Σχολείο αγώνα το κίνημα εν μέσω κρίσης, του Ερρίκου Φινάλη

Εάν επιχειρήσει κανείς μια πρώτη ανάλυση του κύματος οργής και διαμαρτυρίας που ζούμε (όσο κι αν είναι δύσκολο, αφού βρίσκεται σε εξέλιξη), το πρώτο χαρακτηριστικό που θα εντοπίσει είναι το ξέσπασμά του σε συνθήκες έντασης και όξυνσης της οικονομικής-πολιτικής-κοινωνικής κρίσης. Και το δεύτερο είναι ότι οξυγονώνεται από τη συσσωρευμένη επί χρόνια οργή και απόγνωση της νεολαίας και πλατιών λαϊκών μαζών. Εδώ και είκοσι χρόνια, η νεολαία έχει γίνει υποκείμενο των πιο αντιδραστικών κατεργασιών και θύμα των ακραίων νεοφιλελεύθερων και κατασταλτικών πολιτικών των διαδοχικών κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και πολλοί γονείς των σημερινών 15άρηδων δεν γνώρισαν άλλο από συνεχή χειροτέρευση της ζωής τους και διαρκή διάψευση των ελπίδων τους. Ενώ τα παιδιά τους δεν έχουν καν την ψευδαίσθηση των καλύτερων ημερών που "θα" έρθουν…

Για να επιστρέψουμε στο πρώτο χαρακτηριστικό, ο ξεσηκωμός απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας εν μέσω βαθύτατης κρίσης δεν αποτελεί "εγχώρια" ιδιαιτερότητα. Ξεσπά λίγες μόλις εβδομάδες μετά το κύμα αντίστασης της ιταλικής σπουδάζουσας και εργατικής νεολαίας που, παρ’ όλες τις διαφορές με την Ελλάδα, ήταν επίσης μια εξέγερση ενάντια στις ακραίες αντινεολαιίστικες και αντιλαϊκές πολιτικές του μπερλουσκονισμού αλλά και στη συνενοχή της κεντροαριστεράς και των εξευτελισμένων πρώην "κομμουνιστών". Στην Ελλάδα, στην Ιταλία (και όχι μόνο), η απόφαση που μπορεί να συμπυκνωθεί στο σύνθημα "Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση τους" γίνεται σταδιακά συνείδηση όλο και περισσότερων ανθρώπων και ενοποιεί αγώνες, ενώνει τη νεολαία και πλατιά λαϊκά στρώματα που γίνονται καύσιμη ύλη για να διασωθεί αυτό το ανάλγητο και γενοκτόνο σύστημα.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό, η οργή, το μίσος που τροφοδοτεί το κίνημα ενάντια στην κυβέρνηση Καραμανλή, την κυβέρνηση του ξεπουλήματος, των σκανδάλων και των δολοφόνων, κάνουν αυτόν τον αγώνα να παίρνει σημαντική θέση στην ιστορία μας. Η μαζικότητα και η αγωνιστικότητα δεκάδων, εκατοντάδων χιλιάδων θυμωμένων ανθρώπων που από το περασμένο Σάββατο βρίσκονται στους δρόμους και δεν πτοούνται από τους ψεύτες και τους φονιάδες, ξεπερνά τους "θεσμικούς" και θεσμολάγνους παίκτες. Ιδίως η σημερινή νέα γενιά διαπαιδαγωγείται στο σχολείο του αγώνα, μαθαίνει σε μέρες όσα δεν θα μπορούσε να διδαχτεί σε χρόνια, ξεπερνά το φόβο και συγκρούεται με πείσμα και οργή, εκδικούμενη για χρόνια κοροϊδίας και συνεχών επιθέσεων εναντίον των δικαιωμάτων και της ίδιας της ζωής της.

Αρκετοί συνέκριναν αυτά που ζούμε τώρα με όσα έγιναν πριν λίγα χρόνια στα γαλλικά προάστια. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν αρκετές ομοιότητες, όπως το μίσος που εκφράζεται ενάντια σε αυτή την κοινωνία και στα σύμβολα της βαθιάς ανισότητας που τη διαπερνά. Υπάρχουν όμως και διαφορές: Κατ’ αρχάς, στην Ελλάδα δεν υπάρχουν (ακόμα) τα γκέτο τύπου Γαλλίας, που περικλείνουν εκατομμύρια αποκλεισμένους και "ξεχασμένους" και στα οποία χρειάζεται κανονική στρατιωτική επιχείρηση για να εισέλθουν οι "εκπρόσωποι του κράτους και της τάξης". Κι έπειτα, ακόμη πιο σημαντική διαφορά είναι η παρουσία, στην Ελλάδα, του μαζικού κινήματος. Αυτό ακριβώς δηλαδή που φοβάται η κυβέρνηση και οι λοιπές "υπεύθυνες" δυνάμεις: τη συνάντηση της νεολαιίστικης οργής με το οργανωμένο κίνημα. Αυτό το "πρόβλημα" προσπαθούν να ξεπεράσουν οι δεξιοί και αριστεροί ψάλτες του Καραμανλή. Γι’ αυτό ο Στυλιανίδης έκλεισε τα σχολεία την Τρίτη, γι’ αυτό προσπάθησαν να μην γίνει η απεργία της Τετάρτης, γι’ αυτό το δεξί πλέον χέρι του Καραμανλή, το ΚΚΕ, επιχείρησε να κάνει αντικατάληψη στα Πανεπιστήμια την Πέμπτη ώστε να μην γίνουν γενικές συνελεύσεις! Τέλος, όσον αφορά πιο συγκεκριμένα τη στάση της Αριστεράς: μπροστά στην εξέγερση των γαλλικών προαστίων σχεδόν σύμπασα η γαλλική Αριστερά στάθηκε αμήχανη, παγωμένη, δεν είχε καμιά επαφή με τις μάζες των νέων που ξεσηκώθηκαν. Ουσιαστικά αποδέχθηκε ακόμη και την κήρυξη του στρατιωτικού νόμου από τον Σαρκοζί. Αντίθετα, εδώ η Αριστερά (πλην ΚΚΕ) συμμετέχει και παρεμβαίνει, είναι δίπλα ή και μέσα στο κίνημα. Η ανοιχτά πια φιλοκυβερνητική και "υπεύθυνη" στάση που κρατά η ηγεσία του ΚΚΕ (και ορισμένοι άλλοι), όπως και οι ταλαντεύσεις άλλων αριστερών δυνάμεων, δεν ακυρώνουν αυτή την παρουσία και δράση της Αριστεράς. Πράγμα που εκφράζεται αρκετά καλά από ένα (με πολλούς αποδέκτες) σύνθημα της ΚΟΕ, που φωνάζεται πια από χιλιάδες ανθρώπους:

Όταν η νεολαία δολοφονείται, η Αριστερά δεν απολογείται!

Ερρίκος Φινάλης