NATO: Tα 60 χρόνια ενός δολοφονικού οργανισμού, του Δημήτρη Υφαντή

O απόλυτος συμβολισμός: Τη συνάντηση του G20 στο Λονδίνο διαδέχτηκε η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ. Οι ηγέτες της Δύσης «γιορτάζουν» τα 60 χρόνια ενός οργανισμού που χωρίς πρόσχημα επιτελεί το δολοφονικό του έργο απέναντι σε κάθε λαό ή κράτος που δεν υποτάσσεται στα νεοταξικά τελεσίγραφα. Eίναι ο παγκόσμιος χωροφύλακας των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Όπου η γεωπολιτική αστάθεια είτε οι αγώνες των λαών απειλούν την κυριαρχία του τρόμου που οι ισχυροί του κόσμου έχουν επιβάλει για να λεηλατούν και να απομυζούν, εκεί επεμβαίνει ο σιδηρούς βραχίονας της ένοπλης, νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

1949: Το ΝΑΤΟ ιδρύθηκε ως πολιτικοστρατιωτική απάντηση του δυτικού-«ελεύθερου» κόσμου στην υποτιθέμενη «κόκκινη» απειλή της Ανατολής. Ήταν η χρονιά της επαναστατικής αλλαγής στην Κίνα, η περίοδος της τεράστιας ακτινοβολίας του κομουνιστικού στρατοπέδου μετά την αντιφασιστική νίκη. Χωρίς την επέμβαση της αμερικάνικης στρατιωτικής εκστρατευτικής δύναμης, χωρίς την αιματηρή καταστολή των λαϊκών εξεγέρσεων, χωρίς την ανάμιξη μυστικών και παρακρατικών υπηρεσιών, χωρίς την εξαπόλυση της ιδεολογίας του ψυχροπολεμικού αντικομουνισμού, η ιστορία του δυτικού «θαύματος» της ανάπτυξης των 30 «ένδοξων» χρόνων θα είχε γραφτεί πολύ διαφορετικά.

1989: Tα κεκτημένα διευρύνθηκαν και αξιοποιήθηκαν στις συνθήκες της κατάρρευσης του «αντίπαλου δέους». Ο πόλεμος του Κόλπου και η επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία σφράγισαν την είσοδο στη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Καθώς ο ΟΗΕ και κάθε έννοια διεθνούς δικαίου τσαλαπατήθηκαν, το ΝΑΤΟ απόκτησε τη νομιμοποίηση της χωρίς σύνορα επιβολής της ιμπεριαλιστικής τάξης. Επεκτείνεται ανατολικά – η Ρωσία και η Κίνα, ως επίδοξοι ισχυροί παράγοντες στους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς, πρέπει να αισθάνονται την απειλή. Μετά τους Δίδυμους Πύργους και όσα ακολούθησαν στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, το νέο δόγμα ήταν ξεκάθαρο. Οι ΗΠΑ εμπεδώνουν την ηγεμονία τους μέσω της στρατιωτικής ισχύος, ο πόλεμος και το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα αναδεικνύονται σε βασικό αιμοδότη της καπιταλιστικής κερδοφορίας σε συνθήκες κρίσης.

2009: Οι εντάσεις και οι ανταγωνισμοί μεταξύ των βασικών μεγάλων δυνάμεων είναι εδώ, αλλά πλέον δεν μεταφράζονται καν σε μία ρητορική επίκληση μιας διαφορετικής πολιτικής. Ο Ομπάμα θέτει ως κύριο στόχο την τρομοκρατία όταν ορκίζεται μέσα στην αιματοχυσία της Γάζας, η Γαλλία επιστρέφει πανηγυρικά στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Σήμερα καταγράφεται μια πιο απειλητική μετατόπιση της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής. O νέος διευθυντής της CIA δηλώνει ότι η μεγαλύτερη απειλή είναι η κοινωνική έκρηξη σαν συνέπεια της οικονομικής κρίσης. O καθένας αντιλαμβάνεται πως το «πεδίο μάχης» μεταφέρεται πλέον όχι μόνο στα καυτά μέτωπα της Ευρασίας, της Μέσης Ανατολής, της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής αλλά –και εξίσου– στα νέα χάσματα ανισότητας και κοινωνικής πόλωσης στο εσωτερικό των αναπτυγμένων κοινωνιών.

Για τι άραγε έχει να απολογηθεί ο εγχώριος δικομματισμός για τη χωρίς όρια υποταγή του στο ΝATO; Aντιμετωπίζουν το ΝΑΤΟ σαν υποχρεωτικό μονόδρομο της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής. Είναι εκτός πολιτικής αντιπαράθεσης: 1) οι πρωτοφανείς στρατιωτικές δαπάνες, που εξυπηρετούν τους Νατοϊκούς σχεδιασμούς και από τις οποίες πλουτίζουν οι πολυεθνικές του θανάτου στις ΗΠΑ και την ΕΕ, 2) η δουλική συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές κατοχικές δυνάμεις στο Κόσοβο, στο Αφγανιστάν και αλλού, 3) η ευθεία υπονόμευση της εθνικής κυριαρχίας μέσω της ανεξέλεγκτης χρησιμοποίησης της βάσης της Σούδας σε μαζικά εγκλήματα ενάντια σε γειτονικούς λαούς, 4) η αποχαλίνωση του τουρκικού επεκτατισμού, ενώ οι Αμερικανοί και μέσω του ΝΑΤΟ έχουν κατοχυρώσει έναν επεμβατικό, υπονομευτικό ρόλο σε Αιγαίο και Κύπρο, 5) η ασύδοτη δράση των ξένων μυστικών υπηρεσιών, που κουρελιάζει κάθε έννοια ανεξαρτησίας και δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Κοιτώντας πίσω στο χρόνο, τα τρία ορόσημα σηματοδοτούν τον κόσμο που σφράγισε η NATOϊκή εξηκονταετία. 1949: Οι μεταπολεμικές ελπίδες για διεθνή δικαιοσύνη και ειρήνη θάφτηκαν στις σφαγές των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων από την Ελλάδα ως την Κορέα και από τη Μέση Ανατολή ως τη Λατ. Αμερική. 1989: Η διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας αποχαλίνωσε την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, ξαναχάραξαν τα σύνορα με το αίμα των λαών στα Βαλκάνια. 2009: Aφού ισοπέδωσαν ολόκληρες χώρες, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, στο όνομα της αντιτρομοκρατίας, εξακολουθούν να τρομοκρατούν, για να κυριαρχήσουν στους ενεργειακούς δρόμους, στις πηγές πρώτων υλών και φτηνής εργατικής δύναμης.

Επιδιώκουν να αλυσοδέσουν όλο τον κόσμο στον τρομοκρατικό κλοιό που ισοπεδώνει κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Δεν πρόκειται όμως να γλιτώσουν από τη λαϊκή αντίσταση, ούτε από την αστάθεια και τις αντιθέσεις που σπέρνει αυτή η πολιτική.

Οι λαοί σε όλο τον πλανήτη εκδήλωσαν και πάλι τα αντιNATOϊκά αισθήματά τους, απαιτώντας τη διάλυση ενός εγκληματικού οργανισμού. Ό,τι νιώθουν είναι δίκαιο, στηρίζεται στη ριζωμένη εμπειρία δεκαετιών, μα και στα άμεσα βιώματα μαζικού ολέθρου. Στη χώρα μας πολύ περισσότερο ο αντιαμερικανισμός και ο αντιNATOϊσμός αποτελούν ένα πραγματικό πολιτικό μέγεθος, που συχνά έχει φέρει σε δύσκολη θέση τους συνένοχους απολογητές του δικομματισμού. Αποτελούν ώριμα και άμεσα πολιτικά αιτήματα πάλης το κλείσιμο της βάσης στη Σούδα, η έξοδος της χώρας από το ΝΑΤΟ, η δραστική μείωση των εξοπλιστικών δαπανών. Είναι μεγάλη ευκαιρία για την Αριστερά να πολιτικοποιήσει τα αντιπολεμικά, αντιαμερικανικά αισθήματα του λαού στην κατεύθυνση του αγώνα για τη διάλυση του δολοφονικού τρομοκρατικού ΝΑΤΟ. 1949–2009–Αρκετά!

Δημήτρης Υφαντής