Ο αντικομμουνισμός και η “δημοκρατία” της Ευρώπης των 27

Μια "αποκατάσταση" άνευ κόστους

Εντυπωσιακό το πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη στις 24/9, με αφορμή την κατάπτυστη αντικομμουνιστική δήλωση των 409 ευρωβουλευτών. Ο τεράστιος τίτλος "Η επίθεση στον Στάλιν δείχνει το φόβο τους από τη λαϊκή δυσαρέσκεια" προκαλεί διάφορες σκέψεις. Καταρχήν, ότι ήταν ακριβώς η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ που θήτευσε επί δεκαετίες στον ανοιχτό αντισταλινισμό. Η όψιμη νοσταλγία για τον Στάλιν δεν μπορεί να κρύψει το ρόλο που έπαιξαν οι επικεφαλής του ΚΚΕ – όπως μια κοντή κουβέρτα δεν μπορεί να καλύψει ταυτόχρονα και τα πόδια και το κεφάλι! Ούτε εξηγεί την αιδήμονα σιωπή τους όταν π.χ. στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 λάμβαναν γράμματα από εκατοντάδες βετεράνους κομμουνιστές, που ζητούσαν επίμονα από "το Κόμμα" να τοποθετηθεί για τα πογκρόμ εναντίον χιλιάδων "σταλινικών" μελών του. Ίσως βέβαια κάποιος πολύ καλοπροαίρετος να πει, κάλλιο αργά παρά ποτέ – αν και η αλλαγή πλεύσης δεν συνοδεύεται από την απαραίτητη πληροφόρηση και αυτοκριτική (εδώ κοτζάμ Φόρεϊν Όφις ανοίγει τα αρχεία του μετά από 30-40 χρόνια, το ΚΚΕ όμως ακόμη το σκέφτεται). Ένας κακόβουλος πάντως θα μπορούσε να σκεφτεί ότι ο πηχυαίος πρωτοσέλιδος τίτλος αντανακλά την προσπάθεια ορισμένων να φορέσουν την πιο "ντούρα" μάσκα ενόψει του 18ου Συνεδρίου, που θα εξετάσει (μετά από μισό και βάλε αιώνα!) το επίμαχο "ιστορικό" ζήτημα… Το σίγουρο είναι πως η όψιμη και… βαθιά επανασταλινοποίηση της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ θυμίζει απόκριες. Ίσως γι’ αυτό και το "θέμα Στάλιν" αποσύρθηκε πλήρως από το Ριζοσπάστη τις επόμενες ημέρες;