Ο λαός με μια ακόμα μεγαλειώδη κινητοποίηση είπε: Πάρτε το πίσω ή φύγετε!

Μετά τη γενική απεργία της 19ης Μάρτη, τι;

Η κλιμάκωση θα φέρει τη νίκη

Με την κατάθεση του νομοσχεδίου για το ασφαλιστικό έγινε καθαρή η δηλωμένη πρόθεση της κυβέρνησης Καραμανλή να προχωρήσει στις νεοφιλελεύθερες επιλογές της. Να μείνει προσηλωμένη στις υποσχέσεις της προς το μεγάλο κεφάλαιο για διάλυση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Η κυβέρνηση μειοψηφίας ενάντια σε ολόκληρη την κοινωνία

Το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο μαζί με τις προσπάθειες ιδιωτικοποίησης των λιμανιών και της ΔΕΗ αιτιολογούν πλήρως το ότι απέναντί μας έχουμε την πιο επικίνδυνη κυβέρνηση μετά τη μεταπολίτευση. Όχι μόνο για τους εργαζόμενους, αλλά και για ολόκληρη την κοινωνία.

Μάλιστα, αυτή η επιλογή γίνεται ακριβώς τη στιγμή κατά την οποία και τα ίδια τα αστικά επιτελεία καταγράφουν την κατακόρυφη πτώση του δικομματισμού. Μια σημαντική μετατόπιση ψηφοφόρων, αφού σαν τέτοιους μας βλέπουν, που εγκαταλείπουν τα δυο μεγάλα κόμματα. Δηλαδή, έχουμε να κάνουμε με μια κυβέρνηση η οποία όχι μόνο έχει αποφασίσει να μην αφήσει "λίθο επί λίθου" αλλά και που γνωρίζει πολύ καλά πως έχει απολέσει στην κοινωνία τα οποιαδήποτε ερείσματα διέθετε.

Το κλίμα των τελευταίων ημερών δίνει και τον τόνο της σύγκρουσης. Γενική επιστράτευση όλων των απεργοσπαστικών μηχανισμών. Κυβερνητικοί συνδικαλιστές, οι οποίοι με διάφορες προφάσεις, ή και χωρίς αυτές, διεκδικούν το "δικαίωμα στην εργασία" (αυτό το δικαίωμα στη χώρα μας το έχουν μόνο οι απεργοσπάστες). "Ανεξάρτητοι" εισαγγελείς αναλαμβάνουν, "ως μη όφειλαν", να γνωμοδοτούν για τα όρια και τις ευθύνες των απεργών. "Υπεύθυνοι" δήμαρχοι που, αφού εκβιάσουν τους συμβασιούχους, απειλούν και πετάνε τα σκουπίδια όπου βρουν, μόνο και μόνο για σπάσουν την απεργία. "Έγκριτοι" δημοσιογράφοι, οι οποίοι έχουν μεταβληθεί στη φωνή οποιουδήποτε θέλει να καταγγείλει τους απεργούς, προς τους οποίους δείχνουν μεγάλη συμπάθεια φτάνει να μην έχει αποτελέσματα η απεργία τους. Για να μη μιλήσουμε για τρομοκρατική επιχείρηση ΕΚΑΜ και επιμελητηρίων, που πήραν το μπαλάκι που τους πέταξε ο κ. Σανιδάς και ψάχνουν να βρουν τις ζημιές και τα διαφυγόντα κέρδη τους.

Μέσα σε αυτό το κλίμα και με τις κυβερνητικές απειλές για επίταξη των απεργών ή και για πρόωρες εκλογές (αυτό το τελευταίο, βέβαια, κάθε άλλο παρά απειλή είναι), είναι φανερό πως μια πανικόβλητη κυβέρνηση προσπαθεί να κινητοποιήσει ό,τι μπορεί και να κρατήσει μια σκληρή στάση, ελπίζοντας να λυγίσει τις αντιδράσεις.

Οι εργαζόμενοι σε κίνηση, η κοινωνία σε αναβρασμό

Αυτοί που βρίσκονται αντιμέτωποι με την κυβερνητική επίθεση είναι οι εργαζόμενοι. Για πάνω από τέσσερις μήνες οι εργαζόμενοι δείχνουν όχι μόνο την αντίθεσή τους στα αντιασφαλιστικά μέτρα του Καραμανλή αλλά και τη διάθεσή τους να κινητοποιηθούν για να τα αποτρέψουν. Πρόκειται για το "ξέσπασμα" της δυσαρέσκειας και οργής χρόνων, η οποία τροφοδοτείται από τα συνεχή κύματα ακρίβειας, τους μισθούς και τις συντάξεις πείνας, τις υπερχρεωμένες κάρτες, τη μισή δουλειά. Με το κλέψιμο του μέλλοντός μας που επιχειρείται, με το τελευταίο νομοσχέδιο να αποτελεί τη σταγόνα που κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει.

Φάνηκε αυτή η διάθεση καθαρά στη μεγαλειώδη κινητοποίηση της 12ης Δεκέμβρη, φάνηκε ακόμα και από τη μεγάλη συμμετοχή στην απεργία της 13ης Φλεβάρη, παρά την αδράνεια της συνδικαλιστικής ηγεσίας. Φαίνεται από τα γκάλοπ που, εν μέσω διακοπών του ηλεκτρικού, με σκουπίδια στους δρόμους και τα ΜΜΕ να οργιάζουν κινδυνολογώντας, δείχνουν πως οι πολίτες συμπαραστέκονται στους απεργούς. Όπως και με τον αναβρασμό και τις συζητήσεις που έχει προκαλέσει η κατάθεση του νομοσχεδίου-εκτρώματος για το ασφαλιστικό.

Οι απεργίες οι οποίες βρίσκονται σε εξέλιξη αυτό τον καιρό και που αφορούν βασικούς τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής (ενέργεια, τράπεζες, αποκομιδή απορριμμάτων, Μετρό, ΗΣΑΠ κ.λπ.) δικαιολογούν πλήρως τους τίτλους για "απεργιακό κλοιό". Δείχνουν πως οι εργαζόμενοι δεν είναι διατεθειμένοι να στερηθούν τα δικαιώματά τους και να καταδικάσουν τις μελλοντικές γενιές. Παράλληλα δείχνουν και το μέτρο της οργής και των διαθέσεων των εργαζομένων. Ιδιαίτερα όταν έχουν να αντιμετωπίσουν τους μηχανισμούς που αναφέραμε παραπάνω και αντέχουν. Πολύ περισσότερο δείχνουν και τι θα μπορούσε να συμβεί, και μπορεί να συμβεί και τώρα, αν συντρέχανε δύο προϋποθέσεις. Αν οι κινητοποιήσεις γίνονταν νωρίτερα και κλιμακώνονταν με την ευθύνη και το συντονισμό της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και αν το ζήτημα του ασφαλιστικού "έβγαινε" από τα όρια του συνδικαλιστικού κινήματος και γινόταν πραγματική υπόθεση όλης της κοινωνίας. Αν το λαϊκό κίνημα γενικότερα –στους χώρους δουλειάς, ζωής και σπουδών– δεχόταν την πρόκληση της κυβέρνησης και πήγαινε σε μια κατά μέτωπο σύγκρουση με το νεοφιλελευθερισμό και την κυβέρνηση Καραμανλή. Αν γίνονταν αυτά, τότε σήμερα θα μιλούσαμε για ένα ακόμα φιάσκο τύπου Γιαννίτση και όχι για την κυβερνητική "σκληράδα".

Να ηττηθεί ο νεοφιλελευθερισμός, να ηττηθεί η κυβέρνηση

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια δεδομένη κατάσταση. Μια κατάσταση η οποία διαμορφώνεται όχι μόνο από τις κυβερνητικές αποφάσεις και τις διαθέσεις των εργαζομένων και της κοινωνίας, αλλά και από την απροθυμία να εκφραστούν αυτές οι διαθέσεις. Το γάντι της πολιτικής και κοινωνικής σύγκρουσης, την οποία προκαλεί η κυβέρνηση με την πολιτική και την τακτική της, δεν βρέθηκε κάποιος να το σηκώσει. Το ΠΑΣΟΚ, παραδέρνοντας ανάμεσα στην "ανάγκη" για αντιπολίτευση και στο νεοφιλελευθερισμό του, το μόνο που βρήκε να πει είναι πως θα αποσύρει το νόμο όταν γίνει κυβέρνηση – αν γίνει κυβέρνηση, δηλαδή. Φανταζόμαστε όπως έκανε και με το… νόμο Σιούφα.

Για την Αριστερά είναι για ακόμα μια φορά η ώρα να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στον κόσμο. Να προσπαθήσει να παίξει το ρόλο της σαν βασικός κρίκος για τη συγκρότηση ενός πλατιού μετώπου και να απαντήσει στην πρόκληση της κυβέρνησης Καραμανλή. Το "πάρτε το πίσω ή φύγετε", που είπε ο Αλαβάνος, δίνει το πνεύμα και τον τόνο που πρέπει να έχουν οι επόμενες μέρες.

Για να δοθεί όμως αυτός ο τόνος, είναι αναγκαίο να στηρίξουμε με κάθε τρόπο τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων και ιδιαίτερα σε κρίσιμους τομείς.

Να κινηθούμε "επιθετικά" απέναντι στους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς και στα παπαγαλάκια των βιομηχάνων και της κυβέρνησης, που αποθρασύνονται.

Να πάμε προς την κοινωνία, σε κάθε γειτονιά, χωριό και εκπαιδευτικό ίδρυμα και να καλέσουμε σε μια αποφασιστική μάχη, ακόμα και διαρκείας αν χρειαστεί, για να μην περάσουν τα αντιασφαλιστικά μέτρα του Καραμανλή.

Η κυβέρνηση ελπίζει με την ψήφιση του νομοσχεδίου να κοπάσουν οι αντιδράσεις. Ποντάρει σ’ αυτό, και αυτό ακριβώς είναι που δεν πρέπει να συμβεί. Οι νόμοι καταργούνται αλλά, όπως λέει και το παλιό σύνθημα, καταργούνται στο πεζοδρόμιο. Άρα είναι αναγκαία η κλιμάκωση των κινητοποιήσεων στην περίπτωση που δεν αποσυρθεί το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο. Είναι αναγκαίο να ξεσηκωθούν οι πάντες ενάντια στην κυβέρνηση. Να πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις, συγκεντρώσεις και κινητοποιήσεις σε κάθε γειτονιά, σχολειό και πανεπιστήμιο. Να γίνουν περιοδείες σε όλους τους εργασιακούς χώρους και να κληθούν όλοι οι εργαζόμενοι και όλη η κοινωνία στον αγώνα για την ανατροπή του νόμου. Να πραγματοποιούνται μαζικές κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια, συναυλίες κ.λπ. κάθε βδομάδα στο κέντρο. Να γίνει σαφής η απόφαση των εργαζομένων και της κοινωνίας: Θέλουμε δημόσια κοινωνική ασφάλιση για μας και τα παιδιά μας και θα αγωνιστούμε γι’ αυτήν ανυποχώρητα μέχρι τέλους. Να γίνει σαφές πως το δικό μας τρίπτυχο "Δεν μασάμε – Δεν υποχωρούμε – Δεν θα περάσει" το εννοούμε.

Αν οι κυβερνητικοί παράγοντες "απειλούν" με πρόωρες εκλογές αν δεν περάσει το νομοσχέδιο-έκτρωμα, εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο να μην τους ζητήσουμε να πραγματοποιήσουν την απειλή τους. Αν –και όποιοι– θέλουν πραγματικά να αλλάξει το πολιτικό τοπίο.