Ο Οτέλο ντε Καρβάλιο, εμβληματική μορφή της πορτογαλικής Επανάστασης των Γαρυφάλλων, η οποία ανέτρεψε τη μακροβιότερη φασιστική δικτατορία της Ευρώπης (1932-1974), άφησε χθες την τελευταία του πνοή. Ο Καρβάλιο ήταν εκ των πρωτεργατών του Κινήματος Ενόπλων Δυνάμεων, στο οποίο συσπειρώθηκαν κυρίως χαμηλόβαθμοι στρατιωτικοί με σκοπό να τερματίσουν τους άδικους αποικιακούς πολέμους στην Αφρική και τη δικτατορία στο εσωτερικό της Πορτογαλίας. Έτσι, αυτό που αποκλήθηκε σχεδόν αμέσως Επανάσταση των Γαρυφάλλων, ήταν ένας ξεσηκωμός των τίμιων πατριωτών αξιωματικών και στρατιωτών, απηυδισμένων από την πολιτική της δικτατορίας, που συναντήθηκε με τον πόθο των λαϊκών τάξεων για δημοκρατία και δικαιοσύνη – μια διαδικασία που δεν «προβλεπόταν» από τα μαρξιστικά εγχειρίδια…
Ο συνταγματάρχης Οτέλο ντε Καρβάλιο ήταν ο ιθύνων οργανωτικός νους της Επανάστασης, και εξέφραζε τα πλέον ριζοσπαστικά στοιχεία της. Στη διαπάλη που ξεδιπλώθηκε μετά την πτώση της χούντας, ο Καρβάλιο βρέθηκε σταθερά στο πλευρό των επαναστατημένων μαζών, που απαιτούσαν να μην σταματήσει η διαδικασία αυτή σε έναν απλό εκδημοκρατισμό. Ήρθε σε ρήξη με τους ανώτερους αξιωματικούς που σύντομα πήραν στα χέρια τους την ηγεσία της μεταβατικής διαδικασίας, αποσπώντας τελικά την ανοχή και της επίσημης Αριστεράς. Έτσι βρέθηκαν ακέφαλες οι εργατικές απεργίες, οι διαδηλώσεις της νεολαίας και οι σκληροί αγώνες των αγροτών («Θερμό Καλοκαίρι» του 1975). Ο Καρβάλιο και όσοι άλλοι αξιωματικοί στήριξαν τα πιο μαχητικά τμήματα του λαού στοχοποιήθηκαν και απομονώθηκαν πολιτικά. Τον Νοέμβριο 1975 αποτάχθηκε και φυλακίστηκε επί τρεις μήνες εξαιτίας της ανοιχτής αντίστασής του στο πραξικόπημα που οργάνωσε η «μετριοπαθής» ηγεσία της προσωρινής κυβέρνησης για να απαλλαγεί από τα επαναστατικά στοιχεία.
Παρ’ όλα αυτά, στις πρώτες ελεύθερες προεδρικές εκλογές (1976) ο Οτέλο ντε Καρβάλιο, όντας ανεξάρτητος υποψήφιος, ήρθε δεύτερος – δείγμα της εκτίμησης που είχε στις λαϊκές τάξεις, αφού σε πολιτικό επίπεδο υποστηρίχθηκε μόνο από τμήμα της επαναστατικής Αριστεράς. Τα συνθήματα της προεκλογικής καμπάνιας του ήταν «Εθνική Ανεξαρτησία – Λαϊκή Εξουσία – Σοσιαλισμός», και με αυτό το τρίπτυχο κινήθηκε σε όλα τα επόμενα χρόνια της δράσης του. Το 1982 η κυβέρνηση αναγνώρισε ότι αδίκως αποτάχθηκε, και τον επανέφερε στην ενεργό υπηρεσία. Αλλά δύο χρόνια αργότερα συνελήφθη εκ νέου, κατηγορούμενος ως ηγέτης «τρομοκρατικού κινήματος». Σε μια δίκη-παρωδία, όπου το πολιτικό και στρατιωτικό κατεστημένο πήρε εκδίκηση απέναντι στον «αμετανόητο», αποτάχθηκε εκ νέου και καταδικάστηκε σε πολύχρονη φυλάκιση. Η σκευωρία και οι διεθνείς διαμαρτυρίες ήταν τέτοιας έκτασης που, αφού έμεινε 5 χρόνια στη φυλακή, η κυβέρνηση τον απελευθέρωσε. Συνέχισε την πολιτική δράση του ως ηγέτης του FUP (Δύναμη Λαϊκής Ενότητας). Άρρωστος εδώ και καιρό, πέθανε σε στρατιωτικό νοσοκομείο της Λισαβόνας σε ηλικία 84 ετών.
Όσο κι αν όλες οι πτέρυγες του επίσημου πολιτικού κόσμου προσπάθησαν να του κολλήσουν τη ρετσινιά του «τρομοκράτη» ή –στην καλύτερη περίπτωση – του «επικίνδυνα αιθεροβάμονα» και «ακραίου», ο Καρβάλιο με την τιμιότητα και το πείσμα του χαράχτηκε βαθιά στην καρδιά του πορτογαλικού λαού, ενώ εκτιμήθηκε από εκατομμύρια ανθρώπους και έξω από την πατρίδα του. Η Καταρίνα Μάρτινς, εθνική συντονίστρια του Μπλόκο της Αριστεράς, δίκαια είπε χθες ότι «του αξίζει να τον θυμόμαστε ως έναν από τους απελευθερωτές της Πορτογαλίας». Αντίθετα το Πορτογαλικό Κ.Κ., που δεν συγχώρεσε ποτέ τον «αριστερισμό» του Καρβάλιο, δεν είπε λέξη για τον θάνατό του. Με τον τρόπο της τον «τίμησε» και η κεντροαριστερή κυβέρνηση, που δήλωσε ότι δεν θα υπάρξει επίσημη νεκρώσιμη τελετή για τον επιτελικό νου της Επανάστασης των Γαρυφάλλων…