Συζήτηση για τα βαρέα και ανθυγιεινά με τρεις νέους εργαζόμενους, τον Άκη, τον Θανάση και τον Κώστα

Να οργανωθούμε ενάντια στην επίθεση

Ξέρετε ότι η κυβέρνηση προχωράει στην αναμόρφωση του πίνακα βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων και έχει προταθεί πολλοί κλάδοι να βγουν από τη λίστα. Ποιες είναι οι συνθήκες που επικρατούν στον κλάδο σας;

Κ.Π.: Καταρχάς το φάρμακο αποτελείται από πρώτες ύλες και χημικές ουσίες που επιβαρύνουν την υγεία. Δουλεύουμε σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον. Εγώ δουλεύω στο χώρο της αποθήκης και κύρια δουλειά μου είναι να ζυγίσω τις πρώτες ύλες για να γίνει το φάρμακο, οπότε έρχομαι σ’ επαφή με όλες αυτές τις ουσίες. Υπάρχει μόνιμος υπεύθυνος ασφαλείας μέσα στο εργοστάσιο, ο οποίος όταν ανεβαίνει στην αποθήκη λέει κάθε φορά "ρε παιδιά, μυρίζει εδώ μέσα". Έχεις να κάνεις με 100–150 ουσίες μέσα σ’ ένα χώρο. Και αυτό είναι το περιβάλλον και για τον κόσμο που δουλεύει στην παραγωγή. Είναι τελείως παράλογο να λέει κάποιος ότι το φάρμακο δεν μπορεί να είναι στα βαρέα κι ανθυγιεινά.

Θ.Α.: Εμείς κάνουμε μια δουλειά που απαιτεί πολύ τρέξιμο και ορθοστασία, το ωράριο πάρα πολλές φορές ξεπερνάει το 8ωρο και έχει τύχει συχνά να δουλέψουμε μέχρι και 14 ώρες. Όλοι οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας λόγω της δουλειάς. Δεν πρέπει να βγει απ’ τα βαρέα κι ανθυγιεινά.

Εσείς οι κούριερ, Άκη, δεν είστε μέσα στο σύστημα των βαρέων κι ανθυγιεινών ως τώρα. Γιατί θέλετε να μπείτε;

Α.Κ.: Θέλουμε να μπούμε στα βαρέα κι ανθυγιεινά γιατί κάνουμε ένα επάγγελμα πολύ επικίνδυνο. Ένας άνθρωπος που δουλεύει πάνω σε μηχανάκι κινδυνεύει να πάθει ατύχημα, να τραυματιστεί, ακόμα και να σκοτωθεί. Αλλά κι αν δεν έχεις ατύχημα, έχεις άλλα προβλήματα, μυοσκελετικά κυρίως. Και δουλεύεις μέσα καιρικές συνθήκες ακραίες, κρύο, βροχή, καύσωνες, σκόνη, καυσαέριο. Σύμφωνα με τα στατιστικά, οι κούριερ κι οι οικοδόμοι έχουμε τα περισσότερα εργατικά ατυχήματα.

Λένε ότι το μέτρο δεν αφορά τους τωρινούς εργαζόμενους, αλλά μόνο αυτούς που προσλαμβάνονται τώρα. Εσείς τι λέτε γι’ αυτό;

Π.Κ.: Εδώ υπάρχει ένα ζήτημα. Ο κόσμος έχει λίγα περιθώρια, με βάση το πόσο έχουν τσαλακώσει τη συνείδησή του και τη ζωή του. Υπάρχουν πολλοί που σκέφτονται αυτή τη στιγμή πώς να μην τους πιάσει το όριο. Πώς θα ξεφύγουν. Δηλαδή επηρεάζονται από αυτόν τον διαχωρισμό. Μπορεί να αλλάξει το πράγμα αλλά θέλει πολλή δουλειά. Το θέμα είναι πώς ο καθένας που έχει μια συνείδηση, σκέφτεται λίγο διαφορετικά, να προσπαθήσει να πάει κόντρα σ’ αυτό.

Θ.Α.: Αυτός ο διαχωρισμός γίνεται γιατί συμφέρει. Τους συμφέρει να χωρίζουν τους εργαζόμενους σ’ αυτούς που πλήττονται και σ’ αυτούς που δεν πλήττονται, αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι. Είναι και ζήτημα κοινής λογικής. Γιατί κάτι που είναι βαρύ κι ανθυγιεινό για μένα σήμερα, για κάποιον άλλον να μην είναι; Δεν υπάρχει λογική σε αυτό.

Α.Λ.: Εγώ νομίζω ότι δεν ισχύει η λογική που λέει "εμένα δεν με πιάνει". Τους πιάνει όλους. Αυτή η επίθεση στα βαρέα-ανθυγιεινά αφορά όλους τους εργαζόμενους που είναι στα βαρέα-ανθυγιεινά. Κι όσους θα μπούνε. Αφορά το 95% των εργαζομένων.

Τι σκέφτεστε ότι μπορούν να κάνουν οι εργαζόμενοι απέναντι σ’ όλα αυτά;

Α.Λ.: Στην κοινωνία υπάρχει μία αγανάκτηση. Βέβαια δεν έχει καταφέρει να πάρει δομή και να κοντράρει τις κυβερνητικές επιλογές σε σχέση με τα εργασιακά. Χρειάζεται οι εργαζόμενοι να απαντήσουμε οργανωμένα σ’ αυτές τις πολιτικές, με αγωνιστικές, συλλογικές και μαζικές διαδικασίες.

Κ.Π.: Είναι μια επίθεση πολύ οργανωμένη που πρέπει να απαντηθεί συνολικά. Κάποιοι και κάποιες δυνάμεις που λέγονται αριστερές πρέπει να τραβήξουνε μια κόντρα με την κυβέρνηση. Και να υπάρχει ενότητα πάνω σ’ αυτό. Διαφορετικά θα περάσουν όλα.

Α.Λ.: Υπάρχει μια κατάσταση στα σωματεία τέτοια, που δεν θέλει να τραβήξει τα πράγματα μπροστά, ενώ ο κόσμος έχει διάθεση. Αν οι εργαζόμενοι δεν οργανωθούν μέσα στους χώρους δουλειάς, αν δεν απαιτήσουν απ’ τα σωματεία τους να γίνονται πράγματα, αν δεν κάνουν κινήσεις μέσα κι έξω από τα σωματεία δεν πρόκειται να γίνει κάτι. Στους χώρους εργασίας γίνονται εγκλήματα, και τα σωματεία δεν ασχολούνται μ’ αυτά.

Εμείς, ως σωματείο, βγαίνουμε κάθε βδομάδα και περνάμε από όλα τα μαγαζιά όπου δουλεύει κόσμος ανασφάλιστος. Καταγράφουμε πού δουλεύουνε, κάνουμε κινητοποιήσεις, φωνάζουμε απ’ έξω, μοιράζουμε χαρτιά, καταγγέλλουμε στο ΙΚΑ. Σε μια γειτονιά, για παράδειγμα, όπου δεν κόλλαγε κανένας ένσημα, έπεσε σύρμα και πλέον βάζουν ένσημα παντού. Όταν ένας εργοδότης βλέπει ότι σ’ ένα κλάδο υπάρχει συνδικαλιστική παρουσία αρχίζει και το σκέφτεται. Αν όλα τα σωματεία έκαναν αντίστοιχες κινήσεις θα είχαμε μία τελείως διαφορετική κατάσταση. Κι όχι μόνο στα δικαιώματα, αλλά και στις διεκδικήσεις. Θα ξεθάρρευε ο εργαζόμενος. Απ’ τη στιγμή που δεν δρα έτσι ο επίσημος συνδικαλισμός ας το κάνουν οι εργαζόμενοι.

Θέλετε να πείτε μία γνώμη για όλους αυτούς που νομοθετούν;

Κ.Π.: Αυτοί δεν έχουν προβλήματα. Μια χαρά είναι. Δεν θα πιεστεί κανένας απ’ αυτούς μες στην κίνηση, ούτε θα κάνει τέσσερις ώρες να πάει στη δουλειά του, ούτε θα κάνει δεύτερη δουλειά για να τα βγάλει πέρα. Ζούνε στο δικό τους κόσμο.

Α.Λ.: Κατά καιρούς εμφανίζονται διάφοροι "σοφοί", "επιστήμονες" κ.λπ. Ουσιαστικά πρόκειται για τσιράκια της κυβέρνησης. Θα πρέπει να γίνουμε εμείς σοφοί, οι εργαζόμενοι. Όσο είμαστε διασπασμένοι, όσο είμαστε έξω από τα πράγματα, έξω από το συνδικαλισμό, έξω από τη γνώση για τα δικαιώματά μας, τόσο θα εμφανίζονται τέτοιοι "σοφοί". Μόνο όταν εμείς γίνουμε σοφότεροι, όταν οργανωθούμε και αρχίσουμε να μιλάμε για τα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις μας, θα πάψουν να υπάρχουν αυτοί οι καραγκιόζηδες.

Κώστας, 32 χρόνων, εργαζόμενος σε φαρμακοβιομηχανία
Άκης, 33 χρόνων, κούριερ
Θανάσης, 30 χρόνων, σερβιτόρος