Ο εκλογικός ΣΥΡΙΖΑ έχει εξαντληθεί

Κώστας Παπουλής-Γέρος, ανένταχτος, Πρωτοβουλία για την Αντισυστημική Αριστερά

1 Πώς μπορεί να πραγματωθεί με ουσιαστικούς όρους η οριζόντια δικτύωση του ΣΥΡΙΖΑ, με την πληροφόρηση, τα τοπικά – κλαδικά ζητήματα, τις αποφάσεις κ.λπ. να φτάνουν αποτελεσματικά προς τα πάνω;

2 Είναι ώριμες οι συνθήκες για να πάμε σε αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ με ψηφοφορίες και πλειοψηφίες ή, ακόμα περισσότερο, με κάρτες μελών;

Επιτρέψτε μου να απαντήσω αντίστροφα στα ερωτήματά σας.

Ένα από τα μεγάλα ζητήματα που αντιμετωπίζει η δικιά μας Αριστερά (πέρα από αυτό της σφοδρής οικονομικής κρίσης που στην Ελλάδα συνδυάζεται με την παραγωγική διάλυση της χώρας, τις οικονομικές ανισότητες και την έντονη σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη των 12 ή 15 κοινωνική δυστυχία) είναι ότι, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια πολύχρωμη και πολύβουη Αριστερά διαφόρων ιδεολογικών ρευμάτων που ιστορικά ηττήθηκαν, συντρίφτηκαν, έγιναν δικτατορίες, αφομοιώθηκαν ή εξαφανίστηκαν, σήμερα δεν υπάρχει στον κόσμο ένα συγκεκριμένο κοινωνικό και πολιτικό παράδειγμα που να μπορεί να μας εμπνεύσει.

Υπάρχει βέβαια το μεγάλο εργαστήριο της Λατινικής Αμερικής, ή περιθωριακά παραδείγματα στην Ασία, όπως η κομμουνιστική Κεράλα και το Κ.Κ. Νεπάλ. Όμως αυτά δεν μπορούν να αντιστοιχηθούν στον ευρωπαϊκό Νότο. Κοιτώντας την Ευρώπη βλέπουμε τέσσερα κράτη με ισχυρή εκλογική Αριστερά: Γερμανία-Γαλλία στο κέντρο και Πορτογαλία-Ελλάδα στα δύο νότια άκρα της. Συνεπώς, δεν μπορούμε να περιμένουμε εμείς από τους Πορτογάλους, γιατί και οι Πορτογάλοι περιμένουν από εμάς. Άρα, είμαστε υποχρεωμένοι να κατασκευάσουμε σήμερα ένα νέο παράδειγμα πολιτικής και κοινωνικής Αριστεράς.

Και όταν είμαστε τόσο πολύβουοι, όταν, όπως έλεγε και ο Μαρξ, “η παράδοση όλων των νεκρών γενεών”, δηλαδή των παλαιών ιδεολογικών ρευμάτων, “βαραίνει σαν βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών”, όταν τα νέα ζητήματα είναι εξαιρετικά σύνθετα, τότε είναι λογικό να βρισκόμαστε αντιμέτωποι με πολλές διαφωνίες και πολιτικές συγκρούσεις.

Το κύριο ερώτημα είναι πού και πώς θα λυθούν αυτές οι διαφωνίες, πού και πώς θα δημιουργηθούν νέες εναλλακτικές προσεγγίσεις;

Ο ΣΥΡΙΖΑ απειλήθηκε με διάλυση πριν τις εκλογές γιατί οι πολιτικές διαφωνίες πήγαν να λυθούν με τον τρόπο που γνωρίζει ιστορικά η Αριστερά: στην κορυφή και μέσα από την πάλη των μηχανισμών. Μετά τον Δεκέμβρη είχαμε: ρευματικούς σε κόντρα με τους ανανεωτικούς, κάποια στιγμή όλους μαζί εναντίον του συντρόφου Αλαβάνου, Αλαβάνο σε ρήξη με την ηγεσία του ΣΥΝ, γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στον ΣΥΝ και πάει λέγοντας. Αυτά τα προβλήματα δεν λύθηκαν με το εκλογικό αποτέλεσμα.

Για να μην βρεθούμε στο επόμενο μεγάλο ζήτημα μπροστά στην διάλυση, αλλά και επειδή πρέπει να εφεύρουμε ένα μοντέλο λειτουργίας που θα προεικονίζει μια δημοκρατική, σοσιαλιστική κοινωνία, η απάντηση στο ερώτημα πού θα λύνονται οι διαφωνίες, όπως και οι αποφάσεις για την πολιτική κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να είναι άλλη από την καθολική ψηφοφορία: ψηφοφορία όλων των μελών του, στις γενικές τους συνελεύσεις. Συνεπώς όχι απλά είναι ώριμες οι συνθήκες για να πάμε σε αποφάσεις με πλειοψηφίες και μειοψηφίες και φυσικά με κάρτες και μέλη, αλλά είναι και η τελευταία ευκαιρία επιβίωσης του ΣΥΡΙΖΑ, μια που ο εκλογικός ΣΥΡΙΖΑ έχει εξαντληθεί. Μην ξεχνάμε, επειδή δεν είχαμε μια συντριπτική εκλογική ήττα, ότι ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ παραμένει μουδιασμένος.

Στο πρώτο ερώτημά σας, σας παραπέμπω στο καταστατικό που συνδιαμορφώνεται από τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ μέσω της προσπάθειας της Πρωτοβουλίας για την Αντισυστημική Αριστερά για έναν ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια των μελών του. Έναν ΣΥΡΙΖΑ με καθολικές ψηφοφορίες, με διπλή ένταξη, αλλά με μόνο ένα κέντρο πολιτικών αποφάσεων, αυτό της δημοκρατίας και της εξουσίας των γενικών του συνελεύσεων. Έναν ΣΥΡΙΖΑ που δεν θα συγχωνεύει τον επαγγελματικό μηχανισμό με το έργο παραγωγής πολιτικής, έναν ΣΥΡΙΖΑ με απόλυτη διαφάνεια στα οικονομικά του, και όχι ένα σκοτεινό ΚΚΕ. Έναν ΣΥΡΙΖΑ με θητείες και εναλλαγή σε οποιαδήποτε θέση, έναν ΣΥΡΙΖΑ στα κινήματα. Έναν πολιτικό οργανισμό γειωμένο στην κοινωνία, που οι περιφερειακές του κινήσεις, οι τοπικές, οι θεματικές και κλαδικές του (ανύπαρκτες σήμερα) οργανώσεις, θα παράγουν πολιτική σ’ ένα ομοσπονδιακό και πολύμορφο σχήμα. Σε μια τέτοια κατεύθυνση οι πολιτικές θέσεις και πράξεις, το πολιτικό και κοινωνικό πρόγραμμα που θα υιοθετείται θα αντιστρέφει το γνωστό σχήμα κόμμα-οργάνωση-παράταξη. Οι παρατάξεις, οι οργανώσεις, αναπνέοντας μέσα στην κοινωνία θα διαμορφώνουν τις θέσεις στις οποίες θα υποτάσσεται ο ΣΥΡΙΖΑ και το πολιτικό του σχήμα.

Για να το ξεκαθαρίσουμε, αν δεν έχει ξεκαθαρίσει ήδη, η δημοκρατική λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορά μόνο τους ανένταχτους που δεν εκφράζονται, αφορά, αντίθετα, και το δημοκρατικό έλλειμμα του ΣΥΝ, πιθανώς και των συνιστωσών, και κυρίως αφορά την δημιουργία ενός δημοκρατικού και ανοιχτού χώρου που θα αποτελέσει πόλο έλξης για χιλιάδες ανθρώπους, για μια νέα, ενωτική, μεγάλη και αντισυστημική Αριστερά.

Το οργανωτικό μοντέλο της παραδοσιακής Αριστεράς, το παρακμασμένο συγκεντρωτικό μοντέλο, μια πολιτική γραμματεία που κατεβάζει την πολιτική γραμμή σε συνοικιακές οργανώσεις, που δεν είναι παρά εκλογικοί μηχανισμοί του κόμματος ή των τάσεων, που κινηματικά δεν παρεμβαίνουν ποτέ και πουθενά, είναι ένα βαθιά άρρωστο μοντέλο που έχει πια ξοφλήσει. Αυτό το μοντέλο, το κατ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση με την υπάρχουσα κοινωνία, που διαιρεί τους ανθρώπους σε διευθυντές και διευθυνόμενους, σε παραγωγούς πολιτικής και αφισοκολλητές, είναι βαθιά αστικό και εξουσιαστικό και ανήκει στην Αριστερά που κολυμπάει στο σύστημα και όχι σε μια Αριστερά που θέλει να το υπερβεί.