Στόχος η διάλυση της ΔΕΗ, του Χρίστου Καραμάνου

Νέα κυβερνητική προβοκάτσια

Αφού την περσινή χρονιά ανασχέθηκε το κυβερνητικό σχέδιο για τεμαχισμό της ΔΕΗ σε 6 εταιρείες, δρομολογείται πλέον νέα μεθόδευση, με στόχο την πλήρη απαξίωση της ΔΕΗ. Επιχειρούν να μετατρέψουν τη μεγαλύτερη ελληνική (και δημόσια) βιομηχανία σε προβληματική, με στόχο μετά να την ιδιωτικοποιήσουν αντί πινακίου φακής. Από την άλλη πλευρά, όλα τα αρπακτικά (πολυεθνικές γερμανικές, γαλλικές, ιταλικές, ισπανικές και οι ντόπιοι αντιπρόσωποί τους, Κοπελούζοι, Μυτιληναίοι, Βαρδινογιάννηδες, Μπόμπολες) έχουν πάρει θέσεις, τρέφονται ήδη από τις σάρκες της ΔΕΗ και ετοιμάζονται να δώσουν μάχη για το ποιος θα την κατασπαράξει.

Το 2008 είναι η πρώτη χρονιά που η ΔΕΗ παρουσιάζει ζημιές. Η μετοχή της από 36 ευρώ στην αρχή του χρόνου έφθασε να κυμαίνεται γύρω στα 10 ευρώ σήμερα. Έχασε δηλαδή πάνω από το 70% της αξίας της. Πού οφείλονται όμως οι ζημιές; Κατά την κυβέρνηση, στην αύξηση της τιμής του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Μεγάλο ψέμα, αν αναλογιστεί κανείς τις διαδοχικές μεγάλες αυξήσεις στην τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος που πληρώνουν τα νοικοκυριά (βλ. "Αριστερά!", φύλλο 234, σ. 4). Μεγάλο ψέμα, που επιχειρεί να νομιμοποιήσει στα μάτια του λαού νέες αυξήσεις.

Οι πραγματικοί λόγοι για τις ζημιές της ΔΕΗ είναι άλλοι:

α) Το γεγονός ότι είναι υποχρεωμένη, από το νόμο "για την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας" και τις κοινοτικές οδηγίες, να αγοράζει το ρεύμα που παράγουν οι ιδιώτες σε εξαιρετικά υψηλή τιμή.

β) Το γεγονός ότι ανέκαθεν ήταν υποχρεωμένη να πουλά στις μεγάλες βιομηχανίες το ρεύμα που η ΔΕΗ παράγει, σε εξευτελιστικά χαμηλές τιμές, πολύ κάτω του κόστους. Η κατάσταση είναι προκλητική. Η ΔΕΗ πουλά για παράδειγμα στο "Αλουμίνιο της Ελλάδας" (όμιλος Μυτηλιναίου) το ηλεκτρικό ρεύμα στην τιμή των 45 ευρώ ανά ΜWH, ενώ το αγοράζει από αυτόν (που έχει δικό του εγκατεστημένο εργοστάσιο) στην τιμή των 75 ευρώ ανά MWH. Δηλαδή ο Μυτιληναίος έφτιαξε ένα εργοστάσιο (επιδοτούμενος μάλιστα από το κράτος για την επένδυση) το οποίο το χρησιμοποιεί όχι για να τροφοδοτεί τη δική του μονάδα αλλά για να φορτώνει 80-90 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο στη ΔΕΗ, αποκομίζοντας ο ίδιος αντίστοιχα κέρδη. Η αποθέωση του παραλογισμού και του νεοφιλελευθερισμού. Αλλά και του θράσους, αφού ρίχνουν την ευθύνη για το κατάντημα της ΔΕΗ στους εργαζόμενους και προχωρούν σε αυξήσεις τιμολογίων ανά εξάμηνο.

γ) Τα μεγάλα ποσά που δαπανά για την εξαγορά δικαιωμάτων ρύπων, δηλαδή για τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου από τα εργοστάσιά της, καθώς ο τεχνολογικός εκσυγχρονισμός της ΔΕΗ προχωρά με ρυθμό χελώνας. Και την ίδια στιγμή η ΔΕΗ προχωρά σε νέα εργοστάσια, πάλι με περιβαλλοντοκτόνες τεχνολογίες, όπως του λιθάνθρακα, που θα αυξήσουν ακόμη περισσότερο τις δαπάνες για αγορά ρύπων – έτσι κι αλλιώς είναι απαράδεκτη η λογική "έχω λεφτά, πληρώνω και ρυπαίνω".

δ) Τα μεγάλα ποσά που δαπανά για αμοιβές συμβούλων (θυμηθείτε την αμερικάνικη Contour Global, την οποία πλήρωνε η ΔΕΗ για να ανοίξει δήθεν δουλειές στα Βαλκάνια – αυτό τη μάρανε, όταν στην Ελλάδα τα εργοστάσια είναι απαρχαιωμένα). Και οι μεγάλες αμοιβές που πληρώνει σε ανεκδιήγητα στελέχη, όπως ο νυν διοικητής της Τ. Αθανασόπουλος και η υπόλοιπη διοίκηση, που μπορεί να "παράγουν" ζημιές αλλά παίρνει καθένας τους κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ το χρόνο – μερικοί κοντά στο μισό εκατομμύριο!

Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι στήνεται μια νέα προβοκάτσια ενάντια στον όποιο δημόσιο χαρακτήρα της ΔΕΗ έχει απομείνει. Η αναίρεση της ιδιωτικοποίησης και η κατοχύρωση του δημόσιου χαρακτήρα της ΔΕΗ είναι υπόθεση των εργαζομένων σ’ αυτήν, αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας. Η ΔΕΗ είναι δημιούργημα του ελληνικού λαού, και τέτοιο πρέπει να παραμείνει.

Δεν βοηθά στην κατεύθυνση αυτή η στάση της συνδικαλιστικής ηγεσίας. Αφού οδήγησε σε αδιέξοδο τη μεγάλη αγωνιστική διαθεσιμότητα των εργαζομένων με τις κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό, κι αφού εναρμονίσθηκε με την εργασιακή ειρήνη της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, τώρα υιοθετεί σαν ανώτερο μέσο πάλης τις… μηνύσεις για κακοδιαχείριση. Δε λέμε, κι αυτές να γίνουν. Αλλά όχι μόνον αυτές. Δεν μπορούν τέτοιες "δράσεις" να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο για τη ΔΕΗ από τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση. Χρειάζεται ενημέρωση του λαού, κινητοποίηση και αγώνας των εργαζομένων. Εκεί η Αριστερά οφείλει να παίξει καθοριστικό ρόλο.