Η αρπαγή της “δημοκρατίας”, του Νίκου Ταυρή

Ελληνική Δημοκρατία. Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ελλάδα, κοιτίδα της δημοκρατίας. Ευρώπη, ήπειρος της δημοκρατίας, του διαφωτισμού, όπου πήρε σάρκα και οστά το “Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη”. Αλλά και “κόσμος της δημοκρατίας και της ελευθερίας” που κυριαρχεί μετά την πτώση του επάρατου κομμουνισμού. Ο κόσμος της “εξαγόμενης δημοκρατίας” των ΗΠΑ και της ελευθερίας των αγορών. Πόσες φορές την ημέρα τα ακούμε όλα αυτά από τα ΜΜΕ, από την κυβέρνηση, από την αξιωματική αντιπολίτευση αλλά και από άλλα, πιο δημοκρατικά στόματα όπως της… αστυνομίας; Λες και ζούμε σε μια χώρα, σε μια ήπειρο, σε έναν κόσμο όπου ο πολίτης μπορεί να εκφραστεί πράγματι ελεύθερα, και αδικία δεν υπάρχει. Μια πραγματικότητα παραστάσεων, τόσο αληθινή όσο και η ευημερία που κάθε τόσο εξαγγέλλουν οι διάφοροι οργανισμοί για το παγκόσμιο χωριό. Η δημοκρατία σε αυτόν τον κόσμο είχε τύχη ανάλογη με της Ευρώπης, της όμορφης κοπέλας από τη Φοινίκη που άρπαξε ο θεός Δίας, μεταμορφωμένος σε ταύρο…

Όμως εμείς δεν θέλουμε να φανούμε αρνητικά προδιατεθειμένοι. Θέλουμε να ξεπεράσουμε τα αναρίθμητα και καθημερινά κρούσματα αστυνομικής βίας και καταστολής. Θα αντιπαρέλθουμε ότι υπάρχουν σε όλο τον κόσμο εκατομμύρια πολίτες β’ κατηγορίας, συστατικό στοιχείο κι αυτό κάθε δημοκρατικού κράτους. Θα κάνουμε πως δεν βλέπουμε τις διακρίσεις, ρατσιστικές και άλλες, που υπάρχουν στις δημοκρατικές μας κοινωνίες. Ξέρουμε ότι για όλα αυτά καταβάλλεται προσπάθεια από τους κρατούντες να ξεπεραστούν και ότι αποτελούν απλώς καθημερινά μεμονωμένα περιστατικά (sic).

Θα επικεντρωθούμε μόνο στους θεσμούς και στους οργανισμούς που διοικούν το σύγχρονο κόσμο. Άλλωστε, αυτοί είναι που ανακλούν πραγματικά τα δημοκρατικά ιδεώδη και φωτίζουν με το παράδειγμά τους όλη την υφήλιο. Ας αρχίσουμε με το G8 και το G20. Είναι πραγματικό ερώτημα ποιοι και κάτω από ποιες διαδικασίες δημιούργησαν τα συγκεκριμένα όργανα. Και η απάντηση είναι: κανένας. Μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς, δημιουργήθηκαν μόνο από τις κυρίαρχες τάξεις των χωρών που συμμετέχουν σε αυτά. Οι αποφάσεις τους δεν υπόκεινται σε κανέναν έλεγχο από κανέναν, ενώ η δημοκρατική τους ευαισθησία εξαντλείται στους φράχτες και στις δυνάμεις καταστολής που τους προστατεύουν από τις εκατοντάδες χιλιάδες που τους αποδοκιμάζουν όποτε μαζεύονται.

Ας έρθουμε και στη γειτονιά μας κι ας ασχοληθούμε με την Κομισιόν και το Συμβούλιο της ΕΕ. Ιδιαίτερα επίκαιρο παράδειγμα, αφού βρισκόμαστε και σε ευρωπροεκλογική περίοδο. Αλήθεια, σε ποιες δημοκρατικές διαδικασίες βασίζεται το υπερ-κράτος των Βρυξελλών; Στις απόλυτες υπερεξουσίες που έχουν εκχωρηθεί στην Κομισιόν να βγάζει ντιρεκτίβες, να χαράσσει πολιτικές και να υπαγορεύει νομοσχέδια; Αλήθεια, πότε ψηφίζουν οι Ευρωπαίοι πολίτες για να εκλεγεί η Κομισιόν; Ποτέ, αφού αυτή διορίζεται, όπως και ο πρόεδρός της. Και, βέβαια, όταν πρόκειται για πολύ σημαντικές αποφάσεις, αυτές λαμβάνονται από το Συμβούλιο της ΕΕ, δηλαδή από τους αρχηγούς των κρατών-μελών. Άρα μιλάμε για ένα μηχανισμό που όχι μόνο δεν σέβεται τη διαδικασία των ευρωεκλογών, τη δική του διαδικασία, αλλά λειτουργεί αποκλειστικά για να προωθήσει τα συμφέροντα των πολυεθνικών και των αστικών τάξεων, ιδιαίτερα των μεγάλων κρατών. Να μην παραλείψουμε ότι η οικονομική πολιτική ουσιαστικά σχεδιάζεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, άλλον ένα θεσμό-στυλοβάτη της δημοκρατίας.

Αν μιλήσουμε και για τα πολύ δικά μας έχουμε σωρεία παραδειγμάτων “δημοκρατικής” λειτουργίας. Τόσα που θα μπορούσαν να διδάσκονται στα πανεπιστήμια. Το πρόσφατο κλείσιμο της Βουλής, αν μη τι άλλο, μόνο έτσι θα μπορούσε να ερμηνευτεί. Γιατί να θιγεί η πολιτική ζωή του τόπου από σκάνδαλα άνευ σημασίας; Δεν είναι προτιμότερο να υπάρξει ένα μικρό κοινοβουλευτικό κουκουλωματάκι και να κυλήσουν όλα ήρεμα; Άλλωστε, είναι γνωστό ότι οι πυλώνες της δημοκρατίας στη χώρα μας είναι τα δύο κόμματα του δικομματισμού, που αποτελούν και παραδοσιακά τους μακροβιότερους θεσμούς του πολιτικού μας συστήματος. Δεν γίνεται να παίζουμε με τέτοια πράγματα για μικροπολιτικούς σκοπούς. Γι’ αυτό και ο ανώτερος πολιτειακός άρχοντας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, συναίνεσε και υπόγραψε. Οι δικομματικοί θεσμοί είναι υπεράνω όλων.

Και γι’ αυτό φροντίζουν οι δικομματικοί θεσμοί να τηρούν και την ανάλογη δημοκρατία στο εσωτερικό τους. Μόνο ο αρχηγός αποφασίζει. Ποια μέλη, ποιες διαδικασίες; Το κόμμα είναι ο αρχηγός. Βέβαια, ο αρχηγός έχει την ευχέρεια να αποφασίζει και να υλοποιεί πρωτοβουλίες εκδημοκρατισμού. Ο Γιώργος (ένας είναι ο Γιώργος κι όχι Γιωργάκης, σας παρακαλώ, πάει για πρωθυπουργός ο άνθρωπος) δεν είχε κάνει δημοψήφισμα για να αναδειχτεί αρχηγός; Βέβαια ήταν μόνο αυτός υποψήφιος, αλλά τι πειράζει; Τι πειράζει που θύμιζε δικτατορία τρίτου κόσμου, λίγο πιο μεταμοντέρνα; Δεν ζήτησε απ’ όλους τους πολίτες της χώρας να του στείλουν βιογραφικά για να εξετάσει ποιοι του κάνουν για να κατεβούν υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ στις Ευρωεκλογές; Τι σημασία έχει που επιλέχθηκαν πρόσωπα του μηχανισμού; Καμία. Στη ΝΔ, βέβαια, τα πράγματα είναι ακόμα πιο απλά. Ούτε καν οι διαδικασίες, και ξεμπλέκουμε. Και αφού είμαστε στην Ελλάδα, δεν γίνεται να μη μιλήσουμε για το μάζεμα της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Δεν σας κρύβω ότι ήταν κι η αφορμή για το παρόν σημείωμα. Δεκάδες “δημοκράτες” από διάφορες χώρες του κόσμου μαζεύτηκαν για να συζητήσουν για… τι ακριβώς, κανένας δεν ξέρει. Αφού οι συμμετέχοντες πρέπει να υπογράψουν χαρτί ότι δεν θα πουν παραέξω αυτά που συζητιούνται μέσα. Γιατί αυτό; Ο κόσμος δεν πρέπει να ξέρει; Όχι, στις δημοκρατίες μας υπάρχουν και συζητήσεις και καταστάσεις που τις πληγώνουν. Και είναι υποχρέωση των κρατούντων να τις διαφυλάττουν, ακόμα κι αν καταπατούνται όλα όσα υποκριτικά καθημερινά διακηρύττουν.

Νίκος Ταυρής