Οξύνεται η πολιτική κρίση ενώ μεγαλώνει και η συναίνεση, του Χρίστου Καραμάνου

Η υπόθεση του Βατοπεδίου γίνεται θρυαλλίδα για να ξεσπάσει ένα ακόμη επεισόδιο της πολιτικής κρίσης. Άλλο ένα υπαρκτό και μεγάλο σκάνδαλο επιχειρείται από το δικομματισμό, όχι να διαλευκανθεί αλλά να χρησιμοποιηθεί σαν ατού στην αντιπαράθεση με επίδικο το ποια παράταξη (η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ) θα διαχειριστεί την κυβερνητική εξουσία.

Η κυβέρνηση Καραμανλή βρίσκεται στο ναδίρ της αξιοπιστίας, ακόμη και απέναντι στην κομματική της βάση. Αποδεικνύεται, παρά το "σεμνά και ταπεινά", ένα συνονθύλευμα παράνομων συμφερόντων. Αναγκάζεται να αποδεχθεί, μετά την καταιγίδα των σκανδάλων, την Εξεταστική Επιτροπή για το Βατοπέδι και επιχειρεί να κερδίσει χρόνο για να περάσει κι άλλα αντιλαϊκά μέτρα (προϋπολογισμός, πακέτο 28 δισ., ιδιωτικοποιήσεις σε Ολυμπιακή, ΟΣΕ, λιμάνια κ.λπ.). Παρά την κρίση της, ίσως κι εξαιτίας, είναι μια επικίνδυνη για το λαό κυβέρνηση.

Για το υπόβαθρο της πολιτικής κρίσης, έχουμε μιλήσει ήδη από την υπόθεση Ζαχόπουλου (βλ "Αριστερά!", φ. 234, σελ 6-7) και έχουμε εστιάσει α) στη μεγάλη φθορά της κυβέρνησης Καραμανλή, στην απονομιμοποίηση του νεοφιλελευθερισμού στη συνείδηση μεγάλων λαϊκών μαζών και στη συνακόλουθη δυσκολία να περάσουν οι αναγκαίες για το κεφάλαιο μεταρρυθμίσεις β) στην όξυνση των ανταγωνισμών μεταξύ των διάφορων πτερύγων του κεφαλαίου, ανταγωνισμοί που τροφοδοτούνται ακόμη περισσότερο από την οικονομική κρίση. Τρεις επίκαιρες επισημάνσεις:

1 Η αντιπαράθεση ανάμεσα στις πτέρυγες του δικομματισμού εστιάζεται στο ποιος έχει κάνει τα μεγαλύτερα σκάνδαλα. Ποιος έκλεψε περισσότερο, ποιος έχει τη δυνατότητα να "κλέβει" χωρίς να τον παίρνουν χαμπάρι. Η ουσία είναι ότι αδυνατεί τόσο η ΝΔ που ήρθε στην εξουσία με τη ρομφαία της κάθαρσης από τα σκάνδαλα της Σημιτικής περιόδου όσο και το ΠΑΣΟΚ, που από τα κεντροαριστερά ΜΜΕ προβάλλεται σαν να έχει εξαγνιστεί, να χαράξουν μια γραμμή απαγαλακτισμού από τα σκάνδαλα. Γιατί η μήτρα των σκανδάλων είναι ο νεοφιλελευθερισμός και η σύμφυση κράτους και επιχειρηματικών ομίλων. Και γιατί και τα δύο μεγάλα κόμματα είναι προσηλωμένα σε αυτό το πλαίσιο.

2 Είναι εύλογο και δίκαιο η ΝΔ, που τώρα διαχειρίζεται την κυβερνητική εξουσία, να έχει τη μεγαλύτερη φθορά, να υπάρχει η λαϊκή απαίτηση να τιμωρηθεί, να φύγει η κυβέρνηση Καραμανλή. Όμως το πώς θα γίνει αυτό έχει τεράστια σημασία. Αν θα γίνει μέσα από μία εντός των αστικών πλαισίων (έστω και με υψηλούς "τηλεοπτικούς" τόνους) εναλλαγή των δύο κομμάτων χωρίς ουσιαστική αλλαγή πολιτικής ή αν θα γίνει μέσα από αγώνες που θα εκφράζουν το θυμό του λαού και μέσα από υψηλούς "κλινωνικούς" τόνους θα επιβάλλουν μια αλλαγή πολιτικού προσανατολισμού. Το δεύτερο ενδεχόμενο, όσο κι αν δεν έχει προηγούμενο στη μεταπολίτευση, είναι και εφικτό, αλλά και η μοναδική θετική για το λαό διέξοδος. Η Αριστερά, και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, οφείλει να δουλέψει σ’ αυτήν την κατεύθυνση, ενάντια στην κεντροαριστερά –ακόμη κι αν ενδυθεί το μανδύα της λύσης "εθνικής σωτηρίας" μπροστά στην κρίση και την ακυβερνησία–, ενάντια στη παγίδα του "ώριμου φρούτου", ενάντια στην υποκατάσταση της κινηματικής από τη δημοσκοπική και μιντιακή πολιτική παρέμβαση.

3 Τα σενάρια "εθνικής σωτηρίας" είναι ήδη υπαρκτά και φυσικά αποσπούν τη συναίνεση και των δύο παρατάξεων του αστισμού. Είναι δε όχι μόνο υπαρκτά αλλά και ιδιαίτερα απειλητικά για τους εργαζόμενους. Μιλώντας μόνο για το τελευταίο διάστημα, τα είδαμε στην προδοτική συμφωνία ΓΣΣΕ-ΣΕΒ με τις αναιμικές αυξήσεις ενός κουλουριού. Πιο πρόσφατα τα βλέπουμε στο πακέτο των 28 δισ. που χαρίζεται στις τράπεζες, στην ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής, στο διεύρυνση του ΝΑΤΟ αλλά και στην αναβάθμιση της λειτουργίας των αμερικάνικων βάσεων. Σε όλα τα κομβικά για το σύστημα ζητήματα, υπάρχει συναίνεση ανάμεσα στις δυνάμεις του δικομματισμού. Ας μην ψάχνουν, λοιπόν, στην Αριστερά για πελάτες.

Χρίστος Καραμάνος