Στα τέλη Ιουνίου έγινε το Συνέδριο των Οικολόγων Πράσινων, που λένε “δεν είμαστε Αριστερά, δεν είμαστε Δεξιά, είμαστε πράσινοι”. Αυτό που κανείς μπορεί να διαπιστώσει τελικά είναι ότι κεντρικό χαρακτηριστικό τους είναι η συστημικότητα και η πλήρης ενσωμάτωση στις αρχές, μεθόδους και κατευθύνσεις του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Να γιατί:
-
Σε εποχή παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού, δεν κάνουν την παραμικρή κριτική στον καπιταλισμό. Αρνούνται μια συγκεκριμένη κριτική στο κεφάλαιο, στις πολυεθνικές, στον κόσμο του πλούτου. Η οικονομική κρίση παρουσιάζεται σαν “παραφυάδα” της περιβαλλοντικής. Και αν ρωτήσεις, ποια είναι η ρίζα της περιβαλλοντικής κρίσης; Εν γένει ο άνθρωπος! Όχι το κεφάλαιο, όχι το αδίστακτο κυνηγητό του κέρδους. Αθώος ο καπιταλισμός – ή, στην καλύτερη περίπτωση, δεν ασχολούμαστε μαζί του…
-
Δεν κατονομάζουν ούτε καν ως υπεύθυνους για την οικολογική κρίση το μεγάλο κεφάλαιο, τις πολυεθνικές. Παρ’ ότι οι δυνάμεις αυτές είναι οι μεγάλοι ρυπαντές και καταστροφείς του πλανήτη. Και της ανθρώπινης κοινωνίας. Έτσι, διαχέεται ένας εξωραϊσμός του συστήματος και μια μεγάλη σύγχυση στον κόσμο για τις αιτίες των προβλημάτων. Οι πολυεθνικές π.χ. δεν αποκλείεται να συμβάλουν στην αντιμετώπιση της περιβαλλοντικής κρίσης. Γι’ αυτό δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να είναι χορηγοί σε διάφορες οικολογικές ΜΚΟ. Ένας επιχειρηματικός όμιλος μπορεί να ευθύνεται για ένα από τα μεγαλύτερα περιβαλλοντικά εγκλήματα (ναυάγιο και ρύπανση όλων των ακτών Γαλλίας και Ισπανίας στον Ατλαντικό), μπορεί ελέω ελληνικής κυβέρνησης να μη συμμορφώνεται με την απαγόρευση των μονοπύθμενων τάνκερ, αλλά ο ραδιοφωνικός του σταθμός μπορεί να παίρνει και (άνευρες) πρωτοβουλίες υπέρ του περιβάλλοντος. Κι εμείς να μη λέμε κουβέντα. Όλα τα αλέθει ο πράσινος μύλος!
-
Δεν υπάρχει αναφορά στα προβλήματα του κόσμου της εργασίας – παρά μόνο ευχολόγια για 100.000 θέσεις εργασίας μέσα από ένα πράσινο new deal. Αλλά, προσοχή: ούτε λέξη για τις εργασιακές σχέσεις. Ψάξτε όλο το κείμενο. Δεν θα βρείτε ούτε μια αναφορά για σταθερή και αξιοπρεπώς αμειβόμενη απασχόληση. Ούτε μια αναφορά ενάντια στην ελαστικοποίηση, στο δουλεμπόριο των εργαζομένων. Ούτε μια αναφορά ενάντια στις απολύσεις, ή για την ακρίβεια. Ούτε μια αναφορά για την επισφαλή εργασία και τη γενιά των 700 ή 400 ευρώ. Δεν προβάλλουν τίποτα ενάντια στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο που βασανίζει την κοινωνία.
-
Δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά στις ιδιωτικοποιήσεις, στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, στη φοροεπιδρομή στα λαϊκά στρώματα, στη φορολογική ασυλία του μεγάλου κεφαλαίου και στην προκλητική κερδοσκοπία των τραπεζών. Καμιά αιχμή για τα καρτέλ. Καμιά αιχμή ενάντια στο Σύμφωνο Σταθερότητας. Και είναι γνωστή η θέση των Ευρωπαίων Πράσινων υπέρ της νέας Ευρωσυνθήκης. Να που οι εξυπνάδες για “παραφυάδες” της περιβαλλοντικής κρίσης αποδεικνύονται μεγάλες (μάλλον σκόπιμες) αρλούμπες.
-
Στη βάση όλων των προηγούμενων, οι ΟΠ διακηρύσσουν ρητά την πρόθεσή τους να συνεργαστούν κυβερνητικά με το δικομματισμό. Έχοντας αφαιρέσει όλες τις αντινεοφιλελεύθερες αιχμές από το λόγο τους, αυτό δεν είναι καθόλου δύσκολο. Με άλλοθι, λοιπόν, την ικανοποίηση κάποιων (μη προσδιορισμένων και ασαφών) οικολογικών αιτημάτων, δηλώνουν έτοιμοι να δώσουν είτε ψήφο ανοχής είτε και να συμμετάσχουν σε κυβερνητικό σχήμα. Είτε με το ΠΑΣΟΚ είτε με τη ΝΔ. Να, λοιπόν, που διαμορφώνονται σαν ένα δεκανίκι για τη στήριξη του δικομματισμού ή του διπολισμού.
Η θερμότητα του ΣΥΝ
Παρά τα όσα διακηρύττουν οι Ο-Π, o ΣΥΝ φαίνεται να προσανατολίζεται σε μια συνεργασία ή σε κάποια πρόταση συνεργασίας. Αυτό βγαίνει από δηλώσεις και τοποθετήσεις κορυφαίων στελεχών και έχει δηλωθεί άλλωστε σαν κεντρική επιλογή της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Το φλερτ ανάμεσα στην πτέρυγα αυτή και τους Ο-Π είναι υπαρκτό όπως υπαρκτές και οι γέφυρες. Να τονιστεί ότι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει γίνει καμία σχετική συζήτηση. Μάλλον χρειάζεται μια τακτική που να απευθύνεται προς τους Ο-Π σαν αυτό που είναι και όχι σαν αυτό που, ενδεχομένως, θα θέλαμε να είναι.