Θιβέτ: Μη βία και άλλες ιστορίες για… Κινέζους, του Νίκου Ταυρή

Στο προηγούμενο άρθρο μας για το Θιβέτ (φύλλο 239, σελ. 8) αναφερόμαστε, με βάση τις λιγοστές ακόμη πληροφορίες, στα επεισόδια που είχαν ξεσπάσει στη Λάσα μετά τις επιθέσεις μοναχών και οπαδών του εξόριστου Δαλάι Λάμα και την επακόλουθη βίαιη καταστολή από τις κινεζικές αρχές. Και επισημαίναμε ότι η χρονική στιγμή, τις παραμονές της έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο, δεν είναι τυχαία. Απ’ όσα ακολούθησαν μέχρι σήμερα, οι αρχικές μας εκτιμήσεις επιβεβαιώνονται.

Καταρχήν, τα θύματα ανέρχονται σε δεκάδες: Το Πεκίνο μιλά για 13 πολίτες κινεζικής καταγωγής που λιντσαρίστηκαν από τους οπαδούς του Δαλάι Λάμα (οι περισσότεροι ήταν Χούι, δηλαδή Κινέζοι μουσουλμάνοι), ένα νεκρό αστυνομικό και 4 Θιβετιανούς που σκοτώθηκαν στις συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής – η "εξόριστη κυβέρνηση του Θιβέτ" υποστηρίζει ότι οι νεκροί ανέρχονται σε 140, στη μεγάλη πλειοψηφία τους Θιβετιανοί. Εδώ αξίζει ένα σχόλιο: Τα διεθνή ΜΜΕ έχουν πνίξει τη "λεπτομέρεια" ότι οι Θιβετιανοί μοναχοί και πολίτες ξεκίνησαν με κάθε άλλο παρά μη βίαιες διαμαρτυρίες, λιντσάροντας και καίγοντας ζωντανούς όσους Κινέζους έβρισκαν στο διάβα τους.

Έπειτα, η κάθε άλλο παρά αυθόρμητη "διεθνής καμπάνια αλληλεγγύης στο Θιβέτ", που βρίσκεται σε εξέλιξη (σκηνές της οποίας απολαύσαμε και στην Ελλάδα), αποδεικνύει ότι πράγματι οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν το Θιβέτ ενόψει Ολυμπιάδας για να εντείνουν τις πιέσεις προς το κινεζικό καθεστώς, απαιτώντας ακόμη περισσότερες "μεταρρυθμίσεις". Δηλαδή, ακόμη πιο άγριο καπιταλισμό (που ήδη έχει ρίξει την πλειοψηφία του πληθυσμού της Κίνας –περιλαμβανομένου του Θιβέτ– σε πρωτόγνωρη εξαθλίωση) και μεγαλύτερο μερίδιο πολιτικής εξουσίας. Όλοι αυτοί οι… φίλοι του θιβετιανού λαού (από τον Μπους και τον Σαρκοζί ως τις διεθνείς "μη" κυβερνητικές οργανώσεις) προβάλλουν δύο μεγάλα ψεύδη:

Το πρώτο είναι ότι "συνεχίζεται η κομμουνιστική καταπίεση που ξεκίνησε με την εισβολή του Μάο στο Θιβέτ". Όμως και τα μωρά ξέρουν ότι: 1) Το σημερινό καθεστώς του Πεκίνου έχει τόση σχέση με τον Μάο και την πολιτική του όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο. 2) Το 1951 δεν υπήρξε καμία κινεζική εισβολή, αλλά επίσημη συμφωνία του Δαλάι Λάμα με την κυβέρνηση του Μάο, που αποκαθιστούσε και τυπικά το Θιβέτ ως αναπόσπαστο τμήμα της Κίνας. 3) Μέχρι το 1951, η συντριπτική πλειοψηφία των Θιβετιανών ήταν κυριολεκτικά εξαθλιωμένοι σκλάβοι και δουλοπάροικοι – μια χούφτα ηγούμενοι και αριστοκράτες κατείχαν το 93% της γης και σχεδόν ένα στα δύο παιδιά πέθαιναν λόγω πείνας και ασθενειών. Σε ολόκληρο το Θιβέτ δεν υπήρχε ούτε ένα νοσοκομείο, ούτε ένα σχολείο, ούτε ένας αμαξιτός δρόμος. Μετά το 1951 καταργήθηκε η δουλεία και το βιοτικό επίπεδο εκτινάχθηκε, με ταυτόχρονο σεβασμό των δικαιωμάτων του θιβετιανού λαού. 4) Μετά το θάνατο του Μάο και την παλινόρθωση του καπιταλισμού, οι κάτοικοι του Θιβέτ υπέστησαν ό,τι όλοι οι Κινέζοι: ραγδαία εξαθλίωση, ακραία εκμετάλλευση, τεράστια διαφθορά, περιβαλλοντική καταστροφή και αντιδραστική καταπίεση, προς όφελος των πολυεθνικών και της νέας αστικής τάξης που, κρατώντας το "σοσιαλιστικό" μανδύα, νέμεται τη χώρα.

Το δεύτερο ψεύδος αφορά την παρουσίαση της θεοκρατικής εξουσίας και σκοταδιστικής ιδεολογίας του Δαλάι Λάμα ως πρότυπου ανοχής, μη βίας, γαλήνης, δικαιοσύνης και γενικευμένης ευτυχίας. Σ’ αυτό το ανέκδοτο (γιατί περί τέτοιου πρόκειται) θα επανέλθουμε στο επόμενο φύλλο.

Νίκος Ταυρής