Σε απεργία πείνας ανήλικοι μετανάστες στη Μυτιλήνη για τις συνθήκες κράτησης

Η Ευρώπη-φρούριο εξαπολύει πογκρόμ εναντίον των… ξένων

Η ΕΕ του ρατσισμού προωθείται με κάθε τρόπο. Με μια κατάπτυστη απόφαση η Ευρωβουλή εξαπολύει πογκρόμ εναντίον των μεταναστών, ποινικοποιώντας το δικαίωμά τους στη ζωή. Με βάση το ψήφισμα που υιοθετήθηκε στα μέσα Ιουνίου, τα 8 εκατομμύρια των παράνομων μεταναστών που ζουν σήμερα στην Ευρώπη θα κληθούν εντός 30 ημερών να επιλέξουν ανάμεσα στην "εθελούσια επιστροφή" στις χώρες διέλευσης ή στις πατρίδες τους και στη φυλάκισή του για διάστημα που μπορεί να φτάσει τους 18 μήνες(!). Μάλιστα, όσοι δεν φύγουν, θα διωχθούν και δεν θα μπορούν να πατήσουν το πόδι τους σε ευρωπαϊκό έδαφος για 5 χρόνια!

Βέβαια, η απόφαση αυτή εφαρμόζεται ουσιαστικά εδώ και χρόνια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα όσα βιώνουν οι δεκάδες μετανάστες που φτάνουν σχεδόν καθημερινά στη Μυτιλήνη και κρατούνται για μήνες σε άθλια κρατητήρια μέχρι την απέλασή τους. Αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται από το ελληνικό κράτος, στο πλαίσιο της πολιτικής των Βρυξελλών, ως λαθραίοι, συλλαμβάνονται και προωθούνται για διοικητική απέλαση. Ειδικότερα στη Λέσβο, μετά τη σύλληψή τους και μέχρι την ώρα που θα τους δοθεί η διαταγή απέλασης, κρατούνται σε κάποια κτίρια, λίγο έξω από την πόλη της Μυτιλήνης, με ευθύνη της αστυνομίας. Αυτοί οι χώροι είναι παντελώς ακατάλληλοι για να ζουν άνθρωποι. Μηδαμινές συνθήκες υγιεινής (μία τουαλέτα για 80-90 άτομα, πόσιμο νερό από την τουαλέτα, χωρίς μόνωση), προαυλισμό λίγα λεπτά κάθε δυο-τρεις μέρες (επίσημη δικαιολογία η έλλειψη αστυνομικών οργάνων για τη φύλαξή τους), έλλειψη ειδικευμένου προσωπικού (γιατροί, δικηγόροι, μεταφραστές). Ο χρόνος παραμονής ποικίλλει από λίγες μέρες μέχρι 25-30 μέρες.

Να σημειώσουμε εδώ ότι στο σύνολό τους οι μετανάστες που φτάνουν στο νησί είναι από εμπόλεμες ζώνες (Αφγανιστάν, Ιράκ, Παλαιστίνη, Σομαλία κ.λπ.). Αυτό σημαίνει ότι προστατεύονται από διεθνείς συνθήκες και δεν μπορούν να επαναπροωθηθούν στις χώρες τους. Ειδικά για τους ασυνόδευτους ανήλικους προβλέπονται χώροι φιλοξενίας (ανύπαρκτοι προς το παρόν). Όμως το ελληνικό κράτος, μη έχοντας τις υποδομές υποδοχής ούτε τη βούληση φιλοξενίας, τους συλλαμβάνει και, στη συνέχεια, τους δίνει διαταγή εξόδου από τη χώρα σε 30 μέρες (διοικητική απέλαση) με την υποσημείωση ότι απαγορεύεται να βρεθούν στους νομούς Αχαΐας και Θεσπρωτίας (προφανώς για να μη φύγουν για τις χώρες της Ε.Ε.). Επίσης, αν κάποιος κάνει αίτηση πολιτικού ασύλου (παρά την ανύπαρκτη επίσημη ενημέρωση γι’ αυτό το δικαίωμα), κρατείται για 3 ολόκληρους μήνες και μετά εξετάζεται η υπόθεσή του (με μηδαμινές πιθανότητες αποδοχής της αίτησης). Όλα αυτά οδηγούν, στην πράξη, ελάχιστους να κάνουν αίτηση ασύλου (ποιος αντέχει 3 μήνες κράτηση κάτω από άθλιες συνθήκες;) και τη συντριπτική πλειοψηφία είτε να φεύγει παράνομα από τη χώρα προς την υπόλοιπη Ευρώπη, είτε να παραμένει παράνομα στην Ελλάδα ψάχνοντας δουλειά.

Με δεδομένα τα παραπάνω, στις 22/6 ξεκίνησαν απεργία πείνας οι ανήλικοι μετανάστες στο κέντρο κράτησης στη Λέσβο, διαμαρτυρόμενοι για τις συνθήκες κράτησής τους και ζητώντας να μείνουν ελεύθεροι (όπως άλλωστε ορίζει ο νόμος). Σε ένδειξη αλληλεγγύης απείργησαν μαζί τους και οι γυναίκες που κρατούνταν στο κέντρο. Κάτω από την πίεση αυτής της ενέργειας και φοβούμενες τα χειρότερα, οι αρχές μετέφεραν τους ανήλικους και μερικές οικογένειες (γύρω στα 100 άτομα), στις 28/6, στο σανατόριο της Αγιάσου, που έχει ανακαινιστεί για να λειτουργήσει ως νοσοκομείο ανιάτων (προς το παρόν, αχρησιμοποίητο). Ο χώρος είναι καλός για να λειτουργήσει ως ένα μελλοντικό κέντρο υποδοχής ανήλικων μεταναστών, αλλά… υπάρχει ένα σημαντικό πρόβλημα. Πέραν του υπεύθυνου του χώρο (πουείχε διάθεση να βοηθήσει) και ενός τεχνικού, που προσφέρθηκε εθελοντικά, δεν υπήρχε άλλο προσωπικό να αναλάβει τους μικρούς μετανάστες. Έτσι, μέσα σε λίγες μέρες, στο κέντρο έμεινε το 1/4 των αρχικών ατόμων, με τους υπόλοιπους να συνεχίζουν το ταξίδι τους προς το άγνωστο. Εθελοντικά ασχολήθηκαν και ασχολούνται με την επίλυση πάσης φύσεως προβλημάτων μέλη της ομάδας "ΠροςΦυγή" καθώς και δικηγόροι.

Η απουσία κρατικών φορέων είναι κραυγαλέα όπως κι ενός συνολικότερου σχεδίου ένταξης των ανήλικων μεταναστών. Μέχρι σήμερα, δεν υπάρχει επίσημη ενημέρωση για την περαιτέρω στελέχωση και λειτουργία του κέντρου. Παρ’ όλ’ αυτά, η αρχή έγινε, έστω κάτω από συνθήκες πίεσης, και τώρα το στοίχημα είναι να λειτουργήσει ένα κέντρο υποδοχής ανήλικων προσφύγων και μεταναστών με εξειδικευμένο προσωπικό, που να δίνει ελπίδα και προοπτική σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Ευαισθητοποιημένοι πολίτες και οργανώσεις συνεχίζουν να δίνουν τις δυνάμεις τους προς αυτή την κατεύθυνση. Βέβαια, παραμένει το πρόβλημα της μεταναστευτικής πολιτικής της χώρα, για το οποίο πρέπει να πιεστούν οι ιθύνοντες να λάβουν άμεσα μέτρα για την υποδοχή των μεταναστών, την αξιοπρεπή μεταχείρισή τους και τη μέριμνα για την ένταξή τους στην κοινωνία μας.

Σταύρου Αχιλλέας
Πάικου Κατερίνα