Νέα δεινά θα φέρει η “Ένωση για τη Μεσόγειο”, του Ν.Τ.

Την Κυριακή 13 Ιουλίου διοργανώθηκε, υπό την αιγίδα του Γάλλου προέδρου Νικολά Σαρκοζί, η πρώτη συνεδρίαση της "Ένωσης για τη Μεσόγειο" (UPM). Σε αυτήν έλαβαν μέρος αντιπροσωπείες από 43 κράτη, με πάνω από 750 εκατομμύρια κατοίκους, από την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Μεταξύ αυτών και η Ελλάδα, την οποία εκπροσώπησαν ο Κ. Καραμανλής και η Ντ. Μπακογιάννη.

Η "Ένωση για τη Μεσόγειο" αποτελεί μια προσπάθεια της Γαλλίας να επεκταθεί σε νέες αγορές και να σταθεροποιηθεί σε παλιές (Βόρεια Αφρική, Μέση Ανατολή). Ο νέος ρόλος της Γαλλίας, τόσο στη Μεσόγειο όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, περνάει μέσα από την απόκτηση "ζωτικού χώρου" στην ευρύτερη περιοχή της μεσογειακής λεκάνης. Το άνοιγμα νέων αγορών, οι επενδύσεις στις υπό ανάπτυξη χώρες αλλά και σε αυτές που είναι κατεστραμμένες από τον πόλεμο, η διεύρυνση της ζώνης ελέγχου της μετανάστευσης, ο πολιτικός έλεγχος κρατών μέσα από την επιβολή του ιμπεριαλιστικού "δικαίου" και "ειρήνης" αλλά της υποκριτικής πολιτικής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αποτελούν μερικούς από τους άμεσους στόχους που θέλει να προωθήσει η "Ένωση για τη Μεσόγειο", με τη Γαλλία να θέλει να πάρει τη μερίδα του λέοντος.

Το εγχείρημα του Σαρκοζί γίνεται σε περίοδο μεγάλης οικονομικής κρίσης αλλά και οξύτατων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Απ’ ό,τι φαίνεται, είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει να προχωρήσει. Όχι μόνο επειδή υπάρχουν σοβαρές διαμάχες μεταξύ των διάφορων κρατών, αλλά επίσης γιατί η περιοχή είναι πεδίο μεγάλων ανταγωνισμών μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Πριν καλά-καλά αρχίσει είχαμε τις πρώτες τριβές. Η Γερμανία έβαλε εμπόδια στα αρχικά σχέδια της Γαλλίας, να συμμετέχουν στην Ένωση μόνο χώρες από τη Μεσόγειο, και απαίτησε να συμμετέχουν όλες οι χώρες της ΕΕ, όπως και έγινε τελικά. Το ίδιο συνέβη και με μια σειρά άλλες αποφάσεις σχετικά με την έδρα της Ένωσης, τη χρονική διάρκεια της προεδρίας κ.λπ. Οι Γερμανοί δεν θέλουν μια Γαλλία που θα μπορεί να έχει ρόλους χωρίς την ΕΕ, δηλαδή χωρίς τους ίδιους. Από την άλλη, δεν θέλουν να αφήσουν τη Γαλλία να αποκτήσει μεγάλη επιρροή στη μεσογειακή λεκάνη, που αποτελεί σημαντικό στρατιωτικό, οικονομικό, ενεργειακό, διαμετακομιστικό κέντρο. Το ίδιο ισχύει και για τις ΗΠΑ. Δεν θα είναι εύκολο να προχωρήσουν όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί της Γαλλίας χωρίς την έγκριση των Αμερικάνων. Η Μεσόγειος αποτελεί "ευαίσθητη περιοχή" για αυτούς, πράγμα που μαρτυράει τόσο το δίκτυο των βάσεων που έχουν απλώσει στην ευρύτερη περιοχή όσο και τα διάφορα κράτη-χωροφύλακες που έχουν. Έτσι, το πώς θα προχωρήσουν τα γαλλικά σχέδια εξαρτάται, και μάλιστα πολύ, από αυτούς.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η δημιουργία της "Ένωσης για τη Μεσόγειο" θα φέρει νέα δεινά για τους λαούς της περιοχής, την εργατική τάξη και τη νεολαία. Γιατί είναι σίγουρο ότι οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί θα αυξήσουν τη φτώχεια, την καταστολή και τον πόλεμο, μόνο και μόνο για να μπορέσει το κεφάλαιο να αποσπάσει καινούρια κέρδη.

Ν.Τ.

Είπαν για την "Ένωση για τη Μεσόγειο"

Ο ευρωβουλευτής Vito Bonsignore, μέλος της Ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και των Ευρωπαίων Δημοκρατών, είπε ότι η Ένωση θα πρέπει να προωθήσει μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου για όλες τις χώρες της Μεσογείου μέχρι το 2010…

* πράγμα που σημαίνει ότι καιρός είναι να μπορούμε να πουλάμε τα προϊόντα μας εύκολα και φτηνά και παράλληλα το ίδιο εύκολα και φτηνά να έχουμε τις απαραίτητες πρώτες ύλες.

Ο ευρωβουλευτής Graham Watson, πρόεδρος της Ομάδας της Συμμαχίας Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη, δήλωσε ότι η Ένωση χρειάζεται επαρκή χρηματοδότηση, ότι πρέπει να γίνουν επενδύσεις στις υπό ανάπτυξη χώρες, ενώ πρότεινε την κατάργηση των αγροτικών δασμών στις χώρες της Μεσογείου…

* διότι πρέπει οι εταιρίες μας να μπορέσουν να κάνουν δουλειές με αποικιοκρατικούς όρους και διότι μπορούμε να τους κάνουμε σιγά-σιγά να εξαρτώνται από εμάς ακόμα και στον αγροτικό τομέα.

Η ευρωβουλευτής Helene Flautre, μέλος της Ομάδας των Πρασίνων/Ευρωπαϊκής Ελεύθερης Συμμαχίας, παρότρυνε να διασφαλιστεί η λειτουργία όλων των μηχανισμών ελέγχου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων…

* επειδή δεν γίνεται να συνεργαζόμαστε με όλους αυτούς και να μην μπορούμε να τους ελέγξουμε πολιτικά. Η υποκριτική και επιλεκτική πολιτική περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ο καλύτερος τρόπος.