Siemens: Ένας πρώτος απολογισμός του αγώνα, του Χαρίλαου Μαρκόπουλου

1.Σύντομο ιστορικό

Στους εργαζόμενους του εργοστασίου της Siemens στη Θεσσαλονίκη ανακοινώθηκε στις 19/9/2008 η απόφαση του Δ.Σ. της εταιρίας για κλείσιμο του εργοστασίου όπως και συγκεκριμένο πλάνο ομαδικών απολύσεων που προέβλεπε την οριστική παύση εργασιών του εργοστασίου στις 30/4/2009. Σύσσωμοι οι εργαζόμενοι –υπάλληλοι, εργάτες, όπως και σχεδόν το σύνολο των διευθυντικών στελεχών– απάντησαν με μια πρωτοφανή για τα δεδομένα της Siemens απεργιακή κινητοποίηση που κράτησε τρεις μήνες.

Η κατάληξη ήταν η αποδοχή από πλευράς των εργαζομένων του σχεδίου των ομαδικών απολύσεων και του χρονοδιαγράμματος που ήθελε ο εργοδότης στο πλαίσιο συμφωνίας που προβλέπει αποζημιώσεις κατά μέσο όρο τετραπλάσιες των νόμιμων που προτίθετο να δώσει αρχικά.

2. Δεδομένα, ρόλοι, ζητούμενα, επιδιώξεις

α. Το εργοστάσιο ήταν κερδοφόρο. Οι αιτίες της απόφασης για το κλείσιμό του πρέπει να αναζητηθούν κυρίως στον ανηλεή πόλεμο συμφερόντων των πολυεθνικών και των αντιπροσώπων των πολιτικών σε παγκόσμια κλίμακα.

β. Η ελληνική πολιτεία, η κυβέρνηση και τα αστικά αντιπολιτευτικά κόμματα, συμπεριλαμβανομένων και των αριστερών, αφού τάχα δεν πήραν είδηση την αποχώρηση της Εθνικής Τράπεζας από το μετοχικό σχήμα του εργοστασίου (κατοχή 30% των μετοχών από ιδρύσεως το 1964 έως τον Ιούλιο 2008), ήρθαν εκ των υστέρων αφενός να "συμπαρασταθούν στο δίκαιο αγώνα των εργαζομένων" και αφετέρου να αναζητήσουν "βιώσιμη λύση μέσω της εύρεσης αγοραστή". Για χρηματική συνεισφορά στο απεργιακό ταμείο ούτε λόγος. Στο τέλος, και μετά την έλευση της συμφωνίας των εργαζομένων με τον εργοδότη, η κυβέρνηση μέσω παραγόντων του υπουργείου Απασχόλησης είχε το θράσος να υπαινιχθεί ότι οι εργαζόμενοι κακώς συμφώνησαν με τον εργοδότη τόσο γρήγορα. Αντίστοιχοι υπαινιγμοί έγιναν και από τους τοπικούς συνδικαλιστικούς φορείς και παράγοντες. Φαρισαϊσμός!

γ. Δεν παρέλειψε βεβαίως να δείξει "εμπράκτως" τη συμπαράστασή της και η ελλαδική ορθόδοξη εκκλησία. Ο προϊστάμενός της στην περιοχή, Άνθιμος, επισκέφθηκε το εργοστάσιο με την πολυμελή κουστωδία ρασοφόρων και τηλεοπτικών καναλιών και τέλεσε τρισάγιο. Ούτε ένα φράγκο δεν προσέφερε στο απεργιακό ταμείο – ο φιλεύσπλαχνος.

δ. Αντίστοιχη και η συμπεριφορά της Νομαρχίας και του προϊσταμένου της, όπως και των τοπικών συνδικαλιστικών οργανώσεων.

ε. Η εργατική νομοθεσία στο "ευνομούμενο ελλαδικό κράτος" προβλέπει ως αποζημίωση απολύσεως σε εργατοτεχνίτη/εργατοτεχνίτρια που εργάζεται 5 χρόνια στον ίδιο εργοδότη… 15 ημερομίσθια, δηλαδή… 750 ευρώ. Η απεργιακή κινητοποίηση και η σθεναρή στάση των εργαζόμενων –και μόνο αυτών– είχε ως αποτέλεσμα την ελάχιστη αποζημίωση 10.000 ευρώ στους εργαζόμενους.

στ. Ο αγώνας των εργαζόμενων υποστηρίχτηκε έμπρακτα (ηθικά, συμβουλευτικά καθώς και χρηματικά) από την Ένωση Συνδικάτων Μετάλλου της Τσεχίας. Η παιδεία της αλληλεγγύης στις "τέως σοσιαλιστικές χώρες" δείχνει να είναι ζωντανή.

3. Σκέψεις – συμπεράσματα

α. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν πλέον σχεδόν τίποτε στον αγώνα τους για διατήρηση των κεκτημένων, καταρχάς, και σε δεύτερο χρόνο για την απολαβή των δικαιουμένων, από τις σημερινές θεσμοθετημένες δομές. Είναι επιτακτική η ανάγκη για ρηξικέλευθες πρακτικές και κατευθύνσεις – ιδιαίτερα κάτω από τη σημερινή παγκόσμια συγκυρία.

β. Οι εργαζόμενοι είναι απαραίτητο να αποκτήσουν ξανά και πιο πλατιά ταξική συνείδηση. Προλετάριος είναι αυτός που είναι αναγκασμένος να προσφέρει στον αστό την εργατική του δύναμη για να ζήσει – δηλαδή ο κάθε μισθωτός…

γ. Στη σημερινή συγκυρία, όπου οι απολυμένοι της Siemens προσπαθούν να διεκδικήσουν κάποιες ευνοϊκές ρυθμίσεις, αντίστοιχες με αυτές της ΒΦΛ και της Βιαμύλ, δεν πρέπει να υπάρχουν ψευδαισθήσεις. Η κυβέρνηση, παρά το λαϊκισμό που δείχνει –προς άγραν ψήφων– δεν πρόκειται να δώσει τίποτα συγκεκριμένο αν δεν πιεστεί αφόρητα – και η πίεση δεν ασκείται από τους συγκεκριμένους εκπροσώπους των εργαζομένων, τους συνδικαλιστές στα οβάλ τραπέζια των υπουργείων, ασκείται στους δρόμους…

Χαρίλαος Μαρκόπουλος,
Άνεργος- πρώην διευθυντής της Siemens