Γιάννης Αδάμος: “ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι μόνο η Αριστερά των αγώνων και όχι της συναίνεσης”

Συνέντευξη με τον Γιάννη Αδάμο,
υποψήφιο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Β’ Αθήνας

Γιατί ΣΥΡΙΖΑ στις 4 Οκτώβρη;

Εκτιμώ ότι η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι συνυφασμένη με την απάντηση στα ερωτήματα: Τι ανάγκασε το πολιτικό σύστημα στη λήψη απόφασης για πρόωρες εκλογές στις 4 Οκτώβρη; Γιατί η ΝΔ επέβαλε εκλογές σε μια χρονική στιγμή που γνώριζε ότι θα τις χάσει; Απλά και μόνο για να τις χάσει με μικρότερες απώλειες; Και γιατί ο άλλος εταίρος του πολιτικού συστήματος, το ΠΑΣΟΚ, με τη σχεδόν απόλυτη βεβαιότητα του νικητή, τις αποδέχτηκε σε συνθήκες γενικευμένης οικονομικής κρίσης; Γιατί να επιδιώξει να απορροφήσει αυτό τους κραδασμούς της κρίσης;

Νομίζω ότι οι ανάγκες επιβλήθηκαν, κατά κύριο λόγο, από τις ανάγκες του πολιτικού συστήματος για επιβολή “λύσεων” και πολιτικών στην κατεύθυνση που ορίζουν τα οικονομικά επιτελεία της ΕΕ, του ΔΝΤ και του ΣΕΒ.

Με νωπή ψήφο, η νέα κυβέρνηση θα επιδιώξει βαθύτερες διαρθρωτικές αλλαγές, περαιτέρω απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, περισσότερο αυταρχισμό και περιορισμό των πολιτικών δικαιωμάτων, περισσότερη εμπορευματοποίηση της γης.

Οι επιλογές, όμως, ενός συστήματος που βαριανασαίνει από τα αδιέξοδα της βαθιάς κρίσης, στην οποία έχει περιέλθει, εγκυμονεί καταστάσεις ανεξέλεγκτες, κυοφορεί ένα κοινωνικό απόθεμα απόγνωσης.

Για τους λόγους αυτούς, θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απαραίτητος ως μια προσπάθεια της Αριστεράς για οικοδόμηση σχέσεων, παρεμβάσεων, δεσμών, δικτύων, μορφών οργάνωσης, αλληλεγγύης και αντίστασης.

Για τους λόγους αυτούς, στις 4 Οκτώβρη ψηφίζουμε και ενισχύουμε το ΣΥΡΙΖΑ των αγώνων για το άρθρο 16, το ΣΥΡΙΖΑ της αμφισβήτησης των κεντρικών επιλογών του πολιτικού συστήματος και, πάνω απ’ όλα, το ΣΥΡΙΖΑ της υπεράσπισης του ξεσηκωμού της νεολαίας το Δεκέμβρη του 2008.

Τι κλίμα εισπράττεις και τι ζητάει ο κόσμος από την Αριστερά;

Από τις επαφές μου με απλούς ανθρώπους, εκείνο που εισπράττω είναι μια αμφιβολία, αν όχι μια κρίση εμπιστοσύνης του κόσμου στην πολιτική διαμεσολάβηση. Κατά κύριο λόγο, η έλλειψη αυτής της εμπιστοσύνης στρέφεται στο δικομματισμό. Διαπιστώνω, επίσης, ότι μια απέραντη έλλειψη εναπόθεσης ελπίδων στους φορείς του δικομματισμού.

Ο δικομματισμός πρόσφερε όλα τα υλικά της διάψευσής του. Η Αριστερά, από την πλευρά της, υπόκειται κι αυτή σε κρίση αξιοπιστίας. Μια κρίση, που δεν προήλθε μόνο από τα διάφορα συμβαίνοντα σ’ αυτή το τελευταίο χρονικό διάστημα. Η κρίση της Αριστεράς είναι πιο βαθιά, και κυοφορείται εδώ και χρόνια. Βασικό αίτιο η εμμονή της σε μια κοινοβουλευτική κριτική. Η Αριστερά επικαλείται τους αγώνες δίχως να τους οργανώνει μ’ ένα συστηματικό τρόπο, χωρίς να διεισδύει με χιλιάδες τρόπους μέσα στο κοινωνικό σώμα, χωρίς να ανανεώνει τις κινητοποιήσεις κάτω από ένα γενικότερο πολιτικό σχέδιο.

Στην κοινή αντίληψη, αριστερός είναι αυτός που ψηφίζει ένα αριστερό κόμμα, αλλά όχι και πολύ διαφορετικός από τον άλλον που ψηφίζει ένα άλλο κόμμα. Αναφέρεται σε αγώνες του παρελθόντος, αλλά αποφεύγει τη σημερινή τους οργάνωση.

Η αφοσίωση, η τόλμη, η θυσία προσφέρονται σαν έννοιες για γενική συζήτηση, συνηθέστατα μ’ ένα ποτήρι κρασί στο χέρι. Τύψεις ή αυταρέσκεια; Η Αριστερά δεν μπόρεσε να εκτρέψει ένα απέραντο πεδίο δυσαρέσκειας και να το καταθέσει σε δράσεις. Το κοινωνικό σώμα πρόσφερε το υλικό που παράγει αγώνες, αυτό το υλικό της οργής που συνδέει τον κόσμο. Δεν του έδωσε διέξοδο. Απλώς αρέσκεται, συχνά πυκνά, να αναφέρει τη δυσαρέσκεια ως αποκάλυψη.

Ο ρόλος της, ο ρόλος μας, δεν είναι να επαναλαμβάνουμε το βιωμένο συναίσθημα των μαζών, αλλά να το μετατρέψουμε σε δράση, με ευρηματικότητα και φαντασία, με όνειρο και στοχασμό. Οι τσακωμοί των αριστερών στους πολιτικούς χώρους γίνονται ερήμην των μαζών, που υφίστανται τις απανωτές επιθέσεις του συστήματος. Ο κόσμος έχει ανάγκη από μια Αριστερά οδηγητή. Ή θα το κάνει αυτό ή διαφορετικά το κοινωνικό απόθεμα της απόγνωσης θα δημιουργήσει νέους Δεκέμβρηδες.

Η κρίση εμπιστοσύνης αναιρείται μόνο με πράξεις εμπιστοσύνης. “Ανασκουμπωθείτε”, είναι το κλίμα που εισπράττω.

Βιώνουμε την εποχή των εκπλήξεων, όπου σε βραχύ χρονικό διάστημα μπορεί να συμβούν γεγονότα που ωριμάζουν δεκαετίες. Αυτό οσμίζομαι από τον κόσμο.

Πώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξαναγίνει χρήσιμος στον κόσμο;

Ο ΣΥΡΙΖΑ, με τα όσα συνέβησαν στις γραμμές του, μέσα σ’ ένα σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα, διέπραξε τόσα αρνητικά πράγματα όσα ήταν αρκετά για να τραυματίσει την αξιοπιστία και μια ελπιδοφόρα πορεία, κάτι που είχε αναπτερώσει τις διαθέσεις ενός ευρύτερου δυναμικού σε πανεθνική κλίμακα.

Το ενοποιητικό πείραμα, στο οποίο προσήλθαν οργανώσεις από ένα ευρύ φάσμα αριστερών σχημάτων και ανένταχτων αριστερών, ανταποκρινόταν και ανταποκρίνεται σε μια βαθιά ανάγκη ενότητας της κοινωνικής Αριστεράς.

Η ενότητα της Αριστεράς στο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις τριβές και τους ηγεμονισμούς, δεν πρέπει να εκμηδενιστεί. ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι μόνο η Αριστερά των κοινωνικών αγώνων και όχι η Αριστερά της συναίνεσης.

Η διάδοχος πολιτική κατάσταση –το ΠΑΣΟΚ– σήμερα δεν έχει ίχνος αέρα από το ΠΑΣΟΚ του 1981. Τότε οι αυταπάτες των μαζών ήταν εξοπλισμένες με πίστη, προσδοκίες και ενθουσιασμό. Σήμερα βρίσκεται σε πλήρη ανυποληψία, σε βαθμό τέτοιο που σχεδόν απαλλάσσει την Αριστερά από ιδεολογικές μάχες εναντίον του.

Ο κόσμος δεν πιστεύει στο δικομματισμό, ακόμα κι όταν τον ψηφίζει. Είναι σαν να παίζει ένα λαχείο προσδοκιών στο λήγοντα, κι αυτό με όρους αμφιβολίας.

Ο καθημερινός κόσμος, ο κόσμος της δουλειάς, αναρωτιέται για τη διέξοδο. Συγκρότησε τη μαζική δυσαρέσκεια και ψάχνει κάπου να διοχετεύσει την οργή του. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι χρήσιμος μόνο ως αποδέκτης αυτής της δυσαρέσκειας, της αμηχανίας, της οργής και της διοχέτευσης σε ένα κανάλι δράσης και αγώνων, μέσα σε ένα πρόγραμμα που θα θέτει πρωτόφαντους στόχους.

Η κρίση είναι μεγάλη. Η Αριστερά μπορεί μεγάλα αιτήματα να θέσει προτού οι μάζες την ξεπεράσουν. Οι καιροί ου μενετοί.

Το κοινωνικό απόθεμα απόγνωσης και το επερχόμενο μαζικό κίνημα θα ’ναι αυτά που θα “τακτοποιήσουν” τις μικρές αναταράξεις συνολικά μέσα στην Αριστερά, και όχι μόνο στο ΣΥΡΙΖΑ.

---

Ο Γιάννης Αδάμος γεννήθηκε στο Αγρίνιο, είναι 57 χρονών και ζει στην Καισαριανή.

Από το 1986, εργάζεται ως Αρχιτέκτων Μηχανικός στους ΗΣΑΠ και συνέβαλε στην κατασκευή των σταθμών του δικτύου. Είναι παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών.

Πολιτική δραστηριότητα: Από το 1970, ως φοιτητής, συμμετείχε οργανωμένα στο αντιδικτατορικό κίνημα και για τη δράση του υπέστη συλλήψεις και διώξεις.

Τη δεκαετία του ’70, ως στέλεχος του ΚΚΕ(μ-λ), δραστηριοποιήθηκε κυρίως στο χώρο των εργατών μετάλλου και συνέβαλε, στο βαθμό που του αντιστοιχούσε, στην ανάπτυξη του “εργοστασιακού συνδικαλισμού”, πρωτοστατώντας στη δημιουργία του εργοστασιακού σωματείου ΦΥΡΟΓΕΝΗ, του οποίου διετέλεσε πρόεδρος. Σήμερα είναι μέλος της ΚΟΕ, μέλος του συντονιστικού του ΣΥΡΙΖΑ Καισαριανής και δραστηριοποιείται για τη διάσωση του Υμμητού με τη Διαδημοτική-Συντονιστική Επιτροπή.