Βασικές Θέσεις και Αρχές Λειτουργίας της ΚΟΕ

ΒΑΣΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΟΕ

Ενάντια στον καπιταλισμό

• 1. Όσο κι αν η αστική τάξη προσπαθεί να παρουσιάσει τον καπιταλισμό σαν το μοναδικό σύστημα που μπορεί σήμερα να υπάρξει, η πραγματικότητα την διαψεύδει καθημερινά. H διαιώνιση του καπιταλισμού – ιμπεριαλισμού οδηγεί σε τεράστια αδιέξοδα. Μετατρέπεται σε σύστημα μαζικής καταστροφής και έχει γενοκτονικές συνέπειες πάνω στην μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού της Γης. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχαν τόσες δυνατότητες να επιλυθούν στοιχειώδη προβλήματα επιβίωσης και ποτέ άλλοτε η ζωή δεν ήταν τόσο επισφαλής όσο σήμερα. Ποτέ άλλοτε οι δυνατότητες της ανθρωπότητας δεν μετατρέπονταν, σε τόσο μεγάλο βαθμό, σε πηγή καταστροφής και δυστυχίας. O καπιταλισμός είναι ένα γερασμένο, καταπιεστικό σύστημα, που δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης πέρα από τη διαιώνιση της κυριαρχίας μιας ασήμαντης μειοψηφίας.

Κρίση του καπιταλιστικού συστήματος

• 2. Η παγκόσμια οικονομική κρίση, μέσα στην οποία πελαγοδρομεί το σημερινό σύστημα, είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη ότι αυτό δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει παρά μόνο καταστρέφοντας. Η κρίση που ζούμε επιβεβαιώνει ότι το κεφάλαιο πλέον δε μπορεί να βρει διεξόδους. Η μετατροπή όλων των αγαθών σε εμπορεύματα που παράγονται και ανταλλάσσονται με μοναδικό κριτήριο τη μεγιστοποίηση του κέρδους των καπιταλιστών, η έμφυτη, στο σύστημα αυτό, πλήρης αδυναμία να προσανατολιστεί η παραγωγή στην ικανοποίηση των πραγματικών κοινωνικών αναγκών, οδηγεί στον απόλυτο παραλογισμό. Η απάντηση που δίνουν στην κρίση τους, προσπαθεί να παρασύρει στην καταστροφή, μαζί με αυτό το σύστημα, την πλειοψηφία των ανθρώπων πάνω στον πλανήτη. Στον παραλογισμό απαντάνε με παραλογισμό. Απαντάνε με περισσότερη φτώχεια και ανέχεια, με νέες επιθέσεις στις δυνάμεις της εργασίας, με καταστροφή όλο και περισσότερου πλούτου. Ταυτόχρονα, οξύνονται οι αντιθέσεις ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με συνέπεια εντάσεις και πολέμους, που ήδη γίνονται και νέους που ετοιμάζονται.

«Μετακομμουνιστικός» κόσμος;

• 3. Αυτός είναι ο «μετακομμουνιστικός κόσμος» που τόσο πολύ διαφήμιζε η αστική τάξη κάθε απόχρωσης, όσο κρατούσανε τα πανηγύρια για την πτώση του τείχους στο Βερολίνο, η οποία συμβόλιζε το κλείσιμο του μεγάλου χάσματος που άνοιξαν οι επαναστάσεις του προηγούμενου αιώνα. Το κλείσιμο αυτού του χάσματος, τους άνοιξε την όρεξη για να εφορμήσουν σε όλο τον πλανήτη επιβάλλοντας παντού, τους νόμους της αγοράς. Η ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση σήμαινε την επιβολή της πλήρους κυριαρχίας του μεγάλου πολυεθνικού κεφαλαίου, χωρίς σύνορα και φραγμούς. Τα αποτελέσματα γνωστά: Εξαθλίωση, όχι μόνο στην Ασία και την Αφρική, αλλά και μέσα στις καπιταλιστικές μητροπόλεις. Γκέτο παντού. Ανατίναξη ολόκληρων περιοχών, άλλοτε οικονομική – κοινωνική και άλλοτε πολεμική. Στρατιές απελπισμένων που συγκροτούν το μεγαλύτερο μεταναστευτικό ρεύμα της ιστορίας. Τρομοκρατικές σταυροφορίες, εθνικισμοί, ρατσισμοί, κατοχές.

Η επικαιρότητα του κομμουνισμού

• 4. Ό,τι κι αν κάνει η γερασμένη αστική τάξη για να διαιωνίσει την κυριαρχία της, δεν θα μπορέσει να σταματήσει να εμφανίζεται από παντού η αναγκαιότητα του κομμουνισμού και η εκδήλωση του ταξικού ανταγωνισμού, της αντίστασης των καταπιεσμένων. Δεν μπορεί, με τίποτα, να ακυρώσει το γεγονός πως έχουμε μπει στην εποχή της προλεταριακής επανάστασης. Θα προσπαθεί να απομακρύνει τη στιγμή, να δημιουργεί προσωρινές καθυστερήσεις και αποπροσανατολισμούς, θα παρατείνει ίσως, περισσότερο ή λιγότερο, την εποχή της αντεπανάστασης. Δεν θα μπορέσει, όμως, να ξεπεράσει τις αντιθέσεις που διαπερνούν τον καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό σχηματισμό. Το γεγονός αυτό θα οδηγεί σε καταστάσεις που η ταξική πάλη θα οξύνεται, θα σημειώνονται εξεγέρσεις, ξεσηκωμοί, λαϊκές αντιδράσεις κάθε είδους.

«Τα νιάτα του κόσμου»

• 5. Τι είναι, όμως, ο κομμουνισμός; Θεωρητικά είναι η αταξική κοινωνία. Πρακτικά είναι το κίνημα της εργατικής τάξης που αντιμάχεται τον καπιταλισμό και αγωνίζεται, από τώρα, για μια διαφορετική κοινωνική οργάνωση, στην οποία θα καταργούνται όλα τα βασικά στοιχεία που συγκροτούν τον καπιταλισμό (το κεφάλαιο, η εμπορευματική παραγωγή, το αστικό κράτος κλπ). Γιατί λέμε ότι ο κομμουνισμός είναι τα νιάτα του κόσμου; Γιατί εμφανίστηκε το πρόσφατο, ιστορικά, διάστημα και, κάτω από απίστευτη πίεση και συνεχή πόλεμο από τον αντίπαλο, έλυσε τεράστια κοινωνικά προβλήματα και έσπρωξε μπροστά τον τροχό της ιστορίας. Γιατί είναι μια ανώτερη μορφή κοινωνικής οργάνωσης, που στηρίζεται και υπηρετεί την πλειοψηφία της κοινωνίας και όχι μια μειοψηφία της. Γιατί δημιουργεί έναν παραγωγικό μηχανισμό που σκοπό έχει να καλύψει τις ανθρώπινες ανάγκες και όχι να δημιουργήσει εμπορεύματα, γιατί θέτει τις βάσεις ενός πολιτισμού, που δεν βασίζεται στον ανταγωνισμό και τον εγωισμό αλλά σε σχέσεις συνεργασίας και αλληλεγγύης. Γιατί έχει ένα ευρύ και πλούσιο απελευθερωτικό πρόταγμα. Θέτει σαν στόχο την άρση όλων των όρων που δημιουργούν και αναπαράγουν την αλλοτρίωση κάθε είδους. Αντιπαλεύει κάθε δύναμη που υψώνεται πάνω από την κοινωνία με τη μορφή κράτους και οδηγεί στην κατάργησή του.

Για την αυτοκριτική του κομμουνιστικού κινήματος

• 6. Από αυτή την άποψη, λοιπόν, δε ζούμε στο μετακομμουνιστικό αλλά στον «προκομμουνιστικό» κόσμο. Αυτό δε σημαίνει ότι η ιστορία θα πρέπει να επαναληφθεί. Όχι μόνο γιατί αυτό, έτσι κι αλλιώς, δεν συμβαίνει και τα κοινωνικά φαινόμενα έχουν τη σφραγίδα της εποχής τους, αλλά και για έναν ακόμα λόγο: Είναι αναγκαία η αυτοκριτική του κομμουνιστικού κινήματος. Μόνο που, με τον όρο αυτόν, δεν εννοούμε την απολογητική απέναντι στις ιδεολογικές επιθέσεις των αστών. Η αστική τάξη μιλάει για τα εγκλήματα του κομμουνισμού αλλά δεν πείθει, γιατί είναι μια τάξη βουτηγμένη η ίδια σε εγκλήματα και γενοκτονίες. Το «έγκλημα» που την ενοχλεί και την πονάει ακόμα, είναι η απόπειρα κατάργησης της εξουσίας της, η απόπειρα κατάργησης των καπιταλιστικών σχέσεων. Η δική μας αυτοκριτική έχει να κάνει ακριβώς με το αντίθετο: Με τις αδυναμίες να καταπολεμηθούν ολοκληρωτικά αυτές οι σχέσεις που, σε συνδυασμό με μια σειρά λάθη και στρεβλώσεις, άνοιξαν το δρόμο στην παλινόρθωση καινούριων αστικών στοιχείων και τελικά στην άλωση, από μέσα και όχι από κάποια «προδοσία», του νέου κοινωνικού συστήματος.

Τα κινήματα σήμερα

• 7. Οι νέες προσπάθειες για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα καπιταλιστικά – ιμπεριαλιστικά δεσμά θα ξεπηδήσουν μέσα από τα κινήματα και την πραγματική κίνηση των μαζών. Από τις αρχές τις δεκαετίας του 1990 μέχρι σήμερα, μια σειρά κινήματα και εξεγέρσεις συγκλονίζουν και πάλι τον κόσμο: Το πολύμορφο κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση με τις δομές του (π.χ. Φόρουμ) και τις σημαντικές στιγμές του (Σιάτλ, Γένοβα κλπ). Το τεράστιο διεθνές αντιπολεμικό κίνημα με την πρώτη παγκόσμια διαδήλωση του 21ου αιώνα. Τα λαϊκά κινήματα που συνταράσσουν τη Λατινική Αμερική. Τα κινήματα αντίστασης στην αμερικάνικη κατοχή (Ιράκ, Αφγανιστάν). Η αντίσταση του ηρωικού παλαιστινιακού λαού. Η νίκη της αντίστασης απέναντι στους σιωνιστές εισβολείς στο Λίβανο. Η επαναστατική διαδικασία στο Νεπάλ. Εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα σε μια σειρά χώρες αλλά και πατριωτικά κινήματα στην καρδιά της Ευρώπης (Ιρλανδία, χώρα των Βάσκων). Εργατικά κινήματα και αγώνες. Οι εξεγέρσεις στα γκέτο των καπιταλιστικών μητροπόλεων. Τα μεγάλα ξεσπάσματα της νεολαίας στη Γαλλία αλλά και στην Ελλάδα.

Με τη Διεθνή Κοινότητα των Λαών

• 8. Αυτά τα κινήματα έφτασαν να αποτελούν ένα σημαντικό μέτωπο αντίστασης στην ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση και τη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Αποτελούν ήδη έναν σημαντικό παράγοντα στον παγκόσμιο συσχετισμό δύναμης και ένα πόλο, ο οποίος αναδεικνύεται και απειλεί την κυριαρχία του ιμπεριαλισμού. Ο αγώνας για την ανατροπή των σημερινών συσχετισμών δύναμης περνάει μέσα από την ενίσχυση των πολυποίκιλων κινημάτων, από την ανάπτυξη της αλληλεγγύης και των κοινών δράσεων ανάμεσα σε διαφορετικά κινήματα, τα οποία έχουν κοινό στόχο την ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση, τη Νέα Τάξη Πραγμάτων και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Μέσα από τον αγώνα για την οικοδόμηση της Διεθνούς Κοινότητας των Λαών. Μιας κατάστασης όπου διαφορετικά κινήματα ή και κρατικές οντότητες θα αμφισβητούν την κυριαρχία του ιμπεριαλισμού και του νεοφιλελευθερισμού, θα αγωνίζονται από κοινού και θα καταφέρνουν ισχυρά χτυπήματα στο εκμεταλλευτικό οικοδόμημα. Αυτή η πραγματικότητα θα βάλει σε ημερήσια διάταξη την ανατροπή της Νέας Τάξης Πραγμάτων και άρα την αναγκαιότητα για μια άλλη κοινωνική οργάνωση χωρίς εκμετάλλευση και κυριαρχία του κέρδους πάνω στους ανθρώπους, τον σοσιαλισμό.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αλλάζει

• 9. Στην Ευρώπη, τα κινήματα και οι αγώνες αναπόφευκτα θα προσδιοριστούν απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Καμιά βιτρίνα δε μπορεί να κρύψει ότι η Ε.Ε. είναι ένας γερασμένος υπερσυγκεντρωτικός οργανισμός, που εκφράζει την κυριαρχία των μεγάλων ευρωπαϊκών πολυεθνικών πολυκλαδικών μονοπωλίων και τις όποιες κοινές επιδιώξεις των ανταγωνιζόμενων ισχυρών κρατών. Η Ε.Ε. έτσι κι αλλιώς είναι διχασμένη και μοιρασμένη σε στρατόπεδα και σπαράσσεται από αντιθέσεις. Οι κοινές επιδιώξεις έχουν να κάνουν με την επιβολή του νεοφιλελευθερισμού, το σχεδιασμό της αντιλαϊκής – αντεργατικής πολιτικής και της πανευρωπαϊκής λιτότητας, τον ιμπεριαλιστικό ρόλο της Ε.Ε. και την καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων (τρομονόμοι, καταστολή, ρατσισμός). Η Ε.Ε. δεν μεταρρυθμίζεται, δεν αλλάζει χαρακτήρα. Δεν ταυτίζουμε την Ευρώπη με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε παγώνει η σκέψη μας ώστε να μην μπορούμε να φανταστούμε μια Ευρώπη χωρίς την Ε.Ε. με κυρίαρχους τους λαούς και τους εργαζόμενους, με μια νέα μορφή συνεργασίας μεταξύ τους, απαλλαγμένη από τα δεσμά του κεφαλαίου. Το επιχείρημα ότι δήθεν η Ε.Ε. αποτελεί το αντίβαρο στην πολιτική των ΗΠΑ δεν ισχύει, αφού η παρουσία του ΝΑΤΟ και των αμερικάνικων βάσεων, η συστράτευση στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», αλλά και το προωθούμενο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο, δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης του νεοφιλελευθερισμού και του αμερικανισμού.

Με τα κινήματα. Ενάντια στην Ε.Ε.

• 10. Αγωνιζόμαστε άμεσα για το συντονισμό των αγώνων όλων των καταπιεζόμενων της Ευρώπης ενάντια στο κεφάλαιο, το ρατσισμό, την ξενοφοβία, τον πόλεμο, τις επεμβάσεις. Υποστηρίζουμε κάθε κίνημα και διεκδίκηση που στρέφεται ενάντια σε ντιρεκτίβες και σύμφωνα της Ε.Ε. Υποστηρίζουμε κάθε κίνηση που αμφισβητεί την κυριαρχία των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού στην Ευρώπη, κάθε απόφαση χωρών και λαών για αποχώρηση ή αποδέσμευση από την Ε.Ε. Επιπλέον, υποστηρίζουμε την απόσχιση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και αγωνιζόμαστε γι’ αυτήν. Χαιρετίζουμε όλα τα κινήματα που αναπτύσσονται στην Ευρώπη και πιστεύουμε ότι αυτά μπορούν να δώσουν μια προοπτική. Τα κινήματα αυτά απονομιμοποιούν την Ε.Ε. και τις πολιτικές της, καταπολεμούν το νεοφιλελευθερισμό, υποστηρίζουν τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, φέρνουν στην επιφάνεια τις πολιτικές αποκλεισμού, δίνουν μια νέα ταυτότητα στους νέους, καταγγέλλοντας την έλλειψη μέλλοντος που τους υπόσχεται ο καπιταλισμός, αντιτάσσονται στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, είναι αλληλέγγυα με τους αγώνες που ανοίγουν νέους δρόμους σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

Η Ελλάδα της εξάρτησης

• 11. Η Ελλάδα είναι μια καπιταλιστική χώρα με μέση ανάπτυξη, εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό. Η εξάρτηση αυτή ιστορικά καθορίζει τον κοινωνικό σχηματισμό και παίζει βασικό ρόλο στα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα, στις εσωτερικές και εξωτερικές της σχέσεις. Η αστική τάξη της Ελλάδας ποτέ δεν είχε έναν ανεξάρτητο ρόλο, από την πρώτη στιγμή που συγκροτήθηκε σε κράτος, αλλά πάντα προσπαθούσε να κερδίσει από την πρόσδεσή της στις μεγάλες δυνάμεις. Πρόσδεση οικονομική, πολιτική, στρατιωτική. Βασικό ρόλο από τη μεταπολεμική περίοδο παίζει η εξάρτησή της ειδικά από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό αλλά και από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ευρώπης, ειδικά από το 1974 και πιο στενά από την ένταξή της αρχικά στην ΕΟΚ και μετέπειτα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αντιιμπεριαλιστικός και αντικαπιταλιστικός αγώνας στην Ελλάδα

• 12. Η εξάρτηση δεν είναι ένα αδιάφορο, για εμάς, φαινόμενο. Σημαίνει προβλήματα και δεινά για το λαό σε μια σειρά επίπεδα. Με την εκχώρηση των πάντων στα μονοπώλια και το πολυεθνικό κεφάλαιο. Την καθυστέρηση σε μια σειρά κοινωνικούς τομείς. Με τη μετατροπή της χώρας σε πεδίο διεθνών ανταγωνισμών, τη μετακύλιση στην Ελλάδα ξένων προβλημάτων και τη χρησιμοποίησή της σαν χωματερής διαφόρων ειδών. Με τον ενδοτισμό και το ξεπούλημα των κυριαρχικών δικαιωμάτων του λαού. Με την εμπλοκή σε πολεμικούς σχεδιασμούς και περιπέτειες. Το ότι είμαστε ενάντια στην εξάρτηση σημαίνει ότι θέλουμε μια ανεξάρτητη καπιταλιστική ή ιμπεριαλιστική χώρα; Όχι. Ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό είναι στενά συνδεδεμένος με τον αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό. Παλεύουμε για μια Ελλάδα ανεξάρτητη, με διαφορετικού τύπου ανάπτυξη από αυτήν που επιβάλλει παγκόσμια το κεφάλαιο. Μια Ελλάδα στην οποία θα κυριαρχεί ο λαός και οι εργαζόμενοι και όχι μια μειοψηφία εκμεταλλευτών. Παραγωγικά ανασυγκροτημένη για να καλύπτει τις ανάγκες του λαού και όχι του κεφαλαίου και των μεγάλων πολυεθνικών μονοπωλίων. Για μια χώρα με κοινωνική δικαιοσύνη, παράγοντα ειρήνης και δημιουργίας, μια χώρα λαοκρατούμενη και σοσιαλιστική.

Για το νεοφιλελευθερισμό 

• 13. Ποιο είναι το κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο που ακολουθείται στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες; Είναι ο νεοφιλελευθερισμός. Αυτό το μοντέλο υπηρέτησαν όλες οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας τα τελευταία χρόνια. Τι είναι, χοντρικά, ο νεοφιλελευθερισμός; Είναι οι πολιτικές απάντησης στην κρίση από τη μεριά του κεφαλαίου στις συνθήκες του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, οι πολιτικές ολόπλευρης στήριξης των αναδιαρθρώσεων υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρος της εργασίας. Οι πολιτικές που τοποθετούν στην κορυφή των προτεραιοτήτων τους την πλήρη ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου σε βάρος της ύπαρξης κάθε κοινωνικού κόστους και φραγμού. Οι πολιτικές της φτηνής εργασίας, της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, των ιδιωτικοποιήσεων, της συμπίεσης και κατάργησης των κοινωνικών αγαθών και δαπανών. Η πλήρης εφαρμογή της πολιτικής «ιδιωτικοποίηση των κερδών – κοινωνικοποίηση των ζημιών». Ο νεοφιλελευθερισμός αντιμετωπίζει τη νεολαία σαν πειραματόζωο για την εμπέδωση μιας κοινωνίας χωρίς δικαιώματα, τους εργαζόμενους σαν βασικό του εχθρό, τους αγρότες σαν περιττή μάζα προς εξαφάνιση, τους συνταξιούχους σαν δημοσιονομικό βάρος. Είναι η εκδίκηση του κεφαλαίου για τις υποχωρήσεις που αναγκάστηκε να κάνει μια προηγούμενη ιστορική περίοδο. Αυτές οι πολιτικές προωθούνται στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες σε συνδυασμό με το «όραμα» του εκσυγχρονισμένου μεταπρατισμού, δηλαδή την πλήρη μετατροπή της Ελλάδας σε ένα σύγχρονο διαμετακομιστικό κέντρο (μεταφορές, επικοινωνίες, υπηρεσίες, ενέργεια κλπ) χωρίς ίχνος ανεξαρτησίας, με διαλυμένο των παραγωγικό μηχανισμό, έρμαιο των διεθνών συμφερόντων και ανταγωνισμών και φυσικά με εξαφανισμένα τα δικαιώματα των εργαζομένων, προς όφελος της ανταγωνιστικότητας στο «διεθνές περιβάλλον».

Για τον δικομματισμό

• 14. Ο νεοφιλελευθερισμός είναι το δόγμα και των δύο πτερύγων του δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ) αλλά φυσικά και του συμπληρώματός τους που είναι το κόμμα ΛΑΟΣ. Το πρόγραμμά τους, όπου δεν καλύπτεται από ψεύτικες διακηρύξεις και λόγια, είναι η πλήρης εφαρμογή του νεοφιλελευθερισμού. Το έχουν αποδείξει όποτε κυβερνούν και ας το κρύβουν (δύσκολα, είναι η αλήθεια) όποτε είναι στην αντιπολίτευση. Για αυτό ο δικομματισμός θα πρέπει να υποστεί ήττες, να «κοντύνει» αρκετά αν θέλουμε να δούμε εξελίξεις θετικές για το λαό και την Αριστερά. Όχι μόνο με την εκλογική του αποδυνάμωση αλλά με την καθημερινή απόσπαση δυνάμεων από τις γραμμές του και το ξεγύμνωμά του σε κάθε κοινωνικό χώρο.

Ευρωπαϊκή Ένωση και Ελλάδα

• 15. Βασικός μηχανισμός επιβολής του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Με την επιβολή ρυθμίσεων για τις εργασιακές σχέσεις, τις συνθήκες και τα σύμφωνα που επιβάλλουν συγκεκριμένη οικονομική πολιτική, την επιβολή της λιτότητας, τις κάθε είδους απαγορεύσεις οποιασδήποτε πολιτικής δεν ταιριάζει με την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς, της υποχρεωτικής ιδιωτικοποίησης σε μια σειρά τομείς. Οτιδήποτε δεν δίνει γη και ύδωρ στο πολυεθνικό κεφάλαιο χαρακτηρίζεται εμπόδιο στον «ελεύθερο ανταγωνισμό», οτιδήποτε δεν οδηγεί στην πλήρη εμπορευματοποίηση είναι για την Ένωση φραγμός στην ελεύθερη κυκλοφορία των αγαθών. Έγινε καθεστώς, τόσο η αποβιομηχάνιση της χώρας, όσο και η διάλυση της υπαίθρου και της αγροτικής οικονομίας. Ειδικά η ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ και τη ζώνη του ευρώ από το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, με τη σύμφωνη γνώμη όλου του δικομματισμού, της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, οδήγησε σε μεγάλο χτύπημα των εργαζόμενων και του λαϊκού εισοδήματος, απογείωσε την ακρίβεια και τη λιτότητα.

Κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο

• 16. Είναι σήμερα αναγκαίο ένα μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Πολλοί, μέσα στην Αριστερά, ειρωνεύονται αυτό το στόχο. Ποια είναι η επιχειρηματολογία τους; Λένε ότι είναι πολύ μικρός ο στόχος ενός τέτοιου μετώπου. Ότι καλώντας σε μέτωπο ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό είναι σα να υποστηρίζουμε ένα άλλο μοντέλο καπιταλισμού, έναν πιο ανθρώπινο καπιταλισμό. Ότι αυτό το μέτωπο παραπέμπει στη σοσιαλδημοκρατία. Κάνουν λάθος για τέσσερις βασικούς λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι σήμερα μονόδρομος για τον καπιταλισμό. Δεν υπάρχει καμιά χώρα στην Ευρώπη που να ακολουθεί διαφορετικό μοντέλο, ούτε και θα υπάρξει για μια μεγάλη περίοδο. Στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης και της όξυνσης του ανταγωνισμού ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά – καπιταλιστικά κράτη, δε νοείται άλλη πολιτική. Άρα το χτύπημα του νεοφιλελευθερισμού σημαίνει χτύπημα στον καπιταλισμό. Ήττα του νεοφιλελευθερισμού διευκολύνει την κοινωνική ανατροπή. Δεύτερον, η σοσιαλδημοκρατία σήμερα είναι πλήρως ταυτισμένη με το νεοφιλελεύθερο μονόδρομο. Τρίτον, οι σημαντικότεροι αγώνες στην Ελλάδα, οι πιο προωθημένοι αγώνες των εργαζόμενων, των νέων, των πολιτών (πχ δάσκαλοι, άρθρο 16, ελεύθεροι χώροι) ήταν, επί της ουσίας, αγώνες που με συνέπεια, αποφασιστικότητα και ξεκάθαρους στόχους στράφηκαν ενάντια σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές και μάλιστα επιμέρους. Άρα, τέταρτο και σημαντικότερο: Η οικοδόμηση ενός πλατιού μαζικού μετώπου, που να συσπειρώνει ποικιλόμορφες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις ενάντια στο σύνολο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών είναι ένα μεγάλο βήμα που θα φέρει σε καλύτερη θέση τα λαϊκά στρώματα και την Αριστερά.

Για την κατάσταση στην Αριστερά

• 17. Ποια είναι όμως, σήμερα, η κατάσταση στην Αριστερά; Από τη μια μεριά, το ΚΚΕ εμφανίζεται σαν συνεχιστής του κόμματος των αγώνων και των θυσιών αλλά καμία σχέση δεν έχει με τις λαμπρές σελίδες της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος. Τα μεγάλα λόγια για αγώνες και επαναστάσεις δεν μπορούν να κρύψουν τον πραγματικό του ρόλο: Εχθρότητα απέναντι στην υπόλοιπη Αριστερά για να περιφρουρήσει το μηχανισμό και τις ψήφους του. Απομονωτική και σεχταριστική γραμμή. Μέτωπο με τον εαυτό του και μόνο, παρόλο που φλυαρεί για την ανάγκη λαϊκού μετώπου. Κυρίως, όμως, καταγγελία των μαζικών κινημάτων και συμπόρευση με το δικομματισμό στα δύσκολα. Ειδικά η κατάπτυστη στάση του, στην περίπτωση του κινήματος του Δεκέμβρη του 2008, όταν ανοιχτά στήριξε την κυβέρνηση Καραμανλή και στοχοποίησε την αγωνιζόμενη νεολαία φανερώνει το μέγεθος του προβλήματος. Ο Συνασπισμός, ιδιότυπο αριστερό ρεφορμιστικό και φιλοευρωπαϊκό κόμμα, ισορροπεί ανάμεσα στην υποστήριξη των κινημάτων και τα χαρακτηριστικά που έχει από τη δημιουργία του, ειδικά κάτω από την επίδραση της διαμάχης στο εσωτερικό του, ανάμεσα σε διαφορετικές τάσεις, μεταξύ των οποίων και μια ανοιχτά σοσιαλδημοκρατική που ζητά τη συμπόρευση με το ΠΑΣΟΚ. Επιλογές όλης της τελευταίας περιόδου (Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, ΣΥΡΙΖΑ) και η αποδοχή που είχαν από τους αριστερούς και την κοινωνία, έχουν επηρεάσει τους συσχετισμούς μέσα σε αυτό το κόμμα. Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά δεν κατορθώνει να παίξει σημαντικό ρόλο με βάση την αντι-ενωτική γραμμή των περισσότερων τμημάτων της, την άρνηση συνεργασιών, την καταγγελτική στάση απέναντι σε σημαντικές διεργασίες και πρωτοβουλίες, την αδιαφορία της να οικοδομήσει δεσμούς με το λαό, αφού αυτό θα ερχόταν σε αντίθεση με τα θεωρητικά της σχήματα και «σχέδια». Τέλος, αυξάνεται η επιρροή και η δράση του αντιεξουσιαστικού χώρου, χωρίς να αναιρούνται τα σημαντικά του προβλήματα (πραξικοπηματισμός, αντιαριστερός λόγος, έλλειψη εμπιστοσύνης στο λαό και τα μαζικά κινήματα, φετιχισμός για τις μορφές πάλης). Η αύξηση, πάντως, αυτή έχει σαφώς να κάνει με τον αποκλεισμό της νεολαίας και τις κραυγαλέες αδυναμίες της Αριστεράς να παίξει το ρόλο της σε σχέση με αυτή τη διαδικασία αλλά και ευρύτερα.

Να αλλάξουν τα πράγματα

• 18. Μέσα σε αυτή την κατάσταση αλλά και στο περιβάλλον των οξυμμένων κοινωνικών και πολιτικών προβλημάτων και της κρίσης, είναι επίκαιρη η γραμμή της ΚΟΕ «να αλλάξουν τα πράγματα στη χώρα, την κοινωνία και την Αριστερά». Οι προσπάθειες για την αλλαγή της κατάστασης στην Αριστερά, η προώθηση του αριστερού πόλου και του πολιτικού και κοινωνικού μετώπου για την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού αποτελούν κεντρικές κατευθύνσεις και ορίζουν τη στάση και την τακτική της ΚΟΕ. Δεν είμαστε υπέρ της ενότητας γενικά και αόριστα. Θεωρούμε πως στις σημερινές συνθήκες, με τους υπάρχοντες κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς, η κοινή δράση και η ενότητα της Αριστεράς με βάση ένα πρόγραμμα ανατροπής του νεοφιλελευθερισμού θα βοηθούσε σημαντικά στη συσπείρωση και ενεργοποίηση δυνάμεων υπαρκτών στην κοινωνία. Θα συνέβαλε αποφασιστικά στον απεγκλωβισμό μαζών από την επιρροή του δικομματισμού. Η ΚΟΕ επιμένει στο στόχο μιας ενωτικής, σύγχρονης, αγωνιστικής και χρήσιμης Αριστεράς.

Με τις εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις

• 19. Υποστηρίζουμε ότι ο κόσμος δεν αλλάζει χωρίς μεγάλες ρήξεις και ανατροπές. Δεν αλλάζει με τους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού που επιβάλλουν τα μεγάλα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Δεν υποτασσόμαστε στο δόγμα της μίας και μοναδικής αδιαίρετης αστικής δημοκρατίας που κανένας δεν επιτρέπεται να αμφισβητήσει. Ποιος είπε ότι η αποθέωση της δημοκρατίας είναι οι εκλογές κάθε 4 χρόνια με ένα καλπονοθευτικό σύστημα και εν μέσω τηλεοπτικής κυριαρχίας των πλούσιων και διαπλεκόμενων; Ποιον υπηρετεί σήμερα το κράτος και οι θεσμοί του; Είναι σχεδιασμένα ή όχι για να εξυπηρετούν τους οικονομικά ισχυρούς; Αν αυτά ισχύουν, τότε ριζικές αλλαγές στην κοινωνία μπορούν να έρθουν κυρίως αμφισβητώντας αυτούς τους θεσμούς και οικοδομώντας καινούριους και όχι μέσα από το αστικό κοινοβούλιο και τις υφιστάμενες εξουσίες. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε γενικά με τις εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις.

Μπορούμε να ανατρέψουμε τα σχέδιά τους

• 20. Αυτά δεν σημαίνουν ότι περιμένουμε τη «στιγμή» της επανάστασης σαν τη δευτέρα παρουσία που θα λύσει με μιας όλα τα προβλήματα και ως τότε αδιαφορούμε για την αλλαγή των συσχετισμών. Έχουμε μέτωπο τόσο απέναντι στην αντίληψη που λέει ότι όλα θα αλλάξουν βαθμιαία και ήρεμα με τη συμμετοχή μας στους αστικούς θεσμούς, όσο και στη λογική ότι μέχρι να ανατραπεί ο καπιταλισμός δεν θα δούμε θετικές εξελίξεις για τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Μπορούμε στην Ελλάδα να ανατρέψουμε σχεδιασμούς και πολιτικές. Το έδειξε η νεολαία πηγαίνοντας πίσω σχεδιασμούς για την κατάργηση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, αλλά και ανεβάζοντας την αξία της ανθρώπινης ζωής στη χώρα μας, όταν έκανε την εξουσία να πληρώσει για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και συγκέντρωσε το θαυμασμό όλης της προοδευτικής ανθρωπότητας. Το έχουν δείξει οι εργαζόμενοι που όποτε οργανωθούν και παλέψουν πέρα από τα πλαίσια του επίσημου συμβιβασμένου συνδικαλισμού, αναγκάζουν σε υποχωρήσεις, παραιτήσεις και κλυδωνισμούς. Το έχουν δείξει τα κινήματα πόλης που συχνά ακυρώνουν τα επιχειρηματικά και κυβερνητικά σχέδια για την καταστροφή του περιβάλλοντος και την υποβάθμιση της ζωής. Το δείχνουν το αντιπολεμικό κίνημα και ο αντιαμερικανισμός που αν δεν υπήρχαν, η Ελλάδα θα ήταν πολύ πιο ανοιχτά μέσα στις πολεμικές σταυροφορίες. Έχουμε ανάγκη από όλο και περισσότερες νίκες που να βάζουν φρένο στην πορεία προς την πλήρη ισοπέδωση των λαϊκών δικαιωμάτων. Μέσα από αυτό το δρόμο, μέσα από οργάνωση, κινητοποίηση, από κινήματα και εξεγέρσεις, θα αλλάξουμε τα πράγματα, θα οικοδομηθούν συνθήκες για μια ριζικά διαφορετική πορεία της χώρας.

Για την ενίσχυση της ΚΟΕ και της κομμουνιστικής Αριστεράς

• 21. Για αυτό είναι σημαντικός στόχος η ενίσχυση της κομμουνιστικής Αριστεράς. Η μέχρι τώρα πείρα δείχνει πως χωρίς την παρουσία και τη δράση της κομμουνιστικής Αριστεράς, της ΚΟΕ πιο συγκεκριμένα, αρκετά σημαντικά βήματα δεν θα είχαν γίνει. Επιβεβαιώνεται σε μεγάλο βαθμό η πολιτική γραμμή της ΚΟΕ. Η ενίσχυση της αποτελεί απαραίτητο όρο για να αλλάξουν οι συσχετισμοί υπέρ του λαϊκού παράγοντα. Η ενίσχυση της κομμουνιστικής Αριστεράς είναι αναγκαία προϋπόθεση για να αποκρούσουν αποτελεσματικά η εργατική τάξη και οι λαϊκές μάζες την επίθεση που δέχονται και να οργανώσουν νέες εφόδους για μια διαφορετική κοινωνική οργάνωση. Αλλά και για να προχωρήσει η κοινή δράση και ενότητα της Αριστεράς. Το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι το πιο σημαντικό παράδειγμα: Απέκτησε νόημα και έχει αρχίσει να έχει κάποιο βηματισμό, παρά τα προβλήματα, μετά την συμμετοχή της ΚΟΕ και σε μεγάλο βαθμό οφείλεται σε αυτή. Η γραμμή της αντιπαράθεσης με το νεοφιλελευθερισμό σε όλα τα επίπεδα και της εναντίωσης στα κεντροαριστερά σενάρια, η προσπάθεια κινητοποίησης των δυνάμεων της Αριστεράς σε πολιτικές πρωτοβουλίες, η ανεπιφύλακτη στήριξη των μαζικών κινημάτων, αποτελούν συνεχή προσπάθεια της ΚΟΕ και σημείο τριβής και αντιπαράθεσης με πρακτικές που προνομοποιούν την κοινοβουλευτική πάλη σαν υποκατάστατο των αγώνων.

 

Η ΚΟΕ ΚΑΙ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ

Γιατί Οργάνωση;

• 22. Η Μάργκαρετ Θάτσερ, που το όνομά της συνδέεται με την εμπέδωση του νεοφιλελευθερισμού, είχε πει, λανσάροντας και δικαιολογώντας τα νέα δόγματα: «Δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο τα άτομα και οι οικογένειές τους». Ο καπιταλισμός θέλει άτομα ξεκομμένα μεταξύ τους και μόνα τους, εχθρεύεται την αλληλεγγύη και τη συλλογικότητα, θέλει «ελεύθερους καταναλωτές». Η οργάνωση αποθεώνεται και τελειοποιείται όταν έχει σκοπό το κέρδος των λίγων ή την υποταγή των πολλών (εταιρίες, μηχανισμοί καταστολής κλπ). Απέναντι σε αυτό το σύστημα, όσοι θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα έχουν ανάγκη τη δική τους οργάνωση. Ανάμεσα στις πολλές και απαραίτητες μορφές οργάνωσης του λαού, έχει ξεχωριστή σημασία εκείνη η μορφή οργάνωσης που θα συσπειρώνει όσους συνειδητά παλεύουν για τη συνολική ανατροπή του καπιταλισμού και την προετοιμασία για μια διαφορετική κοινωνία, η κομμουνιστική οργάνωση.

Η κομμουνιστική ταυτότητα

• 23. Η ΚΟΕ υπάρχει για να υπηρετεί την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους, τη νεολαία, το λαό της Ελλάδας. Η φυσιογνωμία της καθορίζεται από τον προσδιορισμό «Κομμουνιστική»: Παλεύει για την απελευθέρωση όλων των καταπιεσμένων στρωμάτων, την ενότητα των δυνάμεων που αντιπαλεύουν τον ιμπεριαλισμό – καπιταλισμό, για τη σοσιαλιστική κοινωνία και τον κομμουνισμό, την οριστική απελευθέρωση, δηλαδή, από τα δεσμά της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, του χρήματος και των όπλων.

Ο επαναστατικός μαρξισμός

• 24. Κοσμοθεωρία της ΚΟΕ είναι ο επαναστατικός μαρξισμός. Θεωρίες, ιδεολογίες, τάσεις και θρησκείες υπάρχουν χιλιάδες στον κόσμο. Καμιά από αυτές δεν αποτελεί εργαλείο για την ανάλυση όλων των βασικών κοινωνικών και πολιτικών φαινομένων, καμιά δεν προσφέρει μια πειστική συνολική απάντηση για την προοπτική του σύγχρονου κόσμου, ειδικά μάλιστα από τη σκοπιά των περισσότερο καταπιεσμένων και φτωχών. Αντίθετα, ο επαναστατικός μαρξισμός, μπορεί να εξηγήσει τα σύγχρονα φαινόμενα αλλά και να χρησιμεύσει σε μια ριζοσπαστική οπτική όσων θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο ακριβώς από αυτή τη σκοπιά. Μιλάμε για τον επαναστατικό μαρξισμό και όχι το «μαρξισμό» των ακαδημαϊκών και των πανεπιστημίων που πρόσφατα πολλοί ανακαλύπτουν πάλι σαν μια επιστημονική μέθοδο για την ανάλυση και μόνο του καπιταλισμού και ειδικά της κρίσης του.

Γενική και πολιτική γραμμή της ΚΟΕ

• 25. Η ΚΟΕ υπάρχει για να προωθεί μια γενική γραμμή και να υποστηρίζει έμπρακτα μια κεντρική πολιτική γραμμή. Η γενική γραμμή χρωματίζεται από την ανάγκη να αντιμετωπιστεί η Νέα Τάξη Πραγμάτων, να δυναμώσει η διεθνής κοινότητα των λαών, να αναγεννηθεί το κομμουνιστικό κίνημα. Η κεντρική πολιτική γραμμή της ΚΟΕ επιδιώκει να αλλάξουν τα πράγματα στη χώρα, την κοινωνία, την Αριστερά, να ανατραπεί ο σημερινός συσχετισμός δυνάμεων. Η πολιτική γραμμή δεν είναι μια απλή διατύπωση αλλά εφαρμόζεται καθημερινά και εξειδικεύεται σε συγκεκριμένες τοποθετήσεις, κατευθύνσεις, πρωτοβουλίες, τακτικές κινήσεις και συμμαχίες.

Οργάνωση δράσης και δημοκρατικός συγκεντρωτισμός

• 26. Η οργάνωση είναι προσανατολισμένη στη δράση. Δεν είναι φιλολογικός όμιλος ούτε λέσχη συζήτησης. Αυτό σημαίνει ότι λειτουργεί για να αποφασίζει και να οργανώνει τη δράση της αλλά και για να βγάζει συμπεράσματα από τη δράση της, ώστε να την εμπλουτίζει και να την αναβαθμίζει. Για να γίνονται αυτά, είναι απαραίτητα δύο στοιχεία:
• § Η δημοκρατία. Δηλαδή να εκφράζεται στο εσωτερικό της οργάνωσης η γνώμη των μελών της και να συζητιούνται ανοιχτά τα πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά ζητήματα, οι θέσεις και η γραμμή της οργάνωσης. Αλλά και να υπάρχουν διαδικασίες τέτοιες που να αυξάνουν και να απλώνουν τη γνώση και την ικανότητα γνώμης και απόφασης στο εσωτερικό της.
• § Η συλλογική εφαρμογή όσων αποφασίζονται. Δηλαδή αυτά που αποφασίζονται να εφαρμόζονται και να ελέγχεται η εφαρμογή τους, αλλά και να εκφράζεται ενιαία η οργάνωση προς την κοινωνία και τα κινήματα.
• Αυτός ο τρόπος λειτουργίας είναι που ονομάζουμε «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό». Δεν αποτελεί ένα σύνολο κανόνων, αλλά το σύνολο των αντιλήψεων που εξασφαλίζουν την ενότητα θέλησης και δράσης της οργάνωσης.

Βασικά χαρακτηριστικά της ΚΟΕ

• 27. Ποια είναι κάποια βασικά χαρακτηριστικά που πρέπει να κατοχυρώνει η κομμουνιστική οργάνωση;
• § Να παράγει μια γραμμή αντιθετική, ανταγωνιστική προς τον καπιταλισμό και τις πολιτικές του.
• § Να διαμορφώνει στο εσωτερικό της σχέσεις που να μην είναι τυχαίες και ίδιες με ότι κυριαρχεί σήμερα αλλά που να χτίζουν μια κοινότητα αγωνιζόμενων ανθρώπων.
• § Να διαμορφώνει αγωνιστές με κομμουνιστική στάση και αντίληψη, με πρωταγωνιστικό ρόλο στα κινήματα και τις αντιστάσεις.
• § Να είναι ανθεκτική στις δυσκολίες και στα πολύμορφα χτυπήματα του αντιπάλου.
• § Να ενθαρρύνει την κριτική και την αυτοκριτική, να μπορεί να αναγνωρίζει και να διορθώνει τα λάθη της.
• § Να κατοχυρώνει μια λαϊκή, δημοκρατική, μαχητική και ενεργητική φυσιογνωμία.

Οι Οργανώσεις Βάσης της ΚΟΕ

• 28. Σε όλη την Ελλάδα λειτουργούν Οργανώσεις Βάσης (ΟΒ) της ΚΟΕ. Οι οργανώσεις αυτές δραστηριοποιούνται είτε τοπικά, σε πόλεις και γειτονιές, είτε σε κλάδους και χώρους εργαζομένων ή νεολαίας. Κάνουν τακτικά γενικές συνελεύσεις, όπου συζητάνε και αποφασίζουν για τη δράση τους. Έχουν επιμέρους πυρήνες και ένα καθοδηγητικό ολιγομελές γραφείο. Σε αυτό συμμετέχουν τουλάχιστον 3 μέλη της ΟΒ, ο γραμματέας, ο οργανωτικός και ο οικονομικός υπεύθυνος. Οι ΟΒ συνδέουν την οργάνωση απευθείας με τους εργαζόμενους, τη νεολαία, την εργατική τάξη, το λαό. Οι ΟΒ πρέπει να προβάλλουν μια γραμμή, να την επεξεργάζονται και να έχουν σχέδιο παρέμβασης για το χώρο ευθύνη τους. Να συμβάλλουν στην ανάπτυξη της οργάνωσης με νέους πυρήνες και μέλη. Να συμβάλλουν στην οργάνωση του λαού και στη συμμετοχή των μελών σε πλατιά σχήματα και στα κινήματα.

Σώματα και Συνέδρια

• 29. Ανώτερο όργανο της ΚΟΕ είναι το πανελλαδικό συνέδριο που γίνεται κάθε μερικά χρόνια. Το συνέδριο κάνει απολογισμό της οργάνωσης συνολικά και των οργάνων της, εκλέγει το Καθοδηγητικό Όργανο (ΚΟ) και την Κεντρική Επιτροπή Ελέγχου (ΚΕΕ), καθορίζει τις βασικές θέσεις της ΚΟΕ, τις κατευθύνσεις της οργάνωσης, τη στρατηγική και σημαντικά ζητήματα της τακτικής της. Μέχρι τώρα έχουν γίνει δύο συνέδρια. Το ιδρυτικό συνέδριο της ΚΟΕ έγινε το Γενάρη του 2003 και το δεύτερο συνέδριο τον Ιούνη του 2007. Εκτός από τα συνέδρια, για σημαντικά θέματα γίνονται πανελλαδικές συνδιασκέψεις της ΚΟΕ αλλά και συσκέψεις για επιμέρους θέματα, χώρους ή πόλεις και περιοχές. Στις διαδικασίες αυτές παίρνουν μέρος με δικαίωμα λόγου και ψήφου, αντιπρόσωποι που εκλέγονται δημοκρατικά, αλλά και παρατηρητές.

Το ΚΟ και η ΚΕΕ

• 30. Το ΚΟ καθοδηγεί την ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική δουλειά της οργάνωσης συνολικά. Το ΚΟ έχει την ευθύνη για την κεντρική γραμμή, την υλοποίηση των αποφάσεων των συνεδρίων και την συνολική πορεία της ΚΟΕ. Συνεδριάζει, κάθε 3 μήνες το πολύ, σε ολομέλεια και έχει επιτροπές για επιμέρους θέματα και κλιμάκια σε βασικές πόλεις και περιοχές. Εκλέγει πολιτική γραμματεία που είναι υπεύθυνη για τη λειτουργία του, γραμματέα και οργανωτικό γραμματέα. Η ΚΕΕ είναι ολιγομελής επιτροπή που ασκεί έλεγχο στο ΚΟ και στο σύνολο της οργάνωσης. Κάθε μέλος της ΚΟΕ έχει το δικαίωμα να απευθυνθεί με κάθε τρόπο στην ΚΕΕ για θέματα που θεωρεί ότι πρέπει να ελεγχθούν και εκείνη τα εξετάζει, αποφασίζει και προτείνει μέτρα, τοποθετεί κριτήρια και αντιλήψεις.

ΚΟΕ και πλατιά σχήματα

• 31. Η οργάνωση του λαού δε μπορεί παρά να είναι πολύμορφη. Δεν ταυτίζουμε το κόμμα, το μέτωπο, την παράταξη, το σωματείο. Τα μέλη της ΚΟΕ συμμετέχουν σε εργατικά σωματεία, φοιτητικούς συλλόγους αλλά και πολιτιστικούς και κάθε είδους συλλόγους, ενώ πρωταγωνιστούν και στη δημιουργία νέων μορφών οργάνωσης του λαού. Η Ένωση Εργαζομένων, που δραστηριοποιείται στους χώρους των εργαζομένων, τα Αριστερά Σχήματα Φοιτητών, ομάδες μαθητών και άλλα δίκτυα σε διάφορους χώρους είναι πλατιά σχήματα που υποστηρίζονται από την ΚΟΕ. Ακόμα, αριστερά σχήματα και κινήσεις δραστηριοποιούνται τοπικά σε μια σειρά πόλεις και γειτονιές. Η ΚΟΕ όμως συμμετέχει και σε ενωτικά σχήματα, όπου συνεργάζεται με άλλες πολιτικές δυνάμεις. Τέτοια είναι διάφορες τοπικές και αυτοδιοικητικές κινήσεις, η Αριστερή Ενότητα στους φοιτητές, κινήσεις συνεργασίας εργαζομένων, το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, οι τοπικές επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ κλπ. Σε κάθε περίπτωση, η ΚΟΕ αναγνωρίζει το χαρακτήρα και το επίπεδο συνείδησης κάθε πλατιού σχήματος και δεν το ταυτίζει με την κομμουνιστική οργάνωση. Παλεύει όμως για την ανάπτυξή του και προσπαθεί να δυναμώνουν μέσα σε αυτό, τα ριζοσπαστικά και αγωνιστικά χαρακτηριστικά, να γίνεται κομμάτι ενός πολύ πλατιού μετώπου ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση και το νεοφιλελευθερισμό.

Εφημερίδα, σχολές, εκδόσεις, έντυπα, site, φεστιβάλ

• 32. Διάφορα μέσα χρησιμοποιούνται για τη διάδοση της πολιτικής γραμμής και για την προβολή αλλά και την ανάπτυξη των ιδεολογικών χαρακτηριστικών μας. Η εφημερίδα «Αριστερά!» είναι βασικό όπλο της οργάνωσης, προβάλλει την πολιτική, την τακτική και τις ιδέες της κομμουνιστικής Αριστεράς. Μια σειρά έντυπα κυκλοφορούν τοπικά και σε χώρους νεολαίας και εργαζομένων. Οι εκδόσεις «Α/συνέχεια» προβάλλουν μαρξιστικές αναλύσεις, φωτίζουν κλασικά και σύγχρονα ζητήματα. Η ιστοσελίδα της ΚΟΕ (koel.gr) είναι ένα χρήσιμο εργαλείο άμεσης ενημέρωσης για την κίνηση και τις θέσεις της οργάνωσης. Πολιτικές, πολιτιστικές λέσχες της ΚΟΕ σε μια σειρά πόλεις βοηθάνε την πολύμορφη δραστηριότητά μας και την αναγκαία συνεύρεση κόσμου. Σχολές της ΚΟΕ, που διοργανώνονται τακτικά, διευκρινίζουν ιδεολογικά και πολιτικά θέματα, βοηθάνε στην ιδεολογική μας ταυτότητα και το μοίρασμα της γνώσης. Τέλος, το διεθνιστικό φεστιβάλ νεολαίας Resistance, που διοργανώνει η ΚΟΕ, είναι ένας νέος πολύ σημαντικός θεσμός της Αριστεράς στη χώρα μας.

Διεθνείς σχέσεις της ΚΟΕ

• 33. Η ΚΟΕ έχει σχέσεις με κόμματα και οργανώσεις από όλο τον κόσμο. Θεωρεί αναγκαία την επικοινωνία και τη συνεργασία ανάμεσα σε αριστερές και κομμουνιστικές δυνάμεις, όπου κι αν δρουν αυτές. Θεωρεί κοινή υπόθεση την απελευθέρωση των λαών σε όλο τον κόσμο. Απαραίτητος όρος για τις σχέσεις της ΚΟΕ είναι ο αλληλοσεβασμός και η ανεξαρτησία. Δεν έχουμε σχέσεις μόνο με οργανώσεις και κόμματα που ταυτίζονται απόλυτα μαζί μας ιδεολογικά, αλλά με οποιονδήποτε υποστηρίζει τα κινήματα, τους λαούς, τους εργαζόμενους, αμφισβητεί την καπιταλιστική – ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Οι διεθνείς σχέσεις της ΚΟΕ καθορίζονται από την ανάγκη να βγει γνώση από την εμπειρία όσων αγωνίζονται και να βοηθηθεί ο εμπλουτισμός του σύγχρονου κομμουνιστικού προγράμματος, να αναβαθμιστούν και να προσανατολιστούν τα διεθνή μαζικά κινήματα, να αναβαθμιστεί ο διεθνής συντονισμός.

Το μέλος της ΚΟΕ

• 34. Μέλος της ΚΟΕ είναι όποιος συμφωνεί με τις βασικές ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις και αρχές λειτουργίας της οργάνωσης, ανήκει σε κάποια Οργάνωση Βάσης και δίνει μηνιαία οικονομική συνδρομή. Όπως είναι φυσικό, κανείς δεν γνωρίζει και δε συμφωνεί με τα πάντα πριν ενταχθεί στην οργάνωση. Για αυτό, για ένα εξάμηνο μαθαίνει καλύτερα την οργάνωση συμμετέχοντας μέσα σε αυτή και μετά αποφασίζει κι αυτός και η οργάνωση αν θα παραμείνει μέλος της. Το μέλος της ΚΟΕ θα πρέπει να συμμετέχει στη συνέλευση της ΟΒ και στις υπόλοιπες διαδικασίες της οργάνωσης και να λέει ανοιχτά τη γνώμη του μέσα σε αυτές. Να υποστηρίζει την ενότητα της οργάνωσης. Να προσπαθεί να αναβαθμίσει τη σχέση του με το μαρξισμό και τις θέσεις της οργάνωσης. Να συμμετέχει στα κινήματα και τις αντιστάσεις, σε διάφορες μορφές οργάνωσης, να κινείται μέσα στο λαό και να προσπαθεί να μαθαίνει από αυτόν και όχι να υποτιμάει τον κόσμο που δεν είναι οργανωμένος. Να αγωνίζεται ενάντια στην πολιτική και τις πρακτικές του κεφαλαίου και του κράτους. Να προσπαθεί για την ανάπτυξη της οργάνωσης, προβάλλοντας τις θέσεις της και έχοντας τακτική επαφή με άλλους ανθρώπους, τους οποίους ενημερώνει για το τι λέει και κάνει η οργάνωση και τους καλεί να συμμετέχουν στο μαζικό κίνημα και την κομμουνιστική Αριστερά. Το μέλος της ΚΟΕ πρέπει να δίνει μάχες ενάντια στον ατομισμό και την ιδιοτέλεια, να ασκεί κριτική στους άλλους και τον εαυτό του υπέρ της κοινής υπόθεσης. Όλα τα παραπάνω αποτελούν ταυτόχρονα υποχρεώσεις και δικαιώματα του μέλους. Σε μια εποχή που κάνουν τα πάντα για να μείνει ο καθένας μόνος του, πιο αδύναμος και ευάλωτος, σε μια εποχή που χτυπιέται η συλλογικότητα και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, είναι πραγματική δύναμη η οργάνωση. Γιατί ουτοπία δεν είναι να πιστεύεις ότι τα πράγματα θα αλλάξουν αλλά ότι θα μείνουν ίδια. Γιατί είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι.

 

Διαβάστε περισσότερα:

«Βασικά κείμενα του Ιδρυτικού Σώματος της ΚΟΕ»
«Υλικά και αποφάσεις του 2ου συνεδρίου της ΚΟΕ»
«Να αλλάξουν τα πράγματα στην κοινωνία, στη χώρα, στην Αριστερά»
«Για το κομμουνιστικό πρόγραμμα της εποχής μας» του Γιάννη Χοντζέα,
(από τις εκδόσεις Α/συνεχεια)
«Το μανιφέστο του κομμουνιστικού κόμματος», των Κ. Μαρξ, Φ. Ένγκελς
«Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», του Β. Ι. Λένιν
«Τι να κάνουμε» του Β. Ι. Λένιν
(κυκλοφορούν από διάφορες εκδόσεις)

Δείτε διάφορα κείμενα, άρθρα, αποφάσεις:

Στο site της ΚΟΕ www.koel.gr