Οι νέοι διδάσκονται και διδάσκουν, του Σπύρου Παναγιώτου

Η νεολαία στο δρόμο του αγώνα

Έχουμε να μάθουμε, να κερδίσουμε από τη στάση των νέων αυτές τις μέρες. Δεν είναι η πρώτη φορά. Δώσανε τόνο και άρωμα στις μεγάλες διαδηλώσεις εναντίον του πολέμου στο Ιράκ, πριν από μερικά χρόνια.

Με τη φρεσκάδα, την επιμονή, την αποφασιστικότητα, τον ανυποχώρητο αγώνα κατάφεραν να γκρεμίσουν τα σχέδια ιδιωτικοποίησης της Παιδείας με την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, που σχεδίαζαν από κοινού η κυβέρνηση της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Και τώρα, στο γενικό ξεσηκωμό για τη δολοφονία του 16 χρόνου μαθητή, στέκονται, με το παραπάνω, στο ύψος των περιστάσεων.

Με το γενικό τους ξεσηκωμό…

Τη στιγμή που οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, ο υποταγμένος συνδικαλισμός, συσκεπτόταν με το ερώτημα αν θα αναβληθεί η απεργία στις 10/12 και τελικά αποφάσισαν να μη γίνει πορεία αλλά μόνο συγκέντρωση στο Σύνταγμα, γιατί δεν μπορούσαν να την περιφρουρήσουν, οι μαθητές σε κάθε άκρη της χώρας χύθηκαν κατά χιλιάδες στους δρόμους για να καταδικάσουν το αυτονόητο: την αστυνομική βία και τις κυβερνητικές ευθύνες. Συγκρότησαν τις πορείες τους σχεδόν σε κάθε γειτονιά της Αθήνας. Όταν οι επαγγελματίες της πολιτικής συσκέπτονταν μετρώντας πώς θα κρατηθεί ο έλεγχος και τα "κέρδη" τους πάνω στα γεγονότα, οι μαθητές διάλεξαν το στόχο τους με επιτυχία: κυβερνητικά κτίρια, νομαρχίες και αστυνομικά τμήματα.

Με τη φρεσκάδα και τη ζωντάνια τους έδωσαν τον τόνο, άλλαξαν το κλίμα που ήθελε να επιβάλει η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, έδειξαν τη μικρότητα των πολιτικών επιλογών που εμπόδισαν για άλλη μια φορά να πραγματοποιηθεί μια κοινή πορεία καταγγελίας της κυβερνητικής πολιτικής και της βίας.

Διαμαρτυρήθηκαν έντονα, έτσι που ταιριάζει στα γεγονότα, και παράλληλα περιφρούρησαν τις πορείες και τις εκδηλώσεις τους. Δέχθηκαν την επίθεση των ΜΑΤ στην πανεκπαιδευτική συγκέντρωση στο Σύνταγμα, στις 9/11, και δεν δείλιασαν, δεν τρομοκρατήθηκαν, δεν υποχώρησαν. Γνωρίζουν ότι έχουν δίκιο και το διεκδικούν…

Με τα συνθήματά τους…

Με τα συνθήματά τους, αυτά που έγραψαν στα πανό, αυτά που φώναζαν στις πορείες τους έδειξαν ότι μπορούν να εντοπίσουν το κύριο, να προσανατολίζονται σωστά στις εξελίξεις.

"Με τα συγγνώμη δεν σταματούν οι πόνοι…" φώναζαν στις συγκεντρώσεις τους ξεσκεπάζοντας τη δικομματική υποκρισία.

"Όχι άλλος φόνος από χέρι εξουσίας" έγραφε ένα πανό, δείχνοντας χωρίς περιστροφές την κυβερνητική ευθύνη. Κουρέλιασαν τις μεθοδευμένες φλυαρίες για δήθεν "ατυχές γεγονός", ξεσκέπασαν την επιτηδευμένη μανία των Πρετεντέρη και Σία που εξοργίζονταν και ειρωνεύονταν όσους αναφέρονταν και κατήγγειλαν την κυβερνητική βία και τις κυβερνητικές ευθύνες στις γελοίες εκπομπές τους στην τηλεόραση.

"Ντροπή" ήταν η μοναδική λέξη που έγραφε ένα μοναδικό πανό σε μια πρωτοφανή σε μέγεθος και παλμό μαθητική διαδήλωση στην Τρίπολη. Το απλό, το αυτονόητο, το αναγκαίο ήταν και είναι πάντα ικανό να πείσει, να ενώσει, να συγκινήσει…

Με τη γνώση τους…

Οι μαθητές, οι νέοι δείχνουν ότι γνωρίζουν πως η σφαίρα που χτύπησε τον Αλέξη είχε στόχο τους ίδιους. Δεν ήταν ένα "στιγμιαίο έγκλημα". Πρόκειται για ένα συνεχές, διαρκές έγκλημα. Έτσι πυροβολούν την παιδεία. Με το εξαντλητικό τρέξιμο σχολείο-φροντιστήριο, με την παπαγαλία και τις εξετάσεις απόρριψης, με το κουρέλιασμα κάθε διεξόδου και προοπτικής.

Το ίδιο επώδυνες είναι οι σφαίρες της ανασφάλειας, του αποκλεισμού και της περιθωριοποίησης, της δουλειάς με μισθό-χαρτζιλίκι, της ανεργίας, της συντριβής της ελευθερίας, των δικαιωμάτων και των ονείρων τους.

Οι μαθητές και οι νέοι γνωρίζουν και δίνουν μαθήματα. Χρήσιμα για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. Χρήσιμα κυρίως για τους ίδιους. Γιατί, στα σίγουρα, θα είναι η πρώτη σύγχρονη γενιά που θα περάσει χειρότερα από την προηγούμενη. Γιατί η άρχουσα τάξη σκοπεύει να ξεφορτώσει, για άλλη μια φορά, την κρίση της, τα αδιέξοδά της στις πλάτες τους.

Το σημαντικότερο είναι ότι μαθαίνουν και οι ίδιοι από τη δράση τους. Μια ολόκληρη γενιά εμπλουτίζει την κοινωνική της εμπειρία, ακονίζει τη σκέψη της, δυναμώνει τη θέλησή της, μαθαίνει να αγωνίζεται.

Και είναι όλα αυτά απόλυτα αναγκαία, γιατί είναι η γενιά που καλείται να παίξει το ρόλο της "καύσιμης ύλης", του θύματος της καπιταλιστικής κρίσης και των πολιτικών υπέρβασής της.

Να η πιο μεγάλη επιτυχία, να το πιο μεγάλο σχολειό για τους σημερινούς αγώνες και γι’ αυτούς που έρχονται.

Σπύρος Παναγιώτου