ΤΟ ΘΕΜΑ: ΟΤΕ, του Χρίστου Καραμάνου

Εθνικοποίηση ενάντια στην ιδιωτικοποίηση

Η πώληση του ΟΤΕ στο γερμανικό μονοπώλιο Deutsche Telekom είναι μια σκανδαλώδης μεθόδευση της κυβέρνησης Καραμανλή. Ο διαμεσολαβητής (εμιρατικά κεφάλαια με εκπρόσωπο τον Βγενόπουλο), μεταβιβάζοντας το 20% του οργανισμού στους Γερμανούς, βγάζει ένα αεριτζίδικο κέρδος περίπου 700 εκατ. ευρώ. Και οι Γερμανοί, αγοράζοντας το 3% από το ελληνικό δημόσιο, θα διοικούν το μεγαλύτερο ελληνικό όμιλο (ΟΤΕ, COSMOTE) τόσο από άποψη μεγέθους όσο και από άποψη στρατηγικής σημασίας. Μην ξεχνάμε ότι για το ποιος θα ελέγχει τον ΟΤΕ έπεσε μία κυβέρνηση, του Μητσοτάκη, το 1993. Οι προμήθειες του ΟΤΕ, που τόσα σκάνδαλα έχουν συνδεθεί μ’ αυτές, είναι πλέον αποκλειστικό προνόμιο των Γερμανών. Όπως και η εκμετάλλευση των βαλκανικών αγορών, όπου ο ΟΤΕ έχει παρουσία σε 5 χώρες.

Όμως η κυριότερη πλευρά αυτής της υπόθεσης αφορά τον έλεγχο όλων των στρατηγικών τομέων της οικονομίας της Ελλάδας από το ξένο κεφάλαιο. Δεν πρόκειται μόνο για ιδιωτικοποίηση – που κι αυτή είναι ιδιαίτερα αρνητική εξέλιξη. Η ιδιωτικοποίηση ολοκληρώνεται με το ξεπούλημα στις πολυεθνικές τράπεζες (Εθνική, Εμπορική), στις τηλεπικοινωνίες (μην ξεχνάμε Vodafone και Wind), στην ενέργεια (όλες οι νέες μονάδες ελέγχονται από ξένους, κι απομένει μόνο το ξεπούλημα της ΔΕΗ, όπου ετοιμάζεται η RWE). Το ξεπούλημα σχεδιάζεται να ολοκληρωθεί με την προωθούμενη ιδιωτικοποίηση των λιμανιών, της Ολυμπιακής και –λίγο αργότερα– των σιδηροδρόμων.

Κείμενα: Χρίστος Καραμάνος

Δικομματική υποκρισία

Είναι εύλογο και ελπιδοφόρο ότι μέσα στην κοινωνία, και παρά την ολοκληρωτική προπαγάνδα των ΜΜΕ, υπάρχει –και καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις– μια μεταστροφή του λαού υπέρ του δημόσιου χαρακτήρα των μεγάλων κοινωφελών οργανισμών. Έτσι, η απαγορευμένη λέξη "εθνικοποίηση" ξαναμπαίνει στη δημόσια συζήτηση. Η απονομιμοποίηση του νεοφιλελευθερισμού στη λαϊκή συνείδηση είναι τέτοια, που αρχίζει να αποκτά ευρύτερη νομιμοποίηση η ιδέα της "εθνικοποίησης". Σ’ αυτό συμβάλλουν οι αγώνες που αναπτύσσονται σε διάφορα μέτωπα – συμβάλλει, φυσικά, και το παράδειγμα της Λατινικής Αμερικής, όπου τουλάχιστον σε Βενεζουέλα και Βολιβία, ειδικά κάθε Πρωτομαγιά, εξαγγέλλεται η εθνικοποίηση κάποιου στρατηγικού τομέα. Είναι μεγάλη η πρόκληση για την Αριστερά στην Ευρώπη και στην Ελλάδα να αναπτύξει δημιουργικά αυτή τη νέα διάσταση που ξεπηδά μέσα από τους αγώνες. Και αυτό επειδή:

• Είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να διατρανώσει η Αριστερά μέσα στο λαό την αντίληψη ότι το νεοφιλελεύθερο μοντέλο διαχείρισης, τόσο των τηλεπικοινωνιών όσο και γενικότερα του δημόσιου τομέα, έχει κραυγαλέα αποτύχει. Οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή του παραγωγικού της δυναμικού. Ξεπουλά το δημόσιο πλούτο. Διαλύει την έννοια της προοπτικής. Τι θα πουλάνε σε λίγα χρόνια, όταν όλα θα έχουν ξεπουληθεί; Κι όμως, οι τηλεπικοινωνίες, στα πλαίσια μιας άλλης, φιλολαϊκής και όχι φιλομονοπωλιακής πολιτικής, θα μπορούσαν να είναι πηγή πλούτου για τους εργαζόμενους αλλά και μοχλός ανάπτυξης για την οικονομία συνολικά – μέσα από την πολιτική προμηθειών και επενδύσεων, στηρίζοντας την εσωτερική παραγωγή, υποκαθιστώντας τις εισαγωγές με εγχώρια παραγωγή, τόσο υλική όσο και γνώσης και τεχνολογίας, πάντα με επίκεντρο τον εργαζόμενο και χωρίς "εξορμήσεις" στις γειτονικές χώρες.
• Έτσι ξεσκεπάζεται η διπλότητα του ΠΑΣΟΚ, που μιλά δήθεν για "δημόσιο έλεγχο" του ΟΤΕ. Γιατί δημόσιος έλεγχος δεν υπάρχει ούτε με το 33% (όπως λέει ο Γ. Παπανδρέου, βλ. δηλώσεις) ούτε με το 51%. Γατί αποδείχθηκε στην πράξη ότι η μετοχοποίηση και ιδιωτικοποίηση (που ξεκίνησε επί ΠΑΣΟΚ, και επί ΠΑΣΟΚ έφτασε στο 67%) οδηγεί αναπότρεπτα στο ξεπούλημα στις πολυεθνικές. Δημόσιος έλεγχος δεν υπάρχει όταν ο ΟΤΕ λειτουργεί προς όφελος των προμηθευτών του – κι αυτό το ζήσαμε από την πρώτη ΠΑΣΟΚική περίοδο, με τον Κόκκαλη σαν υπεργολάβο της SIEMENS να ελέγχει τον ΟΤΕ.
• Δεν επιτρέπεται η Αριστερά να συμμορφώνεται με τις απαιτήσεις του νεοφιλελευθερισμού και του ιμπεριαλισμού, που καταχωρίζουν την εθνικοποίηση στις "απαγορευμένες λέξεις". Είναι χαρακτηριστικό ότι και η κεντροαριστερά, δίπλα στο ΠΑΣΟΚ, θεωρεί ακρότητες τα περί "επανεθνικοποίησης" (βλ. δηλώσεις Κωνσταντόπουλου).
• Έτσι προβάλλεται μια προοπτική που απαντά στα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί την κοινωνία ο νεοφιλελευθερισμός και ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός. Η Αριστερά οφείλει να τοποθετηθεί υπέρ ενός ανασυγκροτημένου δημόσιου τομέα, στα πλαίσια μιας άλλης πολιτικής εξουσίας, όπου η παραγωγή και η οικονομία θα βρίσκεται υπό τον έλεγχο και στην υπηρεσία της κοινωνίας. Η Αριστερά οφείλει να καλλιεργήσει και να προπαγανδίσει την αντίληψη ότι η εργαζόμενη κοινωνία δεν έχει καμιά ανάγκη τους managers των πολυεθνικών και τους γκουρού του νεοφιλελευθερισμού. Οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας (τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, βαριά βιομηχανία, μεταφορές, μεγάλο εμπόριο) πρέπει, μέσα από κλιμακούμενους αγώνες και αποφασιστικές συγκρούσεις, να παρθούν από την ιδιοκτησία των πολυεθνικών και του αστισμού. Η εργαζόμενη κοινωνία, όπως πραγματοποιεί την υλική εργασία, έτσι μπορεί να πραγματοποιήσει και να ελέγξει τις διαδικασίες οργάνωσης, συντονισμού και ευρύτερου προγραμματισμού της παραγωγής. Προς όφελός της. Και με μόνη προϋπόθεση να διαθέτει την εξουσία για να κάνει κάτι τέτοιο. Αυτός είναι ο πυρήνας της σοσιαλιστικής διεξόδου στο αδιέξοδο του νεοφιλελευθερισμού, στον αναχρονισμό του καπιταλισμού.

Σταχυολογώντας…

Από ομιλία του Γ. Παπανδρέου στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ (7 Μάη):

Όταν, μετά τις επόμενες εκλογές, το ΠΑΣΟΚ βρεθεί ξανά στο τιμόνι της χώρας, η κυβέρνησή μας θα εξαντλήσει κάθε νομική και πολιτική δυνατότητα, προκειμένου το Δημόσιο να ανακτήσει τον έλεγχο στον ΟΤΕ… Θέλουμε να επαναφέρουμε ρυθμίσεις που κατήργησε η Νέα Δημοκρατία: την ελάχιστη συμμετοχή του Δημοσίου, που ήταν στο 33% του μετοχικού κεφαλαίου του ΟΤΕ, και τον περιορισμό οποιουδήποτε δικαιώματος ψήφου στο 5% για οποιονδήποτε άλλο μέτοχο στη Γενική Συνέλευση.

Από ρεπορτάζ της εφημερίδας "Τα Νέα" (12 Μάη) με τίτλο "Αιχμές Κωνσταντόπουλου για Τσίπρα":

Την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας επανελάμβανε από το βήμα της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματός του ότι πρέπει να υπάρξει συντονισμός της αντιπολίτευσης για την επανεθνικοποίηση του Οργανισμού, ο πρώην πρόεδρος του κόμματος Νίκος Κωνσταντόπουλος εξέφραζε ανοιχτά τη διαφωνία του με αυτή τη θέση. Ο κ. Κωνσταντόπουλος, μιλώντας στον Αθήνα 9.84, χαρακτήρισε "άκριτη αντιπολιτευτική κορόνα που δεν απαντά στο πρόβλημα" την άποψη "θα ξανααγοράσουμε τον ΟΤΕ", λέγοντας ότι "είναι αδύνατον να ξανααγοράσεις τον ΟΤΕ". Και πρόσθεσε: "Δεν έχω πρόβλημα να το πω. Και τα κόμματα της αντιπολίτευσης πρέπει να επαναπροσδιορίσουν τις πολιτικές τους".

Τοποθέτηση Λούκας Κατσέλη στην εκπομπή PRESS (8 Μάη):

Το ΠΑΣΟΚ πάντα ήταν και παραμένει υπέρ των συνεργασιών με τον ιδιωτικό τομέα, υπέρ των μετοχοποιήσεων, ακόμη και σε επιχειρήσεις εθνικής στρατηγικής σημασίας. Το management εδώ είμαστε για να το δούμε. Μπορεί το δημόσιο να έχει έναν άριστο manager και μπορεί να έχει κι ένα κακό manager κάποια στιγμή. Μπορείς να έχεις συμβάσεις έργου και να έχεις ένα management, το οποίο να είναι αποδεκτό. Αυτή είναι η διαφορά μας με τη ΝΔ.

Η θέση της ΚΟΕ

Να αντιστραφεί η ιδιωτικοποίηση

• Η Αριστερά οφείλει ρητά και κατηγορηματικά να δηλώσει ότι δεν αναγνωρίζει τη συμφωνία της κυβέρνησης Καραμανλή με την Deutsche Telekom. Αυτή η δήλωση έχει τη σημασία της και, φυσικά, δεν είναι αρεστή στο σύστημα, καθότι θεωρείται ότι υπονομεύει τη συμφωνία και γενικότερα το επενδυτικό κλίμα. Απολύτως κατανοητές οι ανησυχίες τους, και η Αριστερά έχει κάθε λόγο να τις επιβεβαιώσει.
• Πρακτική στάση και κινηματική δράση στην κατεύθυνση της μη αναγνώρισης της συμφωνίας. Κι αυτό σημαίνει καταγγελία και αντίσταση σε κάθε ρύθμιση που θα προωθήσουν οι Γερμανοί, είτε ενάντια στους εργαζόμενους είτε για την αύξηση των τιμολογίων είτε για τις προμήθειες, τις επενδύσεις και τη διείσδυση στα Βαλκάνια. Σημαίνει, επίσης, καταγγελία και αντίσταση σε κάθε περαιτέρω πώληση ποσοστού του δημοσίου.
• Άμεση στήριξη στους εργαζόμενους στον ΟΤΕ και ειδικά στους νέους εργαζόμενους, που δουλεύουν σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα (ελαστικά ωράρια, εργασιακή ανασφάλεια κ.λπ.). Αυτή η κατηγορία θα βρεθεί στο στόχαστρο των Γερμανών. Το συνδικαλιστικό κίνημα στον ΟΤΕ μπορεί και πρέπει να αναγεννηθεί μέσα από τη συσπείρωση αυτού του δυναμικού.
• Κοινή δράση της Αριστεράς για: α) οργάνωση των εργαζομένων, β) πλατιά αντινεοφιλελεύθερη κινητοποίηση, γ) ζύμωση της εθνικοποίησης και του σοσιαλισμού, ως αναγκαίων για την υπέρβαση της σημερινής κατάστασης.