Ο νεοφιλελευθερισμός καταργεί το δικαίωμα στην απεργία
Νόμιμες μόνον όταν… δεν έχουν συνέπειες
Όσο μεγαλώνει η αντίσταση των εργαζομένων στο νεοφιλελευθερισμό κι όσο σπάει τα ανώδυνα, για το σύστημα, πλαίσια, τόσο δυναμώνει η αντιδραστική και ακροδεξιά αντιμετώπιση των απεργιών. Και επειδή από την αντίπαλη πλευρά υπάρχουν πολύ ισχυροί μηχανισμοί, από τη δικαιοσύνη και την αστυνομία μέχρι τα ΜΜΕ και την απεργοσπασία, η μαχητική υπεράσπιση και προώθηση των απεργιών, της ενότητας των εργαζομένων, με κάθε τρόπο και παντού, είναι κεντρικό καθήκον για την Αριστερά.
Οι απεργίες έχουν κοινωνικό όφελος!
Σε ολόκληρη την τελευταία περίοδο, ο νεοφιλελευθερισμός έθεσε τον πυρήνα της επιχειρηματολογίας του: Οι απεργίες δεν μπορεί να ξεπερνούν ένα όριο και δεν επιτρέπεται να έχουν σοβαρές συνέπειες στην κοινωνία. Οι απεργοί είναι συντεχνίες που δεν επιτρέπεται να εκβιάζουν το κοινωνικό σύνολο. Προσπάθησε δε να τραγικοποιήσει την κατάσταση, με στόχο να απομονώσει και να συκοφαντήσει τους πιο αποφασιστικούς αγώνες. Στην απεργία της ΔΕΗ, σκόπιμα, αντί να περιορίζουν την παροχή ρεύματος στις βιομηχανίες (πράγμα που προβλέπεται ακόμη και στα συμβόλαια), περιόριζαν την παροχή στις αστικές περιοχές. Στην απεργία των εργαζομένων στους ΟΤΑ ανακάλυψαν υποκριτικά την "ασύμμετρη απειλή" για τη δημόσια υγεία από τα σκουπίδια. Οι ίδιοι που αναγκάζουν τον κόσμο να πίνει νερό με εξασθενές χρώμιο, οι ίδιοι που αδιαφορούν για την ατμοσφαιρική ρύπανση, οι ίδιοι που έκαψαν την Πάρνηθα και τσιμεντοποιούν κάθε ελεύθερο χώρο, οι ίδιοι που αφήνουν ασύδοτες τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας με τη θανατηφόρα ακτινοβολία των κεραιών τους, οι ίδιοι που αδιαφορούν για τα εργατικά ατυχήματα αλλά και τις (ψυχικές και σωματικές) αρρώστιες που προκαλεί ο εργασιακός μεσαίωνας που βιώνουν οι εργαζόμενοι, είναι οι ίδιοι που ανησυχούν (δήθεν) για τις επιπτώσεις της συσσώρευσης των σκουπιδιών. Πέρα από την προφανή υποκρισία της, η πολιτική αυτή πρέπει να πάρει τρεις πολύ συγκεκριμένες απαντήσεις:
Πρώτον, αν οι απεργίες δεν έχουν σοβαρή επίπτωση, τότε πώς μπορούν να ασκήσουν πίεση για να κερδίσουν;
Το δικαίωμα της απεργίας είναι υποτίθεται κατοχυρωμένο στο αστικό σύνταγμα για να μπορούν τμήματα της κοινωνίας ή και ολόκληρη η κοινωνία να διεκδικεί. Πώς θα γίνει αυτό χωρίς σοβαρές συνέπειες; Ειδικά στην τωρινή νεοφιλελεύθερη περίοδο, που κριτήριο αποτελεσματικότητας μιας κυβέρνησης είναι η μη υποχώρηση στα αιτήματα των απεργών; Καλόμαθαν οι αστοί με τον υποταγμένο συνδικαλισμό, που χρησιμοποιούσε τις απεργίες για το θεαθήναι και για το χειρισμό της δυσαρέσκειας. Όταν όμως οι απεργίες δεν είναι "τουκεφιές στον αέρα" (κι αυτό γίνεται όλο και πιο συχνά τελευταία κάτω από την πίεση της βάσης), ο αστισμός αρχίζει τη συκοφάντηση. Από δίπλα και ο Σανιδάς και η δήθεν ανεξάρτητη δικαιοσύνη να ενορχηστρώνει την επιχείρηση τρομοκράτησης. Δεν θα περάσει όμως ο στόχος τους, να καταργήσουν το δικαίωμα, αν όχι στην απεργία, τουλάχιστον στην αποφασιστική απεργία.
Δεύτερον, υπάρχει πλήρης αντιστροφή όταν προβάλλεται το λεγόμενο κοινωνικό κόστος της απεργίας. Οι αγώνες και οι απεργίες δεν έχουν σε τελική ανάλυση κοινωνικό κόστος αλλά κοινωνικό όφελος. Γιατί, όταν πετυχαίνουν τα αιτήματά τους, βελτιώνεται η κατάσταση των εργαζομένων αλλά και η κατάσταση στην οποία ζει η κοινωνία (π.χ. όταν οι αγώνες των δασκάλων στηρίζουν τη δημόσια Παιδεία κ.λπ.). Αλλά κι όταν δεν πετυχαίνουν την ικανοποίηση των αιτημάτων τους, τότε πάλι μέσα από τον αγώνα μένει κάτι σημαντικό: Ανεβαίνει η συνειδητοποίηση, η γνώση, η αλληλεγγύη. Οι αγώνες μορφώνουν. Συμπερασματικά, οι αγώνες και οι μεγάλες αποφασιστικές απεργίες σπρώχνουν την κοινωνία μπροστά!!!
Ας μην ξεχνάμε ακόμη ότι ο εργαζόμενος, μέσα από την απεργία, πληρώνει κι ο ίδιος σοβαρό κόστος. Χάνει μεροκάματα, μπορεί να χάσει και τη δουλειά του. Οι συνθήκες που ζουν σήμερα οι εργαζόμενοι, όλο και περισσότεροι σε κατάσταση φτώχειας, άλλοι καταχρεωμένοι στις τράπεζες, κάνουν ακόμη πιο δύσκολη την επιλογή της απεργίας. Καθόλου τυχαίος σχεδιασμός, άλλωστε, από πλευράς συστήματος. Άλλος ένας έμμεσος τρόπος για να πληγεί το δικαίωμα στην απεργία
Τρίτον, σε όσους μιλούν για κοινωνικό κόστος η απάντηση είναι μία: Νίκη της απεργίας.
Η απόσυρση του νομοσχεδίου θα απέσυρε και τα σκουπίδια από τους δρόμους. Αυτό δεν υφίσταται καν σαν ενδεχόμενο για τα μίσθαρνα του νεοφιλελευθερισμού. Αυτοί που αυτοπροβάλλονται και παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ σαν δήθεν εκφραστές της κοινωνίας "ξεχνούν" ότι, για να μην υπήρχαν σκουπίδια στους δρόμους, θα έπρεπε απλά να μην κατεδαφίζονται τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων στους Δήμους. Θα έπρεπε οι Δήμοι να μην έχουν χιλιάδες ανασφάλιστους εργαζόμενους, όπως έχουν χιλιάδες με stage, χιλιάδες εργάτες με ΤΕΒΕ (ελεύθεροι επαγγελματίες οι εργάτες!) Όμως ο στόχος του κάθε Κακλαμάνη, του κάθε Φασούλα, του κάθε (δήθεν άχρωμου) κλώνου της επιχειρηματικής πολιτικής τύπου Παχατουρίδη στο Περιστέρι δεν είναι η προστασία της δημόσιας υγείας. Είναι η δημιουργία (και η προσπάθεια νομιμοποίησης στην κοινή γνώμη) απεργοσπαστικού μηχανισμού. Να σπάσουν την απεργία, αυτό θέλουν. Να διαλύσουν το αγωνιστικό φρόνημα στους εργαζόμενους, να τους οδηγήσουν στην απογοήτευση και στη μοιρολατρεία. Παράλληλα, για κάθε φασίστα (υιοθετημένο από τη ΝΔ) τύπου Μίχαλου, για κάθε "εκλεπτυσμένο μάνατζερ" τύπου Αθανασόπουλου, και βέβαια για κάθε Σανιδά, ο στόχος είναι να συρθούν οι απεργοί στα δικαστήρια και να περάσει κλίμα τρομοκράτησης συνολικά στην κοινωνία. Αλλά δεν θα τους περάσει!
Δικομματικό απεργοσπαστικό αίσχος
Κωνσταντίνος Μίχαλος
(Πρόεδρος ΕΒΕΑ)
Χουνταίος με πατέντα, εξερχόμενος από το γραφείο του εισαγγελέα μετά την κατάθεση μήνυσης κατά της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ
"Σεβόμαστε το δικαίωμα της απεργίας, αρκεί το δικαίωμα αυτό να ασκείται στο πλαίσιο που ορίζει ο νόμος και το Σύνταγμα της χώρας. Η αγανάκτηση των 82.000 επιχειρήσεων μελών μας, μας επιβάλλει, αφενός, να ζητήσουμε την πλήρη εφαρμογή του νόμου και, αφετέρου, να υπερασπισθούμε στην πράξη τα δικαιώματά μας ως πελάτες καταναλωτές της ΔΕΗ. Το ΕΒΕΑ έχει συντάξει υπόδειγμα αγωγής που μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα θιγόμενα από την απεργία μέλη του, εφόσον θέλουν να στραφούν κατά των υπαιτίων".
Παναγιώτης Φασούλας
(Δήμαρχος Πειραιά)
Στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, εισάγει το μοτίβο της "ασύμμετρης απειλής" που δέχεται η κοινωνία από το "μονοπώλιο" των απεργών
"Η απεργία στο χώρο της καθαριότητας απειλεί όχι μόνο τη λειτουργία της πόλης αλλά και την ίδια την υγεία και τη ζωή των κατοίκων. Η διεκδίκηση είναι δυσανάλογη με τις επιπτώσεις που έχουν τα μέσα που χρησιμοποιούνται από τους απεργούς. Δηλώνω ότι είμαι υπέρ του δημόσιου χαρακτήρα της αποκομιδής των απορριμμάτων, αλλά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι στο χώρο της καθαριότητας λειτουργεί ένα μονοπώλιο. Σκληρό, αντιδραστικό, απαρχαιωμένο. Ζητώ από την κυβέρνηση να θέσει τέρμα στο απαράδεκτο μονοπώλιο που υπάρχει στο χώρο της καθαριότητας".
Νικήτας Κακλαμάνης
(Δήμαρχος Αθήνας)
Ακραίος μαθητής του Σαρκοζί, που χρησιμοποιεί το παρακράτος και τους μπράβους, τη διεφθαρμένη ηγεσία του σωματείου καθαριότητας στο Δήμο Αθήνας και ιδιωτικές επιχειρήσεις μεταφοράς σκουπιδιών για να σπάσει την απεργία
"Όποιος θέλει είναι ελεύθερος να απεργεί, αλλά ουδείς μπορεί να σταθεί εμπόδιο σε υπεύθυνους εργαζομένους που θέλουν να καθαρίσουν την πόλη και να απαλλάξουν τους πολίτες της από το ενδεχόμενο επιδημιών… Όποιος θέσει σε κίνδυνο τη ζωή των εργαζομένων στην καθαριότητα του Δήμου της Αθήνας, θα βρει απέναντί του τους νόμους και τη δικαιοσύνη. Όποιοι είτε για προσωπικούς είτε για άλλους λόγους θέτουν σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία, θέτουν τον εαυτό τους απέναντι στο σύνολο της κοινωνίας".
Τάκης Αθανασόπουλος
(Πρόεδρος ΔΕΗ)
Ειδικευμένος στα ξεπουλήματα του δημόσιου και στις αποικιοκρατικές συμβάσεις υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων
"Η διοίκηση της επιχείρησης κατανοεί τις ανησυχίες των εργαζομένων για το ασφαλιστικό τους μέλλον, αλλά θεωρεί ότι οι μορφές κινητοποιήσεων που έχουν επιλεγεί πλήττουν τελικά την ίδια την επιχείρηση, τους εργαζομένους της και το κοινωνικό σύνολο. Οι κινητοποιήσεις αυτές δεν θα πρέπει να πλήττουν την επιχείρηση και να παρεμποδίζουν ουσιαστικά την εκπλήρωση της αποστολής της".
Η θέση της ΚΟΕ
Να αλλάξει στρατόπεδο ο φόβος
Όλοι απεργοί, όλοι με τους απεργούς. Μαζική συμμετοχή στις απεργίες, ανυποχώρητος αγώνας.
Μαζική δουλειά μυρμηγκιού ώστε οι εργαζόμενοι να πάρουν μέρος στις απεργίες, να συμμετέχουν στις απεργιακές διαδηλώσεις.
Αλληλεγγύη με τους απεργούς: στις απεργιακές φρουρές, στις καταλήψεις, παντού.
Ενότητα των εργαζομένων και των αγώνων. Όχι στους τεχνητούς διαχωρισμούς.
Καταγγελία των απεργοσπαστικών μηχανισμών που οργανώνει ο δικομματισμός.
Καταγγελία της συκοφάντησης των απεργών: οι απεργοί δεν είναι συντεχνίες.
Ενεργητική δημόσια υποστήριξη της απεργίας. Στο δρόμο, στη γειτονιά, σε κάθε δημόσιο χώρο, στις παρέες, όταν κάποιος καταφέρεται κατά της απεργίας, του απαντάμε, αν είναι βαλτός τον αντιμετωπίζουμε, αν είναι παραπλανημένος από τα ΜΜΕ, προσπαθούμε να του αλλάξουμε άποψη.
Κείμενα: Φειδίας Παϊρίδης