Ο ΣΥΡΙΖΑ στο “προσκήνιο”, οι συνιστώσες στο “παρασκήνιο”

Θεόφιλος Τρουλλινός, (αυτοχαρακτηρίζομαι) ανένταχτος αριστερός, δημοτικός σύμβουλος Ηρακλείου Κρήτης

1 Τι ΣΥΡΙΖΑ έχει σήμερα ανάγκη ο κόσμος και η Αριστερά; Υπάρχει κοινή εκτίμηση ανάμεσα στις συνιστώσες και στους ανένταχτους για το ποιος ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα αναγκαίος και χρήσιμος;

2 Πώς μπορεί να πραγματωθεί, με ουσιαστικούς όρους, η οριζόντια δικτύωση του ΣΥΡΙΖΑ, με την πληροφόρηση, τα τοπικά-κλαδικά ζητήματα, τις αποφάσεις κ.λπ. να φτάνουν αποτελεσματικά προς τα πάνω;

1 Η ανάγκη ενιαίας πρότασης διεξόδου από την κρίση σήμερα, για μια δίκαιη κοινωνία αύριο, η ανάγκη κοινής δράσης όλης της Αριστεράς, γίνεται ολοένα και πιο επιτακτική, η μοναδική που μπορεί να αποτρέψει τη συντηρητική αναδίπλωση, να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει το λαό.

Για να είναι αποτελεσματική η κοινή δράση, πρέπει να εξασφαλίζει: (α) τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση ενταγμένων και μη αριστερών, (β) κοινό πολιτικό πλαίσιο οργάνωσης και δράσης και (γ) κοινή πολιτική πρόταση διεξόδου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να προσεγγίσει, περισσότερο από άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, τις παραπάνω τρεις προϋποθέσεις. Πρέπει όμως να προβληματιστεί από τη μέχρι τώρα δράση του, να εκτιμήσει τα αποτελέσματά της (θετικά κι αρνητικά) και να “μεταφράσει” τα μηνύματα που έστειλαν οι πρόσφατες εκλογές. Αυτό το κάνει μερικά, χωρίς πολιτικό θάρρος, χωρίς αντικειμενικότητα.

Τα δύο τελευταία χρόνια, απέδειξαν πως, όταν είχε ενιαία βούληση έκφρασης και διεκδίκησης, ενιαία άποψη και ξεκάθαρη πρόταση, κατάφερε να συγκινήσει, να πείσει, να κινητοποιήσει. Είχε θετικότατα αποτελέσματα. Αυτά μέχρι το φθινόπωρο του 2008, με τις αποφάσεις της 1ης του Συνδιάσκεψης για την οργάνωση του χώρου, την ενιαία έκφραση και την ανάγκη άμεσης επεξεργασίας ολοκληρωμένου προγράμματος.

Από κει και μετά, η αποφυγή υλοποίησης των αποφάσεων της 1ης Συνδιάσκεψης, η εσωστρέφεια για άλλη μια φορά στις τάσεις και συνιστώσες του, λαθεμένες κινήσεις, τον έφεραν πίσω. Απέδειξε στην κοινωνία πως είναι ανεπαρκής να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που ο ίδιος της γέννησε, πως είχε και έχει φοβικά σύνδρομα απέναντι στις μάζες. Οι συνιστώσες και τάσεις του απέδειξαν πως είναι πολιτικά ανώριμες να διαχειριστούν καταστάσεις πολύ πάνω από το “μπόι τους”.

Έτσι, η κοινωνία άρχισε να του γυρίζει την πλάτη και να απευθύνεται ξανά στα γνωστά της Super Market της πολιτικής, και το “ψιλικατζίδικο” της Αριστεράς ήρθε πάλι στα μέτρα του. Δεν έπεισε, λοιπόν, πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ την κοινωνία πως ήταν ώριμος κι έτοιμος να παίξει το βαρύνοντα ρόλο που η ίδια του επιφύλασσε. Αλλά δεν έπεισε και τους ανένταχτους αριστερούς, τη μεγάλη πλειοψηφία της Αριστεράς πάντοτε, πως τους θέλει συμπαραγωγούς και όχι συνοδοιπόρους…

Αλλά και προγραμματικά, με μεγάλη καθυστέρηση, διαμορφώθηκε το γνωστό πρόγραμμα, που όμως έγινε από κλειστό κύκλο κεντρικών στελεχών, μακριά από τη βάση και την περιφέρεια. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι συνιστώσες και τάσεις εξακολούθησαν να προβάλλουν τη διαφορετικότητά τους, τα μηνύματα προς την κοινωνία να είναι πολλαπλά και συχνά αντιφατικά. Τις τελευταίες δέκα μέρες πριν από τις πρόσφατες εκλογές, βομβαρδίστηκε η κοινωνία με προγραμματικές θέσεις, που κανείς δεν είχε αφομοιώσει και, φυσικά, πήγαν στο βρόντο. Ούτε προγραμματικά, λοιπόν, έπεισε την κοινωνία για την ωριμότητα και ετοιμότητά του ο ΣΥΡΙΖΑ.

2 Ο ΣΥΡΙΖΑ, για να έχει μέλλον, πρέπει τώρα ν’ αλλάξει ρότα. Πρέπει ν’ αναγνωρίσει τα παραπάνω λάθη του και να εντάξει πολιτικά κι οργανωτικά τους χιλιάδες ανένταχτους της Αριστεράς στις γραμμές του, αναγνωρίζοντας τη διαφορετικότητά τους, αποδίδοντάς τους πλήρη πολιτικά δικαιώματα. Πρέπει ακόμα να εμπιστευτεί, ν’ ακούσει και να στηριχτεί ουσιαστικά στα ποικίλα κοινωνικά κινήματα, που στα λόγια στηρίζει και στην πράξη αγνοεί. Να ανοιχτεί στην περιθωριοποιημένη περιφέρεια (αιρετή λίαν συντόμως) και στις ανάγκες της. Μ’ αυτά τα δεδομένα, να επαναδιατυπώσει και να συγκεκριμενοποιήσει το πρόγραμμα και τις προτάσεις του. Μ’ αυτά τα όπλα μπορεί να κάνει τη ζητούμενη προγραμματική αντιπολίτευση στην πολιτική των δυνάμεων του δικομματισμού, να πείθει το λαό και για τη διέξοδο που προτείνει και για τη ρεαλιστικότητά της.

Αυτά σημαίνουν αλλά και προϋποθέτουν οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ παντού, όργανα παντού, γραφεία παντού, δράση παντού και με όλους. Όργανα αιρετά κι ανακλητά, πολιτικά επαρκή και γόνιμα, που να μπορούν να οικοδομήσουν ενότητα κι αμοιβαία εμπιστοσύνη. Όργανα ανοικτά στον ουσιαστικό διάλογο και στη διαφορετικότητα, ικανά να συνθέτουν και να γονιμοποιούν διαφορετικές απόψεις. Αλλά και οργανώσεις, μέλη και όργανα που στη συνέχεια θα υλοποιούν τις κοινές αποφάσεις και θα απευθύνονται στην κοινωνία με ενιαία γλώσσα και άποψη.

Για να γίνουν αυτά, τέλος, σημαίνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να έρθει στο “προσκήνιο”, σε πρώτο πλάνο, οι δε τάσεις και συνιστώσες του στο “παρασκήνιο”, σε δεύτερο πλάνο. Χωρίς αυτή την παραδοχή και αποδοχή, μέλλον δεν βλέπω.

Υ.Γ.: Μία μόνο υπαρκτή τάση πρέπει να αποπεμφθεί από το ΣΥΡΙΖΑ. Η τάση του ηγεμονισμού. Γιατί αποτελεί καρκίνωμα στο ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, που πρέπει ν’ αφαιρεθεί οριστικά, και γιατί παραπέμπει σε προηγούμενο κι όχι στον 21ο αιώνα…