ΝΟΜΟΣ-ΠΛΑΙΣΙΟ: ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΨΗΦΙΣΗ ΤΟΥ ΤΙ;, του Χ.Κατσούλα

Nόμος-Πλαίσιο: Μετά την ψήφισή του τι;

του Χρίστου Κατσούλα

Το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται σε μια σημαντική καμπή. Ο Νόμος-Πλαίσιο αποτελεί πλέον νόμο του κράτους, μεταρρυθμιστική σημαία για την κυβέρνηση Καραμανλή, και οι «γνωστικοί» πάσης πολιτικής πτέρυγας φωνάζουν να ανοίξουν τα Πανεπιστήμια. Ταυτόχρονα το κράτος δείχνει το μίσος και την οργή του απέναντι στην εξεγερμένη νεολαία και επιστρατεύει μπάτσους, δικαστές, τηλεοπτικούς φασίστες. Οι «γνωστικοί» της Αριστεράς ή και του πανεπιστημιακού κινήματος έχουν εύκολη την απάντηση: Θα αντιπαλέψουμε το νόμο στις Συγκλήτους και στα τμήματα. Την ίδια ώρα, πολλοί μιλάνε για το προηγούμενο ιστορικό παράδειγμα 28 χρόνια πριν, το νόμο 815 της κυβέρνησης του θείου Καραμανλή.

Μπορεί να καταργηθεί ένας ψηφισμένος νόμος;

Το πολιτικό αίτημα της κατάργησης του νόμου είναι διαφορετικό από το αίτημα «να μείνει στα χαρτιά» (προσφιλές σύνθημα του ΚΚΕ), δηλαδή να καταστεί ανενεργός, να μην υλοποιηθεί. Ο αγώνας για την κατάργηση του νόμου περιλαμβάνει την «ανενεργοποίησή» του μέσα από επιμέρους αγώνες ανά σχολή και Πανεπιστήμιο. Δεν συμβαίνει όμως απαραίτητα το ανάποδο. Το ερώτημα είναι αν θα ξεχάσουμε την αιχμή της κατάργησης του νόμου και θα πάμε για επιμέρους μάχες ή αν οι επιμέρους μάχες θα συναντιούνται στο κεντρικό πολιτικό αίτημα της κατάργησής του.

Το ΠΑΣΟΚ υποστηρίζει ότι ο νόμος είναι ανεφάρμοστος και όταν έρθει στην εξουσία θα τον αλλάξει. Στην ουσία το ΠΑΣΟΚ υποστηρίζει ότι ο νόμος είναι πρόχειρος, άτολμος και γραφειοκρατικός και όταν έρθει στην εξουσία θα κάνει ακόμη πιο τολμηρές τομές και αλλαγές. Επιπλέον διαρρέεται από παντού ότι οποιοσδήποτε καλεί να μην εφαρμοστεί ένας νόμος του κράτους είναι έκνομος, ανατροπέας και παραβιάζει το Σύνταγμα.

Η φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής φαίνεται πλέον ότι συμπεριλαμβάνει ανοικτά την πολιτική πάλη. Η αμφισβήτηση της βούλησης της κοινοβουλευτικής οριακής πλειοψηφίας (ενός νόμου) απαγορεύεται! Κινήματα, κόμματα, συνδικάτα που ζητάνε να μην εφαρμοστεί ένας άδικος νόμος είναι στο όριο της νομιμότητας… Ο Πάγκαλος και ο Πολύδωρας είναι ο κανόνας και όχι οι γραφικές εξαιρέσεις.

Υπάρχει κάποιο σχέδιο για το πώς συνεχίζουμε;

Πολλοί θα ήθελαν σήμερα την απεμπλοκή των γενικών συνελεύσεων από τις καταλήψεις. Η απουσία πολιτικών διαδικασιών, η μετατροπή των συντονιστικών σε γηπεδική αντιπαράθεση παρατάξεων, η παραταξιακή ιδιοκτησία συλλόγων και γενικών συνελεύσεων, η γραφειοκρατική αντιδημοκρατική λειτουργία του τάχα αμεσοδημοκρατικού (κλειστού ή ανοικτού, μικρή σημασία έχει) συντονισμού, έχει δείξει τη σκοπιμότητά της: Να μην υπάρξει δημόσια συζήτηση, αποτίμηση, εκτίμηση του πώς συνεχίζουμε και προβολή σχεδίων, προτάσεων, γραμμών. Είναι βολικό για όλους να μη γίνονται πια συντονιστικά ή αυτά να εξαντλούνται στην ανακοίνωση προκαθορισμένων κειμένων και αποφάσεων.

Η ΚΝΕ έχει δοκιμάσει περιφερειακά να κλείσει τις καταλήψεις, ώστε να μπορεί να επιχειρηματολογήσει κεντρικά για μειούμενο όγκο κατειλημμένων σχολών και να δοκιμάσει τι απήχηση έχει η γραμμή της υποχώρησης. Κομμάτια των ΕΑΑΚ πολύ θα ήθελαν μια απεμπλοκή από τη συγκεκριμένη μορφή πάλης. Η ΚΝΕ ήδη εμφάνισε προεκλογική αφίσα στις σχολές, διακήρυξη υπέρ της ΠΚΣ με υπογραφές για το ψηφοδέλτιό της, και περιμένει το Πάσχα… Στο μεταξύ, και για να αποφύγει την ανάγκη των μαζικών φοιτητικών κινητοποιήσεων, 20-30 Κνίτες βγαίνουν και κλείνουν τους δρόμους (έχοντας καλέσει τις κάμερες) για να δικαιολογήσουν την απεμπλοκή μέσω των «πολύμορφων κινητοποιήσεων»…

Στο κλίμα αυτό, η πρόταση που εμφανίστηκε για τριήμερη κινητοποίηση στην Αθήνα και πανελλαδική διαδήλωση το Σάββατο 31/3 που θα δηλώνει τη θέλησή μας να συνεχίσουμε και όχι να αποσυρθούμε σς καθεστώς ομαλότητας, αγνοήθηκε προκλητικά από τις ηγεσίες του φοιτητικού κινήματος. Μια τέτοια πρόταση χαλάει τη σιωπηλή αποδοχή όλων ότι πάμε μέχρι το Πάσχα και μετά κεφαλαιοποιούμε ως παρατάξεις στις φοιτητικές εκλογές. Είτε με προκλητική εκλογολαγνεία (ΠΚΣ) είτε με προεκλογικές καταλήψεις με ημερομηνία λήξης στις φοιτητικές εκλογές (ΕΑΑΚ). Αν υπήρχαν πραγματικές και δημοκρατικές διαδικασίες συντονισμού και όχι πασαρέλα σχημάτων της μιας ή της άλλης παράταξης, το πώς συνεχίζουμε δεν θα ήταν «απαγορευμένη» συζήτηση.

Το αύριο δεν θα είναι όπως το χθες

Το φοιτητικό κίνημα δεν μπορεί να αποσυρθεί εν κρυπτώ και κάτω από το βάρος της διακοπής του Πάσχα, της πίεσης της ΔΑΠ, της κούρασης και της τρομοκράτησης για τα εξάμηνα. Η μάχη είναι μπροστά και αφορά και τους φοιτητές και τους πανεπιστημιακούς. Το μπλοκάρισμα Συγκλήτων και τμημάτων με όρους μαζικού κινήματος, το μπλοκάρισμα των μηχανισμών και πολιτικών αξιολόγησης, η διασφάλιση των εξαμήνων και των εξεταστικών πρέπει να είναι στην πρώτη προτεραιότητα.

Κυρίως όμως πρώτη προτεραιότητα είναι το φοιτητικό κίνημα να συνεχίσει να αντιπαρατίθεται με την κυβέρνηση μαζικά και ανυποχώρητα, διατηρώντας την αγωνιστική πλειοψηφία στις Γενικές Συνελεύσεις, υποστηρίζοντας και αναπτύσσοντας το κεντρικό πολιτικό αίτημα της κατάργησης του νόμου πλαισίου, διατηρώντας το αίτημα για δημόσια δωρεάν παιδεία στην πρώτη γραμμή της δημόσιας συζήτησης. Η σύνδεση με την υπόλοιπη κοινωνία (και όχι κατ’ ανάγκη με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες), το κέρδισμα ξανά πλειοψηφικών φοιτητικών μπλοκ αγώνα, οι βδομαδιάτικες διαδηλώσεις που θα είναι ανοικτή πληγή στην κυβερνητική πολιτική του νεοφιλελευθερισμού είναι αυτά που πρέπει στο επόμενο διάστημα να προβάλει η Αριστερά.