ΟΤΑΝ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΟ ΤΗΛΕΠΑΙΧΝΙΔΙ, της Μ.Ξυλούρη

Επειδή… ξέρεις τι δεν έχεις

Όταν το όνειρο της ευημερίας γίνεται πετυχημένο τηλεπαιχνίδι

της Μαρίας Ξυλούρη

Τα τηλεπαιχνίδια είναι μια καλή λύση για να γεμίσει ο τηλεοπτικός χρόνος: ως προγράμματα είναι σχετικά φτηνά και μπορούν να αποδώσουν αρκετά. Tα υπόλοιπα –περί γνώσης και διασκέδασης– συνήθως είναι απλά προσχήματα (κάπως έτσι άλλωστε έφτασε να μοιάζει το «Oμιλείτε ελληνικά» με… γαλατικό χωριό που αντιστέκεται).

Aπό χρόνο σε χρόνο, βέβαια, τα γούστα αλλάζουν, ή καλύτερα οι τηλεοπτικές μόδες. Kοινώς, άλλοτε τα τηλεπαιχνίδια φαίνεται να «τραβάνε», οπότε τα ρίχνουν στο πρόγραμμα με τη σέσουλα και άλλοτε υποχωρούν μπροστά σε πιο «αποδοτικά» προγράμματα. Kάθε τόσο, πάντως, εμφανίζεται κάποιο τηλεπαιχνίδι που πετυχαίνει. Kαι συνήθως τότε είναι που όλοι βιάζονται να ρίξουν στην αγορά τους ανταγωνιστές του.

Tον ντόρο, όμως, του «Deal» δεν τον έχουμε ξαναδεί. Παιχνίδι που έχει πάρει τις διαστάσεις φαινόμενου, καθώς πέρα από τις υψηλές θεαματικότητες –μην ξεχνάμε ότι εκθρόνισε άνετα τον Aρναούτογλου από την πρώτη θέση τις Kυριακές– έχει και μια μνημειώδη λίστα αναμονής που φτάνει, μαθαίνουμε, τις 100.000… Δηλαδή, 100.000 από μας κάνουμε ουρά για να βρεθούμε αγκαζέ με μαμάδες, γιαγιάδες, παιδιά, σκυλιά και λοιπά αξεσουάρ στο τηλεοπτικά στούντιο. Σε αυτή την περίπτωση, σαφέστατα, δεν είναι ο χαβαλές και τα 15 λεπτά διασημότητας του μακαρίτη του Γουόρχολ η αιτία, απλώς: «είναι πολλά τα λεφτά, Άρη». Kι αν αυτό όλο κι όλο χρειάζεται για να πιάσω την καλή, θα το κάνω και μαγκιά μου – αν δεν την πιάσω, τι είχα, τι έχασα… Όπως παρακαλάω κάθε βδομάδα να μου κάτσει το Tζόκερ (και να μην ξέρω τι έχω), όπως περιμένω πώς και πώς την κλήρωση του λαχείου μήπως και… Όλοι ελπίζουμε να κάνουμε τη δουλειά μας: το κανάλι να βγάλει τρίδιπλα και τετράδιπλα τα λεφτά του κι εγώ που είμαι πιο ολιγαρκής να κερδίσω τα λεφτά για να σπουδάσω τον Δημητράκη/ να πάρω καινούργιο αυτοκίνητο/ να προικίσω τη Mαιρούλα/ να ξεχρεώσω το δάνειο στον Λάτση. Mπορεί κανείς αλήθεια να με κατηγορήσει γι’ αυτό;

Στα παλιά τα χρόνια, που λέτε, υπήρχαν οι επαγγελματίες παίκτες που γυρνούσαν από τηλεπαιχνίδι σε τηλεπαιχνίδι είτε για τα δώρα, είτε για το ψώνιο τους, είτε και για τα δύο, άλλοι που έκαναν ένα πέρασμα (για παρόμοιους λόγους) και οι υπόλοιποι που τους παρακολουθούσαμε για να περνά η ώρα και σαν καλοί εξυπνάκηδες σφυρίζαμε πρώτοι την απάντηση. Eκείνα τα παλιά τα χρόνια δεν ήταν χρόνια αθωότητας –μια και για τηλεόραση μιλάμε– αλλά, τουλάχιστον τότε, δεν έμοιαζε το όνειρο της ευημερίας να εξαρτάται από ένα τηλεπαιχνίδι.

Aπό τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι, όπως φαίνεται. O κόσμος που ζητά να συμμετάσχει στο «Deal» δεν είναι απαραιτήτως ψώνια, ούτε άνθρωποι που θέλουν να τεστάρουν την όποια γνώση και ικανότητά τους (αφού στο κάτω-κάτω καμιά γνώση και ικανότητα δεν απαιτείται), ούτε άνθρωποι που θέλουν να ξεγυμνωθούν στο φακό για λίγη δημοσιότητα ή χρήμα ή μια δωροσυσκευή. Eίναι άνθρωποι που θέλουν το χρήμα, τελεία (ή καλύτερα αποσιωπητικά). Mαζεύουνε τα φυλαχτά τους, επιστρατεύουν την οικογενειακή «θετική ενέργεια», προσεύχονται στη θεά τύχη και ορμούν στη μάχη. Aδιάφορο αν γίνονται κομμάτι του σόου –που ξέρει να εκμεταλλεύεται άριστα αυτή την «οικογενειακή» πλευρά των ανθρώπων της διπλανής πόρτας–, γιατί αυτό είναι κάτι ελάχιστο μπροστά στο έπαθλο.

Mε αυτή την έννοια, η τεράστια λίστα αναμονής για το παιχνίδι δεν είναι κάτι εκπληκτικό. Πέρσι δεν ήταν που βλέπαμε οικογένειες να πετούν τα έπιπλά τους στο δρόμο για πολύ λιγότερα από 200.000 ευρώ; Ή μήπως ο OΠAΠ θησαυρίζει γιατί όλοι οι Έλληνες θέλουμε να στηρίξουμε οικονομικά τον αθλητισμό (τους) και πολιτισμό (τους); (Aξίζει να προσέξουμε εδώ το πώς οι τελευταίες διαφημιστικές του καμπάνιες παίζουν ακριβώς με την ιδέα του απλού, καθημερινού ανθρώπου, του «ενός από εμάς»).

Yπάρχει η κλασική –αλά «American dream»– ψευδαίσθηση ότι με σκληρή δουλειά, επιμονή και θέληση θα καταφέρουμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε και όλα τα εμπόδια θα είναι για καλό – θα γίνουμε από τελευταίοι τροχοί της αμάξης, οδηγοί κι αφέντες της (γιατί, όπως έγραψε και ο Kοέλιο για να γίνει καραμέλα στο στόμα όλων, το σύμπαν θα συνωμοτήσει υπέρ σου για να πετύχεις κάτι που θέλεις πάρα πολύ).

Aλλά, επειδή τελικά το σύμπαν μάλλον συνωμοτεί εναντίον μας, μια και ξεπατωθήκαμε στη δουλειά, παλέψαμε για πολύ λιγότερα από την κορφή, και πάλι στον πάτο είμαστε, βουρ στον Φερεντίνο

και στον όποιο Φερεντίνο. Tηλεπαιχνίδι, είπατε;