Συνέντευξη: “Να μη σταματήσουμε. Ίσως να μην ήταν το τελευταίο”

Συνέντευξη με την Ηλέκτρα, μαθήτρια στο 2ο Λυκείο Γκράβας

Πώς έμαθες για τη δολοφονία του Αλέξη;

Το έμαθα Σάββατο βράδυ από μήνυμα ενός φίλου. Μετά από 5 λεπτά άρχισαν να πέφτουν τηλεφωνήματα από πολλά παιδιά. Ο κόσμος κινητοποιήθηκε γρήγορα, έστω και έτσι με μηνύματα και τηλέφωνα. Έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο το ότι ήταν παιδί, αλλά και επειδή τον σκότωσε μπάτσος. Οι μαθητές έχουν εχθρική στάση απέναντι στους μπάτσους. Η είδηση κυκλοφόρησε πιο πολύ με μηνύματα και μέσω internet. Εγραφαν στα μηνύματα: "έγινε αυτό κι αυτό, στείλτο σε 15 ανθρώπους" και ότι "τα σχολεία αύριο πρέπει να είναι κλειστά, να κατέβουμε όλοι στην πορεία" κ.λπ.

Τέτοιες κινητοποιήσεις με sms και internet είχατε πιο πριν ή ήταν κάτι καινούργιο;

Εγώ δεν το είχα ξαναδεί αυτό το πράγμα. Μου ερχόντουσαν μηνύματα συνέχεια και από παντού…

Τη Δευτέρα το πρωί στο σχολείο, τι συζητάγατε στις παρέες;

Οι πιο πολλοί ήταν κάπως χαμένοι. Δεν περίμεναν ότι θα γίνει ποτέ κάτι τέτοιο. Ήθελαν να μάθουν τι ακριβώς έγινε, πού ήταν το παιδί, αν ήταν αναρχικός ή αριστερός…. Πιο σοβαρά άρχισε να μπαίνει το θέμα μετά τη Γενική Συνέλευση που έγινε στο σχολείο.

Έγινε τη Δευτέρα Γενική Συνέλευση;

Ναι. Μιλήσαμε με τον Λυκειάρχη, συμφώνησε και αυτός ότι πρέπει να δράσουμε και με τη συμφωνία και των υπόλοιπων καθηγητών έγινε ΓΣ. Δε σηκώθηκαν πολλά παιδιά να μιλήσουν. Απλά όταν μιλούσαμε εμείς ως 15μελές και στο 3μελές έβλεπα ότι υπήρχαν βλέμματα που μας κοιτούσαν και συμφωνούσαν μ’ αυτό που λέμε και μ’ αυτό που θέλουμε να γίνει. Την ίδια μέρα έγινε μ’ όλη τη Γκράβα πορεία στο αστυνομικό τμήμα που είχε γύρω στα 1.000 άτομα και πολλά παιδιά, που δεν το περίμενα.

Πώς ήταν το κλίμα στην πορεία;

Πολλά παιδιά δεν είχαν ξαναζήσει κάτι τέτοιο και ήταν λίγο μαγκωμένα στην αρχή. Μετά αρχίσαμε τα συνθήματα και όλοι ήταν… μέσα.

Τι συνθήματα φωνάζατε;

Το πρώτο ήταν "μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι" που τους άγγιζε όλους. Όταν φτάσαμε στο τμήμα φωνάζαμε και το "με ΜΑΤ και βία δε γίνεται παιδεία".

Νεράντζια πετάξατε;

Εξω από το τμήμα αρχικά προσπαθήσαμε να μην γίνει τίποτα, να μην φύγουν νεράντζια και μπουκάλια, αλλά από ένα σημείο και μετά, δεν γινόταν αλλιώς. Δεν το είχαν ξανακάνει, αλλά είδαν ότι η μαθητική κοινότητα έχει το πάνω χέρι αυτή τη στιγμή και αυτό τους άρεσε. Στην αρχή πέταγαν λίγοι, αλλά μετά είδαν όλοι ότι υπήρχε μια… συναίνεση και μέσα σε 5 λεπτά, ας πούμε, γενικεύτηκε. Αυτό έγιναν στο αστυνομικό τμήμα Γαλατσίου. Μετά οι πιο αποφασισμένοι συνεχίσαμε για το αστυνομικά τμήμα στην Αγίας Λαύρας, όπου εκεί έγινε χαμός. Και τις επόμενες μέρες εκεί κατέληγε η πορεία μας Την πρώτη φορά έριξαν δακρυγόνα και από ένα σημείο, όταν είδαν ότι τα παιδιά δεν κάνουν πίσω, έφεραν τα ΜΑΤ στη δεύτερη πορεία μας. Πέφτανε δακρυγόνα, απομακρυνόμασταν για λίγο και μετά ξανά…

Μετά την πορεία τι συζητούσατε στις παρέες σας στο σχολείο; Τι έλεγαν τα παιδιά που για πρώτη φορά πήγαν σε πορεία;

Πολλοί έλεγαν "δεν ήξερα ότι ήταν έτσι, αλλιώς τα έβλεπα στην τηλεόραση, φοβόμουνα, ενώ δεν είναι να φοβάσαι". Τις επόμενες μέρες όταν φοιτητές και πιο πολιτικοποιημένα παιδιά συνέχισαν να κατεβαίνουν και στις πορείες στο κέντρο, εκεί πολλά παιδιά δεν κατέβαιναν εύκολα. Το τοπικό ίσως τους προσέφερε μία ασφάλεια. Αλλά στο κέντρο δύσκολα κατέβαιναν.

Τις επόμενες μέρες κάνατε άλλες Γενικές Συνελεύσεις; Ποια ήταν τα θέματα;

Ναι, συνεχίσαμε μέχρι να κλείσουμε για Χριστούγεννα, κάθε μέρα Γενική Συνέλευση και αποχή. Όχι κατάληψη. Αποχές κάθε μέρα. Ως 15μελές βγάλαμε μία ανακοίνωση καταδίκης της δολοφονίας και τη μοιράζαμε. Προσπαθήσαμε να κάνουμε το θέμα λίγο πιο πολιτικό. Να τους εξηγήσουμε ότι δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό όπως θέλουν να το παρουσιάσουν, αλλά ότι μας σκοτώνουν καθημερινά με πολλά που μας κάνουν. Αυτό άρχισαν σιγά-σιγά τα παιδιά να το καταλαβαίνουνε. Δύσκολα θα φτάνανε στο σημείο να πούνε "κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων". Επικεντρωνόντουσαν στην αστυνομία πιο πολύ κι όχι τόσο σε μία κυβέρνηση, στο σύστημα που υπάρχει. Αλλά υπήρχαν και πολλά παιδιά που το κατάλαβαν.

Στις μεγάλες κινητοποιήσεις στην Αθήνα είδαμε και βία και ζημιές. Πώς το συζητούσαν αυτό οι συμμαθητές σου;

Στην πορεία που έγινε την Κυριακή, την επόμενη μέρα μετά το συμβάν, τα πιο πολλά παιδιά ήτανε υπέρ της άποψης "κάψτε τα όλα". Έλεγαν ότι επειδή αυτό που έγινε ήταν ακραίο πρέπει να τρανταχτεί ο κόσμος και η ίδια η κυβέρνηση. Στην επόμενη πορεία της Δευτέρας που σπάγανε τα πάντα, άρχισαν να λένε: "κι’ ο κυρ Μανώλης που έχει το μπακάλικο, τι φταίει;". Αλλά απ’ ό,τι είδαμε με τράπεζες, αστυνομικά τμήματα, κάμερες κ.λπ. δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Από ένα σημείο και μετά είδαμε ότι ξεφεύγει λίγο. Και κει που ήταν ότι "ναι, πρέπει να δράσουμε κάπως", άρχισαν να μαζεύονται σιγά-σιγά κι άρχισαν να φοβούνται πολλά παιδιά, γι’ αυτό δεν κατέβαιναν και στο κέντρο. Λέγανε ότι "στο Γαλάτσι είμαστε εμείς, ξέρουμε πού κινούμαστε, και σπάμε ένα τμήμα. Στο κέντρο δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνει". Από ένα σημείο και μετά ήτανε λίγο πιο συγκρατημένα. Λέγανε, βέβαια, ότι δεν είναι όλοι έτσι, υπάρχουν και αυτοί που κάνουν πορεία χωρίς μπάχαλα και τέτοια…

Από τους γονείς γενικότερα τι αντιμετώπιση είχατε; Ήταν μαζί σας; Ήταν δίπλα σας; Σας στήριζαν ή ήταν απέναντί σας;

Οι δικοί μου και οι γονείς φίλων μας δεν είχαν καμία αντίρρηση. Από διάφορα παιδιά άκουσα να λένε: "Πω, πω ακόμα κι η μάνα μου μού είπε μπράβο που κατέβηκα στην πορεία στο Γαλάτσι".

Αυτό που συνέβη έδωσε ένα μήνυμα και στους γονείς;

Πιστεύω ότι οι γονείς συγκινήθηκαν και ευαισθητοποιήθηκαν επειδή βάλανε τους εαυτούς τους στη θέση της μητέρας του Αλέξη. Είπαν ότι "μπορεί να ήτανε το δικό μου παιδί". Γι’ αυτό είχαν καλή στάση προς το παιδί τους που έσπαγε ένα αστυνομικό τμήμα, κατέβαινε στην πορεία ή έκλεινε το σχολείο του.

Ταρακουνήσατε και την κοινωνία…

Ναι. Πολύς κόσμος μέσα από τη μαθητική κοινότητα, από την οποία εγώ ποτέ δεν περίμενα ότι θα ρίξει πέτρα σ’ ένα αστυνομικό τμήμα ή ότι θα κάνει το βήμα να βγει από το σχολείο και να κατέβει στο δρόμο, είδα ότι ενεργοποιήθηκε. Το θέμα είναι πώς από δω και πέρα αυτός ο κόσμος δεν θα γυρίσει σπίτι του.

Πολύς κόσμος είπε ότι "τα παιδιά βρήκαν ευκαιρία να μην κάνουν μάθημα". Τι τους απαντάς;

Έχω να πω ότι μέχρι κι αυτοί που ψηφίζουν κατάληψη γιατί δεν θέλουν να κάνουν μάθημα και θέλουν να κάτσουν σπίτι τους, ακόμα κι αυτό σημαίνει πάρα πολλά πράγματα. Σημαίνει ότι δεν τους παρέχεις ένα σχολείο που να τους δημιουργεί ενδιαφέρον. Είμαστε άλογο κούρσας για τις πανελλήνιες. Το ότι χαιρόμαστε έστω και μία μέρα να μην έχουμε σχολείο, κάτι δείχνει. Και πρέπει να φανεί ότι ούτε το σχολείο που θέλουμε έχουμε, ούτε τις γνώσεις που θέλουμε μας δίνουν. Αυτό πρέπει να τους δείξει ότι κάτι δεν πάει καλά. Ότι τα παιδιά δεν θέλουν να κάνουν μάθημα σ’ αυτό το σχολείο που εσείς φτιάχνετε.

Για το από ‘δω και πέρα τι θα ‘λεγες στους συμμαθητές σου;

Να μη σταματήσουμε, γιατί ίσως αυτό που έγινε να μην ήταν το τελευταίο.