Το όραμα του πολιτικού κόσμου και των παγκόσμιων ελίτ σε μια απλή φράση. Αυτό έχει να προσφερθεί στις κοινωνίες και τους λαούς τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα. Γιατί έχουμε πόλεμο. Γιατί στο προσκήνιο βρίσκονται πια κατ’ αποκλειστικότητα οι ζωτικοί χώροι, τα νατοϊκά εδάφη, τα στρατόπεδα, οι ενεργειακοί πόροι. Για να ρουφήξουν ό,τι έχει απομείνει από μπόλικα χρόνια οικονομικής κρίσης, για να επιβληθούν ακόμα πιο σκληρές «καταστάσεις έκτακτης ανάγκης», για να επεκταθούν με νέους τρόπους και σε νέα πεδία το κεφάλαιο αλλά και οι αποικιοκρατίες της εποχής μας. Πορτοφόλι μαζί και ελευθερία, φτώχεια σε πολλών ειδών γκέτο, προσαρμογή με επιδόματα και δόσεις καταστολής, αλλοτριώσεις. Και η Ελλάδα σε υπαρξιακή απειλή, μαζί της κι εμείς ως κοινωνία αλλά και ως άνθρωποι.
Είναι σίγουρο ότι υπάρχει ελπίδα;
Το ερώτημα δεν μπορεί να στριμώχνεται σε τετριμμένες απαντήσεις, γενικόλογες και παντός καιρού, σε πρακτικές ανούσιες και «μία από τα ίδια». Έχουν δοκιμαστεί πολλά αλλά και πολλοί τα τελευταία χρόνια. Έχουν καταρρεύσει αυταπάτες, εκλογικές και κινηματικές, φαεινές, αφελείς και ιδιοτελείς, έχουν δοθεί πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης και υπακοής από πολλούς που πορεύονται αγωνιστικά έως πολύ αγωνιστικά. Δεν υπάρχει σήμερα ένα ρεύμα μέσα στην ελληνική κοινωνία, μια κίνηση φρέσκια που να εμπνέει και να κινητοποιεί μαζικά, να δίνει υπόσταση στην ανησυχία, να λειτουργεί πέρα κι έξω από τη μεγάλη και δομική συμπολίτευση, να υπερασπίζεται τη χώρα, να αντιστέκεται πραγματικά.
Αυτή η έλλειψη πρέπει να καλυφθεί. Και μπορεί να καλυφθεί γιατί -παρόλα όσα- παλιά και νέα φορτία, αξίες, κεκτημένα, τρόποι και σκέψεις γόνιμες, σκιρτήματα νέων ανθρώπων, υπάρχουν ακόμα μέσα στην ελληνική κοινωνία. Για τους υπόλοιπους έχει αρχίσει… η προεκλογική περίοδος.
Κι έτσι μόνο «Όλοι στην απεργία!»…
