ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΟΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ ΤΗΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ: “ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΤΟΥ 16”, 22/2/2007

ΓΙΑ ΜΙΑ ΤΟΛΜΗΡΗ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ ΣΤΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ: ΝΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ «ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΤΟΥ 16»

ΕΠΕΙΔΗ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΠΡΙΝ…

και η επόμενη μέρα δεν μπορεί να μας βρει να νοσταλγούμε τις συνελεύσεις και τις διαδηλώσεις, ας τολμήσουμε. Αυτός ο αγώνας, αυτό το μαζικό ποτάμι της συλλογικότητας, της αξιοπρέπειας, της αντίστασης πρέπει να αφήσει αποτελέσματα. Να αλλάξει τον πολιτικό χάρτη στις σχολές, να ανασυγκροτήσει το φοιτητικό κίνημα, να δημιουργήσει αντίπαλο στην κυβέρνηση και τους εκφραστές της στα Πανεπιστήμια.

ΝΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΤΟΥ 16,

την πιο πλατιά συσπείρωση του μπλοκ των καταλήψεων. Την πιο πλατιά και χωρίς αποκλεισμούς συνεύρεση και συνεργασία φοιτητικών παρατάξεων της αριστεράς, αυτόνομων σχημάτων, ανένταχτων φοιτητών. Την έκφραση του κόσμου του αγώνα μέσα από την συνεργασία σε πολλά επίπεδα: Σε κοινές πολιτικές μάχες, σε κοινές προτάσεις σε Συνελεύσεις, σε ενιαίες διαδηλώσεις και συντονιστικά, ακόμη και σε κοινές εκλογικές μάχες.

Η «παράταξη του 16» είναι μια ανοιχτή πρόσκληση: όλα όσα ζήσαμε και κάναμε στο επίπεδο του κινήματος να τα μετουσιώσουμε σε πολιτική πράξη και συνειδητή επιλογή. Πέρυσι τέτοιον καιρό ήταν απίθανο να δούμε κοινά πλαίσια, ενωτικές πορείες, κοινά κείμενα, πολιτικές συμφωνίες σε μια γραμμή μάχης απέναντι στις μεταρρυθμίσεις. Πέρυσι τέτοιον καιρό θα ήταν ονειροπόλος όποιος προσδοκούσε σε συγκέντρωση δυνάμεων της αριστεράς που θα οδηγούσε σε μαζική έκρηξη. Κι όμως η γη κινείται…

ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΠΟΛΛΟΙ, ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ

Είμαστε ήδη πολλοί και η κυβερνητική πολιτική έχει αντίπαλο. Η πρόκληση είναι να μην διαχειριστούμε απλά την επόμενη μέρα, αλλά να αμφισβητήσουμε ακόμη πιο συνολικά την δεξιά πολιτική και στις δύο εκφράσεις της (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ).

Η συγκρότηση μιας τέτοιας «παράταξης» θα ήταν ένα πολιτικό χαστούκι στην κυβέρνηση. Θα είχε ίση αξία με ένα μαζικό και ανυποχώρητο κίνημα. Γιατί δεν θα περιοριζόταν απλά στους αγώνες, αλλά στην πολιτική αντιπαράθεση με μονιμότητα και σε βάθος χρόνου. Θα αμφισβητηθεί η ΔΑΠ, θα απομονωθεί η ΠΑΣΠ, θα ηττηθεί κάθε προσπάθεια της κυβέρνησης να μιλά για μειοψηφίες την ώρα που η πολιτική της καταδικάστηκε μαζικά μέσα στα αμφιθέατρα. Θα αλλάξει η ίδια η έννοια της πολιτικής, της φοιτητικής παράταξης, του συνδικαλισμού, όπως έχει διαμορφωθεί εδώ και 20 χρόνια με την πρωτοκαθεδρία των φοιτητικών εκπροσώπων του δικομματισμού.

Η συγκρότηση της «παράταξης του 16» θα σήμαινε ότι μπλοκάρεται το σχέδιο του Υπουργείου για φοιτητικές εκλογές – δημοψήφισμα που θα «καταδείξουν» την συναίνεση της φοιτητικής πλειοψηφίας με τα κυβερνητικά μέτρα. Θα σήμαινε ότι υπάρχει μια πολιτική – εκλογική συμμαχία που μπορεί να σπάσει την εκλογική πρωτιά της ΔΑΠ και να στερήσει από το αστικό επιτελείο το βασικό του πλεονέκτημα: «Η πλειοψηφία είναι μαζί μας»… Να στερήσει από τον Καραμανλή το αυτάρεσκο και αλαζονικό ύφος όταν δηλώνει ότι «υπάρχουν μειοψηφίες που αντιδρούν».

ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ ΛΟΓΙΑ

Το δίλημμα σήμερα για τον καθένα που είναι  με τον αγώνα και την αριστερά είναι το εξής: Θα εγκλωβιστεί ο καθένας στην πολιτική και εκλογική κεφαλαιοποίηση του κινήματος; Ή ανάποδα θα στηρίξει μια διαδικασία ανασύνθεσης κινήματος και αριστεράς που θα κατοχυρώσει ένα διαφορετικό πολιτικό τοπίο και συσχετισμό;

Οι ενωτικές τοποθετήσεις παρόλο που είναι αναγκαίες δεν είναι εύκολα αποδεκτές. Και το κίνημα του καλοκαιριού και αυτό του χειμώνα, επέβαλαν ενωτικές διαδικασίες. Σήμερα, εν μέσω της νέας κυβερνητικής πρόκλησης και την κατάθεση ενός νόμου ίδιου με αυτόν που προκάλεσε την καλοκαιρινή θύελλα, επιβάλλεται μια πιο βαθιά ενότητα. Κυρίως επιβάλλεται μια πράξη: Αυτή της συγκέντρωσης δυνάμεων, παρατάξεων, αγωνιστών.

Αυτή η πράξη ενότητας θα έχει πολύ μεγαλύτερο αποτέλεσμα από μεγάλες συζητήσεις και κουραστικά επαναλαμβανόμενες διαδικασίες. Θα αποτελούσε ένα δημιουργικό – θετικό σοκ για όλο τον κόσμο του κινήματος. Θα ήταν πετυχημένες εξετάσεις αξιοπιστίας μιας αριστεράς που δεν καθορίζεται από το ίδιον όφελος αλλά από αυτό που είναι κινηματικά αναγκαίο.

Καταλαβαίνουμε όλες τις ενστάσεις που θα κατατεθούν. Δεν θα είναι διαφορετικές από τις αντιρρήσεις που κατατέθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα και εν μέσω κινητοποιήσεων. Οι αντιρρήσεις αυτές καταργήθηκαν στην πράξη: Οι ισχυρισμοί ότι πρέπει να προτάξουμε τα πιο προωθημένα αιτήματα του καθενός. Οι ισχυρισμοί ότι δεν μπορεί να υπάρξει ενωτικό πολιτικό πλαίσιο. Οι εμμονές στο παραταξιακό κίνημα, στην άρνηση κοινού χτυπήματος στον κοινό εχθρό. Όλη η πορεία του φοιτητικού κινήματος από τον Μάιο και μετά ήταν μια πορεία αναίρεσης «αρχών» και «κεκτημένων» μεγάλου μέρους της αριστεράς.

Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι να επιβεβαιώσουμε ότι είμαστε διαφορετικοί και ότι διαφωνούμε. Αυτό το γνωρίζουμε. Είναι να επιβεβαιώσουμε ότι οι διαφωνίες μας με τον νεοφιλελευθερισμό και την πολιτική του, είναι μεγαλύτερες από τις εσωτερικές διαφωνίες της αριστεράς.

ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ

Στην εποχή μας ο καπιταλισμός είναι ο νεοφιλελευθερισμός. Είναι το κοινό διεθνές σχέδιο της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς (ενίοτε με αριστερά στηρίγματα) για αναίρεση κάθε λαϊκής κατάκτησης, για βάθεμα και άπλωμα της φτώχειας, για ιδιωτικοποιήσεις, για θωράκιση μιας σιδερόφραχτης «δημοκρατίας». Είναι η πολιτική που είδαμε και στον χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης με την υποχρηματοδότηση, την συνειδητή υποβάθμιση, την απαξίωση πτυχίων και πτυχιούχων, την πολυδιάσπαση δικαιωμάτων, την εντατικοποίηση των σπουδών. Είναι η πολιτική που θέλει τα ΑΕΙ και ΤΕΙ να παράγουν εργαζόμενους μιας χρήσης, εύκαμπτους και ευέλικτους, αυριανούς απασχολήσιμους χωρίς να γκρινιάζουν και να διεκδικούν.

Είναι η πολιτική που ορίζει με ανατριχιαστική ακρίβεια η ΕΕ και υλοποιείται μέσω των συνθηκών της Μπολόνια και των οδηγιών της Κομισιόν. Είναι η πολιτική που αναγνωρίζουμε στα νομοσχέδια για την Αξιολόγηση, τη Δια Βίου Εκπαίδευση, τον νέο Νόμο Πλαίσιο της ΝΔ, τις 15 προτάσεις για την Ανώτατη Παιδεία του Γιωργάκη, την φανατική προσπάθεια να ανατρέψουν το άρθρο 16 και τη συνταγματική υποχρέωση του κράτους για δημόσια δωρεάν παιδεία. Είναι η πολιτική που υποστηρίζουν δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί πραίτορες, αναλυτές και διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Είναι η πολιτική που αμφισβητήθηκε από το φοιτητικό κίνημα και τους πραγματικούς πανεπιστημιακούς δασκάλους. Είναι η πολιτική που οδήγησε το πολιτικό προσωπικό της εξουσίας να λέει ψέματα, να βρίζει, να συκοφαντεί την εξεγερμένη νεολαία.

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΑΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ

Υπερασπιζόμαστε την κατάκτηση και το δικαίωμα για μια εκπαίδευση δημόσια και δωρεάν. Υπερασπιζόμαστε ένα λαϊκό κεκτημένο που κερδήθηκε πολλές δεκαετίες πριν από μεγαλύτερες γενιές και που σήμερα αμφισβητείται για τη δικιά μας γενιά. Δεν υπερασπιζόμαστε το μίζερο παρόν και το αβέβαιο μέλλον. Δεν μπορούμε όμως να αποδεχτούμε ότι όποιος δεν είναι με τις μεταρρυθμίσεις του Καραμανλή …φοβάται την πρόοδο. Οι πιο συντηρητικοί, οι πιο σκοταδιστές, οι πιο αντιδραστικοί, κάνουν μαθήματα προόδου;

Ο εχθρός των κυβερνώντων δεν είναι η σημερινή πραγματικότητα. Είναι τα χθεσινά δικαιώματα και οι κατακτήσεις που μέσα από αγώνες κατοχύρωσαν ότι δεν είναι όλα τα πράγματα για μπίζνες και εκμετάλλευση. Ο εχθρός τους είναι τα κοινωνικά αγαθά. Όχι επειδή κόπτονται για την …ποιότητα. Επειδή κόπτονται για την κερδοφορία των φίλων τους επιχειρηματιών. Επειδή κόπτονται για να δημιουργήσουν μια νέα γενιά χωρίς δικαιώματα και συνείδηση. Η «παράταξη του 16», η πορεία προς τη συγκρότηση ενός αριστερού ενωτικού χώρου, δεν μπορεί παρά να υπερασπιστεί όχι αυτά που δημιούργησαν οι ίδιοι που κυβερνάνε σήμερα και που κυβερνούσαν 30 χρόνια πριν, αλλά αυτά που οι ίδιοι αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν στο λαό και τη νεολαία. 

ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΜΕ ΤΥΧΟΝ …ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ

Η πρότασή μας δεν είναι η κατάργηση και η αυτοδιάλυση των παρατάξεων ούτε η συγκρότηση ενός ενιαίου πολιτικού φορέα. Δεν περπατάμε στα σύννεφα, κυρίως όμως δεν υποστηρίζουμε πράγματα που είναι αντι-ιστορικά και πολιτικά λαθεμένα. Η πρότασή μας αφορά στοχευμένες κοινές πολιτικές μάχες. Αφορά κοινές διαδικασίες, ζυμώσεις, συνευρέσεις. Αφορά και την κοινή εκλογική μάχη.

Επειδή μας ενδιαφέρει το τι πρέπει να γίνεται και όχι το τι συνηθίζεται να γίνεται, δεν αποδεχόμαστε ότι εξορισμού η αριστερά δεν μπορεί να δώσει ενωμένη μια πολιτική μάχη. Δεν το αποδεχόμαστε όχι επειδή δεν μας αρέσει, αλλά επειδή έτσι χάνεται μια σημαντική ευκαιρία. Η κατάσταση μπορεί να αλλάξει συνολικά για την αριστερά και την αντιπαράθεσή της με τον δικομματισμό, και αυτό δεν περιορίζεται μόνο στο φοιτητικό χώρο. Έχει κεντρική πολιτική σημασία. Η κατάσταση μπορεί να αλλάξει. Μας το δηλώνουν σε όλους τους τόνους οι αγώνες και οι εκρήξεις της χρονιάς που πέρασε. Θα ανταποκριθούμε;

ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΤΕΙ ΜΙΑ ΕΝΩΤΙΚΗ ΚΑΙ ΧΡΗΣΙΜΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Αυτή η γενιά των σχολών πέτυχε αυτό που αρκετές γενιές πριν από μας, μέσα στην υποχώρηση του φοιτητικού κινήματος δεν έζησαν: Υπαρκτές νίκες, μεγάλα κινήματα, μαζικές συγκρούσεις. Αυτή η γενιά, οι σημερινοί φοιτητές, και για την ακρίβεια οι φοιτητές που ορίζονται με την αριστερά, την αντίσταση, τον αγώνα, πρέπει να ολοκληρώσουν ένα έργο που δεν πρέπει να μείνει μισό: Της ανατροπής του πολιτικού σκηνικού, της μετατόπισης του συσχετισμού δύναμης πολιτικά και ιδεολογικά, της νίκης απέναντι στη δικομματική κυριαρχία.

Τα μεγάλα λόγια συνήθως κρύβουν κοινότοπες πρακτικές. Όμως πρόκειται για μια ιστορική πρόκληση. Είμαστε πεισμένοι ότι η πρωτοβουλία αυτή οφείλει να προχωρήσει. Ακόμη κι αν συγκροτήσει σήμερα έναν ακόμη πόλο μέσα στις σχολές, αυτός ο πόλος θα είναι -μονίμως και διαρκώς- ενωτικός και ανοικτός. Θα καλεί συνεχώς στην επανίδρυση με ριζοσπαστικούς όρους της αριστεράς και του κινήματος. Θα δουλεύει με ειλικρίνεια και χωρίς μικροπολιτικές σκοπιμότητες για να γίνει δυνατή η ένωση του κόσμου του κινήματος σε αυτό που βαφτίσαμε (ίσως σχηματικά και αυθαίρετα) «παράταξη του 16». Προσδοκώντας να γίνει και αυτή και αντίστοιχες πρωτοβουλίες, οι σπίθες που θα βάλουν φωτιά σ’ ολόκληρο τον κάμπο…

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΔΙΗΜΕΡΟ

ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ ΚΑΙ ΣΧΗΜΑΤΩΝ, ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΟΜΑΔΩΝ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ ΣΤΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΕΝΟΣ ΕΝΩΤΙΚΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΠΟΛΟΥ

10-11 ΜΑΡΤΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

ΚΟΕ

Φλεβάρης 2007