Πανεπιστήμια: Εν αναμονή κινήματος;

Η μάχη για το άρθρο 16 συνεχίζεται…

Όλο και πιο θερμή γίνεται η κατάσταση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, που απαιτεί από την Ελλάδα να αναγνωρίσει τα παραρτήματα franchise των ξένων κολεγίων ως ισότιμα με τα δημόσια ΑΕΙ και ανώτερα από τα δημόσια ΤΕΙ, συνοδεύτηκε από πλήθος παρεμβάσεων, δηλώσεων, δεσμεύσεων του Υπουργείου Παιδείας.

Ο νόμος που ψηφίστηκε το καλοκαίρι και άνοιγε το δρόμο στην αναγνώριση των κολεγίων, κρίνεται ακόμη κι αυτός, αργός και διστακτικός. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο απαιτεί άμεση και δίχως όρους αναγνώριση κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το ελληνικό σύνταγμα. Κατά πάσα πιθανότητα, θα χρειαστεί καινούρια νομοθετική ρύθμιση.

Η ΠΟΣΔΕΠ ολοκλήρωσε την Τετάρτη 26/11 έναν πρώτο γύρο με δύο διήμερες απεργίες και μια διαδήλωση. Η Δ.Ε. της ΠΟΣΔΕΠ αποφασίζει το Σάββατο 29/11 για το πρόγραμμα κινητοποιήσεων της επόμενης περιόδου.

Στους φοιτητικούς χώρους η κατάσταση είναι αντιφατική. Υπάρχουν σημάδια κινητικότητας, που όμως δεν εντάσσονται σε ένα σχέδιο κλιμάκωσης, οικοδόμησης καλύτερου συσχετισμού, προετοιμασίας για ένα άμεσο και γρήγορο ξέσπασμα. Στα ΤΕΙ η πρωτοβουλία των κινήσεων έχει περάσει στις διοικήσεις, που κλείνουν κάποιες μέρες και σχεδόν για κάθε βδομάδα τις σχολές διαμαρτυρόμενοι για την προκλητική περαιτέρω υποβάθμιση των ΤΕΙ.

Οι συνελεύσεις και η σχετικά μαζική πανεκπαιδευτική διαδήλωση της 21ης Οκτώβρη ακολουθήθηκε από Γ.Σ., που με το ζόρι στράφηκαν σε αγωνιστικές αποφάσεις. Η μαζική συμμετοχή στην πορεία της 17ης Νοέμβρη είχε έντονες αναφορές στο ζήτημα των κολεγίων, αλλά οι νέες συνελεύσεις τέλη Νοέμβρη οδήγησαν σε έλλειψη απαρτίας ή οριακές αποφάσεις. Η πορεία της 26ης Νοέμβρη θύμιζε μέρες του 2005 και δεν ήταν αντίστοιχη με το μέγεθος και την ένταση της επίθεσης.

Η πρόκληση είναι μεγάλη

Η αλήθεια είναι ότι η πρόκληση για τη δημόσια εκπαίδευση είναι πολύ μεγάλη για να μπορεί να περάσει εύκολα. Η πρόκληση γίνεται μεγαλύτερη αν κανείς παρακολουθήσει την παρέμβαση πχ του Βρετανού πρεσβευτή που ως νέος ανθύπατος παραγγέλνει την άμεση αναγνώριση του εμπορίου πτυχίων στο οποίο επιδίδονται –με εξαιρετική επιτυχία- τα κολέγια της χώρας του. Ή αν δει τις ανακοινώσεις και το πλήθος διαφημιστικού υλικού των παραμάγαζων της πλατείας Κάνιγγος που από Πανεπιστημιακή φροντιστήρια ή ΙΕΚ αναμένουν εναγωνίως τη μετατροπή τους σε Πανεπιστήμια.

Η ίδια η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου παραγγέλνει την αναγνώριση των κολεγίων στους δημόσιους οργανισμούς, στο ΑΣΕΠ, σε όλους τους διαγωνισμούς κλπ. Πρόκειται για άμεση επέμβαση υπέρ του ιδιωτικού κεφαλαίου της παραπαιδείας, σε πλήρη αντίθεση με το ελληνικό σύνταγμα.

Αντιλήψεις επιζήμιες για το φοιτητικό κίνημα

Από τη μεριά της αριστεράς και ενώ θεωρητικά όλοι συμφωνούν με τη "μητέρα των μαχών" για τα κολέγια υπάρχει χαμηλή ανταπόκριση στις απαιτήσεις της περιόδου. Ξαναγυρνάμε σε μια κατάσταση προ τριετίας ή τετραετίας όπου όλη η ανησυχία ήταν η μίζερη ανάδειξη της διαφορετικότητας και όχι η εφαρμογή σχεδίου ανατροπής συσχετισμών, πυροδότησης ξεσπασμάτων.

Η ΚΝΕ και το ΚΚΕ ανακαλύπτουν για πολλοστή φορά τον βασικό εχθρό στο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλαβάνου ανασύροντας μια ερώτησή του στο Ευρωκοινοβούλιο του 1992!!! για να αποφανθούν επίσης για πολλοστή φορά ότι ο "ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ" (όπως αρέσκονται να συκοφαντούν την ενωτική και πλουραλιστική διάσταση του ΣΥΡΙΖΑ) είναι με τον ευρωμονόδρομο. Αγνοούν, για παράδειγμα, την πρόσφατη επίκαιρη ερώτηση του Α.Αλαβάνου στις 4/11/2008 με θέμα την "Κατάργηση της λειτουργίας των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών που παρέχουν πτυχίο αλλοδαπών Πανεπιστημίων και σεβασμός του άρθρου 16 του Συντάγματος".

Η υπόλοιπη αριστερά, ακόμη κι αν επιθυμεί διακαώς ένα νέο ξέσπασμα, πράττει λίγα για να το πετύχει. Τηρεί στάση αναμονής, περισπασμού σε δευτερεύοντα, δεν στοιχίζει πράξεις, κινήσεις, πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση ενός μαζικού και ανυποχώρητου ξεσηκωμού. Τι θα μπορούσε να γίνει από τα κόμματα της αριστεράς, τι θα μπορούσε να εφαρμοστεί από τη φοιτητική αριστερά;

Η αναγνώριση των κολεγίων, η απαίτηση της ΕΕ για παράκαμψη του ελληνικού συντάγματος, η καταδικαστική απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου πρέπει να γίνει πρώτο θέμα σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Η μάχη του άρθρου 16 συνεχίζεται ενάντια σε μια κυβέρνηση που πάση θυσία επιδιώκει να το τσαλαπατήσει. Η φοιτητική αριστερά οφείλει να πάρει μαζικές πρωτοβουλίες οικοδόμησης ενός νέου μπλοκ αγώνα που να μην εξαντλείται στη γνωστή ενδοαριστερή αντιπαράθεση. Να τεθεί σαν όριο μια ελάχιστη γραμμή υπεράσπισης του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης με αιχμή την απαίτηση για την κατάργηση των κολεγίων. Αυτό, αν και φαίνεται εύκολο και αυτονόητο, τελικά δεν είναι. Χρειάζεται μάχη και αντιπαράθεση για να υπάρξουν σήμερα οι προϋποθέσεις για ένα νέο φοιτητικό ξέσπασμα. Αυτό είναι το καθήκον της ενωτικής, μάχιμης και ριζοσπαστικής αριστεράς.