ΠΓΔΜ-ΚΟΣΟΒΟ-ΚΥΠΡΙΑΚΟ: ΤΑ “ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ” ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, του Δ.Υφαντή

ΠΓΔΜ – Κόσοβο – Κυπριακό

Τα «αυτονόητα» της Αριστεράς…

του Δημήτρη Υφαντή

Οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι των ΗΠΑ σε κάθε ευκαιρία εντείνουν τις πιέσεις τους, ξεκαθαρίζοντας ότι θεωρούν απαραίτητη «για την ασφάλεια της περιοχής» την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, ανεξάρτητα από τη διαδικασία ανεύρεσης κοινά αποδεκτής ονομασίας με την Ελλάδα. Και σ’ αυτό το σημείο υπάρχουν δύο κρίσιμες πλευρές. Η «καούρα» των αμερικάνων ιμπεριαλιστών έχει άμεση σχέση με την επιτακτική προώθηση από την πλευρά τους του τελικού σχεδίου του διαμελισμού της Σερβίας μέσω της απόσχισης του Κοσόβου. Η βαλκανική περιπλοκή συνδέεται άμεσα με το καυτό φάσμα των γεωπολιτικών ανταγωνισμών ΗΠΑ-Ρωσίας-ΕΕ που εντείνονται (ενέργεια, πυρηνικά, Ιράν, Β. Ιράκ).

Γι’ αυτό και οι κυνικές δηλώσεις τύπου Σολάνα ή οι φτηνές επιδείξεις ανθρωπισμού τύπου Νίμιτς περί του «σφαγέα Μ. Αλεξάνδρου» θα δίνουν και θα παίρνουν, εγκλωβίζοντας την ελληνική εξωτερική πολιτική στο αδιέξοδο δίπολο ενός φτηνού προγονόπληκτου εθνικισμού απ’ τη μια, και της παρουσιαζόμενης ως αναπόφευκτης «εθνικής υπεύθυνης» υποταγής στα τετελεσμένα της διεθνούς κοινότητας απ’ την άλλη.

Αρχές Δεκέμβρη λήγει η προθεσμία διαπραγματεύσεων για το τελικό καθεστώς του Κοσόβου με τον Ρ. Χόλμπρουκ να δηλώνει κυνικά σε σύμπνοια με τους Αλβανούς εκπροσώπους του ότι θα ανακηρύξει μονομερώς την ανεξαρτησία και έπειτα θα αναμένει τις χριστουγεννιάτικες διακοπές! Αρχές Απρίλη αναμένεται η ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ. Άμεσα μετά τις εκλογές στην Κύπρο ένα νέο σχέδιο Ανάν που θα είναι τέτοιο αλλά θα παρουσιαστεί και θα βαφτιστεί αλλιώς προετοιμάζεται. Όσον αφορά το Κυπριακό η εξέλιξη με τη de facto αναγνώριση του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους από τη Συρία και η προκλητικά περιφρονητική στάση της στις διαμαρτυρίες της Κυπριακής Δημοκρατίας προδιαγράφουν ένα περιβάλλον εξαιρετικά δυσμενές όπου η πολιτική της νομιμοποίησης της τουρκικής κατοχής ωμά και απροκάλυπτα θα τίθεται από πολλές και μη αναμενόμενες ως σήμερα πλευρές. Η αποχαλίνωση της τουρκικής επεκτατικότητας με την επαπειλούμενη επέμβαση στο Β. Ιράκ, θα καθιστά ένα σχέδιο καμουφλαρισμένης διχοτόμησης το αντίδοτο που θα προσφέρει «γενναιόδωρα» η μεγαλόθυμη διεθνής κοινότητα στους Κύπριους, απέναντι στην ολοκληρωτική και άμεση αναγνώριση της τουρκικής κατοχής.

Μπροστά σ’ αυτές τις εξελίξεις είναι ώριμο να τεθεί το βασικό ερώτημα: επιτεύχθηκε όλα αυτά τα χρόνια έστω ένας από τους στόχους που έθεσε η εθνικά υπερήφανη εξωτερική πολιτική μας; Αυτούς τους στόχους που η ισχυρή Ελλάδα –χώρα μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ– θεωρούσε ως ανταμοιβή μιας πολιτικής που όχι μόνο πρόθυμα συμμετείχε στα σφαγεία των Βαλκανίων και του Ιράκ αλλά και ποδοπάτησε με την πρώτη ευκαιρία κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και απαραβίαστου της εθνικής κυριαρχίας και των συνόρων (από πού να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει: Κόσοβο, Μακεδονικό και ως αποκορύφωμα η αποδοχή και η υποστήριξη του εκτρώματος Ανάν!).

Ήδη η Ντόρα Μπακογιάννη προδίδει τη στριμωγμένη θέση της κυβέρνησής της χαράζοντας ως γραμμή άμυνας στο Μακεδονικό τη… «σύνθετη ονομασία», ό,τι δηλαδή θεωρείται ως σήμερα μέγιστη εθνική μειοδοσία απ’ όσους επένδυσαν στον εθνικιστικό σκοταδισμό. Όσοι εξεγέρθηκαν για να υπερασπιστούν τον Μ. Αλέξανδρο που ο Μ. Νίμιτς χαρακτήρισε σφαγέα υπηρετούν με χίλιους τρόπους ενεργά τους μεγαλύτερους σύγχρονους σφαγείς. Αυτή η πολιτική παραδίδει τα Βαλκάνια διαιρεμένα στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία και πυροδοτεί την ειρήνη και την ασφάλεια των λαών στην περιοχή μας.

Ποια πρέπει, λοιπόν, να είναι τα «αυτονόητα» για την Αριστερά; α) Ο διαχωρισμός και η καταγγελία των τόσο των μεθοδεύσεων όσο και της ατλαντικής πολιτικής που ακολουθεί η αστική τάξη της χώρας μας. β) Η σύνδεση της στάσης στα θέματα εξωτερικής πολιτικής με αυτήν στο κοινωνικό επίπεδο. γ) Ο διαχωρισμός και η καταγγελία του εθνικισμού-ρατσισμού, τόσο ελλαδικού όσο και άλλων πλευρών –και τέτοιοι υπάρχουν πολλοί στα Βαλκάνια– όπως και η καταγγελία των επεκτατικών και αλυτρωτικών βλέψεων. Καμιά αλλαγή των συνόρων στα Βαλκάνια. δ) Το ανέβασμα των αντιαμερικανικών τόνων και η καταγγελία της παρουσίας και των μεθοδεύσεων των ιμπεριαλιστών στην περιοχή. Το πρόβλημα δεν είναι αν θα απαγορεύσουμε με βέτο στην ΠΓΔΜ να μπει στο ΝΑΤΟ, αλλά η πάλη ενάντια στο ΝΑΤΟ και η πάλη για την αποχώρηση και της Ελλάδας από αυτόν τον επιθετικό οργανισμό. ε) Πολιτική συνεννόησης με τις γειτονικές χώρες και φιλία των λαών της περιοχής. Κι όλα αυτά ανεξάρτητα από το αν θεωρούμε το ζήτημα των «Σκοπίων», όπως ονομάζεται, δευτερεύον ή τριτεύον ζήτημα. Γιατί κανείς δεν μας ρωτά ποιο θεωρούμε βασικότερο θέμα εξωτερικής πολιτικής. Τελευταίο αυτονόητο: η απόκρουση της Νέας Τάξης είναι το κεντρικό θέμα και της «εξωτερικής πολιτικής» και με αυτό συνδέονται και τα Σκόπια, και η Πρίστινα και η Λευκωσία…