταν είναι μια αποφασιστική κινητοποίηση, με έντονη δουλειά στη βάση, ενάντια στον Προϋπολογισμό της ληστείας και της αφαίμαξης. Η διαθεσιμότητα των εργαζομένων υπάρχει – καταγράφτηκε και στην απεργία της 21ης Οκτώβρη. Αλλά οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν θέλουν έναν αποφασιστικό αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση και συνολικά ενάντια στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο. Τους αρκούν οι συνήθεις τυποποιημένες απεργίες, γιατί ο στόχος τους είναι τα εκλογικά ποσοστά. Κι όχι το να θιγεί το σύστημα, που τόσο το φροντίζουν – αν σκεφτεί κανείς τη συμφωνία τους ακόμη και στο πακέτο των 28 δισ., την ώρα μάλιστα που οι τραπεζίτες προκλητικά αρνούνται να υπογράψουν Συλλογική Σύμβαση για το 2008.
Παρά τις μεγάλες δυσκολίες που προκαλεί ο υποταγμένος συνδικαλισμός, η απεργία της 10 Δεκέμβρη πρέπει να γίνει προσπάθεια να αποκτήσει διαφορετικό περιεχόμενο, το περιεχόμενο που έχει ανάγκη ο εργαζόμενος κόσμος. Να σταλεί το κατά το δυνατόν πιο ηχηρό, ενωτικό, αγωνιστικό μήνυμα με παραλήπτη ολόκληρο το αστικό στρατόπεδο. Μπροστά στην κρίση δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά ο αγώνας και η εκμετάλλευση κάθε δυνατότητας.