ΤΟ ΘΕΜΑ: Ευρωσύνταγμα, του Γιώργου Αναστασίου

"Πιστεύω εις μία αγορά, ελεύθερη και ανόθευτη"

Η συνθήκη της Λισαβόνας, που υιοθετήθηκε πέρυσι από τις κυβερνήσεις των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ξανάφερε από την πίσω πόρτα το σχέδιο του Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου να επιβάλει στους λαούς της Ευρώπης ένα αντιδραστικό, αντιδημοκρατικό, νεοφιλελεύθερο Ευρωσύνταγμα. Σχέδιο που κουρελιάστηκε από τη θαυμαστή αντίσταση των εργαζόμενων και της νεολαίας, ιδίως στη Γαλλία και την Ολλανδία, όπου το "ΟΧΙ" θριάμβευσε στα δημοψηφίσματα – παρόλο που το σύνολο σχεδόν του επίσημου πολιτικού κόσμου είχε ταχθεί υπέρ του Ευρωσυντάγματος. Δεδομένου ότι το Ευρωσύνταγμα πήγε άπατο, η Ευρωπαϊκή Ένωση του άλλαξε όνομα και τώρα το επιβάλλει, χωρίς πολλά πολλά, ως "συνθήκη της Λισαβόνας", με διαδικασία έγκρισης από τα κοινοβούλια – χωρίς τα καταραμένα δημοψηφίσματα. Αυτή η συνθήκη αποτελεί το υπέρτατο "πιστεύω" της κατά τ’ άλλα αλληλοσπαρασσόμενης ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης, που όμως ενώνεται ενάντια στους λαούς, ανεμίζοντας τη μαύρη σημαία του νεοφιλελευθερισμού, της "ελεύθερης αγοράς" και του "ανόθευτου ανταγωνισμού", όρων που μεταφράζονται σε άγρια λιτότητα και εξαθλίωση της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Είναι συγκλονιστικό να διαβάσει κανείς τι λένε για το "νέο", υποτίθεται λιγότερο προκλητικό και καμουφλαρισμένο σε συνθήκη Ευρωσύνταγμα, σημαντικοί εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης:

• "Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις συμφώνησαν σε διακοσμητικές αλλαγές στο Σύνταγμα ώστε να γίνει ευκολότερα αποδεκτό…" (ομιλία του Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν στην επιτροπή συνταγματικών υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, 17/6/2007).
• "Ουσιαστικά πρόκειται για την ίδια πρόταση με το προηγούμενο Σύνταγμα…" (συνέντευξη της Μάργκοτ Βάλστρομ, επιτρόπου της Κομισιόν, στην εφημερίδα "Svenska Dagbladet", 26/6/2007).

Πως απέφυγαν το "ΟΧΙ" των λαών

Συνθήκη της Λισαβόνας = Ευρωσύνταγμα

Πράγματι, η συνθήκη της Λισαβόνας επαναλαμβάνει την ουσία των διατάξεων του Ευρωσυντάγματος, που απορρίφθηκε στα δημοψηφίσματα! Η εξουσία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας παραμένει ανεξέλεγκτη. Το "σύμφωνο σταθερότητας" εξακολουθεί να δένει τα χέρια των εθνικών κυβερνήσεων, και μάλιστα ενισχύονται οι μηχανισμοί ελέγχου των εθνικών προϋπολογισμών. Οι δημόσιες υπηρεσίες παραμένουν υπό τους κανόνες του "ανταγωνισμού" και ενθαρρύνονται οι πολιτικές "απελευθέρωσης"-ιδιωτικοποίησης. Στόχος της εμπορικής πολιτικής παραμένει η γενίκευση του "ελεύθερου εμπορίου", και η βιομηχανική πολιτική περιορίζεται στην εφαρμογή των αρχών του ανταγωνισμού. Με λίγα λόγια, ο "ελεύθερος ανταγωνισμός" καθίσταται κεντρικός και υπέρτατος νόμος, άμεσα εφαρμοστέος, ακυρώνοντας οποιεσδήποτε φραστικές αναφορές στην "κοινωνική Ευρώπη" (εδώ έγιναν και πολλές ταχυδακτυλουργίες: η προκλητική αναφορά στον "ελεύθερο και ανόθευτο ανταγωνισμό", ως συνταγματική αρχή, διαγράφηκε από το προοίμιο της συνθήκης για να κατευναστούν οι αντιδράσεις, όμως μπήκε στο κυρίως σώμα του κειμένου, π.χ. στο άρθρο 105 και στο πρωτόκολλο 6). Όπως θα γινόταν και με το απορριφθέν Ευρωσύνταγμα, με τη συνθήκη της Λισαβόνας οι αρχές του νεοφιλελευθερισμού θεσμοποιούνται ως υπέρτατος νόμος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρόκειται για μια άνευ προηγουμένου πρόκληση, αφού σε κανένα εθνικό Σύνταγμα δεν εγγράφεται μια συγκεκριμένη πολιτική (εν προκειμένω, ο νεοφιλελευθερισμός) ως υπέρτατη αρχή!

Από την πίσω πόρτα

"Τυχόν δημοψηφίσματα για τη νέα ευρωπαϊκή συνθήκη θα ήσαν επικίνδυνα και χαμένα στη Γαλλία, την Αγγλία και άλλες χώρες, διότι υπάρχει ένα χάσμα μεταξύ των λαών και των κυβερνήσεων". Αυτή ήταν η αποκαλυπτική και αναίσχυντη δήλωση του Γάλλου προέδρου Σαρκοζί σε συνάντηση με ευρωβουλευτές στο Στρασβούργο, στις 14/11/2007. Αμ’ έπος αμ’ έργον, λοιπόν! Η γαλλική εθνοσυνέλευση, αγνοώντας τη βούληση της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας για δημοψήφισμα, ενέκρινε "πανηγυρικά" τη συνθήκη της Λισαβόνας. Στις 4/2, κοινή συνεδρίαση της βουλής και της γερουσίας τροποποίησε το Σύνταγμα (με 560 ψήφους υπέρ και 181 κατά), ενώ, στις 7/2, η βουλή (με 336 ψήφους υπέρ και 52 κατά) και η γερουσία (με 265 ψήφους υπέρ και 42 κατά) ενέκριναν τη συνθήκη.

Εδώ πρέπει να τονιστεί ο βρώμικος ρόλος του "σοσιαλιστικού" κόμματος, οι περισσότεροι βουλευτές του οποίου στις ψηφοφορίες της 7/2 ψήφισαν υπέρ της συνθήκης, συντασσόμενοι με τη γραμμή Σαρκοζί. Αλλά και πριν από τις ψηφοφορίες, οι "σοσιαλιστές" και τα περισσότερα "προοδευτικά" ΜΜΕ προσπαθούσαν να μη συζητηθεί στην κοινωνία το ζήτημα της συνθήκης, υποστηρίζοντας ολόψυχα τον Σαρκοζί, που εδώ και μήνες το υποβάθμιζε συστηματικά, ώστε να μην προκληθεί αντίδραση. Είναι χαρακτηριστική η "ομοφωνία" ότι τάχα δεν πρόκειται για Ευρωσύνταγμα από την πίσω πόρτα, αλλά για μια "απλή συνθήκη που διευθετεί προβλήματα λειτουργίας της ΕΕ". Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεξιών, κεντρώων και "σοσιαλιστών" υπέρ της συνθήκης βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με τη λαϊκή βούληση, γι’ αυτό και η πρόσφατα ζεματισμένη γαλλική άρχουσα τάξη απέφυγε το δημοψήφισμα, όπως ο διάολος το λιβάνι.

Ο ύπνος των δικαίων…

Αλλά και η γαλλική Αριστερά, ζαλισμένη από τις απανωτές ήττες της, δεν αγωνίστηκε αποφασιστικά και συγκροτημένα για να κινητοποιήσει το λαό απαιτώντας δημοψήφισμα. Ακόμη και η Λίγκα, η μοναδική αριστερή οργάνωση που δεν συνετρίβη από τον οδοστρωτήρα του Σαρκοζί και της πολυδιάσπασης, μάλλον περί άλλα τυρβάζει, αφού αυτή την περίοδο μεταλλάσσεται σε "νέο αντικαπιταλιστικό κόμμα". Για μια ακόμη φορά, και παρά τα διδάγματα του πρόσφατου παρελθόντος, η πολιτική Αριστερά αδυνατεί να "πιάσει" το σφυγμό της πραγματικότητας και να πιστέψει ότι ένα μαζικό, ενωτικό λαϊκό εξωκοινοβουλευτικό κίνημα μπορεί να ανατρέψει πολιτικές που πλειοψηφούν μονάχα στα έδρανα του κοινοβουλίου. Συγκέντρωσε, λοιπόν, τις προσπάθειές της σε μια εκ των προτέρων καταδικασμένη απόπειρα να απευθυνθεί στο… δημοκρατικό αίσθημα των βουλευτών, ζητώντας τους να υποστηρίξουν μια πρόταση νόμου που καλεί τον Σαρκοζί να διοργανώσει δημοψήφισμα, επικαλούμενη τη λαϊκή βούληση. Φυσικά, οι βουλευτές της… κεντροδεξιοαριστεράς ουδόλως συγκινήθηκαν και μαζικά καταψήφισαν τις "ανεύθυνες" προτάσεις για δημοψήφισμα. Έτσι μπορεί να ανασαίνει με ανακούφιση σήμερα η Κομισιόν, όπως ανερυθρίαστα ομολόγησαν τόσο ο πρόεδρός της Μπαρόζο όσο και η σλοβένικη προεδρία, αφού "ξεπεράστηκε ο γαλλικός σκόπελος". Τόση δημοκρατία πια δεν την αντέχουμε, κύριοι Ευρωπαϊστές!

Η Ε.Ε. θωρακίζεται απέναντι σε όσους καταπιέζει

Η προκλητική περιφρόνηση της λαϊκής βούλησης από την ευρωενωσιακή και τις εθνικές εξουσίες, ώστε αυτή τη φορά να είναι απολύτως σίγουροι πως το Ευρωσύνταγμα θα περάσει, είτε το θέλουμε είτε όχι, επιβεβαιώνει την κεφαλαιώδη σημασία που η συνθήκη της Λισαβόνας έχει για τους ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τις αστικές τάξεις.

Θωράκιση της ΕΕ από κάθε πιθανή μελλοντική αμφισβήτηση του νεοφιλελευθερισμού, με τον εξοστρακισμό εκτός "συνταγματικού πλαισίου" κάθε τέτοιας προοπτικής. Κυρίως, θωράκιση και ευρυθμοποίηση της ΕΕ και του διευθυντηρίου της από κάθε πιθανή παραφωνία των "μικρών" της ΕΕ μπροστά στις συνθήκες του αδυσώπητου οικονομικού και γεωστρατηγικού πολέμου, που διεξάγεται ανάμεσα στους ισχυρούς παίκτες της παγκόσμιας σκακιέρας. Η φιλολογία για συνεταιρισμό κρατών και λαών και ο ευφημισμός της ομοφωνίας των κρατών μελών πάει περίπατο. Εδώ είναι Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν είναι παίξε γέλασε. Ομοφωνίες, δημοκρατίες, καθυστερήσεις, παραφωνίες και ιδιαίτερες απόψεις δεν έχουν θέση. Το διευθυντήριο θα αποφασίζει, και οι αποφάσεις του θα επιβάλλονται, είτε αρέσουν είτε όχι, στους λαούς και στους "μικρότερους". Δημοκρατική νομιμοποίηση; Τι είναι αυτό; Μια Ευρώπη συνταγματικά νεοφιλελεύθερη, συνταγματικά φιλοαντλαντική και στρατιωτικοποιημένη, συνταγματικά αντιδημοκρατική και υπερσυγκεντρωτική, συνταγματικά "φρούριο" για τους μετανάστες και τους απόκληρους και παράδεισος για το μεγάλο κεφάλαιο και την απρόσκοπτη κίνησή του.

Ο πέρα για πέρα αντιδημοκρατικός τρόπος που "ψηφίστηκε" η νέα συνθήκη επιβεβαιώνει και το περιεχόμενό της και το τι μέλλει γενέσθαι, το τι θα σημάνει, δηλαδή, η εφαρμογή της. Έτσι, μετά το ευρωσύνταγμα, δεν υπάρχει πλέον τίποτα, ούτε καν τα φύλλα συκής πάνω στα οποία στηριζόταν η φιλολογία μεταρρύθμισης της ΕΕ σε κάτι άλλο απ’ αυτό που είναι: Μια ένωση του μεγάλου κεφαλαίου στο χώρο της Ευρώπης για να ξεζουμίσει καλύτερα τους εργαζόμενους, να διαχειρίζεται πιο απρόσκοπτα τους πόρους σε όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια, να εξαπλώνεται εντός κι εκτός Ευρώπης και να ανταγωνίζεται από καλύτερες θέσεις τους ανταγωνιστές του σε ανατολή και δύση.

Ταυτόχρονα, η περιφρόνηση της λαϊκής βούλησης με τον τρόπο που αποφασίζεται επιβεβαιώνει και την αδυναμία και το φιλοΕΕ αλληθωρισμό της ευρωπαϊκής αριστεράς. Γιατί, αν υπήρχε μια διαφορετική στάση από αυτή την αριστερά ήδη από την περασμένη φορά που προσπάθησαν να περάσουν το Ευρωσύνταγμα, δεν θα ήταν δίχως κόστος η τωρινή προκλητική περιφρόνηση των λαών.

Συνεπώς, η απαίτηση ξανά για δημοψήφισμα -και στη χώρα μας- αποκτά ξεχωριστή σημασία. Όχι μόνο για όλους τους λόγους για τους οποίους ζητούσαμε δημοψήφισμα και την περασμένη φορά, αλλά και για έναν ακόμη: την αποκάλυψη της όλης αντιδημοκρατικής μεθόδευσης, την καταγγελία του "αποφασίζομεν και διατάσσομεν" της ΕΕ με τη συναίνεση και της δικής μας κυβέρνησης, όπως και του ΠΑΣΟΚ.

Θα πάει και αυτή τη φορά η ευκαιρία χαμένη;

Η θέση της ΚΟΕ

Όχι στο Ευρωσύνταγμα

• Να γίνουν δημοψηφίσματα σε όλες τις χώρες
• Να καταγγείλουμε την προκλητική περιφρόνηση και φίμωση της λαϊκής βούλησης που απέρριψε το Ευρωσύνταγμα
• Όχι
  • στη συνταγματοποίηση του νεοφιλελευθερισμού
  • σε μια Ευρώπη-φρούριο για δημοκρατικά-κοινωνικά δικαιώματα και μετανάστες
  • στη στρατιωτικοποίηση της ΕΕ
  • στην Ευρώπη σύμμαχο των ΗΠΑ

κείμενα: Γιώργος Αναστασίου