Η άποψή μας: «Ιθαγενείς» σε μια τουριστική αποικία που… «μεταρρυθμίζεται»
Αριστερά «εξωφυλαρούχας»(*); Όχι ευχαριστώ!
Τη στιγμή που στο Ροστόκ της Γερμανίας επιβάλλεται ξανά ο στρατιωτικός νόμος (όπως είχε επιβληθεί και στο Παρίσι πριν ενάμιση χρόνο κατά την εξέγερση των γκέτο), τη στιγμή που ο «πλανητάρχης» περιοδεύει στη γειτονιά μας, τη στιγμή που ο ανθύπατος Νίκολας Μπερνς επισκέπτεται την χώρα μας αναγγέλοντας μέχρι και το χρόνο των εκλογών, και ακόμα τη στιγμή που η J.P. Morgan του ιδρύματος Ροκφέλερ αναδεικνύεται ρυθμιστής της οικονομικής ζωής και των αναδιαρθρώσεων, έχει ξεκινήσει μια νέα, θλιβερή και ανούσια προεκλογική περίοδος.
Θλιβερή για τα μέσα που επιστρατεύονται, τη φτώχεια του πολιτικού λόγου, την παντελή έλλειψη οποιουδήποτε οράματος – πλην της κυβερνητικής λείας: Ποιος έκλεψε πιο πολύ. Ποιος αποκάλυψε όσο αποκάλυψε τις κλεψιές, ποιος και πόσο τις συγκάλυψε. Ποιος βοηθά και ποιος δεν βοηθά το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη. Και βέβαια η συνηθισμένη παροχολογία και το πλήθος των υποσχέσεων.
Ανούσια γιατί κανένας δεν θέλει να αναφερθεί –σχεδιασμένα και συστηματικά– στα πραγματικά και δραματικά προβλήματα των εργαζόμενων, των συνταξιούχων, των νέων, και γιατί κανένας δεν λέει καθαρά το πρόγραμμα που έχει για την επομένη των εκλογών, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι το κύμα ακρίβειας, ιδιωτικοποιήσεων και διάλυσης του ασφαλιστκού είναι στην ημερήσια διάταξη.
Ο δικομματισμός δεν έχει αντίρρηση στη βαθμιαία μετατροπή της χώρας σε μια τουριστική αποικία με εκσυγχρονισμένες υπηρεσίες και έντονη μεταπρατική δραστηριότητα. Η τουριστική «βιομηχανία», οι υπηρεσίες πολυτελείας, μαζί και οι κάθε λογής αντιπροσωπείες ξένων οίκων, μπορούν να λειτουργήσουν στις μέρες μας μόνο όταν ο «μεγάλος» δεν βγάλει αρνητικές ταξιδιωτικές οδηγίες, μόνο όταν είναι ευχαριστημένος από την προθυμία που επιδεικνύουν οι ταγοί των ιθαγενών. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει όλα να γίνονται όπως το επιθυμεί. Οι στρατιωτικές του βάσεις να λειτουργούν, να φτιαχτούν και κέντρα αναψυχής του στρατιωτικού του προσωπικού, να ελέγχουν οι αμερικάνικες τράπεζες σχεδόν ολόκληρη την οικονομία, και φυσικά να αγοράζουμε όπλα από τις αμερικάνικες στρατιωτικές βιομηχανίες. Ο δικομματισμός σήμερα υπηρετεί αυτήν την κατεύθυνση, επιβάλλοντας όλα τα νεοφιλελεύθερα μέτρα απομύζησης των εργαζομένων και μετατρέποντας εκατοντάδες χιλιάδες (αν όχι εκατομμύρια) εργαζόμενους σε «προλετάριους» του τραπεζικού συστήματος μέσω των δανείων και της επίσημης τοκογλυφίας που επιβάλλουν. Η καταστολή χρειάζεται και αυτή, για να λειτουργεί χωρίς προσκόμματα το όλο «σύστημα».
Οι εκλογές πρέπει να είναι «ντέρμπι». Όχι μόνο γιατί ο συσχετισμός είναι τέτοιος, αλλά γιατί η αμερικανοποίηση της πολιτικής ζωής επιβάλλει να υπάρχουν δύο κόμματα που μονοπωλούν την πολιτική ζωή και περιθωριοποιούν την Αριστερά και κάθε πιθανό ανταγωνιστή τους. Οι «ιθαγενείς» πρέπει να εγκλωβιστούν στα δύο κόμματα, που μαζί πρέπει να ξεπεράσουν το 80% και να ανεβάσουν όσο το δυνατόν πιο ψηλά το ποσοστό αυτό. Και επειδή λέγονται πολλά σχετικά με το ΛΑΟΣ, να σημειώσουμε ότι είναι το κόμμα που πιο εύκολα προστίθεται γενικά στο δικομματισμό και ειδικά στη ΝΔ. Ακόμα κι αν είναι η ΝΔ που θέλει το ΛΑΟΣ πιο χαμηλά για να μην της κόψει ψήφους, γνωρίζει ότι από ’κεί μπορεί να βρεί βοήθεια ανά πάσα στιγμή.
Βέβαια, αν θελήσουμε να μπούμε στη λογική της πορείας της πολιτικής στην Ευρώπη, θα δούμε πως αν ο Σαρκοζί νίκησε στη Γαλλία απορροφώντας σχεδόν ολόκληρο τον πολιτικό λόγο του Λεπέν, εδώ κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει χωρίς να θυσιαστεί ο «μεσαίος χώρος» στο ΠΑΣΟΚ. Η κραυγαλέα ασυλία που έχει ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής και από την Αριστερά (και μάλιστα από τη «σκληρή» της πτέρυγα) λειτούργησε και λειτουργεί ακόμα σαν ένα στοιχείο υπεροχής απέναντι στο ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου.
Οριακές καταστάσεις λοιπόν, και επιστράτευση επιχειρημάτων για «ακυβερνησία»; Τα επιχειρήματα για «ακυβερνησία» απευθύνονται για να εγκλωβίσουν κόσμο στο δικομματισμό πρώτιστα, και εκφράζουν τις ανησυχίες του κατεστημένου, μήπως δεν προχωρήσουν τόσο γρήγορα όσο αυτό θα επιθυμούσε οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις και περάσουμε μια περίοδο πολιτικής κρίσης.
Η Αριστερά δεν έχει κανένα λόγο να αισθάνεται ενοχές για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Ο ρόλος της δεν είναι να μπαλώσει όπως-όπως τα πράγματα, ή να θεωρήσει ότι αυτή η κατάσταση είναι ιδανική για σαλταρίσματα σε αμφίβολης βιωσιμότητας κυβερνητικά –πάντα νεοφιλελεύθερα– σχήματα. Άλλος είναι ο ρόλος της: να επιδιώξει συστηματικά –και να εκμεταλλευτεί για να το πετύχει κάθε ευκαιρία αλλά και κάθε δυσκολία του δικομματισμού– την αποκάλυψη και καταγγελία της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, να αναπτύξει αγώνες και αντιστάσεις ενάντια σε αυτήν και τις επιπτώσεις της, να ξεδιπλώσει προτάσεις ενωτικές που θα ζεστάνουν τον κόσμο, θα ξαναστήσουν την ελπίδα, θα συγκροτήσουν μια προοπτική. Ποια πολιτική μπορεί να είναι αυτή; Το κάλεσμα –αλλά και οι πρωτοβουλίες– για την οικοδόμηση ενός λαϊκού, πολιτικού και κοινωνικού μετώπου ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς ηγεμονισμούς. Ένα ενωτικό κάλεσμα που πολιτικά χωρά όλους εκτός από το δικομματισμό και το ΛΑΟΣ, δηλαδή όλους αυτούς που εναντιώνονται στον α ή β βαθμό στο νεοφιλελευθερισμό, που θίγονται από την επιβολή του, που έστω φραστικά αντιπαλεύουν τον δικομματισμό. Ένα ενωτικό κάλεσμα που κοινωνικά θα δώσει φτερά σε όλους τους αγωνιζόμενους πολίτες του τόπου, οι οποίοι έδωσαν το παρόν τους κατά δεκάδες χιλιάδες στους πρόσφατους αγώνες, αλλά και σε όσους κατά μόνας σε δύσκολες συνθήκες προσπαθούν να τα φέρουν βόλτα, να επιβιώσουν, να αντιμετωπίσουν τη φτωχοποίηση και τον αποκλεισμό.
Πολλοί λένε «καλά είναι όλα αυτά, αλλά δεν γίνονται». Εμείς απαντάμε: το μέτωπο των φτωχών ενάντια στους πλούσιους είναι μια ανάγκη! Όσο δύσκολο και να είναι, πρέπει να πασχίσουμε να το κάνουμε πραγματικότητα. Ήδη ο «ιός» της ενωτικής κοινής δράσης και των αγώνων έχει διαπεράσει πολλές κομματικές μεμβράνες και πολλές «υγειονομικές ζώνες».
Αντί η Αριστερά να βουλιάζει στους όρους που θέτει η «δημοκρατική» «τουριστική μεταπρατική αποικία», αντί να βουλιάζει στον ιδιότυπο ενδοαριστερό «εμφύλιο» ανταγωνισμό, ας αναμετρηθεί με το καθήκον της οικοδόμησης ενός πραγματικού και όχι στα χαρτιά πολιτικού και κοινωνικού μετώπου. Τότε από κομπάρσος και «εξωφυλαρούχας» θα πρωταγωνιστήσει. Ναι, θα πρωταγωνιστήσει: πρώτα στον κόσμο που θέλει να εκπροσωπεί και περιμένει πολλά από αυτήν, και μετά στην πολιτική ζωή του τόπου.
Το 2ο Συνέδριο της ΚΟΕ συζητά το πώς και με ποιες προϋποθέσεις μπορεί να προωθηθεί καλύτερα αυτό το καθήκον. Γι’ αυτό και συγκεντρώνει το ενδιαφέρον ευρύτερου ακροατηρίου της πολιτικής και κοινωνικής Αριστεράς.
(*) «Εξωφυλαρούχας»: έκφραση που συνόδευε τον παίκτη που μένει μονίμως στον πάγκο και δεν αγωνίζεται ποτέ. «Τι θέση θα παίξω;» «Εξωφυλαρούχας…»