Φοιτητικές εκλογές 2013: Ανάγκη για πιο ουσιαστικές εκτιμήσεις, απολογισμούς και αλλαγές
Η μεγάλη αποχή αποτελεί το κυρίαρχο χαρακτηριστικό των φετινών, φοιτητικών εκλογών. Δεκάδες χιλιάδες συμφοιτητές μας –πάνω από τους μισούς ενεργούς φοιτητές- δε βρήκαν το λόγο να ψηφίσουν. Όταν η πολιτική έχει επιστρέψει στη γενιά μας, σαν αγωνία, προβληματισμός, αναζήτηση, ερωτήματα αλλά και συλλογική δράση, συμμετοχή και αγώνες, η αναντιστοιχία αυτή μαρτυρά ότι ο υπαρκτός «φοιτητικός συνδικαλισμός» και οι διαδικασίες του αποτελούν ένα παράλληλο σύμπαν. Αυτό είναι το και το πιο κεντρικό –και δυσεπίλυτο- ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει όσους βρίσκονται απ΄τη μεριά της ανατροπής.
Σε αυτό το μικρόκοσμο από πάρτι, ρουσφέτια, σημειώσεις, διευκολύνσεις και μπράβους, η ΔΑΠ κατέχει επάξια την πρωτιά. Ο «μηχανισμός ΔΑΠ» ξεφεύγει μέσα σε αυτό το περιβάλλον από το να χαρακτηριστεί σαν αυτό που πραγματικά είναι: Η φοιτητική παράταξη του δοσίλογου Σαμαρά, αρχηγού της τροϊκανής κυβέρνησης που διαλύει τη χώρα. Η ΠΑΣΠ, παρόλη την καθόλου αμελητέα φθορά που της κοστίζει τα τελευταία χρόνια η κατρακύλα του ΠΑΣΟΚ, διατηρεί ακόμα σημαντικά ποσοστά, ειδικά σε μεγάλες σχολές. Μόνο εκεί όπου υπήρξαν αντιστάσεις και κινητοποιήσεις για το σχέδιο Αθηνά, φαίνεται να υπάρχει μια σημαντική ενίσχυση όσων συμμετείχαν και τις στήριξαν.
Όσο τα πραγματικά ερωτήματα που γυροφέρνουν στο μυαλό όλων των φοιτητών απουσιάζουν από την ατζέντα, τόσο το τοπίο και η «επόμενη μέρα» των φοιτητικών εκλογών θα παραμένουν ίδια. «Που πάει αυτή η χώρα»; «Υπάρχει διέξοδος»; «Πώς θα ζήσουμε»; «Τι θα κάνουμε τα πτυχία μας»; «Γιατί να μείνουμε στην Ελλάδα»; Όσο λείπουν οι αντίστοιχες μαζικές πρωτοβουλίες ζύμωσης, έκφρασης, συμμετοχής, αντίστασης, οικοδόμησης, τότε ακόμα και τα ελαφρώς αυξημένα ποσοστά της φοιτητικής Αριστεράς (ΠΚΣ και ΕΑΑΚ) θα χαροποιούν ολίγους, θα «επιβεβαιώνουν» ή «αυτοεπιβεβαιώνουν» για λίγο, μα δε θ’ αλλάζουν τα πράγματα.
Η Αριστερή Ενότητα (ΑΡΕΝ) δεν κατάφερε να έχει ένα θετικό αποτέλεσμα. Ειδικά σε συνθήκες όπου η πλειοψηφία των νέων ανθρώπων στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ ή τον βλέπει θετικά ή ελπίζει στη συνεισφορά του για να σωθεί και ν’ αλλάξει η χώρα. Η ΑΡΕΝ οφείλει να ενωθεί μ’ αυτό το δυναμικό, να το αφουγκραστεί, να ψάξει για ουσιαστικές απαντήσεις, να υπάρξει μ’ έναν διαφορετικό τρόπο στις σχολές. Για να συμβάλλει σε ένα πολιτικό ρεύμα ανατροπής και μετάβασης της χώρας που δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς τη μαζική συμμετοχή των νέων ανθρώπων.
Νεολαία ΚΟΕ