ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΡΙΣΙΜΑ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ, ομιλία του Ρ.Ρινάλντι

Ομιλία του Ρούντι Ρινάλντι στην Εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, Θεσσαλονίκη

Ποια είναι τα κρίσιμα στοιχήματα για την Aριστερά και το ΣYPIZA

Τη Δευτέρα 12 Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία κεντρική συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη με θέμα: «Ο ΣΥΡΙΖΑ δυναμικά παρών στις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις!» Στο κατάμεστο Δημοτικό Θέατρο Σταυρούπολης, μέσα σε μια ζεστή ατμόσφαιρα, μίλησαν ο Αλέκος Αλαβάνος, πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, και τα μέλη της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ Ρούντι Ρινάλντι και Γιάννης Θεωνάς. Δημοσιεύουμε παρακάτω τα βασικά σημεία της ομιλίας του Ρ. Ρινάλντι.

Tο κλίμα είναι πράγματι πολύ πιο ζεστό τώρα από ό,τι ήταν αντίστοιχα αμέσως μετά τις εκλογές του 2004. Αυτό οφείλεται στο ότι υπάρχει ένα νέο πνεύμα και μια νέα ενότητα, ριζοσπαστικές ιδέες και κινήσεις και μια ώθηση από τα κάτω και από τον κόσμο που συσπειρώθηκε γύρω από το ΣΥΡΙΖΑ, που δίνουν μεγάλες ελπίδες για ολόκληρο το λαό μας. Από αυτή την άποψη, νομίζω ότι είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό το γεγονός ότι διαλέξαμε να κάνουμε αυτή την εκδήλωση εδώ, σ’ αυτό το κομμάτι της πόλης, όπου η φτώχεια, η ακρίβεια, η ανεργία χτυπάνε ακόμα περισσότερο, γιατί θέλουμε ακριβώς η φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ να έχει σχέση με τα κεντρικά προβλήματα που πλήττουν τον ελληνικό λαό. Θα επικεντρώσω, λοιπόν, την τοποθέτησή μου γύρω από τη φυσιογνωμία που πρέπει να αποκτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, για να μπορέσουμε να παίξουμε ένα ρόλο και να είμαστε αντάξιοι αυτού που περιμένει ο κόσμος από μας.

Πρώτο ζήτημα είναι το πού πάει η Ευρώπη και ποιος άνεμος φυσάει σ’ ολόκληρη την ήπειρο. Η Διακυβερνητική, δηλαδή το νέο Ευρωσύνταγμα, οι επιθέσεις που γίνονται στο ασφαλιστικό σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ο νεοφιλελευθερισμός που ξανασηκώνει κεφάλι και προχωρά με πολύ γρήγορα βήματα, οι ρατσιστικές νομοθεσίες και ο θεσμοποιημένος πλέον αντικομμουνισμός σ’ ένα μεγάλο τμήμα της Ευρώπης δείχνουν ποιο είναι πάνω κάτω το κλίμα και τι έρχεται. Ελπιδοφόρο μήνυμα είναι το απεργιακό κίνημα που υπάρχει στην Ευρώπη, σε αρκετές χώρες. Πρέπει να βρούμε τρόπους να συντονιστούμε με όλες τις αγωνιστικές προσπάθειες του εργατικού κινήματος στην Ευρώπη ώστε να μπορέσουμε να απαντήσουμε σ’ αυτή την ολομέτωπη επίθεση.

Το δεύτερο είναι πού πάνε τα Βαλκάνια; Θα πρέπει να το ’χουμε καθαρό ότι τα Βαλκάνια, σαν κόμβος όπου θα περάσουν αγωγοί, σαν ενεργειακό ζήτημα και σαν στρατηγικός τόπος, ενδιαφέρουν πάρα πολύ και τους Αμερικάνους και τους Ρώσους και τις βασικές ευρωπαϊκές χώρες. Όλοι αυτοί, μπροστά στα συμφέροντά τους, δεν νοιάζονται καθόλου για το τι λύσεις θα υπάρχουν, για τη διάλυση χωρών, για τη δημιουργία προτεκτοράτων, όπως το Κόσοβο που πάει να «ανεξαρτητοποιηθεί». Θα έρθουν αλυσιδωτές αντιδράσεις και μπορεί να αιματοκυλιστούν για άλλο ένα γύρο τα Βαλκάνια. Από την άποψη αυτή, πρέπει να έχουμε σαφή γραμμή αντίστασης σ’ αυτά τα σχέδια και να μην αφήσουμε να τα καλύψουν οι εθνικιστικές κορόνες του Άνθιμου, του Ψωμιάδη και οποιουδήποτε άλλου βγαίνει σ’ αυτή τη ρότα, για να μπορέσει να καλυφθεί όλο αυτό το σκηνικό που ετοιμάζεται.

Και τέλος, υπάρχει η Αριστερά, που βρίσκεται υπό δοκιμή. Καλά το είχε πει ο σ. Αλέκος Αλαβάνος το «υπό δοκιμή» αμέσως μετά το εκλογικό αποτέλεσμα. Είμαστε ακόμα υπό δοκιμή, θα είμαστε υπό δοκιμή, και πρέπει ουσιαστικά να αισθανόμαστε σαν να δίνουμε εξετάσεις απέναντι στην εργατική τάξη, στο λαό, στους εργαζόμενους, στη νεολαία, για το με ποιον τρόπο θα ανταποκριθούμε σ’ αυτό που περιμένουν, σ’ αυτό που θέλουν, και δεν πρέπει να τους απογοητεύσουμε. Από την άποψη αυτή, πρέπει να αποσαφηνίσουμε ότι ο νεοφιλελευθερισμός και όλα τα στηρίγματά του είναι ο βασικός μας αντίπαλος. Ότι ο νεοφιλελευθερισμός μπορεί να προχωράει μέσα από το δικομματισμό και μπορεί να προχωρήσει αύριο και μέσα από το διπολισμό. Διότι ετοιμάζονται λύσεις μέσα από πολυκομματικά διπολικά σχήματα, και γύρω από αυτά θα προσπαθήσουν να ξανακερδίσουν τους πόντους που έχασαν στις τελευταίες εκλογές.

Το μέτωπο και η σχέση με το λαό

Από αυτή την άποψη, νομίζω ότι το ουσιαστικό θέμα για την Αριστερά είναι το αν θα μπορέσει να οικοδομήσει ένα πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο ανατροπής του νεοφιλελευθερισμού. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι η Αριστερά θα πρέπει να παίξει ένα δικό της ρόλο, έναν ανεξάρτητο ρόλο, ούτως ώστε να συσπειρώσει όλες τις δυνάμεις που μπορούν να συγκεντρωθούν σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο και θέλουν να αντιπαλέψουν και να ανατρέψουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Πρέπει η Αριστερά να βρει την ικανότητα, και αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ το έκανε αρκετά καλά στην προεκλογική περίοδο, και πρέπει να το κάνει αρκετά καλά και τώρα, να ανοίγει ζητήματα και μέτωπα που ακριβώς να αποκαλύπτουν ποιες δυνάμεις προσπαθούν να εμπεδώσουν το νεοφιλελευθερισμό –και να τις απομονώσει– και ποιες δυνάμεις πραγματικά θέλουν να αγωνιστούν ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Θα οικοδομήσουμε, λοιπόν, το μέτωπο αυτό ή απλά θα τριφτούμε σε μια αναβάθμιση της Αριστεράς εντός των πλαισίων;

Κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού –γιατί τώρα κυριαρχεί ο νεοφιλελευθερισμός, παρ’ όλες τις ρωγμές που είχε απ’ τα κινήματα και από τις τελευταίες εκλογές– σημαίνει περιθωριοποίηση της Αριστεράς. Και μένει ο κάθε πολίτης, ο κάθε άνθρωπος, ο κάθε εργαζόμενος μόνος του να αντιμετωπίσει το τεράστιο πρόβλημα της επιβίωσης. Γι’ αυτό παίζουν μεγάλο ρόλο οι δεσμοί, οι αγώνες, ο τρόπος με τον οποίο η Αριστερά θα μπορέσει να συγχωνευτεί με τους φτωχούς ανθρώπους, με τους ανθρώπους του μεροκάματου, με τους άνεργους, με τους νέους, με τους νέους των 400 και των 500 ευρώ, και το αν θα μπορέσει να τους οργανώσει και να γίνει κομμάτι των αγώνων και των αντιστάσεών τους ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Η φυσιογνωμία της Αριστεράς θα εξαρτηθεί από το αν θα πορευτεί με συνέπεια προς αυτόν τον κόσμο, αν θα προσπαθήσει να αποκτήσει σχέσεις και δεσμούς μαζί του, αν θα μπορέσει να τον εκφράσει.

Η αλήθεια είναι ότι έχουμε πολύ δρόμο να κάνουμε. Δεν μπορεί να είμαστε ευχαριστημένοι από τη σημερινή κατάσταση της Αριστεράς σε σχέση με τους δεσμούς που έχει με όλο αυτόν τον κόσμο. Στην Ελλάδα, η φτώχεια παίρνει τρομακτικές διαστασεις. Πριν από δυο βδομάδες ήταν η μέρα δράσης ενάντια στη φτώχεια. Και βγήκαν κάποια στοιχεία για τη φτώχεια, όπως για παράδειγμα ότι το 22% του πληθυσμού ζει σε συνθήκες φτώχειας, και επίσης βγήκε ένας άλλος αριθμός, ο οποίος είναι εντυπωσιακός: ότι το 70% του ελληνικού λαού φοβάται ότι μπορεί άμεσα να βρεθεί σε κατάσταση φτώχειας. Αυτό σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι δεν τα βγάζουν πέρα με αυτά που κερδίζουν, δεν μπορούν να επιβιώσουν.

Η ακρίβεια έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις. Μια οικογένεια δίνει πάνω από 600 ευρώ φόρο ακρίβειας από τις ανατιμήσεις που έγιναν μόνο το 2007. Μόλις μετά τις εκλογές, ακρίβυναν μια σειρά από βασικά είδη. Αυτό σημαίνει ότι δεν μας υπολογίζουν. Σε άλλες χώρες, μια αύξηση του ψωμιού φέρνει μια εξέγερση. Δεν έχουμε φτάσει σ’ αυτό το σημείο, αλλά θα ’πρεπε να μπορούμε να βρούμε τρόπους να αντιδράσουμε σ’ όλα αυτά. Θα ’πρεπε να βρούμε τρόπους να συγκροτηθούμε, να αντισταθούμε και να οργανωθούμε ενάντια σ’ αυτές τις πολιτικές. Η φτώχεια έχει, βέβαια, κι άλλη μία πλευρά. Δεν είναι μονάχα υλική, είναι και πολιτιστική, είναι και κοινωνική, είναι και πνευματική φτώχεια. Βουλιάζουμε και πρέπει να αντιδράσουμε και σ’ αυτή τη μορφή της φτώχειας.

Η Βουλή και οι αγώνες στην κοινωνία

Πρέπει να υπάρχει μια σαφήνεια για το τι περιμένουμε μέσα απ’ τη Βουλή και τι περιμένουμε από τους αγώνες. Η Αριστερά πρέπει να μην έχει αυταπάτες πάνω σ’ αυτό το θέμα. Η οργάνωση του λαού, οι αντιστάσεις κι οι αγώνες είναι το βασικό. Χρειαζόμαστε όμως και μέσα στη Βουλή μια παρουσία, χρειαζόμαστε μια κοινοβουλευτική ομάδα που να οργώνει ολόκληρη την Ελλάδα και να ’ναι κοντά στους αγώνες και στα προβλήματα που έχει ο λαός. Η παρουσία μονάχα του σ. Αλέκου Αλαβάνου στην προηγούμενη Βουλή, το έργο που έκανε μέσα εκεί, ο τρόπος που μιλούσε, ο τρόπος που απαντούσε, η σοβαρότητα που είχε, ήταν ένα κεφάλαιο. Έδειχνε ότι υπάρχει μια σκεπτόμενη Αριστερά, που έχει προτάσεις και δεν φλυαρεί, δεν βγάζει μόνο λόγους για τους λόγους. Κι από αυτή την άποψη, χρειαζόμαστε μια κοινοβουλευτική ομάδα και μια παρουσία στο κοινοβούλιο που να είναι καταγγελτική, αποκαλυπτική, όχι κυριλέ, που να την αισθάνεται ο κοσμάκης δική του ομάδα, η οποία δίνει μια μάχη και μέσα εκεί.

Η κεντροαριστερά και το παράδειγμα της Ιταλίας

Προσέξτε κάτι όσον αφορά τη γειτονική Ιταλία. Στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, στη διακήρυξη, έχουμε πει ότι είμαστε ενάντια στον κυβερνητισμό και ενάντια στην κεντροαριστερά. Κι είναι πολύ βασικό πράγμα αυτό. Εκεί, τα έχουν χαλάσει λίγο αυτά τα πράγματα. Με πρόσχημα να φύγει ο Μπερλουσκόνι, φτιάχτηκε μια κεντροαριστερά, μπήκε η Αριστερά μέσα στην κυβέρνηση αυτή και, στην ουσία, εφαρμόζει νεοφιλελεύθερα προγράμματα. Δεν πρέπει να πέσουμε σε τέτοιες παγίδες στο όνομα του να ξεμπερδεύουμε με τον Καραμανλή και τη δεξιά. Η παγίδα αυτή θα στηθεί ξανά με διάφορες προτάσεις, και ήδη ακούγονται μερικά από τη μεριά του ΠΑΣΟΚ: να τελειώνουμε με το δικομματισμό και να μπούμε στην εποχή του πολυκομματικού διπολισμού.

Χρειάζεται η μέγιστη προσοχή στα μηνύματα που θα δώσουμε απέναντι σε αυτό το πρόβλημα. Η Αριστερά δεν υπάρχει για να κυβερνά και να εφαρμόζει το νεοφιλελευθερισμό. Αυτό σημαίνει ακύρωσή της στην πράξη. Το υπαρκτό ζήτημα της απεύθυνσης στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να γίνει με τρόπο που να ενισχύονται αυταπάτες και ούτε αυτό το πραγματικό ζητούμενο να γίνει όχημα για διολισθήσεις ουσίας.

Τελειώνω, λέγοντας ότι είναι η Αριστερά οφείλει να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο, απευθυνόμενη πρώτα και κύρια στον κόσμο, στον οποίο πρέπει να αναφέρεται, στους εργαζόμενους, τους φτωχούς, τους αποκλεισμένους, στη νεολαία, για να φαίνεται ότι είναι ο μπούσουλας, ο φάρος που μπορεί να συσπειρώνει τον κόσμο, η δύναμη η οποία στηρίζει κάθε άνθρωπο που καταπιέζεται σ’ αυτή την κοινωνία, η δύναμη η οποία θέλει να αλλάξει ολόκληρο τον κόσμο και δεν ντρέπεται να το δηλώνει αυτό και να το διαδηλώνει.