Η κυβέρνηση θα ψηφίσει ένα ακόμα μνημόνιο μα κανείς δεν πέφτει πια από τα σύννεφα. «Τα περνάω όλα και δεν ανοίγει ρουθούνι». Εννοώντας με κυνισμό και αλαζονεία ότι παραμένει στην εξουσία, όταν όλοι οι προηγούμενοι μνημονιακοί έπεφταν.
Θυμόμαστε την 5η Μάη του 2010. Τότε που ένα βουβό πλήθος πλημμύρισε την πλατεία Συντάγματος. Τα επόμενα χρόνια, σημαντικές κινηματικές στιγμές συνδέθηκαν με ημερομηνίες γενικών απεργιών, χωρίς να τεθούν στην πραγματικότητα ποτέ υπό τη σκέπη μιας συνδικαλιστικής ηγεσίας ή κάποιων κομμάτων. Και ήρθε στη συνέχεια το κίνημα των Πλατειών σε όλη τη χώρα. Η Βουλή και το πολιτικό σύστημα στοχοποιήθηκαν ως οι βασικοί υπεύθυνοι. Μαζί αναδείχθηκε και η ανάγκη για μια συνολική πολιτική λύση.
Επιτροπές, κινήσεις, σωματεία σε χώρους δουλειάς, τοπικά σχήματα και πολλές ακόμα παλιές και νέες μορφές συγκρότησης, εξέφρασαν μια κοινωνία που αντιστέκεται, αναζητά, δημιουργεί δρόμους. Όχι μόνο για να καλύψει τις ανάγκες της για επιβίωση αλλά και με ανοιχτούς ορίζοντες για τα μεγάλα ζητήματα αυτής της χώρας. Σήμερα ζούμε σε μια περίοδο αρκετά διαφορετική. Πολύ πιο δύσκολη.
Το μνημονιακό καθεστώς αποικίας βαστά ήδη 7 χρόνια και προχωρά ακάθεκτο για ακόμα 98. Υπολογίζει και επενδύει στην έλλειψη και το πάγωμα του διάχυτου ριζοσπαστικού πνεύματος που διαπερνούσε την λαϊκή διαθεσιμότητα. Αυτό το πνεύμα μοιάζει σήμερα να έχει υποχωρήσει. Η ελπίδα ακυρώθηκε. Στη θέση της μια γενικευμένη σύγχυση και μια παράξενη στάση του «όλοι εναντίων όλων». Εκεί είναι η μεγάλη διαφορά. Στο φρόνημα. Θα περάσει η λοβοτομή;
Σήμερα, δεν είναι μόνο οι δανειστές απειλή. Οι γεωπολιτικοί τριγμοί συναντιούνται πια με το καθεστώς αποικίας. Καθιστούν τους στόχους πολύπλευρους και τις διεξόδους πιο σύνθετες. Δεν είναι όλα οικονομία. Εμπλοκή της χώρας με τις ζώνες πολέμου, γεωπολιτικές αντιθέσεις στην περιοχή, επιθετικότητα της Τουρκίας. Οι ισχυροί πορεύονται με τους σχεδιασμούς τους, χρεωκοπημένοι όχι μόνο οικονομικά αλλά και σε επίπεδο στόχων, ιδεολογίας και ηθικής.
Η αντίσταση δεν έρχεται κατά παραγγελία. Οι αλλαγές και οι ανατροπές δεν γίνονται με μεγάλα λόγια, τα παλιά συνθήματα δεν αρκούν, οι κούφιες καταγγελίες και τα ιδιοτελή κομματικά καλέσματα δε λένε πια τίποτα. Χρειάζονται κινήσεις ακηδεμόνευτες, ευρύχωρες και έξω από το υπαρκτό πολιτικό σύστημα. Απαντήσεις ουσιαστικές, βαθιές, σύγχρονες. Χρειάζεται να δώσουμε σαν λαός, καινούριο νόημα, στην δημοκρατία, την αξιοπρέπεια, την ελευθερία. Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Η ζωή θα βρει τον δικό της 
δρόμο, οι ανηφόρες είναι ακόμα εκεί. Δικό μας είναι τ’ όνειρο, δικό μας και το θάμα!
Συμμετέχουμε στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα την Πέμπτη 18 Μαΐου στις 7 το απόγευμα. Ανταποκρινόμαστε στο κάλεσμα του Μίκη Θεοδωράκη.