“Ούτε με τη Σκύλλα ούτε με τη Χάρυβδη”, του Στέλιου Θεοδωρίδη

Από τον αναγνώστη μας Στέλιο Θεοδωρίδη λάβαμε ένα κείμενο με τίτλο «Για το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ’ δημοτικού ή αλλιώς, ούτε με τη Σκύλλα ούτε με τη Χάρυβδη», σχετικό με τη συζήτηση που έχει ανοίξει για το βιβλίο αυτό. Λόγω πληθώρας ύλης δημοσιεύουμε ορισμένα αποσπάσματα.

«Μια πρωτοφανής συζήτηση έχει ανοίξει στην Ελλάδα για τα ζητήματα της Ιστορίας, με αφορμή την έκδοση του σχολικού εγχειριδίου για την ΣΤ’ δημοτικού…

Ζητήματα που σχετίζονται με το ρόλο της ιστορικής επιστήμης, με τις ιδεολογικές επιλογές της εξουσίας για τη νεότερη ιστορία, με τις διάφορες σχολές των ιστορικών, άρχισαν να συζητιούνται δημόσια. Πιθανότατα γιατί, ευρισκόμενη σ’ ένα ιστορικό μεταίχμιο, η Ιστορία επωμίζεται έναν επιπλέον ρόλο από τον παραδοσιακό της αναπαραγωγής της κυρίαρχης ματιάς. Ίσως διαδραματίζει πλέον ένα σημαντικότερο ρόλο για την ιδεολογική προσαρμογή των κοινωνιών στη νέα τάξη πραγμάτων…

Το επίμαχο βιβλίο Ιστορίας προέρχεται από μια ομάδα ιστορικών έντονα πολιτικοποιημένη και ενταγμένη σ’ αυτό που ονομάζουμε “εκσυγχρονιστικό μπλοκ”, το οποίο εκφράζεται, κυρίως, σε επίπεδο εξουσίας είτε με την πολιτική Σημίτη, είτε με την πολιτική Γιαννάκου. Η συγκεκριμένη ομάδα έχει επιλέξει ως μέσο προσέγγισης των ιστορικών γεγονότων τη λεγόμενη “ουδέτερη” ιστορία ή αλλιώς την “πολιτικώς ορθή” ιστορία. Κατασκευάζει, έτσι, μια ανύπαρκτη εικόνα ενός αρμονικού παρελθόντος, το οποίο δεν είχε αντιθέσεις, συγκρούσεις, αντιτιθέμενα συμφέροντα. Οι συγγραφείς πιστεύουν, σε ιδεολογικό επίπεδο, ότι με τον τρόπο αυτό της ουδέτερης αφήγησης συμβάλλουν στην άμβλυνση των παλιών αντιθέσεων και στην ανάπτυξη της ανοχής προς τους παλιούς εχθρούς. Δημιουργούν, έτσι, μια ψευδή, εξιδανικευμένη εικόνα για το παρελθόν…

Όμως, ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι η ίδια η εξουσία, τόσο στην πασοκική όσο και στη νεοδημοκρατική εκδοχή της, επιλέγει τη συγκεκριμένη ιστορική προσέγγιση και επιδιώκει να κατασκευάσει έναν άνθρωπο του μέλλοντος στερημένο ταυτότητας, χωρίς σαφή εικόνα των ιστορικών γεγονότων, που θα πιστεύει ότι δεν υπάρχουν αντιθέσεις άξιες να προκαλέσουν εντάσεις, που θα εμφορείται από έναν ιδεαλιστικό πασιφισμό. Φαίνεται ότι η ενοποίηση των αγορών επιβάλλει την εξαφάνιση των ιδιαιτεροτήτων και τη δημιουργία ενός άνευρου “Homo Europaicus”. Και για να το πετύχει αυτό, φορά την ενδυμασία της επιστημονικής νηφαλιότητας και χρησιμοποιεί σύμβολα και σημεία για να παραπλανήσει την Αριστερά και να αδρανοποιήσει την κριτική της…»