Θοδωρής Δρίτσας: Χρειαζόμαστε ριζοσπαστικό πολιτικό σχέδιο με ορατούς κοινωνικούς αποδέκτες

Η «Αριστερά!» ενόψει της 2ης Πανελλαδικής Σύσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ, απευθύνθηκε στις συνιστώσες και σε πολλούς ανένταχτους του ΣΥΡΙΖΑ, θέτοντας σε όλους τέσσερα ερωτήματα. Σε αυτές τις σελίδες δημοσιεύονται οι απαντήσεις όσων ανταποκρίθηκαν. Να σημειωθεί ότι οι ερωτήσεις τέθηκαν σε όλες τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και στον βουλευτή Φώτη Κουβέλη. Οι ερωτήσεις είναι οι εξής:

1. Ποια θεωρείτε ότι ήταν τα θετικά και ποια τα αρνητικά στοιχεία-βήματα του ΣΥΡΙΖΑ στον έναν χρόνο από την πρώτη Πανελλαδική Σύσκεψη;
2. Τι πρέπει να αλλάξει στο ΣΥΡΙΖΑ από δω και πέρα, προς ποια κατεύθυνση και με ποια εργαλεία;
3. Μπροστά στις ευρωεκλογές ποιοι πρέπει να είναι οι στόχοι, τα προτάγματα και εν τέλει το διακύβευμα για τον ΣΥΡΙΖΑ;
4. Στο περιβάλλον που διαμορφώνει η κρίση πώς οριζόμαστε ως ΣΥΡΙΖΑ και σε τι καλούμε τον κόσμο να δράσει και να κινητοποιηθεί;

1. Επειδή το «πείραμα» του ΣΥΡΙΖΑ είναι, κατά τη γνώμη μου, μια μεγάλη πολιτική κατάκτηση, για να παραμείνουμε αισιόδοξοι/ες, πρέπει, ένα χρόνο μετά την 1η Πανελλαδική Συνάντηση, με γενναιότητα και ευθύτητα να σταθούμε κυρίως στα αρνητικά.

Ο ενθουσιασμός, η συμμετοχή, ο πλούτος ιδεών και προτάσεων, η προφανής θετική προοπτική, όλα αυτά έχουν ανακοπεί.

Το μήνυμα της Πανελλαδικής Συνάντησης ήταν, κατά τη γνώμη μου, σαφές: ΣΥΡΙΖΑ παντού, ΣΥΡΙΖΑ ενιαίος, ενωτικός, συμμετοχικός, πλουραλιστικός, ΣΥΡΙΖΑ άμεσων διεκδικήσιμων πολιτικών και κυρίως κοινωνικών στόχων.

Η πορεία μας δεν δικαίωσε τις γενικευμένες προσδοκίες ούτε συμβάδισε με τις υπαρκτές συλλογικές δυνατότητές μας. Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω ότι η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ καθόλου δεν εξαντλήθηκε. Πατάμε γερά στο ιστορικό για την περίοδο και τη συγκυρία αίτημα της σύνθεσης ιδεών, προτάσεων, ρευμάτων και τάσεων, μέσω της πολιτικής ενότητας αγωνιζόμενων ανθρώπων και αγωνιζόμενων συλλογικοτήτων.

2. Τα «εργαλεία», κατά τη γνώμη μου, πρέπει να είναι κυρίως πολιτικά. Τα οργανωτικά χρειάζονται κι αυτά, αρκεί να υπηρετούν σαφείς πολιτικές επιλογές και να συνταιριάζουν με αυτές. Η ενότητα των «συνιστωσών» δεν μπορεί να είναι διακηρυκτική. Πρέπει να επιβεβαιώνεται καθημερινά. Κοινός λόγος, κοινές πρωτοβουλίες, κοινή-ενιαία-εναλλασσόμενη εκπροσώπηση. Δηλαδή, σχέσεις εμπιστοσύνης. Αυτά δεν είναι εύκολες κατακτήσεις. Αντίθετα, είναι πολύ δύσκολες. Σημασία έχει, όμως, αν υπάρχουν σταθερές, δημόσιες και διαφανείς διαδικασίες διαβούλευσης για την επίτευξή τους. Νομίζω ότι εκεί χωλαίνουμε και αυτό πρέπει να το αλλάξουμε από δω και πέρα. Γιατί στο ΣΥΡΙΖΑ, πιστεύω, κανείς δεν περισσεύει και κανείς δεν είναι… «βαρίδι». Αν δεν το δεχτούμε αυτό και οξύνουμε άκριτα τις διαφορές μας, στο όνομα, για παράδειγμα, της διαμόρφωσης ανταγωνιστικών «αριστερών» ή «δεξιών» συσχετισμών, τότε μπορεί κάποια στιγμή, κάποια συμμαχία τάσεων και ρευμάτων να ηγεμονεύσει όντως, αλλά πάνω σε πολιτικό πτώμα. Η επιδίωξη ηγεμονίας μέσω συναγωνισμού –ακόμα και δημόσιου– ιδεών και προτάσεων μας ταιριάζει και τη χρειαζόμαστε. Μέσω κινήσεων «πόκερ», όμως, όχι.

3. Αρέσει σε πολλές και πολλούς από μας να λέμε πως οι εκλογές δεν μπορεί να αλλάξουν τον κόσμο. Νομίζω ότι έχουμε δίκιο. Πολιτικούς, όμως, αλλά εμμέσως και κοινωνικούς συσχετισμούς, μπορεί να αλλάξουν. Γι’ αυτό πρέπει να στοχεύουμε στο καλύτερο δυνατό εκλογικό αποτέλεσμα. Διψήφιο ποσοστό ήταν μέχρι πρότινος στις… «προδιαγραφές» μας. Αν το ψηφοδέλτιο συμπεριλάβει και εκπέμψει ταυτόχρονα το μήνυμα της πλουραλιστικής εκπροσώπησης με αυτή της ριζοσπαστικής κοινωνικής δυναμικής, μπορούμε να διεκδικήσουμε αξιόπιστα τον εκλογικό μας στόχο. Αν, όμως, εκπέμψει ανταγωνιστική διεκδίκηση παραταξιακών «εγγυήσεων», τότε θα περιοριστούμε και θα πρέπει να ξαναρχίσουμε τη συζήτηση από θέσεις μειωμένων προσδοκιών, τόσο για τα προτάγματά μας όσο και για το διακύβευμα της αλλαγής των πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών, το οποίο υποθέτω ότι όλες και όλοι θέλουμε να κατοχυρώσουμε. Είναι χρήσιμο, πιστεύω, το δίδαγμα της ιστορίας, στην Ελλάδα τουλάχιστον. Όταν ανεβαίνει η Αριστερά, ανεβαίνουν όλα τα τμήματά της, οι τάσεις της και τα ρεύματά της. Όταν πέφτει, πέφτουν όλα. Οι μικροδιαφορές σε τίποτα δεν αλλάζουν την ουσία.

4. H πραγματικότητα που διαμορφώνει η κρίση είναι πολύπλοκη. Χρειάζεται με ψυχραιμία και χωρίς στερεότυπα να την αποκωδικοποιούμε διαρκώς. Η μόνη μας βεβαιότητα να είναι πως κάθε στιγμή πρέπει να αμφιβάλλουμε. Αυτό δεν είναι αγνωστικισμός. Άλλωστε, δεν κινδυνεύσαμε ποτέ απ’ αυτόν… Χρειαζόμαστε πολιτικό σχέδιο, σαφές και διαρκώς κρινόμενο, με επίσης σαφή και συλλογικά συναποφασισμένα κριτήρια. Ριζοσπαστικό πολιτικό σχέδιο με ορατούς κοινωνικούς αποδέκτες. Ο ένας στόχος δράσης και κινητοποίησης πρέπει να είναι η επανάκτηση του δημόσιου χώρου, της οικονομίας, της παραγωγής, της φύσης και του περιβάλλοντος, της γης, της πόλης, της παιδείας, της υγείας, της ψυχαγωγίας και του πολιτισμού. Ο άλλος στόχος είναι η αποκατάσταση της… τιμής της εργασίας, των ελαστικών σχέσεων και της μαύρης εργασίας.

Στη βάση αυτών των στόχων, τους οποίους συνεχώς πρέπει να διαπραγματευόμαστε ως προς το βάθος και την έκτασή τους χέρι χέρι με τον κόσμο που καλούμε να δράσει και να κινητοποιηθεί, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα από μια ανοικτή πολιτική συμμαχιών. Αρκεί αυτή να μην προηγείται αλλά να έπεται, όταν και όπου συμβαίνει να έχει δοκιμαστεί πραγματικά στο πιο πάνω στέρεο έδαφος των κοινωνικών αγώνων.

Θοδωρής Δρίτσας,
βουλευτής Α’ Πειραιά & Νησιών του ΣΥΡΙΖΑ