Η σημασία του στόχου-αιτήματος: “Να φύγει η κυβέρνηση Καραμανλή!” του Μιχάλη Σιάχου

Μεγάλη αντιπαράθεση έγινε στους κόλπους της Αριστεράς για το αν ο στόχος-αίτημα: "Να φύγει η κυβέρνηση Καραμανλή", κλιμάκωνε τον αγώνα και βάθαινε τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά του κινήματος. Η ΚΟΕ ήταν η μόνη δύναμη που με αποφασιστικό τρόπο προώθησε αυτό το αίτημα σε όλες τις διαδικασίες του κινήματος πανελλαδικά.

Η έκρηξη οργής που ζήσαμε τις τελευταίες μέρες του Δεκέμβρη και η οποία έφερε δυναμικά στο προσκήνιο τη νεολαία που μάχεται, αγωνίζεται και διεκδικεί, εκτός των άλλων ανέδειξε, από τη μια, περιεχόμενα πάλης, στόχους και αιτήματα και, από την άλλη, όρια και πλαίσια μέσα στα οποία κινήθηκαν οι πολιτικοί σχηματισμοί.

Βασικό αίτημα που μπήκε από την αρχή ξεκάθαρα και επιτακτικά μόνο από την ΚΟΕ και τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ ήταν "Να φύγει η κυβέρνηση Καραμανλή". Ένα κεντρικό αίτημα που προκάλεσε συζητήσεις, απέδειξε όρια και στοχεύσεις, ενώ έγινε και η αφορμή για το σύνηθες πολιτικό τζογάρισμα.

Το ΠΑΣΟΚ, από την πλευρά του, ζήτησε από την κυβέρνηση "να κυβερνήσει και να προστατεύσει την κοινωνία". Χωρίς αντιπολίτευση, εμφανιζόμενο με επιμονή ως κόμμα της τάξης, της ηρεμίας και της "υπευθυνότητας", επενδύει στη φθορά της κυβέρνησης και στα πιο συντηρητικά ανακλαστικά των "νοικοκυραίων". Και το κυριότερο, όταν αναγκάστηκε να ζητήσει αλλαγή κυβέρνησης, δεν είπε τίποτα για αλλαγή πολιτικής – και πώς θα μπορούσε, άλλωστε, αφού το παρελθόν των κυβερνητικών του ημερών είναι πρόσφατο και αποκαλυπτικό.

Από την άλλη, το ΚΚΕ (διαβάστε στις σελ. 24-25 αναλυτικό άρθρο για τη στάση του) επανέφερε και καλλιέργησε ακόμα περισσότερο το αποπροσανατολιστικό ψευτοδίλημμα "Να φύγει η ΝΔ για να ’ρθει πάλι το ΠΑΣΟΚ;".

Στο πλαίσιο αυτό είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε και να αναδείξουμε τα κορυφαία ζητήματα που σχετίζονται με το κεντρικό αίτημα "Να φύγει αυτή η κυβέρνηση":

1. Το αίτημα "Να φύγει αυτή η κυβέρνηση" έχει να κάνει με το ότι είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για τη δολοφονία του μαθητή και την έκρηξη οργής που ακολούθησε. Είναι η κυβέρνηση που όπλισε το χέρι του ειδικού φρουρού, που, με την πολιτική της, συσσώρευε στο λαό και στη νεολαία την απόγνωση και την οργή που είδαμε. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο πρωθυπουργός με τον πλέον προκλητικό τρόπο, εν μέσω εξέγερσης, δήλωσε την προσήλωσή του στην ακολουθούμενη πολιτική και με… νόημα έκανε λόγο για "στιβαρό χέρι στο τιμόνι της χώρας". Το να γίνει, λοιπόν, κεντρικό το αίτημα να φύγει αυτή η κυβέρνηση θα ήταν η μίνιμουμ πραγμάτωση της λαϊκής απαίτησης, επιτέλους, η κυβέρνηση και ο Καραμανλής να πληρώσουν για τα σκάνδαλα, τα ξεπουλήματα, τη φτώχεια, τα Βατοπέδια, την καταστολή, την αστυνομική ατιμωρησία κ.λπ.

2. Το δεύτερο, σε σειρά, αλλά πρώτο σε σπουδαιότητα, έχει να κάνει με το τι θα σήμαινε η πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή εξαιτίας της κοινωνικής αναταραχής. Θα ήταν ή όχι μια εξαιρετική κατάκτηση για το λαό; Θα ήταν ή όχι μια σπουδαία αλλαγή σε επίπεδο συνείδησης; Θα έδινε ή όχι το έναυσμα για συνολική τροποποίηση των συσχετισμών; Προφανώς και τα ερωτήματα είναι ρητορικά, αλλά εξόχως επίκαιρα. Στην περίοδο της αποκορύφωσης του ατομικισμού και της παραίτησης (και με ευθύνες της αριστεράς όλα αυτά τα χρόνια), το αίτημα "Να φύγει η κυβέρνηση Καραμανλή" δεν βρέθηκε από το σύνολο της αριστεράς στο επίκεντρο του αγώνα. Δεν παλεύτηκε, δεν προωθήθηκε, δεν αποτέλεσε το βασικό πολιτικό περιεχόμενο των κινητοποιήσεων. Η εξέγερση του Δεκέμβρη μπορούσε να πετύχει την παραίτηση της κυβέρνησης, που βρισκόταν πανικόβλητη στην πιο δύσκολη θέση της θητείας της. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι, μετά από μια τέτοια νίκη, σήμερα θα μιλούσαμε με άλλους όρους για το λαό και το κίνημα. Κόντρα στο κλίμα του "καναπέ", ο λαός θα είχε καταφέρει μια μεγάλη νίκη, που θα τον έκανε να πιστέψει ξανά στη δύναμή του, θα τον έκανε να πιστέψει ξανά ότι μπορεί με αποτελέσματα να αγωνίζεται, να διεκδικεί, να απορρίπτει και να αλλάζει πολιτικές και, εν τέλει, να τιμωρεί όσους σακατεύουν τη ζωή του. Θα ήταν μια εξαιρετικά σημαντική τροποποίηση συνειδήσεων και πρακτικών σε όλα τα επίπεδα, που θα άνοιγε το δρόμο για να έρθουν με όρους νίκης στο προσκήνιο ξανά οι λαϊκές ανάγκες και απαιτήσεις.

3. Τέλος, μπήκε κυρίως από το ΚΚΕ το ψευτοδίλημμα: "Να φύγει η ΝΔ για να ’ρθει και πάλι του ΠΑΣΟΚ;" Πρόκειται ξεκάθαρα για αποπροσανατολιστικό ψευτοδίλημμα που έλκει τα χαρακτηριστικά και τη στόχευσή του από τη γνωστή τακτική Σημίτη, πριν από μερικά χρόνια. Ηθελημένα, η συγκεκριμένη λογική θέλει να "ξεχνά" τη συγκυρία, το κλίμα και τις διαδικασίες μέσα από τις οποίες θα φτάναμε στην πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή. Ηθελημένα, αποκρύπτει τις καταλυτικές αλλαγές που θα είχε μια τέτοια εξέλιξη, όπως τις περιγράψαμε πιο πάνω, και οι οποίες θα άνοιγαν το δρόμο για συνολική τροποποίηση συσχετισμών προς την κατεύθυνση μιας αριστερής-ριζοσπαστικής κοινωνικής πλειοψηφίας, προς την κατεύθυνση μιας μεγάλης πολιτικής και κοινωνικής αλλαγής. Επιπλέον, η εσκεμμένη και αποσπασματική υπερπροβολή του συγκεκριμένου αιτήματος παρουσίαζε τη μισή αλήθεια. Το αίτημα "Να φύγει η κυβέρνηση" συνοδευόταν από το "Να μην έρθει το ΠΑΣΟΚ" και "Να μας φοβούνται οι επόμενοι". Ακόμα κι αν επαληθευόταν ένα τέτοιο σενάριο και ερχόταν, μέσα από τις γνωστές μεθοδεύσεις του αστισμού και των ΜΜΕ, το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ή είχαμε μια συγκυβέρνηση του δικομματισμού, το σίγουρο είναι ότι, με δεδομένη την προηγούμενη μεγάλη νίκη του λαού, θα φοβόνταν πολύ να ακολουθήσουν την ίδια πολιτική.

Μιχάλης Σιάχος