Πόσοι είναι τελικά οι συμπολιτευόμενοι; του Φειδία Παϊρίδη

Οι φοιτητές θέτουν ξανά σε δοκιμασία κυβέρνηση – ΠΑΣΟΚ – ΚΚΕ

Ένα χρόνο μετά το μεγαλειώδες κίνημα για την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης, τα πανεπιστήμια είναι πάλι στο προσκήνιο και ξαναδοκιμάζουν τα πολιτικά κόμματα, πράγμα απολύτως λογικό. Λογικό, γιατί η αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση (δηλαδή η ολοκληρωτική παράδοση της παιδείας στο ιδιωτικό κεφάλαιο) αποτελεί κεντρική επιλογή της κυβέρνησης Καραμανλή. Λογικό, γιατί είναι εδώ και ένα χρόνο γνωστό πως ο νόμος-πλαίσιο έρχεται να διαλύσει ακόμα περισσότερο το δημόσιο πανεπιστήμιο και να το μετατρέψει σε άθυρμα του υπουργείου. Λογικό, γιατί το κίνημα της νεολαίας υποχρέωσε την κυβέρνηση σε μια σημαντική πολιτική ήττα και κάτι τέτοια δεν ξεχνιούνται εύκολα. Λογικό, γιατί η νεολαία ήταν, είναι και θα παραμείνει το πιο ζωντανό, το πιο κινητικό και το πιο δύσκολο να υποταχθεί κομμάτι της κοινωνίας.

Το κόμμα της τάξης και η… Αλέκα ξαναχτυπούν

Τα γεγονότα είναι περίπου γνωστά –διαστρεβλωμένα από τα ΜΜΕ και τις "δυνάμεις της τάξης"– και δεν θα μας απασχολήσουν εδώ. Θα σταθούμε στις πολιτικές τοποθετήσεις, και κυρίως αυτές της αριστεράς. Η συζήτηση στη Βουλή ήταν αποκαλυπτική. Η εικόνα της "γενικής εφόδου" στους "εξτρεμιστές", τις "μειοψηφίες" και το ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι λογική για την Νέα Δημοκρατία και το ΛΑΟΣ, αλλά μοιάζει εκ πρώτης όψεως παράλογη για το ΚΚΕ. Κι αυτό γιατί είναι φανερό πως πίσω από την επίθεση στις "μειοψηφίες" κρύβεται η εφαρμογή του νόμου-πλαίσιο και όσα αυτός φέρνει μαζί του. Όσοι είναι υπέρ της μεταρρύθμισης έχουν κάθε λόγο να συζητάνε για τα επεισόδια που δημιούργησαν οι ίδιοι αντί για την ουσία της πολιτικής τους στην παιδεία. Το ΚΚΕ όμως τι λόγο έχει να ακολουθεί; Για ποιο λόγο δηλώνει πως όσοι προσπαθούν να μπλοκάρουν την εφαρμογή του νόμου-πλαίσιο βοηθάνε την κυβέρνηση; Υπονοεί πως όσοι είναι ενάντια στην κυβερνητική πολιτική παρακολουθούν απλά την εφαρμογή του νόμου; Γιατί αυτή είναι η στάση της ΚΝΕ στα πανεπιστήμια. Και μάλιστα δεν αρκείται στην αποχή από κάθε κινητοποίηση, αλλά έχει περάσει και στην καταγγελία όλων όσων προσπαθούν να αντιδράσουν. "Η προσπάθεια της κυβέρνησης να νομιμοποιήσει την πολιτική της… βρίσκει πρόθυμους συνεργάτες τις τυχοδιωκτικές και ανοιχτά πλέον προβοκατόρικες ενέργειες της παράταξης των ΕΑΑΚ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στα πανεπιστήμια… Αποδεικνύεται ότι όρος για να δυναμώσει η πάλη των φοιτητών και σπουδαστών, η λαϊκή πάλη, ενάντια στην αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης, είναι η απομόνωση αυτών των δυνάμεων. Καμιά λαϊκή οικογένεια που σπουδάζει τα παιδιά της να μην παραπλανηθεί" (από ανακοίνωση του ΚΣ της ΚΝΕ για τα γεγονότα στο ΠΑΜΑΚ στις 4 Ιούνη). Κι αν νομίζει κάποιος πως "τα παιδιά της ΚΝΕ" μπορεί να έκαναν κάποιο λάθος, η ίδια η Παπαρήγα στη Βουλή δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας: "και με την ευκαιρία, επειδή γίνεται πολλή συζήτηση για τη δημοκρατία, τις βασικές διαδικασίες και την αυτοτέλεια του Κινήματος, θέλω να βάλω ένα πάρα πολύ σοβαρό ζήτημα εδώ στη Βουλή και απευθύνομαι σε όλα τα κόμματα. Ξέρετε ότι δεν είμαστε –ούτε θέλουμε να είμαστε– θεσμολάγνοι. Δεν έχουμε θεσμολαγνίες. Κάθε χρόνο, λοιπόν, γίνονται φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές… και την άλλη μέρα των εκλογών δεν υπάρχουν ονοματισμένοι εκλεγμένοι, δεν υπάρχουν διοικητικά συμβούλια, δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Πρόκειται, λοιπόν, για μία φοβερά εκφυλιστική διαδικασία. Σας είπα ότι δεν είμαστε θεσμολάγνοι. Όμως, είναι απαράδεκτο να μετράμε κάθε χρόνο τα ποσοστά, ποιος ανέβηκε ένα, δύο, τρία εκατοστά… και την άλλη μέρα, δεν υπάρχουν προσωποποιημένοι συνδικαλιστές. Ας γίνεται με λίστα. Δεν μας απασχολεί αυτό. Να μην συνεδριάζουν διοικητικά συμβούλια και να λέμε τώρα ότι έχουμε φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα! Και έτσι, ο καθένας, η κάθε παράταξη ταυτίζει τη δράση της με τη μαζική διαδικασία, τη γενική συνέλευση. Έχουμε δώσει μάχη σ’ αυτά τα ζητήματα. Όταν, λοιπόν, υπάρχει αυτός ο εκφυλισμός –και εσείς έχετε την πρώτη ευθύνη γιατί είστε και η πρώτη δύναμη, όπως άλλωστε ευθύνη έχει και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και όλοι– ποιος καλεί σε συνελεύσεις και σε διαδικασίες; Όταν δεν υπάρχουν όργανα, ο καθένας μπορεί να πει ότι εγώ κάνω μία επιτροπή και καλώ τους φοιτητές όλης της Ελλάδας να "κάνουν ντου" και να σπάσουν το κεφάλι ενός πρύτανη. Πώς θα ελεγχθούνε; Εμείς –το λέω καθαρά– απειθαρχούμε στο νόμο. Όμως, η κύρια προσφορά μας αυτή την περίοδο –και όσο εξαρτάται από τις δυνάμεις μας– θα είναι να αποκατασταθούν οι κανονικές διαδικασίες μέσα στο φοιτητικό κίνημα, για να μπορεί ο απλός φοιτητής που δεν ανήκει σε κανένα κόμμα και σε καμία παράταξη να ελέγχει, να κρίνει και να συμμετέχει". Τι να πει κανείς, όταν φοιτητικό κίνημα βαφτίζονται τα όργανα και εκφυλισμός οι συνελεύσεις. Γι’ αυτό και τα μέλη της ΚΝΕ έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μη γίνουν γενικές συνελεύσεις, για να μην ενισχύεται ο… εκφυλισμός. Και βεβαίως οι άνθρωποι δεν έχουνε "θεσμολαγνίες", απλά έχουν το φόβο του μαζικού κινήματος. Φοβούνται τα αποτελέσματα των συνελεύσεων (έχουνε πικρή πείρα βλέπετε) και έτσι γίνονται οι καλύτεροι πρεσβευτές της κοινοβουλευτικοποίησης του φοιτητικού κινήματος. Ωραίο μάθημα δημοκρατίας. Για να μην μιλήσουμε για την επίκληση για το πρόβλημα των οργάνων του φοιτητικού κινήματος στη Βουλή και σε όλα τα κόμματα. Σε τι αποσκοπεί; Μήπως προτείνει το ΚΚΕ να λύσει η Βουλή και τα κόμματα το πρόβλημα του φοιτητικού κινήματος; Η… δέσμευση πάντως παραμένει: "η κύρια προσφορά μας αυτή την περίοδο –και όσο εξαρτάται από τις δυνάμεις μας– θα είναι να αποκατασταθούν οι κανονικές διαδικασίες μέσα στο φοιτητικό κίνημα". Όσο για αυτόν το νόμο-πλαίσιο που καταγγέλλουν διάφοροι… οι "κομμουνιστές" απειθαρχούν… με την απουσία τους από κάθε ενέργεια εναντίον του. Έτσι, για να σκάσουν από το κακό τους η κυβέρνηση και ο υπουργός Παιδείας.

Δίκαια λοιπόν τα συγχαρητήρια του Καραμανλή προς το ΚΚΕ για τη στάση του και ο διαχωρισμός του από τους "ταραξίες". Όπως, εξάλλου, έχουν να λένε όλοι οι έγκριτοι δημοσιογράφοι (Πρετεντέρης κ.λπ.), σε ό,τι οργανώνει το ΚΚΕ δεν γίνονται ποτέ επεισόδια. Κρίμα που δεν μπορούν να αναθέσουν εργολαβικά στο ΚΚΕ τις λαϊκές αντιδράσεις και να ξενοιάσουνε όλοι. Αλλά βλέπετε υπάρχει και ο… εκφυλισμός των συνελεύσεων και των μαζικών διαδικασιών. Αυτές φταίνε που πέρυσι "κάηκε η Αθήνα" – ως γνωστόν μόνο οι εξτρεμιστές και οι μειοψηφίες καταγγέλλανε την αστυνομία. Αυτές φταίνε, πολύ περισσότερο, που αναγκάστηκε η ΚΝΕ να πάρει μέρος στις καταλήψεις και που δεν πέρασε η συνταγματική αναθεώρηση. Και τώρα που το κίνημα βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση από πέρυσι βρήκαν ευκαιρία όσοι αναγκαστήκανε να το ακολουθήσουν πριν από ένα χρόνο ή όσοι ηττηθήκανε να "πάρουν εκδίκηση". Και φυσικά, να κάνουν ό,τι μπορούν για να προβοκάρουν το κίνημα και να πάρουν μέτρα για να μην επαναληφθούν τα περσινά "έκτροπα".

Στην επικαιρότητα και η ΑΡΣΗ

Στην κατάσταση αυτή δεν βρίσκεται βέβαια μόνο το ΚΚΕ. Από κοντά ακολουθεί η "ΑΡΣΗ" και η "ανανεωτική" πτέρυγα του ΣΥΝ, η οποία τον τελευταίο καιρό νομίζει ότι βρήκε ευκαιρία να "δικαιωθεί". Η δήλωση του Παπαγιαννάκη την επομένη των γεγονότων στο ΠΑΜΑΚ είναι χαρακτηριστική: "Δεν καταλαβαίνω πώς με τέτοιες δράσεις προωθείται η μεταρρύθμιση της Ανώτατης Παιδείας και Έρευνας και ιδιαίτερα η υπερεπείγουσα ανάγκη για αναβάθμιση της Δημόσιας Εκπαίδευσης. Ο ΣΥΝ και η Νεολαία του… δηλώνουν ρητά ότι αγωνιζόμαστε… "για να δημιουργηθούν οι συνθήκες αναβάθμισης του δημόσιου πανεπιστημίου". Αναρωτιέμαι αν αυτές οι συνθήκες διαμορφώνονται σε σύγκρουση με το διδακτικό και ερευνητικό προσωπικό και χωρίς την αποδεδειγμένη μαζική συσπείρωση του φοιτητικού κινήματος. Γιατί τέτοια φαινόμενα διαπιστώσαμε δυστυχώς κατά την εξέλιξη των "γεγονότων" στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας… Θα επαναλάβω ότι κανένας σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, κι ότι συχνά τα μέσα υποβαθμίζουν έως και ευτελίζουν τον προβαλλόμενο σκοπό…".

Πρώτον, η μεταρρύθμιση προωθείται από την κυβέρνηση και έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο. Αν κάποιοι θεωρούν κάθε μεταρρύθμιση θετικό πράγμα, μάλλον έχουν πρόβλημα. Δεύτερον, η αναβάθμιση της Δημόσιας Εκπαίδευσης προωθείται με τον αγώνα των φοιτητών και της ΠΟΣΔΕΠ παρά και ενάντια στα σχέδια του υπουργείου και το νόμο-πλαίσιο. Τρίτον, η σύγκρουση των φοιτητών είναι με την κυβέρνηση και το νόμο-πλαίσιο. Τέταρτον, συμφωνούμε ότι δεν πρέπει να ευτελίζονται οι σκοποί. Για το σκοπό της μη εφαρμογής του νόμου- πλαίσιο τι έχει να πει ο κύριος καθηγητής και βουλευτής;

Δυστυχώς απ’ ό,τι φαίνεται στην περίπτωση αυτή οι συμπολιτευόμενοι είναι περισσότεροι από το κυβερνητικό κόμμα, μιας και υπάρχουν και από τη μεριά της αριστεράς υποστηρικτές "του νόμου και της τάξης". Λέτε να ήρθε η ώρα της δικαίωσης του Πολύδωρα;

Σαν να μην πέρασε oύτε μια μέρα!

"Ριζοσπάστης", 8/12/1979 (όταν το κίνημα των καταλήψεων για την κατάργηση του ν. 815 είχε φουντώσει), σε άρθρο με τίτλο "Οι "καταλήψεις"":

"Σαν ένα είδος "μόδας" επιχειρείται, τον τελευταίο καιρό, να προωθηθούν οι "καταλήψεις" σε ορισμένες σχολές πανεπιστημίων της χώρας. Και προβάλλονται από τις αναρχοαριστερίστικες ομάδες, με την ανοχή και κάλυψη, μερικές φορές, των δημοκρατικών δυνάμεων, σαν δήθεν αποτελεσματική κλιμάκωση πάλης του φοιτητικού κινήματος ενάντια στον αντιδραστικό νόμο 815… Οι κομμουνιστές φοιτητές, μαζί με την συντριπτική πλειοψηφία του δημοκρατικού φοιτητικού κινήματος, είναι κατηγορηματικά αντίθετοι με τη χρησιμοποίηση στις σημερινές συνθήκες τέτοιων μορφών πάλης. Λένε ΟΧΙ στις καταλήψεις γιατί δεν βοηθούν σήμερα τους αγώνες ενάντια στον αντιδραστικό νόμο 815 και επιπλέον δημιουργούν πρόσθετα σοβαρά προβλήματα τόσο για το φοιτητικό κίνημα όσο και γενικότερα. Η χρησιμοποίηση τέτοιων μορφών πάλης αποπροσανατολίζει σ’ αυτή τη φάση τους φοιτητικούς αγώνες, οδηγεί σε υποβιβασμό και εκείνες τις μορφές πάλης που το ίδιο το φοιτητικό κίνημα με τα όργανά του επιλέγει σαν κατάλληλες. Είναι ένα ακόμα δείγμα του τυχοδιωκτισμού αυτών των ομάδων που πάνε να περάσουν και στο ίδιο το κίνημα…"

Για την ιστορία, το βράδυ της 11/12/1979, σε συνεδρίαση του ΚΣ της ΕΦΕΕ, η Πανσπουδαστική στην τοποθέτησή της κατήγγειλε τις καταλήψεις, αλλά στο τέλος ψήφισε την πρόταση της ΠΑΣΠ για καταλήψεις διαρκείας. Στις 17/12 επιτέθηκε στην κατάληψη του Χημείου και στις 19 απέσυρε όλα τα μέλη της από τις καταλήψεις.

"Ριζοσπάστης", 27/5/2006 (όταν το κίνημα των καταλήψεων υπέρ του άρθρου 16 φούντωνε σε όλη την Ελλάδα), σε άρθρο με τίτλο "Αναγκαία η συσπείρωση κι η μαζικότητα. Με την απεργία διαρκείας διευκολύνεται το πέρασμα της κυβερνητικής πολιτικής, σχολιάζει η ΔΗΠΑΚ":

"Με πλειοψηφία μόλις 16 στους 28 παρόντες, η Διοικούσα Επιτροπή της Ομοσπονδίας των πανεπιστημιακών (ΠΟΣΔΕΠ) αποφάσισε απεργία διάρκειας του Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού στα πανεπιστήμια από την 1η του Ιούνη. Η πρόταση αυτή κατατέθηκε και υποστηρίχτηκε από την πλευρά των δυνάμεων του Συνασπισμού.

Κύκλοι της "Δημοκρατικής Πανεπιστημονικής Κίνησης" (ΔΗΠΑΚ) χαρακτήρισαν την απόφαση ως "άλμα στο κενό", που δεν πρόκειται να δημιουργήσει κανένα πολιτικό πρόβλημα στην κυβέρνηση. Αντίθετα και σε συνδυασμό με τις καταλήψεις διάρκειας που προωθούνται από τα ΕΑΑΚ (πρόσκεινται σε ΝΑΡ και "Συσπειρώσεις") στους φοιτητές, διευκολύνεται το πέρασμα της κυβερνητικής πολιτικής για την Ανώτατη Εκπαίδευση, υπονομεύεται το κύρος του πανεπιστημιακού κινήματος, δεν ολοκληρώνεται το εκπαιδευτικό εξάμηνο και χάνεται η εξεταστική περίοδος, δεν προβάλλεται και δε δίνονται τα περιθώρια για τη διεκδίκηση και υπεράσπιση του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου που έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία…"

Για την ιστορία, ένα μήνα περίπου μετά, στο "Ριζοσπάστη" της 22/6/2006, γράφονταν:

"Και συνέχισε η Αλέκα Παπαρήγα: "Οι φοιτητές εκτίμησαν ότι θέλουν απευθείας καταλήψεις. Έτσι κι εμείς αναπροσαρμόσαμε, ως προς τις μορφές πάλης και είπαμε καταλήψεις"…"

Πάρτε υπόψη σας και τις τελευταίες δηλώσεις της Παπαρήγα στη Βουλή για "μειοψηφίες που ρίχνουν νερό στο μύλο του Καραμανλή", και θα καταλάβετε πως μερικοί δεν θέλουν να αλλάξουν, ούτε όταν η ιστορία τούς αναγκάζει σε απανωτές κολοτούμπες.

Φειδίας Παϊρίδης