ΤΟ ΘΕΜΑ: “Αμερικανοπληξία”, του Γιώργου Τσίπρα

Ο αντιαμερικανισμός πιο επίκαιρος από πριν

"Είμαστε και πάλι όλοι Αμερικανοί", αναφωνεί ο Πρετεντέρης στο "Βήμα". Μαζική πλύση εγκεφάλου υποστήκαμε όλοι μας, σε ανατολή και δύση, για τις αμερικανικές εκλογές και τη νίκη Ομπάμα. Αλλαγή σελίδας, τέλος εποχής, νέα εποχή και μια ατέλειωτη μπουρδολογία σχετικά με το εξαγόμενο των εκλογών, που προεξοφλεί μια -τάχα- φοβερή και τρομερή αλλαγή πορείας. Νίκη της δημοκρατίας, κοινωνική ανατροπή, το μεγαλείο των ΗΠΑ κ.λπ. ήταν η δεύτερη σειρά μπουρδολογίας που σχετίζεται με το γεγονός ότι εκλέγεται για πρώτη φορά έγχρωμος πρόεδρος, και μάλιστα με ταπεινή καταγωγή, όσο και με το ότι συνοδεύτηκε από μια μάλλον πρωτόγνωρη λαϊκή κινητοποίηση.

Κείμενα: Γιώργος Τσίπρας

Η γοητεία που ασκούν οι ΗΠΑ στα αστικά στρώματα όπου γης δεν είναι ελλαδικό φαινόμενο. Προπαγανδιστικά, το "μεγαλείο των ΗΠΑ" αποτελεί με εξάρσεις και υφέσεις μια μόνιμη καραμέλα του δυτικού κόσμου σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο, όπως και ο "σεβασμός" και θαυμασμός της Νο1 ηγεμονικής καπιταλιστικής δύναμης. Το "είμαστε όλοι Αμερικανοί" μετά το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους ήταν η πιο πρόσφατη τέτοια έξαρση πριν από την τωρινή υστερία με τις εκλογές. Αλήθεια, για ποια άλλη χώρα θα λεγόταν αυτό, αν δεχόταν μια αντίστοιχη επίθεση; Σχεδόν για καμιά. Ο δουλοπαροικιακός αυτός διεθνής θαυμασμός των ΗΠΑ και η αντιμετώπισή τους περίπου ως "περιούσιου έθνους" δεν είναι τίποτε άλλο από θαυμασμός του καπιταλιστικού προτύπου.

Δεν είναι ελλαδικό φαινόμενο αλλά ο θαυμασμός αυτός στη χώρα μας μεταφράζεται σε έναν επαρχιώτικο ραγιαδισμό αισχίστου είδους, που διέπρεψε για άλλη μια φορά από τα μέσα ενημέρωσης και τους πολιτικούς. Και παίρνει εδώ ακόμη περισσότερο χαρακτηριστικά υποβαλλόμενου κρετινισμού, ακριβώς γιατί έχει να αντιμετωπίσει ένα ριζωμένο από δεκαετίες αντιαμερικανισμό του λαού.

Ας πάμε στην ουσία. Η μεγάλη κινητοποίηση της προοδευτικής μερίδας του αμερικανικού λαού και η μαζική πρεμούρα να φύγει επιτέλους ο Μπους και οι όμοιοί του δεν πρέπει να συγχέεται με το πρακτικό εξαγόμενο… τη στήριξη και εκλογή Ομπάμα. Τηρουμένων των αναλογιών, η δυναμική φέρνει κάτι από τις δυναμικές και αντιστάσεις που αναπτύσσονται σε άλλες περιοχές του πλανήτη και αναδείχνουν αριστερές αλτερνατίβες διεξόδου από την κρίση και την καταπίεση. Δείχνει ότι η αμερικανική κοινωνία παραμένει μια ζωντανή κοινωνία, παρά την επιστημονικών προδιαγραφών συστηματική αποβλάκωση και μαζική χειραγώγηση συνειδήσεων που ξεπερνά καθετί οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Μα η δυναμική αυτή απλώς "φέρνει κάτι". Στην πραγματικότητα, βρίσκεται πολύ μακριά ακόμη και από το πνεύμα αντίστασης που εκφράστηκε στις αντιπολεμικές και άλλες κινητοποιήσεις στις ίδιες τις ΗΠΑ.

Και αυτό γιατί η εκλογή Ομπάμα δεν ανατρέπει στο ελάχιστο τις στρατηγικές επιδιώξεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Είναι τέτοιος ο κρετινισμός και η κενότητα των εδώ αμερικανόπληκτων που το ομολογούν θριαμβολογώντας: "Δεν ξέρω αν ο Μπάρακ Ομπάμα θα αποδειχθεί μεγάλος πρόεδρος. Και, μεταξύ μας, δευτερεύουσα σημασία έχει", γράφει ο Πρετεντέρης. Δευτερεύουσας σημασίας το αν οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να μακελεύουν τους λαούς του κόσμου. Μεταξύ μας, τρίχες… Ο Ομπάμα στηρίχτηκε από δυναμικά κέντρα των ΗΠΑ ακριβώς για να κάνει πιο βιώσιμες τις ίδιες στρατηγικές επιδιώξεις συγκριτικά με την αντιδημοφιλή, μπουνταλάδικη τακτική του άξεστου και αντιπαθή Μπους. Μια ματιά στις προεκλογικές δηλώσεις Ομπάμα θα πείσει και τον πιο κακόπιστο. Το ίδιο και μια ματιά στους υποψήφιους συνεργάτες της νέας διακυβέρνησης. Ανάμεσά τους φιγουράρουν ο νυν υπουργός Άμυνας του Μπους, ο διαβόητος Χόλκμπρουκ, επιτελικός αρχιτέκτονας σε πολλές βρώμικες επιλογές του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού τα τελευταία 25 χρόνια, ο νυν αρχηγός του στρατού και των ανδραγαθημάτων σε Ιράκ και Αφγανιστάν, ο νυν αρχηγός του FBI, εφαρμοστής του φασιστικής έμπνευσης Patriot Act στο εσωτερικό κ.λπ. κ.λπ.

Το "τέλειο" σύστημα

Από τις αστικές δημοκρατίες, οι ΗΠΑ κατέχουν περίοπτη θέση ανάμεσα στις πιο αντιδημοκρατικές, ελεγχόμενες, ολιγαρχικές και αυταρχικές, όταν χρειάζεται "δημοκρατίες". Το δικομματικό τους σύστημα είναι το πιο ασφυκτικό σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Τίποτα δεν φυτρώνει στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό έξω από το δικομματισμό. Τι δημοκρατία, τι πλουραλισμός, τι πολυφωνία! Η Αριστερά είναι και θεσμικά στο περιθώριο. Αποτέλεσμα αυτού του ασφυκτικού ελέγχου είναι εν μέρει και το χαμηλότατο πολιτικό επίπεδο και η μπουρδολογία στην οποία αναλίσκεται ο κεντρικός πολιτικός λόγος. Αυτή τη "δημοκρατία" ονειρεύονται οι αμερικανόπληκτοι εδώ και αλλού. Αλλά ακόμη κι αυτά τα δυο κόμματα και ο ρόλος τους είναι καρικατούρες των κομμάτων και του ρόλου τους, π.χ. στην Ευρώπη. Στην τελευταία, η εξουσία της αστικής τάξης διαμεσολαβείται τυπικά από την –υποτυπώδη έστω– αυτονομία του πολιτικού στοιχείου μέσω των κομμάτων. Στις ΗΠΑ αυτά είναι ξεπερασμένα. Η στελέχωση των κέντρων εξουσίας διαμεσολαβείται το πολύ από τον πρόεδρο, που δεν ελέγχεται από κανένα κόμμα. Ενώ η "πολυφωνία" γερουσιαστών και βουλευτών του ίδιου κόμματος καθόλου δεν έχει να κάνει παρά μόνο με την άμεση και ξετσίπωτη εξάρτησή τους από εξωθεσμικά κέντρα οικονομικής και πολιτικής δύναμης. Το εκλογικό σύστημα; Από τα πιο αντιδημοκρατικά, πλειοψηφικά στον κόσμο. Ο ρόλος του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών στο πανεπιστήμιο, στην έρευνα, στον κινηματογράφο, στα μέσα ενημέρωσης; Μόνο με χώρες όπως η Τουρκία μπορεί να συγκριθεί. Τα ποσοστά ανανέωσης των σχεδόν ισόβιων γερουσιαστών και άλλων αντιπροσώπων; Προσιδιάζουν μάλλον στη φεουδαρχία με τους ευγενείς. Τι μεγαλείο αυτή η "δημοκρατία" των ΗΠΑ! Ο κάθε Πρετεντέρης μπορεί να εκστασιάζεται με τη "δημοκρατία που εμπιστεύεται με τέτοιον ενθουσιασμό το ύπατο αξίωμα στο γιο ενός Κενυάτη μετανάστη και μιας Αμερικανίδας, που εκπατρίστηκε στην Ινδονησία, για να ζήσει, στο έγχρωμο παιδί μιας προβληματικής κοινωνίας που πέρασε από τους ανελέητους δρόμους του Σικάγου και φλέρταρε με το έγκλημα", αλλά είναι ακριβώς η επιλογή Ομπάμα που επιδιώκει να παραμείνουν όλα τα παραπάνω ως έχουν με το λιγότερο κόστος και μια επίφαση δημοκρατικότητας.

Και κάτι ακόμη… Ο Πρετεντέρης αναρωτιέται "ποια άλλη κοινωνία κρύβει μέσα της τόσες προκλήσεις και τόσες ευκαιρίες". Ξεχνά να πει πως για να σπουδάσεις στο Χάρβαρντ σαν τον Ομπάμα (ναι, δεν πήγε κατευθείαν "από τους δρόμους του Σικάγο" στο Λευκό Οίκο…) χρειάζεσαι 50 χιλιάδες δολάρια ετησίως. Πράγματι, σε ποια άλλη χώρα υπάρχει τέτοια ανισότητα ευκαιριών με βάση την κοινωνική θέση; Ίσως στην Ινδία ή στο Μπαγκλαντές όπου λειτουργούν ακόμη οι κάστες…

Το πιο ρατσιστικό κράτος του κόσμου

Κανείς απ’ όσους "είναι πάλι Αμερικάνοι" δεν βγήκε να αναφωνήσει "είμαστε όλοι Βολιβιανοί" όταν εκλέχτηκε ο Έβο Μοράλες, πρώτος ιθαγενής πρόεδρος της Βολιβίας, σε μια χώρα που κατέχουν σχεδόν τα πάντα οι λευκοί, κι ούτε αυτό θεωρήθηκε καμιά νίκη της δημοκρατίας ή του… βολιβιανού ονείρου. Αλλά στις ΗΠΑ είναι θρίαμβος! Θρίαμβος του κρετινισμού των αμερικανόπληκτων είναι… Οι ΗΠΑ παραμένουν μια από τις πιο ρατσιστικές χώρες του κόσμου. Το γεγονός ότι τα δυναμικά κέντρα που προώθησαν τον Ομπάμα επέδειξαν το περίφημο αμερικάνικο πρακτικό πνεύμα (ίσως το μόνο για το οποίο θα έπρεπε να είμαστε όλοι Αμερικάνοι) και μια ευελιξία, ώστε να κάνουν τη δουλειά τους καλύτερα και με το πρόσχημα του προοδευτισμού, της φιλολαϊκότητας, της ανατροπής, δεν αλλάζει σε τίποτα αυτή την πραγματικότητα. Για το ρατσισμό και τις διακρίσεις που κυριαρχούν στις ΗΠΑ μπορεί να ανατρέξει ο κάθε Πρετεντέρης στις πρόσφατες προεκλογικές δημοσκοπήσεις ανάμεσα στους Αφροαμερικανούς, που δηλώνουν σαφώς το τι πιστεύει η πλειοψηφία τους για το αν θα σημάνει κάποια αλλαγή στο επίπεδο αυτό η εκλογή Ομπάμα.

Συνεχίζουμε αντιμπεριαλιστικά

Ο βαθιά ριζωμένος αντιαμερικανισμός εδώ και αλλού είναι η αντίσταση της πολιτικής νοημοσύνης κόντρα στην πολιτική αποβλάκωση. Είναι η αντίθεση στο ρόλο των ΗΠΑ παγκοσμίως αλλά και στα όσα αδιανόητα για άλλες κοινωνίες βλέπουμε να συμβαίνουν στο εσωτερικό τους. Όσοι διατυμπανίζουν το "είμαστε και πάλι όλοι Αμερικάνοι" θέλουν απλώς να γίνουμε όλοι μας ηλίθιοι. Ο ηγεμονικός ρόλος των ΗΠΑ στην ιμπεριαλιστική Νέα Τάξη νεκροταφείου που επιβάλλεται σε όλο τον κόσμο και κυρίως η τυχοδιωκτική τους πορεία τα τελευταία χρόνια, προκειμένου να διατηρήσουν αυτή την ηγεμονία, κάνουν τον αντιαμερικανισμό πιο επίκαιρο από πριν, ιδιαίτερα που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ετοιμάζεται να φτιασιδωθεί στο έγχρωμο πρόσωπο του Ομπάμα.