Σύνοδος ΝΑΤΟ, Στρασβούργο: Διαδηλώνοντας σε κατεχόμενη πόλη, του Ανδρέα Στυλιανού

Το δρομολόγιό μας για τις αντινατοϊκές κινητοποιήσεις στο Στρασβούργο ξεκινούσε την Παρασκευή 3/4, τα χαράματα, από το Ελευθέριος Βενιζέλος. Πτήση για Φρανκφούρτη, από εκεί τρένο για το Κελ και μετά με ό,τι μεταφορικό βρούμε για Στρασβούργο. Δίπλα-δίπλα είναι άλλωστε οι πόλεις, με το Ρήνο να τις χωρίζει. Η πρώτη έκπληξη έρχεται μόλις φτάνουμε στη Φρανκφούρτη. Εκεί, στην έξοδο από το αεροπλάνο, γίνεται ο πρώτος έλεγχος. Κατά τ’ άλλα, έχουν πέσει τα σύνορα! Αργούμε κι έχουμε να προλάβουμε το τρένο. Με την ψυχή στο στόμα, μπαίνουμε στο τρένο, κυριολεκτικά στο παρά ένα, και περιμένουμε υπομονετικά να φτάσουμε στο Κελ. Μαθαίνουμε για συλλήψεις πολλών διαδηλωτών την προηγούμενη στο Στρασβούργο.

Φτάνοντας στο Κελ, η γερμανική αστυνομία φροντίζει να κάνει αισθητή την παρουσία της. Βγαίνοντας από το σταθμό, το μάτι σου έπεφτε πάνω σε δεκάδες αστυνομικούς, εικόνα που θα συνηθίζαμε τις επόμενες μέρες. Λεωφορείο δεν υπήρχε για Στρασβούργο, ούτε και τρένο. Αποφασίζουμε να πάρουμε ταξί. Φτάνουμε στα σύνορα με τα διαβατήρια στο χέρι, έτοιμοι για έλεγχο. Ο μπάτσος μάς κοιτάει και πολύ ευγενικά μάς λέει να περάσουμε. Λίγα μέτρα πιο πέρα, έχουν ξαπλώσει δυο νεολαίους και ψάχνουν μέχρι και τις κάλτσες τους. Τι σου κάνει ένα ταξί…

Στο μεταξύ, έχουμε μπει στο Στρασβούργο: μια έρημη πολιτεία. Μηδέν κόσμος στο δρόμο και παντού αστυνομία, όλων των ειδών. Με ποδήλατα και στολές, με ποδήλατα και χωρίς στολές, με άλογα, σε μηχανές, πεζοί. Με δακρυγόνα, πλαστικές σφαίρες, φουλ εξοπλισμό. Οι μισοί από εμάς πήγαν στη σύσκεψη της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, όπου θα συναντούσαν κι άλλους Έλληνες συντρόφους, ενώ οι υπόλοιποι συνεχίσαμε για να βρούμε το κάμπινγκ. Μαθαίνουμε ότι το κάμπινγκ είναι 10 χιλιόμετρα από το κέντρο και η αστυνομία έχει σταματήσει τις συγκοινωνίες προς τα εκεί. Αποφασίζουμε να βρούμε ένα μέρος να μείνουμε κοντά στο κέντρο και μετά να πάμε στο κάμπινγκ.

Κατευθυνόμαστε προς το κέντρο: δεν είμαστε πια σε μια ευρωπαϊκή πόλη, αλλά σε κατεχόμενη ζώνη της Μέσης Ανατολής. Το κέντρο είναι αποκλεισμένο, με δυο ζώνες ελέγχου που δεν τις περνάς χωρίς ειδική κάρτα. Στο μεταξύ, από τη στιγμή που φτάσαμε στο Στρασβούργο, στ’ αυτιά μας ακούγονταν αποκλειστικά δύο πράγματα: ο ήχος των ελικοπτέρων και οι σειρήνες των περιπολικών, που σε κάθε μετακίνησή τους φρόντιζαν να δείχνουν ότι κάτι επικίνδυνο γινόταν. Μαθαίνουμε ότι οι συλλήψεις χτες έγιναν όταν μια πορεία, που ξεκίνησε από το κάμπινγκ για να διαμαρτυρηθεί για το θάνατο του διαδηλωτή στο Λονδίνο, χτυπήθηκε από την αστυνομία. Η προσπάθεια να φτάσουμε στο κάμπινγκ αποτυγχάνει. Αποφασίζουμε να πάμε στην εκδήλωση που διοργάνωνε το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα (NPA) με αντιπροσωπείες από πολλές χώρες της Ευρώπης, ανάμεσά τους και ο ΣΥΡΙΖΑ. Πολύς κόσμος και παλμός, ενώ ιδιαίτερη εντύπωση μας κάνει η ζωντανή και μαχητική ομιλία του Μπεζανσενό.

Η μέρα της διαδήλωσης

Η επόμενη μέρα είναι αφιερωμένη στη διαδήλωση ενάντια στο ΝΑΤΟ. Το πρωί πραγματοποιούνται μπλόκα από διαδηλωτές κοντά στις εισόδους της κόκκινης ζώνης. Προσπαθούμε να πάμε εκεί, αλλά η αστυνομία έχει αποκλείσει την περιοχή πολλά τετράγωνα πριν. Ξεκινάμε για την προσυγκέντρωση της διαδήλωσης, μερικά χιλιόμετρα από το κέντρο, σε ένα νησί στο Ρήνο! Η γαλλική αστυνομία έχει απαγορεύσει η πορεία να κατευθυνθεί προς το κέντρο της πόλης, ενώ η γερμανική αστυνομία την εμποδίζει να κατευθυνθεί προς τα σύνορα και να ενωθεί με την πορεία που πραγματοποιείται στο Κελ.

Προχωρώντας προς το χώρο της συγκέντρωσης η αστυνομική παρουσία, αλλά και η στρατιωτική, αυξάνει. Μάλιστα, για να φτάσεις εκεί ήσουν αναγκασμένος να περάσεις μέσα από πυκνές αστυνομικές δυνάμεις, που υποχρέωναν τους διαδηλωτές να περνούν ένας-ένας. Με τα πολλά, φτάνουμε στο γήπεδο απ’ όπου θα ξεκινούσε η πορεία. Αρκετές χιλιάδες κόσμου που κατάφεραν να φτάσουν, και αγωνιστικό κλίμα παρ’ όλη την αστυνομοκρατία.

Έπειτα από λίγο, ξεκίνησε και το όργιο καταστολής. Με αφορμή τα μικρής έκτασης επεισόδια που γίνονταν σε χώρους πέριξ του γηπέδου, η αστυνομία επεμβαίνει δυναμικά. Πρώτα με τα ελικόπτερα, που ρίχνουν δεκάδες δακρυγόνα μέσα κι έξω από το γήπεδο, και κατόπιν, όταν η πορεία έχει ξεκινήσει, με τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας, που ρίχνουν με ευκολία πλαστικές σφαίρες σε όποιον ξεστρατίσει από την καθορισμένη διαδρομή. Με την επίθεση της αστυνομίας με δακρυγόνα στο γήπεδο, ο κόσμος που ήταν συγκεντρωμένος αναγκάστηκε να ξεκινήσει εσπευσμένα την πορεία. Πολύς παλμός, συνθήματα, τραγούδια, κι όλοι μαζί πια κατευθυνόμαστε προς τη γέφυρα που οδηγεί στο κέντρο της πόλης. Εκεί η αστυνομία έχει παρατάξει έναν ολόκληρο στρατό. Σιδερένια φράγματα, αντλίες νερού, αύρες. Όταν οι διοργανωτές της πορείας διαμαρτύρονται για την απαγόρευση, δέχονται νέα επίθεση από την αστυνομία με δακρυγόνα και νερό. Η πορεία συνεχίζεται προς άλλη κατεύθυνση και σταματάει μετά από λίγο, αφού πλέον δεν έχει πού να πάει. Εκεί αρχίζει νέος γύρος αστυνομικής καταστολής. Με τους διαδηλωτές μπλοκαρισμένους για αρκετές ώρες, η αστυνομία αφήνει να φεύγουν λίγοι-λίγοι με τα διαβατήρια ή την ταυτότητα στο χέρι. Οι περισσότεροι περνάνε, κάποιοι συλλαμβάνονται. Κι αυτό γίνεται όχι μία αλλά 3-4 φορές, όσες και τα διαδοχικά μπλόκα της αστυνομίας. Το τέλος της ημέρας μάς βρίσκει κουρασμένους αλλά ικανοποιημένους αφού, παρ’ όλες τις δυσκολίες, καταφέραμε να διαδηλώσουμε κι εμείς ενάντια στο ΝΑΤΟ στο Στρασβούργο.

Ανδρέας Στυλιανού

Δήλωση του Ολιβιέ Μπεζανσενό,
επικεφαλής του γαλλικού Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (ΝΡΑ)

Είμαστε όλοι εδώ, στην κινητοποίηση ενάντια στο ΝΑΤΟ, όντας δραστήριες και μαχητικές συνιστώσες του αντιπαγκοσμιοποιητικού και αντιπολεμικού κινήματος. Ενός κινήματος που αναζητά ενεργητικά πολιτικές διεξόδους και, στα πλαίσια αυτά, αντιτίθεται στο ΝΑΤΟ αυτό καθ’ αυτό, διεκδικώντας τη διάλυσή του. Αγωνιζόμαστε ενάντια στο ΝΑΤΟ, επειδή είναι ένα αντιδραστικό εργαλείο, ένας βάρβαρος και κυνικός μηχανισμός επιβολής των ιμπεριαλιστικών πολιτικών, ένα μέσο στρατιωτικής κυριαρχίας των ιμπεριαλιστικών κρατών.

Είμαστε όμως επίσης εδώ για να συνενώσουμε τις αντικαπιταλιστικές δυνάμεις. Είμαστε όλο και περισσότεροι όσοι συνειδητοποιούμε ότι δεν αρκεί πλέον αυτές οι δυνάμεις απλά να βρίσκονται πλάι-πλάι στους δρόμους. Χρειαζόμαστε όλοι ένα αποτελεσματικό και μαχητικό πολιτικό εργαλείο, δηλαδή ένα πραγματικό ευρωπαϊκό αντικαπιταλιστικό κόμμα. Σ’ ένα τέτοιο κόμμα ο καθένας σταδιακά θα υπερβαίνει την ιδιαίτερη ιστορία του, τις διαδρομές του, και θα διαπιστώνει ότι έχουμε πολύ περισσότερα κοινά σημεία από αυτά που μας χωρίζουν.