Πιέσεις και άνευ όρων παράδοση στο ΝΑΤΟ, της Ρούλας Μουτσέλου

Κάθε άλλο παρά ευτελές ή εθιμοτυπικό ήταν το δώρο με το οποίο υποδέχτηκε στην Αθήνα ο Κώστας Καραμανλής το νέο Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ. Η λευκή εντολή για διέλευση και παραμονή στρατευμάτων και διεξαγωγή ασκήσεων στη χώρα, που παρέχει στο ΝΑΤΟ το μνημόνιο που πρόσφατα ψήφισε η Βουλή, αλλά και οι προσωπικές διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού πως η Ελλάδα παραμένει συνεπής στις “συμμαχικές της υποχρεώσεις” και θεωρεί το Αφγανιστάν “μια μεγάλη πρόκληση για όλους μας, που πρέπει να στεφθεί με επιτυχία” δεν μπορεί να χαρακτηριστούν παρά ένα ακόμα δώρο σαν κι αυτά που, δεκαετίες τώρα, κάνουμε στο ΝΑΤΟ.

Διαθέσαμε στρατιωτικές βάσεις, που συνεχώς επεκτείνονται χωρίς ποτέ να έχει ρωτηθεί γι’ αυτό ο ελληνικός λαός, παραχωρούμε στρατιωτικές εγκαταστάσεις κάθε φορά που οι ιμπεριαλιστικές ανάγκες το απαιτούν, μετατρέψαμε τη χώρα σε διάδρομο για να περάσουν και να διαλύσουν τη Γιουγκοσλαβία, στέλνουμε στρατό όπου μας ζητηθεί και, εν κατακλείδι, δίνουμε στο ΝΑΤΟ μόνιμη άδεια να διεξάγει επιχειρήσεις στο ελληνικό έδαφος δίχως περιορισμούς, ακόμα και να εμπλέκεται σε “εσωτερικές κρίσεις” (!) για να “αποφεύγουμε κάθε φορά τη διοικητική ταλαιπωρία και την επανάληψη”, όπως είχε το θράσος να δηλώσει στη Βουλή ο υφυπουργός Άμυνας. Έτσι μπήκε ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ των διμερών συμφωνιών και νόμων των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που μετατρέπουν την Ελλάδα σε ορμητήριο του ΝΑΤΟ. Και αν αυτή τη φορά το ΠΑΣΟΚ ήταν πιο συγκρατημένο και προτίμησε, αντί να τοποθετηθεί για την ουσία του μνημονίου, να ξεγλιστρήσει με πρόσχημα την αναρμοδιότητα του θερινού τμήματος της Βουλής, αρκεί να θυμηθούμε αντίστοιχες συμφωνίες των δικών του κυβερνήσεων, για να καταλάβουμε πως, όσο πλανώνται οι εκλογές, θα ακούσουμε κι άλλα από την αξιωματική αντιπολίτευση για “εθνική κυριαρχία” και “περήφανη εξωτερική πολιτική”.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι, όσον αφορά την εθελοδουλία και την υποταγή στα ιμπεριαλιστικά κελεύσματα, η στάση του ελληνικού αστισμού είναι ενιαία και, όσο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συναγωνίζονται για το ποιος θα παραχωρήσει περισσότερα, τα τελεσίγραφα της άλλης πλευράς θα πολλαπλασιάζονται και μετεκλογικά θα γίνουν ασφυκτικότερα. Η ατζέντα της επίσκεψης του γ.γ. του ΝΑΤΟ στην Αθήνα ήταν χαρακτηριστική: αύξηση των ελληνικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν, ελληνοτουρκικές σχέσεις, Μακεδονικό και πιο ενεργός ρόλος της Ελλάδας στα Βαλκάνια.

Όσο αφορά το Αφγανιστάν είναι σίγουρο πως η κατάσταση για τις ΝΑΤΟϊκές κατοχικές δυνάμεις δεν είναι καθόλου εύκολη, και οι πιέσεις των ΗΠΑ να βγουν περισσότερες ευρωπαϊκές δυνάμεις έξω από τα όρια της Καμπούλ εντείνονται (για ισορροπία μεταξύ ευρωπαϊκής και αμερικανικής συνεισφοράς μίλησε ο κ. Ράσμουσεν). Αν ο Καραμανλής καταφέρνει, μήνες τώρα, να αναβάλει την ενίσχυση της ελληνικής συμμετοχής χρησιμοποιώντας το ζήτημα των εκλογών και να παραμένει μόνο σε λεκτικές διαβεβαιώσεις, τα πράγματα για την όποια νέα κυβέρνηση δεν θα είναι τόσο εύκολα, και η δύσκολη απόφαση θα πρέπει να παρθεί.

Οι πιέσεις εντείνονται και στα ελληνοτουρκικά, τα οποία ο γ.γ. του ΝΑΤΟ χαρακτήρισε κεντρικό ζήτημα της θητείας του. Μέσω της ανάγκης για συνεργασία ΝΑΤΟ-ΕΕ στο Αφγανιστάν –που αντιμετωπίζει προβλήματα λόγω της μη αναγνώρισης της Κύπρου από την Τουρκία– ο κ. Ράσμουσεν ζήτησε πιεστικά να λυθούν οι “διμερείς”, όπως τις χαρακτήρισε, διαφορές και ζήτησε “προσοχή και αυτοσυγκράτηση” από τις δύο πλευρές σχετικά με τις παραβιάσεις στο Αιγαίο και “ρεαλιστική προσέγγιση” για το Κυπριακό. Καταρχήν, να επισημάνουμε πως η κατοχή της μισής έκτασης μιας χώρας –γιατί περί αυτού πρόκειται στην Κύπρο– δεν είναι “διμερές” ζήτημα και πως με το καθεστώς της Άγκυρας να επεκτείνει τις “γκρίζες ζώνες”, ακόμα και σε κατοικημένα νησιά, δεν είναι κομψό να μιλά κανείς για δυο γειτονικές και “καλές συμμάχους” χώρες. Πέρα από αυτό, με ανοιχτή την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας και με αναβαθμισμένη τη σχέση της με τις ΗΠΑ αλλά κυρίως με ομόφωνη τη στάση ανοχής απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό τόσο από τη ΝΔ όσο και από το ΠΑΣΟΚ, τα σύννεφα στο Αιγαίο πυκνώνουν και νέα σενάρια τύπου Ανάν στο Κυπριακού ετοιμάζονται να βγουν από τα συρτάρια.

Τέλος, από την ατζέντα των συνομιλιών του κυρίου Ράσμουσεν στην Αθήνα δεν έλειψαν οι πιέσεις και για την ονομασία των Σκοπίων και το αίτημα να πρωτοστατήσει η Ελλάδα, ώστε να επιτευχθεί η ενσωμάτωση συνολικά των Βαλκανίων, τα οποία χαρακτήρισε “περιοχή που δεν έχει απολύτως σταθεροποιηθεί” στην ευρωατλαντική ιμπεριαλιστική μηχανή.

Το συμπέρασμα είναι πως οι πιέσεις εντείνονται και σύντομα θα γίνουν ασφυκτικές. Είναι καιρός η Αριστερά να ξανασηκώσει τον αντιμπεριαλιστικό και αντιπολεμικό της λόγο, να ιεραρχήσει ψηλότερα στην ατζέντα της, αλλά κυρίως στο κίνημα και στους αγώνες της, το ζήτημα της απεμπλοκής από την ιμπεριαλιστική μηχανή του ΝΑΤΟ, της απομάκρυνσης των ξένων βάσεων, της επιστροφής των ελληνικών δυνάμεων που βρίσκονται έξω από τα σύνορα της χώρας και της εθνικής ανεξαρτησίας.

Ρούλα Μουτσέλου