Από την πλευρά μας, εμείς –στο Ισραήλ, στην Παλαιστίνη και διεθνώς– συνεχίζουμε να αντιστεκόμαστε στην ισραηλινή κατοχή, που βρίσκεται στο 41ο έτος της. Μόλις πριν λίγες βδομάδες, δύο μικρά καΐκια, φορτωμένα με 46 ειρηνιστές από 17 χώρες, ξεκινώντας από την Κύπρο έφτασαν στη Γάζα σπάζοντας τον αποκλεισμό της. Ήμουν ένας απ’ αυτούς, ο μόνος Ισραηλινός Εβραίος.
Συμμετείχα μαζί με τους υπόλοιπους, φυσικά, σαν μέλος της διεθνούς καμπάνιας για το τέλος του αποκλεισμού, της κατοχής, του απαρτχάιντ και ακόμα περισσότερων αμαρτιών εις βάρος των Παλαιστινίων. Αλλά επίσης ήθελα ξεκάθαρα να τονίσω ότι το έκανα αυτό σαν Ισραηλινός. Ότι αντιπροσώπευα ένα μέρος της ισραηλινής κοινωνίας, πρόθυμου να αναλάβει την ευθύνη για τις απάνθρωπες πολιτικές μας. Στη δήλωσή μου, γραμμένη πριν από τον απόπλου μας για τη Γάζα, μετέφερα τρία μηνύματα στον ισραηλινό λαό:
1. Παρά τα όσα λένε οι πολιτικοί μας ηγέτες, υπάρχει πολιτική λύση στη διαμάχη και υπάρχουν συνέταιροι στην ειρήνη. Αν μη τι άλλο, εμείς, το φιλειρηνικό κίνημα, δεν πρέπει να αφήσουμε την όποια ηγεσία να μυθοποιεί τη σύγκρουση, παρουσιάζοντάς τη σαν "σύγκρουση πολιτισμών". Η ισραηλινο-παλαιστινιακή διαμάχη είναι πολιτική και σαν τέτοια έχει πολιτική λύση.
2. Οι Παλαιστίνιοι δεν είναι εχθροί μας. Στην πραγματικότητα, παροτρύνω τους συμπατριώτες μου Ισραηλινούς Εβραίους να διαχωριστούν από τις αδιέξοδες πολιτικές των αποτυχημένων πολιτικών ηγεσιών δηλώνοντας μαζί με τους Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους ειρηνιστές: Αρνούμαστε να είμαστε εχθροί.
3. Σαν η διαρκώς ισχυρότερη πλευρά στη σύγκρουση και η μόνη δύναμη κατοχής, εμείς οι Ισραηλινοί πρέπει να αποδεχτούμε την υπευθυνότητα για τις αποτυχημένες και καταπιεστικές πολιτικές μας. Μόνο εμείς μπορούμε να δώσουμε τέλος στη διαμάχη.
Δυστυχώς, οι κυβερνήσεις του κόσμου, αυτές που έχουν τη δύναμη και την ευθύνη να δώσουν τέλος στην ισραηλινή κατοχή δεν κάνουν το καθήκον τους. Το ίδιο το γεγονός πως 46 απλοί πολίτες που έπρεπε να μαζέψουν εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια για να αγοράσουν τα καΐκια και μετά να ρισκάρουν τις ζωές τους για να εισέλθουν και να βγουν από τη Γάζα –ένα αρχαίο μεσογειακό λιμάνι, και όχι κάποιο απόμακρο νησί του Ειρηνικού– δείχνει καθαρά το πώς οι κυβερνήσεις μας μας έχουν απογοητεύσει.
Ακόμη, παρά την τεράστια αποτυχία της διεθνούς κοινότητας, δεν μπορούμε να αφήσουμε την ισραηλινή κυβέρνηση, τη δύναμη κατοχής, εκτός στόχου. Από το 1967, καμία Ισραηλινή κυβέρνηση, είτε δεξιά είτε "αριστερή", δεν ακολούθησε μια σοβαρή πολιτική ειρήνης με τους Παλαιστίνιους. Εμείς, οι Ισραηλινοί, ελέγχουμε πλήρως το 85% της ιστορικά παλαιστινιακής γης, έχοντας διώξει τους περισσότερους Παλαιστίνιους από τη χώρα τους και κλειδώνοντας τα 4 εκατομμύρια κατοίκων των κατεχόμενων μέσα σε 70 μικροσκοπικούς και πτωχούς θύλακες στο 15% της γης τους.
Η πρόσφατη αλλαγή στην πρωθυπουργία της χώρας, από τον Εχούντ Ολμέρτ στην Τζίπι Λίβνι, είναι μόνο διακοσμητική και χωρίς καμία πολιτική σημασία. Η Λίβνι προέρχεται από την άκρα δεξιά του Λικούντ και μαγειρεύοντας το αποκαλούμενο "Σχέδιο Ανάπολις" δηλώνει την αφοσίωσή της στο σχέδιο της "λύσης των δύο κρατών", που είναι στην ουσία ένα καθεστώς απαρτχάιντ. Το θέμα δεν είναι πόση γη οι Παλαιστίνιοι θα λάβουν, αλλά αν θα προκύψει ένα βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος με γνήσια κυριαρχία, έλεγχο των συνόρων του, εδαφική συνοχή, λειτουργούσα οικονομία, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ και πρόσβαση σε νερό, ένα κράτος πλήρως ελεύθερο από ισραηλινό έλεγχο. Αυτό δεν βρίσκεται στο πρόγραμμα της Λίβνι. Εμείς, οι λαοί, πρέπει να διπλασιάσουμε τις προσπάθειές μας ενάντια στην ισραηλινή κατοχή και το καθεστώς απαρτχάιντ που θέλει να επιβάλει στην Παλαιστίνη.
* Ο Τζεφ Χάλπερ είναι συντονιστής της Ισραηλινής Επιτροπής Ενάντια στις Κατεδαφίσεις Σπιτιών (ICAHD) και υποψήφιος για το Νόμπελ Ειρήνης το 2006. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στο jeff@icahd.org.