“Θωρακιζόμαστε!” του Ρούντι Ρινάλντι

Η κρίση και ο φόβος επανάληψης καταστάσεων σαν του Δεκέμβρη οδηγούν στην "οδό καταστολής"

Η τοποθέτηση Μαρκογιαννάκη σαν υπεύθυνου για τη δημόσια τάξη ασφαλώς συμβολίζει και σημαίνει πολλά, αλλά είναι η κορυφή του παγόβουνου. Κάθε αστική κυβέρνηση, μονοκομματική ή πολυκομματική, αυτοδύναμη ή συνεργασίας, δεν μπορεί να επιτελέσει το "έργο" της σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και απονομιμοποίησης του πολιτικού πεδίου (σε επίπεδο λόγου, θεσμών, ασκούμενων πολιτικών, σκανδάλων και κρίσης, που διαπερνούν τα κόμματα εξουσίας κ.λπ.) χωρίς την προσφυγή στην καταστολή και χωρίς την αναβάθμισή της και ισχυροποίησή της.

Επομένως, ιδιαίτερα μετά το Δεκέμβρη που ζήσαμε, την πρώτη εξέγερση "μ.κ." (μετά την κρίση) που συγκλόνισε την ελληνική κοινωνία και προκάλεσε θαυμασμό στους κυβερνώμενους σε όλο τον κόσμο –και φόβο στους κυβερνώντες–, η φυγή προς την καταστολή είναι όχι απλά μια κυβερνητική επιλογή αλλά μια επιλογή συνολικά της αστικής τάξης και έχει την ολόπλευρη στήριξη όλου του αστικού κρατικού φάσματος και πολιτικού κόσμου: Οι εκπρόσωποι του δικομματισμού, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, μαζί και η τσόντα-λαγός το ΛΑΟΣ αποτελούν την πολιτική αιχμή. Από κοντά, δικαστικό σώμα, ΜΜΕ, μηχανισμοί καταστολής, διανοούμενοι της απέναντι πλευράς, κάνουν το καθήκον τους. Προλειαίνουν το έδαφος, υποβοηθούν και συνδράμουν στη "θωράκιση".

Επί της ουσίας, πρέπει να κηρυχθεί παράνομη η πράξη και η αντίληψη που γεννήθηκε μέσα στο καμίνι του Δεκέμβρη. Πιο απλά, αν η μαζική αυθόρμητη εξέγερση προώθησε πρακτικές και ενέργειες του κινήματος που μετέθεταν το τι είναι νόμιμο και τι όχι υπέρ του κινήματος (π.χ. καταλήψεις δημόσιων χώρων, όπως νομαρχιών, δημαρχείων, σχολών, γραφείων ΓΣΕΕ ή εργατικών κέντρων, διαδηλώσεις-πετροβολισμοί αστυνομικών τμημάτων, παρεμβάσεις σε χώρους τέχνης κ.λπ.). Η αστική θωράκιση θέλει την "επανακατάληψη" όλων όσων καταχτήθηκαν μέσα στο κίνημα προς μια κατεύθυνση: τον περιορισμό των χώρων και των δυνατοτήτων δράσης και έκφρασης όσων αντιστέκονται και ιδιαίτερα όσων εξεγείρονται. Ό,τι έγινε για την αστική τάξη είναι παράνομο, πρέπει να περάσει στη σφαίρα του ανεπίτρεπτου και, για να μην επαναληφθούν παρόμοια (μιας και όλα θα σφίξουν για τους εργαζόμενους), να δοθούν τώρα ορισμένα μαθήματα.

Τα όσα έγιναν το τελευταίο διάστημα, επομένως, δεν είναι τυχαία και εκφράζουν τη θέληση του αστικού κόσμου να αντιμετωπίσει σε όλα τα επίπεδα την αντίσταση και τις εξεγέρσεις. Μια βιομηχανία από δικαστικές διώξεις βρίσκει μερικές εκατοντάδες ανθρώπους μπλεγμένους και έχει σαν μέγιστο σημείο την υπόθεση της Λάρισας, όπου παραπέμπονται με τον αντιτρομοκρατικό νόμο 17 νεολαίοι. Η αστυνομία κάνει επίδειξη δύναμης στις 9/1/09 και συλλαμβάνει δικηγόρους, που τους κρατεί για ώρες στη ΓΑΔΑ. Στην Πτολεμαΐδα καταπατούνται άρθρα του συντάγματος και συλλαμβάνονται χωρίς κανένα λόγο πολίτες που πηγαίνουν σε μια συγκέντρωση. Η περίπτωση της Κούνεβα δεν μπορεί να ξεχωριστεί απ’ αυτό το φόντο "θωράκισης". Το αστικό σύστημα σπρώχνει κατά εκατοντάδες χιλιάδες τους εργαζόμενους σε συνθήκες εργασίας –δουλείας σαν αυτής της Κ. Κούνεβα– και θεωρεί μέγιστο έγκλημα το συνδικαλισμό και την αντίσταση στους χώρους της επισφαλούς εργασίας. Το κατασταλτικό έργο το αναλαμβάνουν οι μαφιόζοι παρακρατικοί βιτριολιστές και η αστυνομία κοιμάται, ερευνώντας τάχα στο οικογενειακό περιβάλλον της συνδικαλίστριας, αναγκάζοντας μέχρι και την εισαγγελέα να επιστρέψει το φάκελο και να ζητήσει ξανά εξέταση…

Με το πιο χαλαρό και ανοικτό τρόπο "στοχοποιούνται" από το συνήθη ύποπτο στις στοχοποιήσεις κ. Κακλαμάνη (να θυμίσουμε την περίπτωση του συνδικαλιστή Νέστορα στη Λάρισα;) και την "οικογένεια του Παναθηκαναϊκού" αγωνιστές που υπερασπίζονται το δημόσιο χώρο από λαμογιές και κομπίνες. Η "στοχοποίηση" του Χρίστου Καραμάνου, δραστήριου μέλους της επιτροπής αγώνα αλλά και μέλους της διεύθυνσης της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ενδεικτική. Το κάψιμο του σπιτιού άλλου ακτιβιστή που αγωνίζεται για την προστασία της Γκιόνας συμπληρώνει την εικόνα της ασυδοσίας και των μηχανισμών που υλοποιούν τα όσα θέλουν "κουμπάροι" και "νταβατζήδες" της οικονομικής ελίτ.

Η συνεχιζόμενη, διαρκής επίθεση ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στα ίδια μήκη κύματος. Δεν μπορεί να προχωρήσει η "θωράκιση", αν δεν ευθυγραμμιστεί ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος. Όποιος δεν ευθυγραμμιστεί, τότε είναι φίλος των κουκουλοφόρων, υποθάλπει την τρομοκρατία, δεν θέλει την ανάπλαση της Αθήνας κ.λπ. Η συκοφάντηση και η διαβολή παίρνουν νέες διαστάσεις και δείχνουν ότι δεν θα κρατηθούν τα προσχήματα στο μέλλον. Οι προειδοποιήσεις έγιναν…

Με αφορμή τη δολοφονική επίθεση ενάντια στους 3 αστυνομικούς (ενέργεια που την ευθύνη ανέλαβε ο Επαναστατικός Αγώνας) διευκολύνθηκε το έργο της "θωράκισης" και ξεφύτρωσαν πολλοί που σιωπούσαν την προηγούμενη περίοδο για να συνδράμουν στην αντιμετώπιση του φαύλου κύκλου "εξέγερση – καταλήψεις – άσυλο – κουκουλοφόροι – αντικοινωνικά στοιχεία – εγκληματικότητα – τρομοκρατία". Γι’ αυτούς, όλα αυτά συνδέονται ίσως και μέσω του DNA και μόνη λύση είναι η "πάταξή" τους (ή και το πέταγμά τους στον Καιάδα, αν ήταν δυνατό).

Ειδικά γύρω από το άσυλο ξαναλανσαρίστηκαν απόψεις που έχουν ξαναπαιχτεί, και φαίνεται ότι αποτελεί σημαντικό ζήτημα για τον αστικό κόσμο η κατάργησή του. Όπως διακαώς θα ήθελαν να τελειώνουν με την πορεία του Πολυτεχνείου και ό,τι αυτή συμβολίζει, έτσι θα ήθελαν να τελειώνουν με το άσυλο. Η αστική στενοκεφαλιά δεν κατανοεί την απαίτηση για διεύρυνση των χώρων όπου δεν θα χωρά η καταστολή και η "θωράκιση" και θέλει να ξεμπερδεύει με ένα δικαίωμα που καταχτήθηκε με αγώνα. Η επανέκδοση του θέματος συνοδεύεται από μεγαλύτερη έμφαση, γιατί τώρα έχουμε την εισβολή του "κοινωνικού", μιας μητροπολιτικής νεολαίας, μέσα στους χώρους αυτούς. Αυτό τους ανησυχεί ιδιαίτερα και εκμεταλλεύονται κάθε ευκαιρία για να γενικεύσουν την "αχρηστία" και το "επικίνδυνο" του ασύλου.

Κοντά σ’ όλα αυτά, άνθρωποι των γραμμάτων, της τέχνης κ.λπ. με ευκολία χαρακτηρίζουν σαν "φασιστικό" και χλευάζουν τα όσα έγιναν τις μέρες του Δεκέμβρη. Μαϊντανοί-γλάστρες της αειπάρθενου "θωράκισης". Ποταποί υπηρέτες της.

Η απάντηση στη "θωράκιση" είναι σημαντική υπόθεση. Το πεδίο των δημοκρατικών δικαιωμάτων και της ελευθερίας είναι ένα από τα κεντρικά μέτωπα της αντιπαράθεσης που διαπερνά τις σύγχρονες κοινωνίες.

Ρούντι Ρινάλντι