Μην γκρινιάζεις – Οργανωσου: Τολμηρά, για μια ριζική αλλαγή

1 Αν οι περσινές στατιστικές έδειχναν τη φτώχεια να αφορά το 21% του πληθυσμού και το περίπου 70% να φοβάται ότι μπορεί να βρεθεί σε κατάσταση φτώχειας, ο χειμώνας που είναι μπροστά μας μπορεί να μετατρέψει αυτό το ενδεχόμενο σε εφιάλτη. Τα υπέρογκα επιπρόσθετα έξοδα κάθε οικογένειας, με τους καθηλωμένους μισθούς και με μια ολόκληρη γενιά να λαθροβιοί με 400-700 ευρώ, κάνουν πραγματικότητα το "δεν τη βγάζουμε".

2 Δεν μπορεί να είναι ατομική η απάντηση. Δεν υπάρχει ατομική σανίδα σωτηρίας. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το 70% του λαού. Καταρρέει πλέον αυτή η ψευδαίσθηση, που τα προηγούμενα χρόνια έκανε αρκετούς να νομίζουν ότι "θα τη βγάλουν καθαρή", είτε δουλεύοντας όλο και περισσότερο είτε μη αντιδρώντας σε ό,τι συνέβαινε γύρω τους.

3 Η απάντηση δεν μπορεί να είναι ραγιάδικη. Καμιά εμπιστοσύνη στα "ταξίματα". Βουλευτές, κομματάρχες, παρατρεχάμενοι των δημάρχων, όλοι μπορούν δήθεν να σε "βολέψουν για λίγους μήνες και μετά βλέπουμε" – πάντα σε μια θέση μαύρης εργασίας και χωρίς καμιά σταθερότητα– αλλά με αντίτιμο την εξαγορά της συνείδησής σου. Καμιά εμπιστοσύνη σ’ αυτούς τους μηχανισμούς.

4 Δεν μπορεί επίσης να μην υπάρχει συγκροτημένη απάντηση. Δεν μπορεί καθένας να βρίσκεται στο χάος του, να γκρινιάζει συνεχώς και με όλους, να στρέφεται κατά δικαίων και αδίκων. Δεν μπορεί να μη βλέπει αιτίες και βασικούς υπεύθυνους. Και εναντίον της κυβέρνησης και εναντίον των εργαζομένων, που παρουσιάζονται έντεχνα από τα ΜΜΕ σαν "ρετιρέ", "συντεχνίες", "τεμπέληδες και βολεμένοι". Πρέπει επιτέλους να μάθουμε από πού ξετυλίγεται το κουβάρι και να μην περάσει η λογική του "διαίρει και βασίλευε".

5 Τα προηγούμενα σημαίνουν ότι η απάντηση επιβάλλεται να είναι συλλογική και πολιτική. Και όχι μιντιακή, δημοσκοπική. Πρέπει να επηρεαστούν οι συνειδήσεις, όχι μόνο η (τόσο ευάλωτη, άλλωστε) "πρόθεση ψήφου". Κι αυτό σημαίνει πρώτα απ’ όλα να συνειδητοποιηθεί το σύστημα ως συμπύκνωση μεγάλων ταξικών συμφερόντων με πολύπλευρη καθοριστική επίδραση (οικονομική, κοινωνική, ιδεολογική, πολιτιστική). Και παράλληλα να στοχοποιηθούν οι κεντρικές επιλογές του συστήματος: ο νεοφιλελευθερισμός, η διαρκής επίθεση στους εργαζόμενους, η υποταγή στους πάτρωνες ιμπεριαλιστές, η πολιτική και κοινωνική περιθωριοποίηση του λαού και των δικαιωμάτων του, η κερδοσκοπική καταστροφή της φύσης. Και ακόμη να στοχοποιηθεί η πολιτική έκφραση του συστήματος, ο δικομματισμός – και η κυβέρνηση Καραμανλή και το ΠΑΣΟΚ (που, αν γυρίσει, θα είναι εξίσου αντιλαϊκό) και η εφεδρεία του ΛΑΟΣ.

6 Είναι δυνατό να υπάρξουν λύσεις και μια συνολική διευθέτηση των κοινωνικών ζητημάτων ενάντια στη νεοφιλελεύθερη αντίληψη. Είναι δυνατό να περπατηθεί ένας άλλος δρόμος, που να εκφράζει τα συμφέροντα, τις ανάγκες και τις επιθυμίες αυτών που σήμερα βρίσκονται αντιμέτωποι με την πολύπλευρη (οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική) υποβάθμιση, περιθωριοποίηση, φτώχεια. Είναι δυνατό να υπάρξει μια ριζική κοινωνική και πολιτική αλλαγή στον τόπο. Με κεντρικές προγραμματικές κατευθύνσεις α) την ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων, την άμεση κατάργηση όλων των αντιλαϊκών και αντεργατικών νόμων και ρυθμίσεων και τη διαμόρφωση αξιοπρεπών συνθηκών ζωής (κανένας φτωχός, κανένας ανασφάλιστος, κανένας άνεργος, να ζούμε όλοι με αξιοπρέπεια από ένα μισθό) β) το φραγμό στα προκλητικά κέρδη και στην ασυδοσία του κεφαλαίου, το φραγμό στο ξεζούμισμα της ζωντανής εργασίας γ) την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με επίκεντρο τη ζωντανή εργασία του χεριού και του μυαλού, με αξιοποίηση του πολύπλευρου παραγωγικού δυναμικού της χώρας και μοχλό τη διαμόρφωση ενός διευρυμένου και σύγχρονου δημόσιου τομέα, που να καλύπτει τους στρατηγικούς οικονομικούς τομείς δ) την αντιστροφή της διεθνούς θέσης της χώρας, που σήμερα ισοδυναμεί με ξέφραγο αμπέλι για τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες (ΝΑΤΟϊκός έλεγχος, αμερικάνικες βάσεις, έλεγχος οικονομίας, επιβολή πολιτικών, στήριξη απειλών σε σχέση με την εδαφική ακεραιότητα, δράση μυστικών υπηρεσιών και παρακράτους).

7 Η μαζική αγωνιστική στάση, οι ανυποχώρητοι αγώνες και τα μεγάλα κινήματα είναι η απόλυτη προϋπόθεση για να περπατήσει στη ζωή η αντινεοφιλελεύθερη προοπτική. Αυτόν το δρόμο οφείλει να ξεκαθαρίσει και τολμηρά να προτείνει στο λαό η Αριστερά. Εδώ θα κριθεί και η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ. Και προφανώς δεν χωρά σ’ αυτή την προοπτική καμιά –ούτε καν διερεύνηση– στη ρότα της κεντροαριστεράς, γιατί αυτή –απλά και με σαφήνεια– δεν θέλει και δεν μπορεί να ξεκόψει από το νεοφιλελευθερισμό.

8 Για να γίνει η δυνατότητα ζωή, χρειάζεται, πολύ συγκεκριμένα, η πολυεπίπεδη οργάνωση του λαού. Χρειάζεται –και είναι εφικτό– να μεγαλώσουν πολύ οι κλίμακες στο επίπεδο αυτό. Να μπει τέλος στην περίοδο της χαλαρότητας, της σύγχυσης, της γκρίνιας χωρίς αρχή και τέλος.

• Γιατί ο αντίπαλος, ο αστισμός, είναι πολύ καλά οργανωμένος.
• Γιατί ο αντίπαλος κερδίζει από την ανοργανωσιά, τη χαλαρότητα, τη σύγχυση.
• Για να αντιμετωπίσουμε το "διαίρει και βασίλευε", την αστική πολιτική που επιχειρεί να στρέψει τη μια κατηγορία εργαζομένων ενάντια στην άλλη.
• Για να γίνουμε αξιόμαχοι και για να μπορούμε να εξασκήσουμε μια επιρροή, αντιθετική με την κυρίαρχη και τα ΜΜΕ.
• Για να γίνουμε πολύπλευροι και να αποφύγουμε τον εγωισμό, τη μονομέρεια, την πνευματική φτώχεια, την απολίθωση.
• Για να γίνουμε πολλοί.
• Για να γίνουμε δυνατοί, για να μπορούμε να κερδίσουμε, για να αποτρέψουμε τα χειρότερα.
• Για να δυναμώσει η κομμουνιστική Αριστερά, η βασική προϋπόθεση για να υπάρχει σταθερή αντιπαράθεση με την αστική γραμμή.
• Γιατί σ’ ολόκληρο τον κόσμο έχει ξεκινήσει ένας νέος μεγάλος γύρος αγώνων και η αντιπαράθεση γίνεται όλο και πιο αποφασιστική – με τη διεθνή κοινότητα των λαών να κερδίζει νέα προπύργια, από την Ασία μέχρι τη Λατινική Αμερική.