Τέσσερα ζητήματα για τη Συνδιάσκεψη

Θοδωρής Δρίτσας, βουλευτής Α’ Πειραιά του ΣΥΡΙΖΑ

1 Πώς εκτιμάτε ότι μπορεί να διασφαλιστεί η υλοποίηση των αποφάσεων της Συνδιάσκεψης και δεν θα έχουν την τύχη των προηγουμένων, οι οποίες έχουν παραπεμφθεί στις καλένδες;

2 Πώς αντιλαμβάνεστε την έννοια “μέλος του ΣΥΡΙΖΑ”; Τι είδους όργανα πρέπει να διαθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα επίπεδα, και πώς να παίρνονται οι αποφάσεις;

1 Το φαινόμενο της μη υλοποίησης αποφάσεων πανελλαδικής σύνθεσης συνδιασκέψεων ή ακόμα και αποφάσεων της Γραμματείας ακολουθεί τη λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ και αναπαράγεται. Η κριτική για την ευθύνη που έχει ο ΣΥΝ, ως μεγαλύτερη, ή κάποιες ή κατ’ άλλους όλες οι “συνιστώσες”, σωστό είναι να γίνεται με κατά το δυνατόν συγκεκριμένους προσδιορισμούς του μεγέθους και περιεχομένου αυτής της ευθύνης.

Πιστεύω πως για να εξηγήσουμε αυτό το αρνητικό σύνδρομο πρέπει να σταθούμε κυρίως στην ελλιπή, έως και αυθαίρετη πολλές φορές, περιγραφή των κοινών πολιτικών ορίων του ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικά, όταν τέλειωναν οι εργασίες των πανελλαδικών σωμάτων είχα πάντα τη βεβαιότητα ότι οι αποφάσεις δε θα υλοποιηθούν ή καλύτερα ότι η υλοποίησή τους θα παραπεμφθεί στη διαδικασία των μη δημόσιων διαβουλεύσεων μεταξύ των συνιστωσών, εκεί που μετρώνται “ρεαλιστικά” οι υπαρκτοί συσχετισμοί. Και τούτο γιατί οι αποφάσεις αυτές δεν είχαν επαρκή, δηλαδή άμεση δημοκρατική νομιμοποίηση. Ως προς το περιεχόμενό τους είχαν βιαστική ή και εκβιαστική αποτύπωση της πραγματικότητας και των αναγκών ανάλογα με τις συγκυριακές πιέσεις της στιγμής, υπό ένα πρίσμα περισσότερο βολονταριστικό παρά πραγματικό. Ως προς τη διαδικαστική ουσία, δε, το “σώμα” που τις ενέκρινε (διά βοής) δεν ήταν ποτέ αδιαμφισβήτητα αντιπροσωπευτικό της συνολικής σύνθεσης των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, με πιο χαρακτηριστικό έλλειμμα αυτό της υποβάθμισης του ειδικού βάρους των ανένταχτων. Ενόψει της νέας Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του Νοεμβρίου αυτά τα ελλείμματα πρέπει να τα προσέξουμε και να τα καλύψουμε.

2 Προέχει, πιστεύω, η πολιτική προσέγγιση και η συμβατή με αυτήν οργανωτική λύση. Αυτά τα δύο πρέπει να πάνε μαζί. Αν συμφωνήσουμε ότι θέλουμε τον ΣΥΡΙΖΑ κοινό ενωτικό πεδίο προγραμματικής δράσης για τη συγκρότηση της ανοιχτής και δημοκρατικής πολιτικής έκφρασης της κοινωνικής Αριστεράς, των κοινωνικών και εναλλακτικών κινημάτων, τότε θα πρέπει να διαλέξουμε λύσεις που θα διευκολύνουν και θα υπηρετούν αυτό το στόχο. Αν αντιθέτως, θέλουμε μόνο μια συμμαχία των μέχρι σήμερα κατατεθειμένων πολιτικών προτάσεων στο χώρο της Αριστεράς από κόμματα και οργανώσεις, φυσικά και το οργανωτικό θα γίνει διαφορετικό.

Τώρα πια όμως, με τόσες διαφορετικές και αρνητικές εμπειρίες στο ενεργητικό μας και στο παθητικό μας, πρέπει να διαλέξουμε. Προσωπικά πιστεύω στην αναγκαιότητα της πρώτης κατεύθυνσης. Για να την υπηρετήσουμε χρειαζόμαστε ένα επεξεργασμένο, κοινό, λιτό, συνεκτικό και σαφές πολιτικό πρόγραμμα διεκδίκησης ώριμων μεταρρυθμίσεων με αποδέκτη την κοινωνία και τα κοινωνικά κινήματα.

Όχι ότι γενικώς δεν χρειαζόμαστε ένα πρόγραμμα στρατηγικής και ιδεολογίας, αλλά αυτό σήμερα ούτε κοινό μπορεί να είναι, ούτε και λειτουργικά ώριμο. Αυτό μπορεί να παραμείνει το προνομιακό πεδίο της διακριτής δράσης των συνιστωσών, και ακόμα καλύτερα το περιεχόμενο ενός οργανωμένου ανοιχτού διαλόγου διαρκείας.

Αν τα αποσαφηνίσουμε όλα αυτά και επιλέξουμε κάτι σαν αυτό που προτείνω, τότε ισότιμα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, με σαφή πολιτική οριοθέτηση ως προς το περιεχόμενο της ενότητας, αυτονόητα και αυτοδίκαια, είναι όσα μέλη συνιστωσών και όσοι και όσες ανένταχτοι επιθυμούν να υπηρετήσουν μαζί αυτόν τον προγραμματικό πολιτικό στόχο. Σε αυτήν την επιλογή η ιδιότητα του μέλους του ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να τείνει διαρκώς προς την ιδιότητα του συμμέτοχου στα κοινωνικά κινήματα, και οι δυο ιδιότητες να αλληλοτροφοδοτούνται. Έτσι, κατά τη γνώμη μου, αποκτά και ουσιαστικό ειδικό βάρος και περιεχόμενο, αλλά και δικαιώνεται η ταυτότητα των ανένταχτων, ως ενεργό και καταλυτικό “υλικό” για μια ανώτερης ποιότητας σύνθεση.

Τα απαιτούμενα όργανα και ο τόπος λήψης αποφάσεων εύκολα θα βρεθούν, αν συμφωνήσουμε στα πολιτικά επίδικα. Για τη Συνδιάσκεψη του Νοεμβρίου όμως, εκτός από τα παραπάνω, θεωρώ απαραίτητα τέσσερα πράγματα:

• Όλες οι οργανωτικές αποφάσεις να έχουν μεταβατικό χαρακτήρα με χρονικό ορίζοντα ετήσιο και να επανεξεταστούν.
• Να προηγηθούν συνελεύσεις όλων των υπαρκτών και γιατί όχι νεοϊδρυόμενων οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ (τοπικών, κλαδικών, θεματικών) και αυτές να αποφασίσουν τον τρόπο εκπροσώπησής τους ή συμμετοχής στην Πανελλαδική.
• Να εξαντληθούν οι δυνατότητες ομοφωνίας ή διαφορετικά να επιλεγεί η υπεραυξημένη πλειοψηφία.
• Να πάμε σε τρεις μήνες σε νέα Συνδιάσκεψη, ως συνέχεια αυτής του Νοέμβρη.