Το εργατικό κίνημα να υπερβεί τις ηγεσίες, της Μαρίας Φραγκιαδάκη

Πριν την κρίση οι εργασιακές σχέσεις οδηγήθηκαν σε κρίση!

Η οικονομική κρίση που σήμερα βρίσκεται στο ζενίθ, μαίνεται για δεκαετίες και το κόστος της πέφτει πάντα στις πλάτες του λαού! Οι καπιταλίστες ξέρουν κάθε φορά με ποιο τρόπο να απομυζούν πλούτο, ξέρουν πότε μειώνονται τα αποθέματα μίας πηγής και κτυπούν έγκαιρα αλλού! Έχουν σχέδιο, έχουν και καλούς υπηρέτες! Μεγιστοποίησαν τα κέρδη τους βάζοντας χέρι στον κρατικό πλούτο και χρησιμοποιώντας το κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους ληστρικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, έσπρωξαν τους καταναλωτές στα δάνεια και αφού τους έδεσαν για τα καλά, επιδείνωσαν δραματικά την εκμετάλλευση στις εργασιακές σχέσεις. Πάει και το 8ωρο, που θα ‘πρεπε να είχε γίνει 7ωρο- 5θημερο, πάει και η πλήρης και ασφαλής εργασία.

Οι πολιτικές των "απασχολήσιμων" δια στόματος και νόμων Σημίτη, έφεραν όσα ο Μητσοτάκης δεν κατάφερε, εξ αιτίας των μαζικών λαϊκών κινητοποιήσεων. Έφεραν τους εργολάβους-νταβατζήδες στο Δημόσιο τομέα παντού, ακόμα και μέσα στη ΓΣΕΕ, τους ενοικιασμένους εργαζομένους, τη μερική απασχόληση, τους συμβασιούχους, τα stage… Οι ιδιωτικοποιήσεις-μετοχοποιήσεις, οι αντιασφαλιστικές παρεμβάσεις Σιούφα-Γιαννίτση-Ρέππα, η κατασπατάληση του πλούτου των ταμείων μετά τα θαλασσοδάνεια, ο τζόγος του χρηματιστηρίου και τα ομόλογα, η υποβάθμιση του κοινωνικού χαραχτήρα και η ανάδειξη του ιδιωτικού τομέα ως λύση, η συνεχής λιτότητα, η ακρίβεια, η ανεργία, η εμπορευματοποίηση της υγείας, της παιδείας, οδήγησαν στη δραματική βίαιη ανακατανομή εισοδήματος και δικαιωμάτων.

Και τα συνδικάτα κάτω από την ηγεσία των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ πώς αντέδρασαν; Αντί να "ξηλώσουν πεζοδρόμια", όχι μόνο ανέχτηκαν αλλά στήριξαν αυτές τις πολιτικές!

Και σήμερα, ενίοτε και όταν ο κόμπος σπάει το κτένι, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα! Ενίοτε, γιατί τις συντριπτικές φορές κομπάζουν για τα κατορθώματά τους!

Όμως το μέγεθος της καταστροφής που προξένησαν, την τελευταία 15ετια, στους εργαζόμενους και κυρίως στους νέους, που τους παραδίδουν έναν εργασιακό μεσαίωνα, είναι τεράστιο. Είναι η καταστροφή όσων καταχτήθηκαν με αγώνες δεκαετιών.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι γυρνάμε στην εποχή πριν την εξέγερση στο Σικάγο. Το αίτημα για 8 ώρες δουλειά – 8 ώρες ύπνο – 8 ώρες προσωπική ζωή, που καταχτήθηκε με τόσες θυσίες, μπαίνει και πάλι ως αίτημα ιδιαίτερα για τα νέα παιδιά και τον ιδιωτικό τομέα! Δεν είναι πλέον αυτονόητο και δεδομένο!

Η απώλεια κάθε δικαιώματος εντείνει δραματικά την ανισότητα, την αδικία, την αγωνία, την εκμετάλλευση. Οι στόχοι του καπιταλιστικού συστήματος στέφονται με επιτυχία στη χώρα μας, με την ευθύνη των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, που λειτούργησαν ως άριστοι υπηρέτες του! Με τη συνενοχή των συνδικαλιστικών ηγεσιών που όχι μόνο ανέχτηκαν αλλά συναίνεσαν, στήριξαν πολλές φορές απροκάλυπτα, για να θυμηθούμε το περίφημο Κοινωνικό Συμβόλαιο.

Η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ και σήμερα έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Απαξιώνει ολοκληρωτικά το ρόλο του συνδικάτου, για να μην υπάρχει συλλογική ταξική δράση απέναντι σε αυτές τις πολιτικές και γιατί τις νομοθέτησε η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και γιατί αν ξανακυβερνήσει το ΠΑΣΟΚ, τις πολιτικές της ΝΔ θα συνεχίσει! Είδαμε τη στάση του και πρόσφατα αλλά και παλιότερα για την κατάργηση της Κυριακής-Αργίας!

Οι εργαζόμενοι, ιδίως οι νέοι, πνίγονται από αυτές τις πολιτικές του δικομματισμού, αλλά δεν έχουν από πού να πιαστούν. Η εργοδοτική-κυβερνητική πρακτική των ηγεσιών των συνδικάτων, τους απογοητεύει, εντείνει την ανασφάλειά τους και τους σπρώχνει στην ανεύρεση ατομικών λύσεων, που προωθούν με χαρά τους τα κυρίαρχα επικοινωνιακά μέσα, σε μια κοινωνία απόλυτης σήψης και παρακμής.

Η δολοφονία του Αλέξανδρου πυροδότησε πολλαπλές εκρήξεις Η ατομική απελπισία των νέων, μαθητών, σπουδαστών, ανέργων, μεταναστών, εργαζομένων σε επισφαλείς δουλειές, συλλογικοποιήθηκε στο δρόμο και οδήγησε σε μια από τις μεγαλύτερες εξεγέρσεις της ελληνικής νεολαίας.

Στην οργή για τη στυγερή δολοφονία και την καταστολή, προστέθηκε και η οργή από την ανασφάλεια για το σήμερα και το αύριο, από την αδικία, από την κακή, εμπορευματοποιημένη παιδεία, από το άθλιο περιβάλλον σε όλα τα επίπεδα, στον πολιτισμό, στο οικοσύστημα, στην ενημέρωση, στους εργασιακούς χώρους, στους θεσμούς… Για να μη γυρίσει πίσω αυτό το ποτάμι κάθε ένας έχει την ευθύνη του! Κάποιοι όμως βρίσκονται στην απέναντι όχθη και οδηγούν τα συνδικάτα στην απόλυτη απαξίωση! Τι θα έπρεπε να έχει κάνει η ΓΣΕΕ που θεσμικά οφείλει να εκφράσει όλο αυτόν τον κόσμο; Θα έπρεπε δυναμικά να απαιτεί άμεσα μέτρα για την ανεργία, δωρεάν ποιοτική παιδεία και πλήρη εργασία για όλους; Θα έπρεπε να απαιτεί με πράξεις, κατάργηση όλων των νομοθετικών διατάξεων ενοικίασης εργαζομένων, κάθε μορφής εργολαβίας εργαζομένων, κάθε μορφής επισφαλούς εργασίας;

Δυστυχώς όχι μόνο δεν έκανε τίποτα αλλά σαμποτάρει και τα εκπαιδευτικά συλλαλητήρια! ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ μαζί, όχι μόνο δεν προκήρυξαν απεργία αλλά και τη συγκέντρωση για τον προϋπολογισμό την όρισαν (3 το μεσημέρι, άνευ απεργίας και αυτή λες και οι εργαζόμενοι που εκφράζει σχολάνε όλοι στις 2) στις 19/12 δηλαδή την επόμενη του εκπαιδευτικού! Για τις 9 Γενάρη που έγκαιρα ανακοινώθηκε, ούτε να ακούσουν πάλι για απεργία!

Δεν έκανε επίσης τίποτα, για να εκφράσει την αλληλεγγύη του εργαζόμενου ελληνικού Λαού στον Παλαιστινιακό Λαό που κατακρεουργείται από το Ισραήλ με τις ευλογίες ΗΠΑ και ΕΕ.

Αλλά μήπως πήραν την υπόθεση στα χέρια τους για την τραγική επίθεση στη γενική γραμματέα του Παναττικού συνδικάτου των καθαριστριών; Όχι βέβαια, διότι αυτές οι μορφές δουλείας σε νονούς-εργολάβους, έγιναν με τη συναίνεση της ΠΑΣΚΕ! Την εποχή που κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ, εξαπλώθηκαν οι εργολάβοι σε όλο το δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Οι "ηγέτες" λοιπόν αυτοί, λειτούργησαν ως "κυβερνητικοί επίτροποι" μες στα συνδικάτα! Είναι ντροπή. Με αυτές τις συμπεριφορές απαξίωσαν τον ίδιο το ρόλο του συνδικάτου.

Αυτή η κατάσταση μπορεί να αλλάξει μόνο με δράσεις από τα κάτω. Συμμετοχή και αγώνα στα σωματεία για τον ταξικό προσανατολισμό τους. Αλλά και δράση, κάθε πραγματικού συνδικαλιστή από τη βάση μέχρι την κορυφή, απέναντι σε κάθε μορφής εργοδοτικούς-κυβερνητικούς "συνδικαλιστές"! Απέναντι στις λογικές της συναίνεσης, των διαλόγων ή τις επιλογές που δεν προχωράνε, δεν δυναμώνουν την κινηματική δράση.

Από τα κάτω μπορεί να αναδειχθεί και η αναγκαιότητα συσπείρωσης και συστράτευσης κάθε ταξικής, συλλογικής προσπάθειας, για κοινή δράση. να διαμορφωθεί ένα πραγματικό μέτωπο όλων των δυνάμεων της αντίστασης και της ταξικής πάλης. Η βίαιη αναδιανομή του πλούτου σε βάρος των λαϊκών τάξεων, η ακύρωση δικαιωμάτων, ενίσχυσε πολλαπλασιαστικά τη δύναμη του κεφαλαίου και την πολιτική του εξουσία την οποία χρησιμοποιεί καταστρέφοντας σε μαζική κλίμακα τους ανθρώπους και τον πλανήτη! Με τέτοιες καταστροφικές μέθοδες επιβιώνει ο καπιταλισμός!

Δεν μπορούμε να μένουμε με σταυρωμένα χέρια! Για να αντιστραφεί ο συσχετισμός δύναμης χρειάζεται παλλαϊκό μέτωπο, χρειάζεται ριζική αλλαγή του οικονομικού-κοινωνικού μοντέλου. Έχουμε όλοι ευθύνη να μην αγνοήσουμε το κάλεσμα της νέας γενιάς…

Μαρία Φραγκιαδάκη
μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ,
συνδικαλίστρια ΕΡΤ