Ο Γενάρης των αγροτών

Η οργή παρέμεινε στους κάμπους

Ο αγώνας της μικρής και μεσαίας αγροτιάς για στήριξη του αγροτικού εισοδήματος με εγγυημένες τιμές παραγωγού και μέτρα μείωσης του κόστους παραγωγής, για σπάσιμο των καρτέλ και φτηνά και ποιοτικά αγροτικά προϊόντα στους εργαζόμενους της πόλης είναι δίκαιος.

Είναι αγώνας για την επιβίωση εκατοντάδων χιλιάδων μικρών και μεσαίων παραγωγών που σπρώχνονται συστηματικά στον αφανισμό από τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και τις επιλογές της ΕΕ. Είναι παράλληλα αγώνας για την οικονομική και κοινωνική επιβίωση της υπαίθρου, για την αυτάρκεια σε αγροτικά προϊόντα, για την επισιτιστική αυτοδυναμία της χώρας, για το σπάσιμο της πολύπλευρης εξάρτησης από τα μονοπώλια που ελέγχουν τα γεωργικά εφόδια και το εμπόριο των ειδών διατροφής.

Είναι αγώνας που συνδέεται άμεσα με τους εργαζόμενους της πόλης και της υπαίθρου, με την προοπτική και το μέλλον της χώρας.

Ο αγώνας των μικρών και μεσαίων αγροτών δεν δικαιώθηκε.

Βρέθηκε αντιμέτωπος με τις δυνάμεις του δικομματισμού, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που παρά τις υποκριτικές διακηρύξεις συμπαράστασης (και την ίδια υποκριτική, ψεύτικη αντιπαράθεση μεταξύ τους) υπονόμευσαν τις αγροτικές κινητοποιήσεις από τα πρώτα τους βήματα. Και οι δύο δυνάμεις κατήγγειλαν τους “αποκλεισμούς των δρόμων”, υπερασπίστηκαν τις “κοινωνικές ομάδες” που υποφέρουν τάχα από τις κινητοποιήσεις (όχι βέβαια από τις επιλογές τους) και από κοινού άνοιξαν διάπλατα το δρόμο για το διχασμό των εργαζόμενων και τους “κοινωνικούς αυτοματισμούς”.

Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Οι δύο πυλώνες του δικομματισμού υπέγραψαν και εφάρμοσαν όλες τις οδηγίες της ΕΕ που ευθύνονται για το ξεκλήρισμα της μικρής και μεσαίας αγροτιάς, για τα σημερινά αδιέξοδα του αγροτικού κόσμου, την ανατίναξη της αγροτικής παραγωγής.

Ιδιαίτερα η κυβέρνηση της ΝΔ αντιμετώπισε τους αγρότες με πρωτοφανή κυνισμό. Οι πρώτες δηλώσεις υποστήριξης, τάχα, μετατράπηκαν σε προσπάθεια εξαπάτησης με παροχές-ψίχουλα. Παροχές που όχι μόνο δεν λύνουν κανένα από τα συσσωρευμένα προβλήματα αλλά στο μεγαλύτερο μέρος τους αποτελούσαν υποχρεώσεις του ΕΛΓΑ για ζημιές που είχαν ήδη γίνει. Όταν και αυτό το μέτρο δεν στάθηκε ικανό να κάμψει την αγωνιστική διάθεση των αγροτών, τότε επιστρατεύθηκαν οι απειλές και τελικά τα χημικά των ΜΑΤ.

Οι μικροί και μεσαίοι αγρότες βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον υποταγμένο στο δικομματισμό αγροτικό συνδικαλισμό της ΓΕΣΑΣΕ, της ΣΥΔΑΣΕ, της ΠΑΣΕΓΕΣ που αναγκάστηκαν να βγουν στους δρόμους υπό την πίεση των αγροτών. Την ίδια στιγμή, η ΓΣΕΕ δεν προκήρυξε ούτε μια τυπική στάση εργασίας σαν συμπαράσταση στον αγώνα των αγροτών. Στην πραγματικότητα όλοι μαζί οι επίσημοι γαλάζιοι και πράσινοι συνδικαλιστές έκαναν ό,τι ήταν δυνατό για να ηττηθεί ο αγώνας. Οι γαλάζιοι συνδικαλιστές αλλού έστησαν μπλόκα με σκοπό να διαλυθούν άμεσα και αλλού μετατράπηκαν ανοιχτά σε φερέφωνα του υπουργείου Γεωργίας, φροντίζοντας να σαλπίσουν υποχώρηση όταν το δίδυμο Χατζηγάκη-Σουφλιά ανακοίνωσε τα μέτρα κοροϊδίας για την αποζημίωση των αγροτών.

Χαρακτηριστική ήταν η απουσία του ΚΚΕ από τις αγροτικές κινητοποίησεις. Με εξαίρεση το μπλόκο της Νίκαιας, το ΚΚΕ δεν θέλησε να παίξει ρόλο σχεδόν σε κανένα άλλο μπλόκο. Εκκωφαντική ήταν και η απουσία του από τα γεγονότα στο λιμάνι του Πειραιά. Για άλλη μια φορά κινήθηκε στην λογική της περιχαράκωσης, ίσως για να ξεπλυθούν οι αμαρτίες της κοινής στάσης με την Δεξιά στις προηγούμενες αγροτικές κινητοποιήσεις, και στην ακίνδυνη ρητορική των μεγάλων λόγων.

Οι τρεις βδομάδες των αγροτικών κινητοποιήσεων, η παρουσία πολλών νέων σε ηλικία αγροτών στα μπλόκα, η εμμονή των αγροτών στα μπλόκα της Νίκαιας και των Σερρών, τα όσα συνέβησαν στο λιμάνι του Πειραιά με τους αγρότες της Κρήτης δείχνουν ότι η οργή των αγροτών δεν κόπασε, τα προβλήματα των μικρών και μεσαίων παραγωγών στη γεωργία και την κτηνοτροφία θα γίνουν αναμφισβήτητα αιτία και νέων αγώνων στο άμεσο μέλλον. Και μόνο το γεγονός ότι στα μπλόκα εμφανίστηκε μια νέα γενιά παραγωγών, απαιτήθηκε να υπάρξουν δημοκρατικές διαδικασίες –ορισμένα μάλιστα έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην αποκάλυψη του υποταγμένου συνδικαλισμού– αποτελεί μια σημαντική παρακαταθήκη.

Οι αγρότες σήμερα, η νεολαία πριν ένα μήνα, οι εργαζόμενοι στα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις που κλείνουν έχουν δείξει ότι ξέρουν να αγωνίζονται. Ήρθε η ώρα να δείξουμε ότι γνωρίζουμε και να νικάμε.

Και αυτός ο δεύτερος όρος προϋποθέτει να απορριφθούν οι πολιτικές επιλογές του δικομματισμού και οι ψευδαισθήσεις που προσφέρει ο υποταγμένος συνδικαλισμός τους σε όλους τους τομείς.

Προϋποθέτει πανελλαδικό συντονισμό των εργαζομένων, των νέων, των αγροτών, των ανέργων, των οικονομικών μεταναστών. Απαιτεί να ακουστεί δυνατά το αίτημα να φύγει η κυβέρνηση της ΝΔ, να ηττηθεί ο δικομματισμός, να ανατραπούν οι νεοφιλελεύθερες επιλογές και οι καταναγκασμοί της ΕΕ. Να ανοίξει ένας άλλος δρόμος με μια ριζική αλλαγή των συσχετισμών από τα κάτω.

Σπύρος Παναγιώτου