Μαρία Φραγκιαδάκη: ΣΥΡΙΖΑ: Κοινή πολιτική γραμμή – κοινή εργατική στρατηγική;

Η «Αριστερά!» ενόψει της 2ης Πανελλαδικής Σύσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ, απευθύνθηκε στις συνιστώσες και σε πολλούς ανένταχτους του ΣΥΡΙΖΑ, θέτοντας σε όλους τέσσερα ερωτήματα. Σε αυτές τις σελίδες δημοσιεύονται οι απαντήσεις όσων ανταποκρίθηκαν. Να σημειωθεί ότι οι ερωτήσεις τέθηκαν σε όλες τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και στον βουλευτή Φώτη Κουβέλη. Οι ερωτήσεις είναι οι εξής:

1. Ποια θεωρείτε ότι ήταν τα θετικά και ποια τα αρνητικά στοιχεία-βήματα του ΣΥΡΙΖΑ στον έναν χρόνο από την πρώτη Πανελλαδική Σύσκεψη;
2. Τι πρέπει να αλλάξει στο ΣΥΡΙΖΑ από δω και πέρα, προς ποια κατεύθυνση και με ποια εργαλεία;
3. Μπροστά στις ευρωεκλογές ποιοι πρέπει να είναι οι στόχοι, τα προτάγματα και εν τέλει το διακύβευμα για τον ΣΥΡΙΖΑ;
4. Στο περιβάλλον που διαμορφώνει η κρίση πώς οριζόμαστε ως ΣΥΡΙΖΑ και σε τι καλούμε τον κόσμο να δράσει και να κινητοποιηθεί;

Αν η προσπάθεια να υπάρξει κοινό πολιτικό πλαίσιο στο ΣΥΡΙΖΑ προχωρά –παρά τις δυσκολίες μιας τέτοιας προσπάθειας– μέρα με τη μέρα, οι δυσκολίες κοινής έκφρασης είναι πιο ορατές στο εργατικό πεδίο.

Είναι γιατί από τη θεωρία περνάμε στην πράξη;

Ή γιατί αντιλήψεις, πρακτικές, συμπεριφορές, είναι δύσκολο να εγκαταλειφθούν και να συμπορευτούν με την ιδεολογικοπολιτική προσέγγιση που έχει κατακτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ;

Καθυστερημένα, πέρυσι το καλοκαίρι, συγκροτήθηκε από τη γραμματεία η επιτροπή εργατικής πολιτικής, με τη συμμετοχή όλων των συνιστωσών αλλά όχι με τη στήριξή τους! Παρ’ όλα αυτά, η επιτροπή εργάστηκε, όσο της δόθηκε η δυνατότητα, με στόχο α) επεξεργασίες για τα ζητήματα εργατικής πολιτικής β) συντονισμό των συνδικαλιστικών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ και τη δημιουργία δικτύου συνδικαλιστών.

Αλληλένδετοι οι δυο στόχοι. Ας προσπαθήσουμε να τους ξεχωρίσουμε: Στο ζήτημα της πολιτικής, στο εργατικό κίνημα κρινόμαστε καθημερινά. Ο καπιταλισμός, είτε σε κρίση είτε χωρίς κρίση, έχει στο στόχαστρο τους εργαζόμενους!

Και η πολιτική μας για την οικονομία, την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, τις εργασιακές σχέσεις, δοκιμάζεται κάθε μέρα μέσα από τη συνδικαλιστική μας στρατηγική και πρακτική. Δοκιμάζεται η αξιοπιστία των διακηρύξεών μας. Κοσκινίζονται οι απόψεις μας.

Τα ζητήματα πολιτικής, λοιπόν, δεν μπορούμε να τα προσεγγίζουμε αόριστα, γενικόλογα. Γι’ αυτό είναι σημαντική η δουλειά της επιτροπής, η οποία, μετά από 4μηνη συζήτηση, κατέληξε ομόφωνα στο προγραμματικό κείμενο προς τη γραμματεία. Δυστυχώς δεν υπήρξε αντίστοιχη ανταπόκριση. Κρίσιμα ζητήματα που απασχόλησαν την επιτροπή «ξεπετάχτηκαν» ή πετάχτηκαν! Όπως η ανάγκη να προσεγγίσουμε αυτοδιαχειριστικές μορφές οργάνωσης της παραγωγής και η δημιουργία εθνικού φορέα ανασυγκρότησης επιχειρήσεων, με στόχο τη διάσωση μεγάλης σημασίας επιχειρήσεων που κλείνουν. Το οποίο ομόφωνα επανήλθε στην πρόσφατη Πανελλαδική Εργατική Σύσκεψη!

Πάμε καλά, λοιπόν, στην πολιτική ζύμωση των συνδικαλιστικών στελεχών, προχωρήσαμε ένα βήμα μπροστά από αυτό που έχει καταφέρει μέχρι σήμερα η Γραμματεία, που πολλές φορές αναλώνεται σε γραφειοκρατικά και όχι ιδεολογικοπολιτικά ζητήματα, ίσως γιατί η κάθε συνιστώσα θεωρεί ότι έχει το αλάθητο ή θέλει οχυρό το δικό της χώρο!

Εκεί σκοντάφτει και η προσπάθεια υλοποίησης του δεύτερου στόχου, της δημιουργίας δικτύου ΣΥΡΙΖΑ. Από το Σεπτέμβρη, π.χ., είχε αποφασιστεί στη σύσκεψη της επιτροπής στη Θεσσαλονίκη η καταγραφή συνδικαλιστικών δυνάμεων κατά νομό-κλάδο, αλλά δεν υπήρξε ανταπόκριση από τις συνιστώσες. Έτσι δεν προχώρησε ούτε το δίκτυο ούτε η συγκρότηση πυρήνων στους εργασιακούς χώρους.

Δεν είναι αμέλεια, φυσικά. Αλλά οι διαφορετικές απόψεις για τη στρατηγική, την τακτική, τις συνεργασίες, την αυτονομία των παρατάξεων κ.λπ. Στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη αυτά τα θέματα κυριάρχησαν.

Είναι ανάγκη η γραμματεία να ασχοληθεί, οι συνιστώσες να πάρουν τις αποφάσεις τους. Το Δίκτυο Συνδικαλιστικών ΣΥΡΙΖΑ να συγκροτηθεί έξω από κάθε λογική «συνδικαλιστικής ελίτ».

Να επιδιώξουμε τη συνεργασία των εργατικών δυνάμεων αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και το διαχωρισμό, σε όλα τα επίπεδα, από τις ηγεσίες ΠΑΣΚΕ- ΔΑΚΕ, που υποκλίθηκαν, συναίνεσαν, συνδιαχειρίστηκαν τις πολιτικές του δικομματισμού. Να πάρουμε πρωτοβουλίες για τη διαμόρφωση ταξικού μετώπου. Να απευθυνθούμε στους ανένταχτους, στις νέες αυτόνομες ταξικές δυνάμεις και στο ΠΑΜΕ, αποκαλύπτοντας ότι η λογική της περιχαράκωσης κάνει κακό στο κίνημα, αλλά και σε όσους απεγκλωβίζονται από την ΠΑΣΚΕ και έχουν κρατήσει ασυμβίβαστη στάση.

Μόνο μια ταξική, αυτόνομη, αγωνιστική συμμαχία μπορεί να αποτελέσει φραγμό στον εργοδοτικό-κυβερνητικό συνδικαλισμό και να δυναμώσει το κίνημα απέναντι στις αντιλαϊκές πολιτικές του δικομματισμού και της ΕΕ.

Μαρία Φραγκιαδάκη,
μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ