ΤΟ ΘΕΜΑ: Πολιτική κρίση, του Χρίστου Καραμάνου

Δικομματικά σωσίβια

Η κυβέρνηση προωθεί με ταχύτατους ρυθμούς το κλείσιμο της έρευνας και στο σκάνδαλο SIEMENS, δηλαδή το κουκούλωμα μιας ακόμη υπόθεσης, κι ενώ μετά τις μίζες του ΠΑΣΟΚ και του Τσουκάτου, μετά τις μίζες του Γ. Τρεπεκλή (επιστήθιου φίλου του Γ. Παπανδρέου), μετά τις μίζες του Μητσοτακέικου, έρχονται στο φως οι μίζες του εξαδέλφου του πρωθυπουργού Μ. Λιάπη. Την ίδια ώρα που αποδεικνύεται, ακόμη και στον πιο δύσπιστο, ότι ο δικομματισμός είναι βουτηγμένος στη διαφθορά και τη διαπλοκή και διαπερνιέται από μια μεγάλη πολιτική κρίση (βλ. "Αριστερά!" φ. 246, σελ. 4 και "Αριστερά!" φ. 234, σελ. 6-7), αρχίζει η επιχείρηση αποπροσανατολισμού. Σ’ αυτή εστιάζουμε παρακάτω.

Κείμενα: Χρίστος Καραμάνος

Τι κυοφορεί ο "κανένας";

Το τελευταίο διάστημα υπερπροβάλλεται από τα ΜΜΕ (ειδικά από το συγκρότημα Λαμπράκη) το δημοσκοπικό εύρημα ότι στην ερώτηση "ποιον θεωρείτε κατάλληλο για πρωθυπουργό" η απάντηση "κανένας" συγκεντρώνει ποσοστά της τάξης του 20-27%, ενώ σε ορισμένες έρευνες ξεπερνά το ποσοστό του Γ. Παπανδρέου.

Το "κανένας" είναι μία ακόμη απτή ένδειξη της λαϊκής δυσαρέσκειας. Στρέφεται ενάντια και στους δύο εκπροσώπους του δικομματισμού, Καραμανλή και Παπανδρέου. Τα ποσοστά και των δύο, ειδικά μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2007, αρχίζουν να βυθίζονται. Ιδιαίτερα, βέβαια, πλήττεται ο Γ. Παπανδρέου, καθώς η σύμπλευσή του με το νεοφιλελευθερισμό και η αδυναμία άσκησης αντιπολίτευσης στη Νέα Δημοκρατία απογοητεύει τη λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ. Πάνω σ’ αυτή τη βάση εντείνεται η αντιπαράθεση στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, που επίσης συμβάλλει στη μεγάλη πτώση των ποσοστών του Γ Παπανδρέου.

Αυτά τα γνωστά πράγματα, που δεν είχαμε ανάγκη καμιά δημοσκόπηση για να τα διαπιστώσουμε, διαστρεβλώνονται και παίρνουν εντελώς διαφορετική διάσταση από τα think tanks του αστισμού, που έχουν αποδυθεί σε μια συντονισμένη προσπάθεια με διπλό στόχο:

• Πρώτο και βασικό, επιχειρούν να δημιουργήσουν κλίμα ότι ο κόσμος είναι απογοητευμένος από όλες τις πολιτικές δυνάμεις – κι όχι μόνο από το δικομματισμό. Επιχειρούν να αποδώσουν και στην Αριστερά ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την αποστροφή του κόσμου προς το πολιτικό σύστημα. Γιατί γι’ αυτούς από την Αριστερά υπάρχει ένας εν δυνάμει κίνδυνος. Ανεξάρτητα από τις υπαρκτές ευθύνες της, η Αριστερά μπορεί σήμερα να διαμορφώσει μια κινηματική, ριζοσπαστική, αντινεοφιλελεύθερη, δηλαδή ουσιαστικά αντισυστημική ταυτότητα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα ΜΜΕ υπερπροβάλλουν το "κανένας" για να μην αποκτήσει μεγαλύτερη δυναμική το ενδεχόμενο "ΣΥΡΙΖΑ". Θέλουν να ανακόψουν την αναζήτηση πλατιού λαϊκού κόσμου προς την ενωτική Αριστερά, που μάλιστα διαμορφώθηκε σε συνθήκες κινηματικής αντίστασης στο νεοφιλελευθερισμό. Και σαφώς επιδιώκουν να ρυμουλκήσουν το ΣΥΡΙΖΑ σε "υπεύθυνες", κεντροαριστερές τοποθετήσεις, μακριά από την κινηματική δράση και εντός των πλαισίων της μιντιακής, δημοσκοπικής, τηλεοπτικής δημοκρατίας.

• Παράλληλα, το "κανένας" ανοίγει το δρόμο στη δημιουργία εφεδρειών για το αστικό σύστημα και, μάλιστα, στην κατεύθυνση της επιχειρηματικής πολιτικής, του μπερλουσκονισμού. Αφού όλοι έχουν αποτύχει, γιατί να μη δοκιμαστούν οι "επιτυχημένοι", αυτοί που στο χώρο τους έφεραν αποτελέσματα, αυτοί που έστησαν επιχειρήσεις με τέτοια τεράστια κέρδη, όπως ο Βγενόπουλος, η Γιάννα; Έτσι, σε συνθήκες απονομιμοποίησης του δίπολου νεοφιλελευθερισμός/δικομματισμός, επιχειρούν να πετύχουν μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: ότι τάχα η ελπίδα όχι μόνο δεν έρχεται από την Αριστερά, αλλά, αντίθετα, έρχεται από τον επιχειρηματικό κόσμο, με περισσότερο και αγριότερο νεοφιλελευθερισμό, ιδιωτικοποιήσεις, μεταρρυθμίσεις.

"Όλοι έχουμε λαδώσει"

Τα ΜΜΕ επιχειρούν να δημιουργήσουν σύγχυση στην κοινωνία προβάλλοντας το επιχείρημα ότι τάχα η διαφθορά είναι γενικό χαρακτηριστικό του ρωμέικου, ότι όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι και ότι, αν κάποιος/α έχει βρεθεί στην ανάγκη να έχει δώσει ένα "γρηγορόσημο", τότε δεν δικαιούται να διαμαρτύρεται. Κατά τους λαλίστατους απολογητές του αστισμού, η μίζα των εκατ. ευρώ εξισώνεται με ένα δεκάευρω, ενώ η λύση αναζητείται στη δημιουργία ενός "θεσμικού πλαισίου" – που πάλι είναι τόσο θολό και γραφειοκρατικό, που πρακτικά δεν σημαίνει τίποτα. Το βασικό γι’ αυτούς είναι να μη φανούν οι ουσιαστικές αιτίες και οι πηγές του προβλήματος, πρακτικά να μη γίνει τίποτα, το πολύ καμιά θεαματική παραίτηση ή πλάνα με χειροπέδες σε κάποιον "κουμπάρο", και πάμε παρακάτω.

Η Αριστερά πρέπει να απαντήσει σ’ αυτόν το χειρισμό βάζοντας στο λαό δύο κατευθύνσεις και συνδέοντάς τες με τις διεκδικήσεις, ειδικά ενάντια στη φτώχεια και την ακρίβεια

1. Η Αριστερά οφείλει να είναι αμείλικτη απέναντι στη διαφθορά και τη διαπλοκή επιχειρηματικού κόσμου και δικομματισμού. Και να έχει κεντρικές αιχμές απέναντι και στους δύο – να σταματήσει η ιδιότυπη ασυλία των επιχειρηματιών και των πολυεθνικών, όταν π.χ. κανείς δεν λέει κουβέντα για τη SIEMENS.

Η διαφθορά είναι οργανικό στοιχείο του συστήματος. Γιγαντώνεται όσο διευρύνεται ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας, όσο προχωρά ο νεοφιλελευθερισμός. Εξαπλώνεται σε όλους τους θεσμούς της αστικής κοινωνίας, από το πολιτικό σύστημα μέχρι τη δικαιοσύνη, την αστυνομία, την εκκλησία – με τα ΜΜΕ να είναι ένα βασικό εργαλείο της διαπλοκής. (βλ. αναλυτικότερα "Αριστερά!" φ. 246, σελ. 5).

2. Η Αριστερά οφείλει να καταδείξει ότι το κύριο ζήτημα είναι η διαφθορά και η διαπλοκή επιχειρηματικού κόσμου και δικομματισμού και όχι η μικρο-διαφθορά, που συναντά κανείς στην καθημερινότητα και που, μάλιστα, είναι αποτέλεσμα της πρώτης.

Κοινή ρίζα έχουν όχι το χούι του ρωμέικου αλλά το σύστημα του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού. "Μα για το γρηγορόσημο που πληρώνεις στον κυρ Τάδε φταίει ο κατικομονοπωλιακός καπιταλισμός;" θα καγχάσουν επιτιμητικά οι πονηρούληδες απολογητές του. Μα, και βέβαια. Γιατί η μικρο-διαφθορά, πολύ απλά, δεν θα υπήρχε, αν υπήρχαν σωστή οργάνωση και στελέχωση του δημόσιου τομέα, αν οι εργαζόμενοι αμείβονταν αξιοπρεπώς κι αν υπήρχαν άλλα κοινωνικά και πολιτιστικά πρότυπα (κι όχι ο καταναλωτισμός, το σεξογαργάλημα και ο τζόγος).

Ακριβώς αυτό είναι που δεν θέλουν οι διαχειριστές του σημερινού συστήματος. Με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική τους, απορρυθμίζοντας και διαλύοντας το δημόσιο τομέα, τον μετατρέπουν σε έρμαιο των επιδιώξεων των πολυεθνικών και του μεγάλου κεφαλαίου – με τις μίζες να ανθούν και τη σπατάλη του δημόσιου χρήματος να απογειώνεται. Παράλληλα, αφήνουν να εξαπλώνεται η μικρο-διαφθορά, με την οποία η Αριστερά είναι αντίθετη σε κάθε της μορφή (φακελάκια, γρηγορόσημα, ρουσφέτια), για να κρατάνε τον κόσμο μέσα στη μιζέρια, σκυφτό, ατομιστή, με εκμαυλισμένη συνείδηση. Και για να καλλιεργούν αντιθέσεις ανάμεσα στο λαό, ότι δήθεν για όλα φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι, παγιώνοντας έτσι, μέσα από το "διαίρει και βασίλευε", τη δική τους εξουσία.

ΑΠΥΘΜΕΝΟ ΘΡΑΣΟΣ

Μια παρεούλα ήταν…

…και πήγε στο Μόναχο να δει μπάλα με τα παιδιά της. Τι το μεμπτόν; "Ουδέν", απαντά ο Ψυχάρης στο "ΒΗΜΑ". "Σίγουρα, δεν είναι ποινικό αδίκημα", συμπληρώνει η φωνασκούσα κατά τ’ άλλα "Ελευθεροτυπία". "Για ταξίδια και χιλιάρικα θα μιλάμε; Το ζήτημα είναι τι έγιναν τα 100 εκατ. ευρώ, που ήρθαν για μίζες στην Ελλάδα", να και η αναπάντεχη κάλυψη από την ταξικιστική κορόνα της Αλέκας. Δεν φαίνεται να έχει καμιά σημασία για όλους αυτούς το ότι αυτή η "παρέα" διαχειρίζεται τα δημόσια πράγματα (από τον ΟΤΕ και τον ΟΣΕ, μέχρι την Ολυμπιακή, τον τουρισμό και τα εξοπλιστικά προγράμματα). Με τι κριτήρια, άραγε; Μα με κριτήρια "παρέας", φυσικά. Εκτός κι αν είμαστε τόσο αφελείς που να πιστεύουμε (ή τόσο πονηροί, όπως ο κάθε Ψυχάρης, που να διαδίδουμε) ότι στα του δημόσιου βίου ο "ταγός του δημόσιου συμφέροντος" Λιάπης υψώνει το ανάστημά του σε κάθε Χριστοφοράκο, σε κάθε Λασκαρίδη. Μια "παρέα" κατ’ εικόνα και ομοίωση του εξαρτημένου κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού. Αυτή είναι η ουσία – που, τι σύμπτωση, πάντα στις κρίσιμες στιγμές ξεφεύγει (και) από την Αλέκα.

Η θέση της ΚΟΕ

• Αυτοί που φέρνουν ακρίβεια, φτώχεια και "μαύρη" εργασία είναι οι ίδιοι που διαπρέπουν στη διαφθορά, τη διαπλοκή και στο "μαύρο" πολιτικό χρήμα.
• Για να μπει φραγμός στη διαφθορά πρέπει να μπει φραγμός στο νεοφιλελευθερισμό, στα καρτέλ, στα μονοπώλια. Καμιά αυταπάτη για την επιχειρηματική πολιτική.
• Όπου ακούς μεγάλα έργα, μεγάλες δουλειές και μεγάλα κέρδη, θυμίσου ότι δίπλα πάντα υπάρχουν μεγάλες μίζες και μεγάλη διαπλοκή.
• Η διαφθορά στο Δημόσιο οφείλεται στους μεγαλοπρομηθευτές, στους μεγαλοεργολάβους και στις κυβερνήσεις – και όχι στους εργαζόμενους με μισθούς πείνας.
• Με αγώνες ενάντια στους μισθούς της πείνας, καμιά αυταπάτη για τη λύση της κομπίνας. Η Αριστερά λέει ΟΧΙ στο φακελάκι, ΟΧΙ στον εκμαυλισμό των συνειδήσεων.
• Ελπίδα για την αναγέννηση του τόπου η Αριστερά. Προϋπόθεση η ριζική ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών. Μοχλός ένας αναδιοργανωμένος δημόσιος τομέας, που να λειτουργεί προς όφελος και υπό τον έλεγχο της κοινωνίας.